หวาน

วังหลวง

“ฝ่าบาท งานชมดอกเหมยแดง ปีนี้อ้ายหลิวรับเป็นแม่งานเช่นเดิม ดอกเหมยแดงปีนี้เบ่งบาน มากกว่าปีก่อนๆ งานชมดอกเหมยบานก็คงต้องจัดให้ยิ่งใหญ่”

หวงฉีจิ้งกุมมืออ้ายหลิวไว้

“เจ้า รับเป็นแม่งาน จะเหนื่อยหนักเกินไปหรือไม่”

“ฝ่าบาทปีนี้จิวอัน 19จิวฮัว 17ข้ามีคนคอยแบ่งเบาแล้ว”

“เฮ้อเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน”

คิดไปถึง อ้ายจิงที่จากไปถึง18ปีแล้วเช่นกัน

“ฝ่าบาทมีหลายเรื่องที่ผ่านเข้ามาแต่มีเรื่องหนึ่งที่อ้ายหลิว เฝ้าครุ่นคิดมาตลอด”

“เรื่องใดกัน”

“อ้ายฉิง เจิ้งอ้ายฉิงข้าให้นางแต่งกับเฉิงอู๋อ๋อง หลายวันมานี้ได้ยินผู้คนในวังหลวงล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเฉิงอู๋อ๋องไม่สู้ชอบใจนักเรื่องชายาอัปลักษณ์ของเขา”

“อืม เจ้ากับข้าคงได้ยินมาต่างกันสองวันก่อนเฉิงอู๋อ๋องเพิ่งจะมาขอให้ข้า เป็นพยานในคำสัญญาว่าจะไม่มีทางหย่ากับชายารอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

อ้ายหลิวยิ้มอ่อนหวานทว่าภายใน แทบกระอักเลือด เฉิงอู๋อ๋องนับว่าโดดเด่นไม่น้อยจะเหนือกว่าปาหวางอ๋องด้วยซ้ำไปเรื่องที่คิดไว้จึงไม่เอ่ยออกมา แต่คิดหาทางหนีที่ไล่ไว้

“นับว่าเป็นเรื่องดี อ้ายหลิวห่วงหลานไม่น้อยกลัวว่าจะถูกรังเกียจนางน่าสงสาร ใบหน้าอัปลักษณ์หากเฉิ