ตอนที่ 5 สูญเสีย

          “อึก ทำไม !!!”  โรเบิร์ตโต้ที่ร่างกายเต็มไปเลือด ขาขาดข้างหนึ่งจากแรงกระแทก กระอักเลือดออกมา  แรงระเบิดเมื่อครู่ทำให้แอนดริวที่เอาตัวมาบังเสียชีวิตค่าที่ ส่วนเขาที่ได้รับแรงระเบิดน้อยกว่า แต่ก็ต้องเสียขาไป ได้แต่นอนนิ่ง คาดว่าไม่นานความช่วยเหลือน่าจะมา ทว่ารอแล้วรอเล่าก็ยังคงเงียบ จนมีเสียงเท้าเดินมาทางที่เขานอนอยู่ สายตาพร่ามัวหากพอมองเห็นเบิกกว้างมองอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจ

          “หึ ๆ ทำไมงั้นหรอโรเบิร์ตโต้ ก็แค่แกขวางทางฉันอยู่”  พลเอกอีธานแสยะยิ้มชั่วร้าย เขาอยากฆ่ามันตั้งแต่เมื่อ10 กว่าปีที่แล้ว แม้ตำแหน่งของเขาจะสูงกว่าแต่ใครๆก็รู้กันว่าคนที่ถูกเคารพนับถือและได้รับสายตาชื่นชมจากประชาชนทุกคนคือมัน พ่อของเขาก็มักเปรียบเทียบมาตลอด อีกทั้งยังโดนซ้อมอย่างหนักเมื่อผลงานของเขาสู้มันไม่ได้ แต่ที่น่าเจ็บใจที่สุดคือขนาดมีลูกสาว ลูกสาวของเขาก็ยังสู้ลูกสาวมันไม่ได้

          เพราะลูกสาวของมันคนเดียวที่ทำให้แผนของเขาพังไม่เป็นท่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งที่เขาอยากจะผูกขาดอุตสาหกรรมของดวงดาวไว้เองแต่เพราะมีนังเด็กนั่นที่ขยันผลิตสิ่งต่างๆออกมาจนคนในดวงดาวไม่จำเป็นต้องพึ่งพาเขาเหมือนแต่ก่อน ไหนจะพ่อของมันที่เป็นตัวเกะกะ จึงหวังว่าสักวันจะฆ่าพ่อลูกคู่นี้ได้และวันนี้ก็มาถึง ส่วนคนลูกเดี๋ยวค่อยไปตามเก็บทีหลัง

          “แค่กๆ ทะ ทั้งที่ฉัน นับถือมาตลอด” โรเบิร์ตโต้พอเข้าใจสถานการณ์ว่าตนเองนั้นโดนทรยศจากพลเอกอีธาน แต่พอใช้สายตามองผ่านร่างอีธานไปกลับเจ็บปวดยิ่งกว่าเมื่อลูกน้องในทีมที่อยู่ด้วยกันมานานก็กลายเป็นคนฝั่งนั้น

          “ฮ่าๆ เพราะแกมันโง่ ลูกน้องของแกฉันก็แอบซื้อตัวมาหมดแล้ว” อีธานหัวเราะอย่างสะใจที่ได้เห็นหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดของคนหยิ่งทะนงอย่างโรเบิร์ตโต้

          “แค่กๆ”

          “ไหนๆจะตายแล้ว ฉันจะบอกอะไรให้ โทษฐานที่แกเข้ามาขัดขวางการทำธุรกิจของฉัน ภรรยาของแกเป็นฉันเองที่ส่งคนไปวางยา ฮ่าๆ” พูดจบพอเห็นสีหน้าอีกฝ่ายก็หัวเราะอย่างสะใจ อีธานได้รับความร่วมมือจากดวงดาวข้างๆที่อยากติดต่อธุรกิจมาค้าฝิ่น และเปิดบ่อนพนันในดวงดาวนี้แลกกับทางเราขายอาวุธที่ลูกสาวโรเบิร์ตโต้คิดค้นขึ้นให้พวกมัน แต่เพราะมีโรเบิร์ตโต้อยู่ เรื่องจึงถูกปัดตกไปทันที ทั้งที่เขามองเห็นหนทางทำเงินให้กับดวงดาว แต่มันกลับขัดขวางทั้งยังปฏิเสธ

