บทที่ 5

“สภาพนี้ของหลิงหลง เกรงว่าจะทำให้ฮองเฮาตกใจ” เฟิ่งเชียนอวี่แสร้งกะพริบตาปริบๆ อย่างน่าสังเวช “หรือไม่รอหลิงหลงเป็นผื่นหายแล้ว ค่อยไปขอขมาฮองเฮา?”

“ไม่จำเป็นแล้ว”

ตงฟางจิ่งหรี่ตายิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มจางๆ กลับทำให้เฟิ่งเชียนอวี่แอบตกใจ

“คิดว่าเสด็จแม่ก็คงไม่สนใจรายละเอียดยิบย่อยเหล่านี้มากนัก ถ้าหากพระชายากังวลจริงๆ…”

ดวงตาที่เยือกเย็นของตงฟางจิ่งขยับเล็กน้อย จู่ๆ เขาก็คว้ามือของเฟิ่งเชียนอวี่!

เฟิ่งเชียนอวี่เพิ่งร้อง ‘อ๊ะ’ ผ้าไหมที่อยู่ในแขนเสื้อก็ถูกเขาแย่งไปแล้ว ครู่ต่อมา คลุมบนใบหน้านาง!

เขามองตรงไปที่นาง กลิ่นอายที่ไม่อนุญาตให้แสดงความคิดเห็นสายหนึ่งแผ่ออกมาในเวลานี้ “ถ้าหากพระชายาถือสา สามารถใช้ผ้าไหมปิดผื่นแดงไว้ พระชายาคิดว่าเป็นอย่างไร?”

เฟิ่งเชียนอวี่ถูกเขาถามจนหนังตากระตุก คิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องขี้โรคคนนี้จะมีแรงมากเช่นนี้ ถึงกับทำให้นางไม่กล้าโต้แย้งอีก!

นางแอบร้องทุกข์ระทมในใจ กลับทำได้เพียงสวมผ้าไหมแต่โดยดี “แค่ก…ท่านอ๋อง ฉลาดหลักแหลม”

ระหว่างทางเข้าวัง เฟิ่งเชียนอวี่กระสับกระส่ายอยู่ตลอดเวลา

เฟิ่งเชียนอวี่เป็นที่เป็นลูกอนุภรรยาจวนอัครเสนาบดี ฮองเฮาย่อมไม่เคยพบนาง แต่เฟิ่งหลิงหลงไม่เหมือนกัน ฮองเฮาเคยพบนางครั้งสองครั้ง

แต่ว่า…อย่างไรนางกับเฟิ่งหลิงหลงก็เป็นพี่น้องต่างแม่ หน้าตาก็มีความคล้ายคลึงสี่ห้าส่วน และตอนนี้นางก็ยังสวมผ้าไหม เกรงว่าฮองเฮาไม่พบความผิดปกติได้ง่ายๆ…

ขณะที่กำลังคิดอย่างกระสับกระส่าย กลับได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นสายหนึ่งลอยมา “ฮองเฮา ท่านต้องออกหน้าให้หลิงหลงนะเพคะ!”

เอ๋ เสียงนี้คุ้นหูมาก เหมือนกับเสียงของเฟิ่งหลิงหลงเลย!

เดี๋ยวก่อน…ม่านตาเฟิ่งเชียนอวี่เบิกกว้างทันที

หลิงหลง?! เฟิ่งหลิงหลง!?? นางก็อยู่ที่นี่เช่นกัน!!

เงยหน้าฉับพลัน เห็นเพียงในห้องพระบรรทม ฮองเฮานั่งอยู่ด้านหน้าสุดอย่างสง่างาม ส่วนเฟิ่งหลิงหลงคุกเข่าอยู่ตรงข้างๆ นาง กำลังก้มหน้าร้องไห้!!

นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น…

หนังตาเฟิ่งเชียนอวี่กระตุกฉับพลัน เห็นเพียงสายตาที่เย็นชามองมา ฮองเฮาจ้องนางแล้วกล่าวถามอย่างเฉียบขาด “เฟิ่งเชียนอวี่บังอาจ ยังไม่คุกเข่ายอมรับผิดอีก!”

เสียงดังปัง เฟิ่งเชียนอวี่เข่าอ่อน คุกเข่าลงในตำหนักแล้ว

ได้ยินเพียงเฟิ่งหลิงหลงมองไปทางตงฟางจิ่งแล้วกล่าวอย่างโอดครวญ “ท่านอ๋องโปรดพิจารณา ข้าจึงจะเป็นเฟิ่งหลิงหลงที่ฝ่าบาททรงประทานงานแต่งให้กับท่านอ๋อง! ส่วนคนที่อยู่ข้างกายท่านอ๋อง คือเฟิ่งเชียนอวี่น้องสาวต่างมารดาของข้า!”

