บทที่ 4 ตกเป็นของเขาอีกครั้งจนได้ nc

เมื่อท่านอ๋องรุ่ยหยางเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้ง เขาก็ตกใจจนหน้าซีด เฟยฮวายืนตะลึงอยู่หน้าประตู น้ำตาของนางไหลรินลงมาช้าๆ นางห่อกายด้วยผ้าผวยผืนที่เขาเอาคลุมกายนางนั่นเอง เพราะนางไม่มีเวลาสวมอาภรณ์เพราะเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยหน้าห้องเป็นเสียงของชายหลายๆคน

นางจึงเอาหูไปแนบประตูห้องนั้น ฟังตั้งแต่ต้นจนจบจึงเข้าใจเรื่องราวโดยละเอียดว่าสาเหตุที่ท่านอ๋องรุ่ยหยางมาพูดคุยตีสนิทกับนาง หลอกนางว่าจะคบหากับนาง และนัดนางมาเพื่อกินอาหารกันนั้น มันเป็นแผนการณ์ที่จะเผด็จศึกนางเพื่อของเดิมพันเป็นม้าชั้นดี จำนวนห้าตัว ที่เหล่าองค์ชายจะให้ท่านอ๋องรุ่ยหยางเมื่อทำภารกิจสำเร็จ นางอึ้งงันไปพักใหญ่เมื่อรู้ความจริงทั้งหมด น้ำตาของนางไหลพรากลงมาทันที นางสะอื้นไห้เสียงดัง เมื่อท่านอ๋องรุ่ยหยางกลับเข้าห้องมาแล้ว นางก็ตรงเข้าทุบตีเขาไม่ยั้งด้วยความเจ็บใจเหลือแสนที่เขาเห็นความรู้สึกนางเป็นเพียงการพนันขันต่ออย่างสนุกสนานกับเหล่าพี่น้องของเขาเท่านั้น 

ท่านอ๋องเจ็บกายไปหมดเพราะนางทุบตีเต็มแรงของนาง เขาตกใจจึงสะบัดนางจนล้มลงกับพื้นห้อง “ เจ้าบ้า กล้าที่จะหลอกลวงข้าขนาดนี้ เห็นความรักของข้าเป็นเรื่องตลกในหมู่พี่น้องของท่าน ถึงกับเอามาเดิมพันที่จะเชยชมร่างกายของข้าเล่นๆ เพียงเพื่อของเดิมพันเป็นม้าห้าตัวเท่านั้น ชีวิตและความสาวของข้ามีค่าแค่ม้าห้าตัว และยังต่ำต้อยกว่านางโลมด้วยซ้ำไป เพราะท่านคงเสพสุขกับข้าแทบไม่ลง เพราะพี่น้องของท่านยังไม่เชื่อว่าท่านจะกล้าพาข้าขึ้นเตียง ยังคิดว่าท่านจะหลอกลวงพวกเขาโดยการพานางโลมมาเข้าห้องแทนข้า จึงได้ใช้เวลายาวนานเช่นนี้ ข้าเพิ่งรู้ว่าในสายตาของพวกท่านคุณหนูอย่างข้ามีค่าต่ำต้อยยิ่งกว่านางโลมคนหนึ่ง ” นางร้องไห้ออกมา และต่อว่าเขาไม่หยุด  โดยมิเกรงกลัวว่าพวกเขาเป็นราชวงศ์จะล่วงเกินมิได้ เป็นเพราะตอนนี้นางโมโหจนขาดสติเลยมิเกรงกลัวสิ่งใด 

ขณะที่นางต่อว่าเขา สายตาของอ๋องรุ่ยหยางมองนางไปทั้งตัวเพราะผ้าผวยของนางหล่นลงไปไกลจากตัวนาง ตอนนี้ร่างนางเปลือยเปล่าขาวผ่อง ขาวอวบนวลเนียนไปทั้งร่างแม้มันจะอวบมากแต่มันก็น่าขยำ้เหลือเกิน เขากลืนน้ำลายลงคอ แล้วกระโจนเข้าหานางทันที " เมื่อเจ้าคิดว่าเจ้ามีค่าเพียงนางโลม ถ้าเช่นนั้นก็ปรนนิบัติข้าอีกครั้งก็แล้วกัน คงจะหายเหนื่อยแล้วใช่หรือไม่ จากนั้นเขาก็ประกบจูบนางอีกครั้งอย่างดูดดื่ม นางพยายามหันหน้าหนีเขาก็จับศีรษะนางไว้ไม่ให้หันหน้าหนีเขาไป 

