บทที่ 3

ตงฟางจิ่งกำผ้ามงคลไว้ เผยอมุมปากหัวเราะอย่างเย็นชา “ที่แท้เป็นเจ้า”

ใบหน้าเล็กเฟิ่งเชียนอวี่แดงทันที

ร้องตะโกนในใจ : ข้าไม่ใช่! ข้าเปล่า! พูดเหลวไหล!!

ขากรรไกรล่างถูกเขาบีบฉับพลัน

เฟิ่งเชียนอวี่ถูกบังคับให้จ้องตาเขา ตงฟางจิ่งก้มมองนาง ดวงตาที่เยือกเย็นลึกไม่อาจหยั่ง “เจ้าคือเฟิ่งหลิงหลงจริงหรือ?”

หัวใจเฟิ่งเชียนอวี่สั่นสะท้าน

ความแตกแล้วหรือ?

เป็นไปไม่ได้นี่นา! ตงฟางจิ่งไม่เคยพบนางกับเฟิ่งหลิงหลงจึงจะถูก!

เฟิ่งเชียนอวี่ยิ้มตอบ มุมปากชาเล็กน้อย “แน่ แน่นอนสิ! เหตุใดท่านอ๋องจึงสงสัยเรื่องนี้?”

ความถากถางที่มุมปากของตงฟางจิ่งยิ่งเข้มข้นแล้ว

เรื่องแต่งงานแทนของตระกูลเฟิ่ง ที่จริงสายลับของเขามารายงานนานแล้ว

เพียงแต่เขาไม่ได้ถือสามากนัก

ผู้หญิงที่แต่งเข้ามา แซ่อะไร ชื่ออะไร ลูกสาวบ้านไหน เขาไม่ได้ใส่ใจ

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเฟิ่งเชียนอวี่ที่แต่งงานแทนคนนี้ จะเป็นผู้หญิงที่เจอใต้หน้าผาในวันนั้น…

ซิ้ดเบาๆ ทีหนึ่ง มือที่บีบขากรรไกรล่างของนางค่อยๆ เปลี่ยนเป็นลูบไล้

เพียงแต่มือเย็นเล็กน้อย ไร้ความอบอุ่น

“ข้าแค่ได้ยินมาว่าเฟิ่งหลิงหลง คุณหนูรองจวนอัครเสนาบดีเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมในทุกด้าน ทว่าแม่นางเฟิ่งที่ข้าเจอนอกวังในวันนั้น…”

คิ้วของเขาขมวด จุปากเบาๆ ทีหนึ่ง “คาดคิดไม่ถึงเล็กน้อย”

ใบหน้าเล็กเฟิ่งเชียนอวี่ถูกเขาพูดจนแดงแล้ว

ถ้าหากสวรรค์สามารถให้โอกาสนางอีกครั้ง ไม่ว่าอย่างไรนางก็จะไม่แต๊ะอั๋งเขา!!

“คือว่า…แค่ก ท่านอ๋อง ที่จริงข้า…ที่จริงหลิงหลงก็เป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมและสุภาพมาก คืนนั้นหลิงหลง ที่จริง…”

เฟิ่งเชียนอวี่กะพริบตาปริบๆ มองเขาอย่างจริงใจเป็นพิเศษ “ที่จริงเห็นหน้าตาอันงามเลิศแห่งยุคของท่านอ๋อง ทึ่งจนสมองตามไม่ผ่าน ด้วยความที่อารมณ์ชั่ววูบจึงทำเรื่องเช่นนั้นลงไป!”

“อีกทั้งหลิงหลงรับประกัน สิบเจ็ดปีนี้ เคยทำเช่นนี้กับท่านอ๋องคนเดียว…”

กล่าวอีกนัยก็คือเคยแต๊ะอั๋งแค่เขาคนเดียว และยังเพราะหน้าตาอันงามเลิศของเขาสยบ!

พูดเช่นนี้ เขาน่าจะไม่โกรธแล้วกระมัง??

กำลังกระสับกระส่าย จู่ๆ ก็มีเสียงตวาดด้วยความโกรธดังขึ้น “อ๋องสุนัขรีบมารับความตายได้แล้ว!!”

อาวุธเย็นอันเย็นเยือกโจมตีเข้ามากะทันหัน!!

หัวใจเฟิ่งเชียนอวี่สั่นสะท้าน ม่านตาหดลง เห็นเพียงชายชุดดำหลายคนกระโดดเข้ามาจากหน้าต่าง กระบี่อันแหลมคมในมือแทงมาทางตงฟางจิ่ง พลันดวงตาสีดำตงฟางจิ่งเย็นลง ระหว่างที่เพ้าสีแดงปลิวว่อน ได้กระโดดถอยไปอยู่ที่ข้างกำแพงแล้ว

ได้เย็นเพียงเสียง ‘ฉึก’ แขนยาวตงฟางจิ่งกระพือขึ้น คว้ามือของชายชุดดำคนหนึ่งไว้ ยืมกระบี่เงินของเขา แทงไปที่หน้าอกของอีกคน!