เสียงแหลมที่โอดครวญของเฟิ่งหลิงหลงดังลั่นไปทั้งตำหนัก!

ตงฟางจิ่งยืนมือไพล่หลัง เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้ายังคงสงบ ไม่มีอารมณ์ใดๆ

เฟิ่งหลิงหลงโอดครวญต่อ “เดิมทีเมื่อวานเป็นวันมงคลของหลิงหลงกับท่านอ๋อง แต่ในวันออกเรือน จู่ๆ น้องหญิงก็เข้ามาในห้องหลิงหลง จับมือหลิงหลงบอกว่าที่จริงนางชื่นชมท่านอ๋องมานานแล้วทั้งน้ำตา หวังว่าหลิงหลงจะสามารถมอบโอกาสออกเรือนนี้ให้นาง”

“หลิงหลงไม่ยอม ทันใดนั้นหน้าตานางก็ดุร้าย ตีหลิงหลงจนสลบ! รอหลิงหลงฟื้นมาอีกที จึงจะพบว่างานแต่งเสร็จสิ้นแล้ว น้องหญิงเป็นคนแต่งงานแทนหม่อมฉัน!!”

เฟิ่งหลิงหลงพูดถึงตรงนี้ กัดฟันจนปากสั่น ราวกับว่าได้รับความคับข้องใจครั้งใหญ่

เฟิ่งเชียนอวี่กลับกำหมัด ในใจก็อดเต้นแรงไม่ได้

พริบตานั้นนางก็เข้าใจแล้ว เฟิ่งหลิงหลงต้องการให้นางตาย!!

ถ้าหากเรื่องแต่งงานแทนไม่ถูกเปิดโปง เช่นนั้น ‘เฟิ่งหลิงหลง’ ก็นับว่าแต่งงานกับอ๋องหกตงฟางจิ่งแล้ว เช่นนั้นนางก็ไม่สามารถแต่งงานกับรัชทายาทอย่างเปิดเผยตลอดไป

เพื่อที่จะปูทางของวันข้างหน้าให้ตัวเอง เฟิ่งหลิงหลงจึงผลักเฟิ่งเชียนอวี่ออกมาตาย! การแต่งงานแทนครั้งนี้ กลายเป็นว่าเฟิ่งเชียนอวี่พูดเท็จต่อเบื้องสูงเพียงคนเดียว…

และโทษของการพูดเท็จต่อเบื้องสูง สมควรถูกประหาร!

“เฟิ่งเชียนอวี่ เจ้าบังอาจมาก!!”

ฮองเฮาเกรี้ยวโกรธอย่างที่คิด มือหยกตบลงบนโต๊ะอย่างแรง

เฟิ่งเชียนอวี่กัดฟัน รีบกล่าว “ฮองเฮาโปรดพิจารณา! เรื่องนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่เฟิ่งหลิงหลงพูดเพคะ!”

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังกล้าแก้ตัวอีก!” เสียงของฮองเฮายิ่งดุดันแล้ว

มือที่อยู่ในแขนเสื้อเฟิ่งเชียนอวี่ก็กำแน่นเช่นกัน และฝ่ามือก็ถูกนางบีบจนมีเหงื่อออก

จบเห่แล้ว ตอนนี้ต่อให้นางสารภาพสองแม่ลูกเฟิ่งหลิงหลงออกมา เกรงว่าไม่มีประโยชน์อันใดแล้ว

อย่างไรก็ตาม ทองแปดพันตำลึงนั่นเปิดปากพูดไม่ได้ และคำสารภาพของนางคนเดียว นับเป็นพยานเดี่ยว พยานเดี่ยวไม่พอที่จะเป็นหลักฐาน!

“ใครก็ได้! จับเฟิ่งเชียนอวี่เข้าคุกหลวง!”

หลังจากฮองเฮาออกคำสั่ง ทหารยามพุ่งพรวดเข้ามาจากนอกตำหนัก ก้าวเท้ายาวเดินไปทางเฟิ่งเชียนอวี่!

“ฮองเฮา…” ม่านตาเฟิ่งเชียนอวี่หดฉับพลัน มือกลับถูกทหารยามจับไว้แล้ว และจะลากออกจากตำหนักทันที!

ถ้าหากนางถูกขังในคุกหลวง เกรงว่าไม่มีชีวิตรอดออกมาแล้ว!!

ทว่าในตอนนั้นเอง เสียงที่เย็นชาสายหนึ่งดังขึ้น

“ช้าก่อน”

ในดวงตาเฟิ่งเชียนอวี่สะท้อนแผ่นหลังที่มั่นคงของตงฟางจิ่ง

เห็นเพียงเขาสะบัดชุดเพ้าสีขาว คุกเข่าต่อหน้าฮองเฮา “เสด็จแม่โปรดให้อภัย ที่จริงเรื่องนี้มีเรื่องที่ทุกคนไม่รู้ซ่อนอยู่”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ไม่เพียงฮองเฮา แม้แต่เฟิ่งเชียนอวี่กับเฟิ่งหลิงหลงต่างก็ตกใจ

ตงฟางจิ่งเขา เขากำลังพูดอะไร?