          อีธานได้ติดต่ออย่างลับๆกับทางนู้นมานาน เมื่อ 20 ปีก่อนเขาได้ส่งหมอตรวจสุขภาพเข้าไปวางยาภรรยาอีกฝ่ายทีละนิด ซึ่งโมอาเรียภรรยาของโรเบิร์ตโต้ที่สุขภาพร่างกายไม่ดีตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว พอได้รับตัวยาไร้สี ไร้กลิ่น ตรวจหายังไงก็ไม่เจอเข้าไป ยังไงก็ยากจะรอด แต่โชคกลับเข้าข้างพวกมันที่สามารถคลอดเด็กทารกเพศหญิงมาได้

          “กะ แก แค่ก ๆ” โรเบิร์ตโต้แค้นใจเป็นอย่างมากถึงกับกระอักเลือดออกมา ยิ่งได้รู้สาเหตุที่ภรรยารักเสียชีวิตยิ่งโกรธจัด แต่โกรธตัวเองมากกว่าที่เป็นสาเหตุให้ทั้งภรรยาและคนสนิทต้องมาตายเพราะความไว้ใจคนตรงหน้า อยากจะเข้าไปฆ่าอีธานให้สาสมกับสิ่งที่ทำ แต่สภาพเขาตอนนี้หายใจยังลำบาก

          “ลาก่อนนะโรบะ...”

          ปัง

          [ยืนยันพบเป้าหมาย กำลังเตรียมเข้าช่วยเหลือ] เสียงโรบอทดังขึ้นท่ามกลางสายตาตกใจของทุกคน ตามจริงโรบอทมาถึงได้สักพักแล้ว แต่โมนิก้าที่มองภาพนั้นอยู่สั่งให้โรบอทแอบไว้ ไม่ใช่เธอไม่เป็นห่วงพ่อ แต่เธอรู้อำนาจของอีธานดี หากไม่มีหลักฐานต้องดิ้นหลุดแน่ๆ เธอจึงให้โรบอทบันทึกภาพทุกอย่างเอาไว้ทั้งหมด โมนิก้ามองภาพพ่อของเธอด้วยสายตาเจ็บปวด อยากพุ่งเข้าไปช่วยเหลือด้วยตัวเอง แต่ด้วยระยะเวลาเดินทางไม่เร็วเท่าโรบอทที่มีเครื่องไฮเปอร์โซนิกสามารถเดินทางด้วยความเร็วเหนือเสียง เมื่อได้หลักฐานครบเธอจึงสั่งให้โรบอทลงมือ

          ปัง ปัง

          “อ๊ากกกก”  โรบอทยิงศัตรูทุกคนที่ขวางหน้า คำสั่งของเจ้านายคือฆ่าให้หมด

          ฉั้วะ ปัง  โรบอทกระโดดหลบกระสุนปืนที่ยิงมาซ้ายขวา ก่อนจะตีลังกาใช้ดาบซึ่งเป็นหนึ่งในอาวุธเข้าฟันคอคนที่เข้ามาขวาง

          ปัง

          ไม่นานกระสุนนัดสุดท้ายก็จบลงด้วยร่างจมกองเลือดของศัตรูทุกคน ยกเว้นอีธานที่นอนกุมท้องที่โดนยิงไปนัดแรกด้วยสีหน้าตื่นตะลึง ไม่ต่างจากโรเบิร์ตโต้ที่งุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า ทว่าก็เข้าใจได้ทันทีเมื่อหน้าจอที่เป็นส่วนใบหน้าของเอไอที่เข้ามาช่วยเหลือนั้นปรากฏภาพลูกสาวของเขาขึ้นมา