การเคลื่อนไหวไหลลื่นดั่งสายน้ำ คล่องแคล่วอิสระ!

เสียงต่อสู้ก็ดังไปทั้งห้องทันทีเช่นกัน!

เฟิ่งเชียนอวี่ตกใจจนรีบไปหลบข้างกำแพง

นางคิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาลอบสังหารในวันแต่งงาน ยิ่งคิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องขี้โรคคนนี้จะเป็นวรยุทธ์!

และเหมือนร้ายกาจมากด้วย!!

แต่ตอนนี้นางไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้!

นางสนใจแต่ชีวิตน้อยๆ ของตัวเอง!!

นางยืนชิดกำแพง ค่อยๆ เขยิบไปถึงขอบหน้าต่างอย่างระมัดระวัง ตอนที่กำลังจะปีนออกไป เงาสีดำก้อนหนึ่งกลับพุ่งชนเข้ามา

“โอ๊ย! เจ็บจัง!”

นางถูกชนจนหน้ามืด มองเห็นห้องทดลองอีกครั้งระหว่างความเลือนราง!

ห่อเข็ม…

มีดผ่าตัด…

กระบอกฉีดยา…

“เฟิ่งเชียนอวี่ จับเขาไว้!!”

เป็นเสียงของตงฟางจิ่ง

เฟิ่งเชียนอวี่คว้าสิ่งของบนโต๊ะโดยจิตใต้สำนึก

“ฆ่าท่านอ๋องไม่ได้ วันนี้ข้าฆ่าพระชายาลงไปอยู่เป็นเพื่อนแทน!!”

พระชายา!?

หมายถึงนางไม่ใช่หรือ?!

หมอกควันตรงหน้าจางหายไป และแทนที่ด้วยใบหน้าที่ดุร้ายของชายชุดดำ!!

“อ๊า!!”

เฟิ่งเชียนอวี่ตกใจจนกรีดร้องเสียงดัง จากนั้นก็ยกกระบอกฉีดยาในมือขึ้น เล็งไปที่คอของชายชุดดำ แล้วแทงลงไปโดยจิตใต้สำนึก

โดยเฉพาะสัญชาตญาณความเป็นหมอบอกให้นางดันกระบอกฉีดยา ฉีดยาเข้าไปในเส้นเลือดของคนคนนั้น

“อ๊า!…”

“เฟิ่งเชียนอวี่ รีบจับเขาไว้!” เสียงของตงฟางจิ่งไร้เรี่ยวแรงแล้ว

เฟิ่งเชียนอวี่กลับเหมือนไม่ได้ยิน และไม่ลืมตาด้วยซ้ำ

จนกระทั่งยาในกระบอกฉีดยาหมดลง เฟิ่งเชียนอวี่รีบดึงออก และร่างกายก็ขยับถอยหลังอย่างต่อเนื่อง

สีหน้าของชายชุดดำเริ่มบิดเบี้ยวแล้ว เขากุมคอปีนออกจากขอบหน้าต่างด้วยความเจ็บปวด

หลังจากเสียง ‘ปัง’ ดังขึ้นเบาๆ ห้องหอกลับสู่ความเงียบสงัดอีกครั้ง

เฟิ่งเชียนอวี่ยืนหลังพิงกำแพง ถอนหายใจยาวทีหนึ่ง

ดังนั้นตอนนี้…ปลอดภัยแล้ว?

“เหอะ เจ้าปล่อยให้เขาหนีไปแล้ว”

เสียงที่ไร้เรี่ยวแรงของตงฟางจิ่งดังขึ้น

เฟิ่งเชียนอวี่จึงจะพบว่ามีชายชุดดำตายอยู่บนพื้นสองคน

ส่วนตงฟางจิ่งหลังจากต่อสู้ก็ดูเหมือนจะหมดแรงเช่นกัน เขาพิงกำแพงทรุดนั่งลงไป

ใบหน้าที่ราวกับหยกของเขาเปื้อนคราบเลือด ในดวงตามีความคลุมเครือปนเยาะเย้ย ไม่รู้เพราะเหตุใด กลับมีความรู้สึกที่ทำให้คนสับสนเพิ่มขึ้นหลายส่วน

เฟิ่งเชียนอวี่เดินเบะปากไปทางเขา “ท่านโทษข้า? ท่านก็ไม่ลองคิดดูเลย ข้าที่เป็นผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งถูกลอบสังหารจะทำอย่างไร?”

ตงฟางจิ่งหรี่ตา มองนางอย่างเยาะเย้ย “ข้าคิดว่า…เจ้าเป็นผู้กล้าเสียอีก เวลานี้กลับกลัวแล้ว?”