“ที่จริงหม่อมฉันกับเฟิ่งเชียนอวี่ชอบพอกัน ได้ตกลงกันเองว่าจะอยู่ด้วยกันนานแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเสด็จพ่อจะมีราชโองการ ยกแม่นางรองเฟิ่งให้หม่อมฉัน…”

เสียงของตงฟางจิ่งสงบชัดเจน ทุกคำพูดทำให้คนฟังรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องโกหก

“หม่อมฉันกับเฟิ่งเชียนอวี่ทุกข์ระทมจนไม่สามารถอธิบายด้วยความพูด ภายใต้ความวู่วาม ก็เลยเกิดความคิดเหลวไหลอย่างแต่งงานแทนเช่นนี้”

พูดจบ เขาโน้มกายโขกศีรษะ “หม่อมฉันรู้ว่าตัวเองผิด เสด็จแม่โปรดลงโทษด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮาได้ยินคำพูดนี้ ยังคงขมวดคิ้วแน่น นางจะไปคาดคิดได้อย่างไรว่าเบื้องหลังของการแต่งงานแทน ยังมีเรื่องเช่นนี้ซ่อนอยู่ด้วย?

เดิมทีเป็นความผิดของเฟิ่งเชียนอวี่คนเดียว ลงโทษนางคนเดียวเรื่องก็จบ ทว่าตอนนี้ตงฟางจิ่งก็มีส่วนด้วย เช่นนั้นเรื่องนี้ก็จัดการยากแล้ว

อย่างไรก็ตาม ประการแรก หากไม่ใช่นาง ตงฟางจิ่งไม่แต่ง ประการที่สอง ร่างกายเขาอ่อนแอ ถ้าหากนางลงโทษเขาจนเป็นอะไรขึ้นมา นางก็ให้คำอธิบายกับทางฮ่องเต้ยาก…

เมื่อคิดเช่นนี้ ฮองเฮาถอนหายใจยังหมดหนทางทีหนึ่ง “หากในใจเจ้ามีคุณหนูสามตระกูลเฟิ่ง ก็ควรพูดแต่แรก ข้ากับเสด็จพ่อของเจ้าก็ไม่ใช่คนไร้เหตุผลเช่นนั้น จะจับคนแต่งงานส่งเดชได้อย่างไร?”

หลังจากพูดประโยคนี้จบ ฮองเฮาก็ส่ายศีรษะ ไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว

นางโบกมือ สั่งให้พวกเขาสามคนออกไป

เฟิ่งเชียนอวี่รอดพ้นจากความตาย หัวเข่าทั้งสองข้างก็คุกเข่าจนชาแล้ว ยังเป็นตงฟางจิ่งที่ประคองนางออกมา

ทั้งสองเดินเคียงไหล่ เฟิ่งเชียนอวี่ถูกลมเย็นพัด สมองก็ค่อยๆ แจ่มใส

นางเอียงศีรษะ มองไปทางตงฟางจิ่งอย่างเกรงใจเล็กน้อย

เมื่อครู่…เขาช่วยนางไว้

เฟิ่งเชียนอวี่กระแอมทีหนึ่ง ใบหน้าแดงเล็กน้อย “คือว่า…ขอบคุณมาก”

สีหน้าตงฟางจิ่งเรียบเฉย เมื่อได้ยินก็เหลือบมามอง

“หายกัน”

“ฮะ?” เฟิ่งเชียนอวี่กะพริบตาปริบๆ งงงวยเล็กน้อย

ตงฟางจิ่งกล่าวอย่างเรียบเฉย “เมื่อคืนเจ้าช่วยข้าหนึ่งครั้ง วันนี้ข้าช่วยเจ้าหนึ่งครั้ง ต่างฝ่ายต่างไม่ติดค้าง หายกัน”

อ่อ…เช่นนี้นี่เอง

เฟิ่งเชียนอวี่หลุบตา ครุ่นคิดในใจว่าก็มีเหตุผลนะ

เพียงแต่ยังประหลาดใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เมื่อคืนเขาเป็นคนไล่นางไปนอนห้องรับแขก นางคิดว่าเขาไม่เห็นความดีของนางเสียอีก

ทันใดนั้นสมองเฟิ่งเชียนอวี่แล่นฉับพลัน นึกถึงท่าทางที่เขากัดฟันจ้องนางเขม็งเมื่อคืน

เขาพูดว่า “เฟิ่ง! เชียน! อวี่!”

เขา…รู้ตั้งนานแล้วว่านางเป็นใคร??