          “ธะ เธอ” เมื่อภาพหน้าของหญิงสาวปรากฏขึ้นพลเอกอีธานก็อุทานอย่างตกใจ

          “ฮึก ปะป๊าคะ !” โมนิก้าไม่สนใจเสียงอีธาน เธอตรงเข้าไปร่างของพ่อที่นอนหายใจรวยรินอยู่ทันที ด้วยพิษบาดแผลและการเสียเลือดเป็นจำนวนมากทำให้โรเบิร์ตโต้แทบจะฝืนต่อไปไม่ไหวแล้ว

          “มะ โมนิก้า...” โรเบิร์ตโต้เปร่งเสียงเรียกด้วยความยากลำบาก เหม่อมองภาพลูกสาวบนหน้าจอครั้งสุดท้าย น้ำตาลูกผู้ชายไหลลินเมื่อคิดว่าจะไม่ได้มีชีวิตอยู่ดูบุตรสาวในวันแต่งงาน แม้กระทั่งหลานๆในอนาคต แต่ยังไงเขาเชื่อมั่นว่าชายคนนั้นจะไม่ทำให้บุตรสาวเขาเสียใจ

          “หนูจะให้โรบอทพาพ่อไปหาหมอ ปะป๊าอดทะ...” โมนิก้าสะอื้นพลางมองสำรวจอาการผู้เป็นพ่อ ไม่ไกลกันมีร่างของแอนดริวนอนเสียชีวิตอยู่ นั่นทำให้มือไม้เธอถึงกับสั่นไปด้วยความกลัว

          “มะ ไม่ไหว ละ แล้วลูก ขะ ขอโทษนะ มะ ไม่ได้อยู่ ดะ ดูแล”  โรเบิร์ตฝืนยิ้มทั้งที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด เขาเชื่อว่าในอนาคตบุตรสาวเขาต้องมีความสุข เพราะชายคนนั้นสัญญาไว้แล้ว

          “ปะป๊า อดทนอีกนิดนะคะ โรบอทรีบพาปะป๊าไปโรงบาล ฮึก” พูดเสียงสั่นก่อนจะสั่งโรบอท

          “ขะ ขอโทษ จริงๆ ระ รักหนูนะ” ในขณะที่โรบอทกำลังอุ้มร่างโรเบิร์ตโต้ขึ้น เสียงพูดสุดท้ายของชายวัยกลางคนที่รู้ตัวว่าไม่ไหวแล้วดังขึ้น พร้อมมือล่วงหล่นบ่งบอกสัญญาณชีพที่หมดไป

          “ฮะ ฮึก ฮื่อ ม๊ายยยยยยย!”  โมนิก้าที่อยู่อีกด้านตะโกนเสียงดังลั่น น้ำตามากมายหลังไหลออกมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด คำขอโทษที่ได้ยิน วูบหนึ่งที่เธอเหมือนเคยได้ยินจากปากผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อของเธอมาก่อน แต่ไม่ว่าใครคนไหนก็ไม่อยู่กับเธออีกต่อไปแล้ว

          1 เดือนต่อมา 

          “คุณโมนิก้าคะ รู้สึกยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นคะ” เสียงนักข่าวดังขึ้นท่ามกลางผู้คนที่ยืนไว้อาลัย ทั้งที่บอกไปก่อนหน้านี้แล้วว่าจะไม่ให้สัมภาษณ์ใดๆทั้งสิ้นแต่กลับมีนักข่าวไร้จรรยาบรรณหลุดเข้ามา โมนิก้าสวมแว่นดำปกปิดรอยแดงช้ำของดวงตา ร่างบางสวมใส่ชุดสีดำไว้ทุกข์

          “ลองพ่อคุณเสียดูไหมคะ แล้วดิฉันจะถามว่าคุณรู้สึกยังไง เป็นฉัน ฉันไม่ถามคำถามนี้นะคะ”  นักข่าวที่ไม่มีกาลเทศะถึงกับหน้าซีดเผือดเมื่อโดนตอกกลับแบบนั้น