“ท่าน…”

เฟิ่งเชียนอวี่กำลังจะเปิดริมฝีปากแดงเถียงกลับ ทว่าจู่ๆ เงียบลง

เหตุใดสีหน้าตงฟางจิ่งจึงแย่เช่นนี้ หน้าซีดจนไร้สีของเลือด!

ได้รับบาดเจ็บหรือ? แต่นางดูตามร่างกายของเขาก็ไม่มีบาดแผลนี่นา

แต่ถ้าหากเขาไม่เป็นอะไร เหตุใดทรุดนั่งอยู่ตรงนั้นลุกไม่ขึ้น? ท่าทางเหมือนขยับตัวไม่ได้…

พลันหนังตาเฟิ่งเชียนอวี่กระตุก “คือว่า…ท่านคงจะไม่ได้พิษเหมันต์กำเริบกระมัง?”

สีหน้าตงฟางจิ่งซีดเซียว ริมฝีปากบางที่ขาวซีดสั่นเล็กน้อย

อาการนี้ เหมือนกับใต้หน้าผาในคืนนั้นไม่มีผิด! พิษเหมันต์กำเริบแน่ๆ!

“ไม่เกี่ยวกับเจ้า”

ฟันของตงฟางจิ่งเริ่มเย็น หลังจากสูดหายใจเข้าแล้วกล่าวอย่างยากลำบาก “เจ้าให้คนเตรียมน้ำร้อนมา…”

น้ำร้อน?

เฟิ่งเชียนอวี่นึกขึ้นได้กะทันหัน วันที่เขาพิษเหมันต์กำเริบ ก็แช่อยู่ในบ่อน้ำพุร้อน

“ท่าน…ทุกครั้งที่โรคกำเริบ คงจะไม่ได้ใช้น้ำอุ่นมาทำให้ร่างกายอบอุ่นกระมัง?” สัญชาตญาณความเป็นหมอสั่งให้เฟิ่งเชียนอวี่เป็นห่วงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “ท่านทำเช่นนี้เป็นการรักษาที่ปลายเหตุแต่ไม่รักษาต้นเหตุไม่ใช่หรือ? ทำเช่นนี้นานวันเข้า…”

“เจ้าไม่ต้องยุ่ง…ไสหัวไป”

ตงฟางจิ่งกัดฟันจ้องนางเขม็ง แต่เสียงกลับไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย

ไสหัวไป? นางไม่ไป!!

เฟิ่งเชียนอวี่เขม็งกลับ เริ่มมีอารมณ์แล้วเช่นกัน “ท่านบอกให้ข้าไม่ต้องยุ่งก็ไม่ยุ่ง? วันนี้ข้าจะยุ่งให้ได้ ท่านทำอะไรข้าได้?”

ขณะพูดก็เลิกแขนเสื้อ พยุงเขาลุกขึ้นจากพื้น กัดฟันลากไปที่เตียง

เสียงดัง ‘ปัง’ เบาๆ เฟิ่งเชียนอวี่โยนเขาลงบนเตียง

ตอนที่พิษเหมันต์กำเริบ ตงฟางจิ่งไม่สามารถขยับแม้แต่น้อย ชุดมงคลบนร่างกายก็เปิดออกครึ่งหนึ่งเพราะความวุ่นวายเมื่อครู่ เผยแผ่นอกขาวสะอาดออกมา

เฟิ่งเชียนอวี่มองดู มีเจตนาที่คลุมเครือปรากฏในแววตาหลายส่วน

โน้มกายลงไป ทับอยู่บนร่างกายของเขาเบาๆ “ท่านอ๋อง…ท่านขยับตัวไม่ได้อีกแล้วใช่หรือไม่? ตอนนี้ยังสามารถสั่งให้ข้าไสหัวไปได้หรือไม่?” นางยิ้มอย่างงดงามทีหนึ่ง มือเล็กก็ลูบไล้บนหน้าอกของเขาเหมือนกับดีดพิณ เมื่อนิ้วขยับ ก็หนีบขอบชุดมงคลของเขาเปิดขึ้นข้างบน หน้าอกที่ราวกับหยกเผยให้เห็นมากยิ่งขึ้น!

“เฟิ่ง! เชียน! อวี่!!”

สามคำนี้ของตงฟางจิ่งแทบแทรกออกมาจากไรฟัน!

เพราะใช้แรงมากเกินไป ใบหน้าที่ขาวซีดในตอนแรกของเขากลายเป็นแดงก่ำแล้ว!

เฟิ่งเชียนอวี่เห็นแล้วรอยยิ้มยิ่งลึก “ท่านอ๋องเป็นอะไร? นี่เป็นคืนแต่งงานของพวกเราไม่ใช่หรือ? เหตุใดท่านทำเหมือนกับว่าข้าข่มขืนท่านไปได้?”

ชุดมงคลถูกนางปลดออกแล้ว