เกือบ

“ข้าเป็นถึงอ๋องไร้พ่ายหวัดทำอะไรข้าไม่ได้”

กอดรวบเอวบางดึงเข้ากลางลำตัว อ้ายฉิงหน้าแดงก่ำอายจนแทบจะหลับตาแต่ไหนแต่ไรเคยต้องมือชายหรือไรเล่า

“นอนได้แล้วเจ้าองครักษ์นั่นไปปลุกข้าแต่รุ่งสางยังนอนไม่พอ พูดให้ข้าห่วงใยเจ้าเห็นหรือไม่ข้าต้องรีบมาอดหลับอดนอนเจ้าต้องทำคุณไถ่โทษที่ทำข้านอนไม่พอตามใจข้าเสียหน่อยให้ข้านอนกอดหลับใหลเสียให้พอ”

เอาคางเกยที่ไหล่บางสูดกลิ่นหอมจากเรือนผมและกายสาวหลับใหลลงได้ในไม่ช้า ตงเกาคาดการณ์ผิดมหันต์

ตำหนักชิงหนิงกง

“ฮองเฮาข้าน้อยพบสิ่งนี้ในห้องของนาง”

วางแผ่นหนังลงบนโต๊ะเบื้องหน้าฮองเฮา

“จริงอย่างที่คิด นางหลบซ่อนปิดบังใบหน้า จงใจให้หลายคนเอ็นดูสงสารซึ่งข้าก็เกือบหลงกลนาง”

“ฮองเฮาไม่แน่ว่าเฉิงอู๋อ๋องจะรู้เรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่านางต้องอาศัยตงเกาอารักขาทีเดียวเชียว ข้าเองหวั่นใจว่าเฉิงอู๋อ๋องจะรักและปกป้องนางเพราะหลงใหลใบหน้างดงามของนางเข้าแล้ว”

“นางตั้งใจเล่นตลกต้องมีสิ่งใดซ่อนเร้นอีกแน่ มารดาของนางอ้ายจิง ก็ไม่ต่างกันมักจะทำตัวอ่อนหวานน่าเอ็นดูจนฝ่าบาทหลงใหลสุดท้ายก็ยอมถวายตัว ข้าจะกราบทูลฝ่าบาทเรื่องประทานงานแต่งงานให้กับจิวอันเสียจริงดี เดิมข้าคิดว่าเฉิงอู๋อ๋อ