          หลังจากวันนั้นโมนิก้าได้นำร่างของพ่อและแอนดริวกลับมาทำพิธีส่งวิญญาณ และฝังร่างของพ่อไว้ใกล้ๆกับร่างของแม่ ส่วนน้าแอนดริวที่เธอเคารพ ไม่มีญาติที่ไหนเธอจึงฝังไว้ในสุสานของครอบครัวเธอไม่ต่างกัน

          “หากร่วมไว้อาลัยเสร็จแล้ว รบกวนทุกคนออกไปด้วยค่ะ” โรเบิร์ตโต้และร้อยโทแอนดริวทำคุณงามความดีให้กับประเทศค่อนข้างเยอะ จึงมีผู้คนหลั่งไหลเข้ามาร่วมอาลัยเป็นจำนวนมาก เมื่อเสร็จสิ้นพิธีโมนิก้าจึงอยากให้ทั้งคู่ได้หลับพักผ่อนอย่างมีความสุข

          “ปะป๊ะ น้าแอนดริวคะ หนูลากคอคนที่มันทำผิดมาลงโทษได้แล้วนะคะ” เมื่อทุกคนออกไปหมดเหลือแค่เธอที่ยืนอยู่หน้าหลุมศพ ร่างบางได้เอ่ยบอกกับทั้งสอง โมนิก้านำคลิปที่ถ่ายเป็นหลักฐานไว้มาเปิดเผยต่อสื่อทั่วประเทศจนอีกฝ่ายดิ้นไม่หลุด ศาลประเทศจึงตัดสินให้ยิดทรัพย์สินทั้งหมดของพลเอกอีธานและสั่งลงโทษประหารชีวิต

          แต่ลูกสาวของอีธานยื่นขออุธรณ์ด้วยคุณความดีที่อีธานเคยทำ ศาลจึงลดเหลือแค่จำคุกตลอดชีวิต  ซึ่งโมนิก้าไม่มีทางยอมแน่นอน เธอต่อสู้ด้วยกำลังทั้งหมดที่มี ชีวิตเดียวจะแลกกับสองชีวิตที่ทำประโยชน์ให้ประเทศชาติมาตั้งมากมายได้อย่างไร สุดท้ายแล้วศาลจึงตัดสินให้ประหารชีวิตในที่สุด ซึ่งในวันนี้เป็นวันประหารชีวิตของอีกฝ่าย เธอไม่คิดจะไปดู ตายไปก็ไม่มีผลอะไรกับชีวิต ในเมื่อคนที่เธออยากให้อยู่กลับไม่อยู่แล้ว

          “ฮะ ฮึก ทุกคนสบายดีไหมคะ ทำไมถึงทิ้งหนูไปหมด ไม่เอาหนูไปด้วย”  โมนิก้าตัดพ้อ พยายามเข้มแข็งมาตลอด สุดท้ายน้ำตารินไหลออกมาเป็นสาย  หญิงสาวยืนมองป้ายหลุมศพเนิ่นนานจนไม่รู้เลยว่าตอนนี้ฟ้ากำลังเปลี่ยนสี ความมืดเข้าปกคลุม ไม่นานก็เกิดสายฝนตกลงมา คำพูดของมารดาเด้งขึ้นมาในหัว

          เปรี้ยง ซ่า

          “ฟังแม่ให้ดีนะโมนิก้า ลูกเหลือเวลาในโลกใบนี้ไม่มากแล้ว กลับไปอีกโลกที่ลูกควรจะอยู่ จงดูแลพ่อของลูกและคนในโชคชะตาให้ดี ขอโทษด้วยที่แม่ไม่อาจอยู่ดูแลทั้งสะ…”

          “พ่อคะ พ่อเชื่อเรื่องโชคชะตาไหม  หนูคิดว่าเราต้องได้พบกันอีก...”

          เปรี้ยง !

          และนั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของโมนิก้า ก่อนที่ร่างบางจะหายไปพร้อมกับสายฟ้าที่ฟาดลงมาตรงจุดที่เธอยืนอยู่พอดี