นางจึงจำต้องปล่อยให้เขาจูบไป จนในที่สุดนางก็ยอมจูบตอบเขาอย่างเร่าร้อน และจากนั้นใบหน้าหล่อคมคายก็ก้มลงไล้เลียอกอวบใหญ่เต็มมือของเขานั้นอย่างเมามัน เขาดูดดึงผลอิงเถาสองลูกนั้นไปมาอย่างดูดดื่ม ดูดมันจนร่างอวบแอ่นหลังขึ้นจนโค้งเพราะความเสียวซ่าน จากนั้นเขาก็สอดลำกายแกร่งที่มันพรักพร้อมแล้วนั้นเข้าไปในร่องอวบของนางทันทีมิดลำกาย แล้วโยกขย่มนางบนพื้นนั้นอย่างเร่าร้อน เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้อง ทั้งสองร้องครวญครางผสานกันอีกครั้ง จนองค์รักษ์สองคนของเขาที่ยังยืนเฝ้าหน้าห้องหันมามองหน้ากัน เพราะมิเคยสักครั้งที่ท่านอ๋องได้เชยชมหญิงใดแล้วจะยาวนานเช่นนี้ ส่วนมากเมื่อเสร็จสมแล้วก็จะกลับจวนเลย หรือให้หญิงนั้นออกจากห้องไป มิเคยยาวนานอย่างนี้มาก่อน 

ทั้งสองผลักกันรุกผลักกันรับอย่างเร่าร้อน เขาพลิกกายนางไปมาหลายท่าทาง ทั้งพานางไปเที่ยวชมห้องนั้นจนทั่วมิเว้นแม้ริมหน้าต่างที่อาจมีผู้เงยหน้าขึ้นมาเห็นได้ เพลงรักของพวกเขารุนแรงเร่าร้อนเหมือนโหยหากันมานาน และเพิ่งหากันพบเช่นนั้น จากนั้นต่างช่วยกันบรรเลงเพลงรักนั้นจนกระทั่งรุ่งสางของอีกวันหนึ่ง จึงได้หมดแรงล้มตัวลงนอนกอดกันแน่นบนพื้นนั้น 

เฟยฮวาสะดุ้งตื่นขึ้นมาหลังหลับไปได้เพียงชั่วยาม นางผุดลุกขึ้น แล้วค่อยๆเก็บอาภรณ์ของตนขึ้นมาสวมอย่างเร่งร้อน นางพลาดไปแล้ว กลายเป็นของเล่นของชายที่มิคิดจะจริงจังกับนาง เขาเพียงพนันขันต่อกับพี่น้องของเขาเพียงเท่านั้น เมื่อได้สมใจของเขาแล้วก็คงคิดจะทอดทิ้งนาง

แต่นางนั้นตาสว่างแล้ว นางคิดได้แล้ว ว่าหญิงขี้เหร่ที่บรรดาพี่น้องของเขาใช้เรียกนางนั้น จะมีชายใดอยากจะได้มาเป็นคนรัก หรือยิ่งภรรยายิ่งมิมีทาง วันนี้นางต้องขอบคุณที่เขาช่วยให้นางเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นในพริบตา นางมองโลกในแง่ดีและสวยงามเสมอ บางครั้งมันสวยจนเกินไปจนไม่มองความเป็นจริง ตอนนี้นางรู้แล้วว่าการแอบรักคนที่สูงศักดิ์เกินไป หล่อเหลาเกินไป เราจะต้องดูตัวเราด้วยว่าคู่ควรและมันเป็นไปได้หรือไม่ ในความเป็นจริง เพราะผู้อื่นจะเห็นเราเป็นตัวตลกที่พวกเขาเห็นเป็นเรื่องขบขับของพวกเขา จนเกิดกันพนันขันต่อกันสนุกสนานเยี่ยงนี้  

เมื่อคิดได้ดังนั้น นางรีบเดินออกจากห้องนั้นไปอย่างรวดเร็ว แล้วเปิดประตูห้องออกพบกันใบหน้าของชายสองคนที่ยืนอยู่ที่หน้าห้องนั้น คงจะเป็นองครักษ์ของเขานั้นเอง “ คุณหนู เอ่อ…ท่านอ๋องอนุญาติให้ไปได้แล้วหรือขอรับ ” นางพยักหน้าน้อยๆมิอยากพูดอันใดกับพวกเขา “ แล้วสาวใช้ของข้าล่ะนางอยู่ที่ไหน ” สององครักษ์มองหน้ากัน แล้วชี้มือไปที่ห้องถัดไปอีกสองห้อง เฟยฮวาจึงรีบเดินตรงไปเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องนั้นเห็นเผยอันนอนหลับคุดคู้อยู่บนพื้น นางรีบเขย่าตัวสาวใช้ขึ้นมา เผยอันตกใจตื่นขึ้นเมื่อมองเห็นคุณหนูยืนมองนางอยู่ จึงรีบผุดลุกขึ้น กำลังจะอ้าปากถามเรื่องราว 

แต่เฟยฮวาส่ายหน้าน้อยๆให้นาง แล้วเอ่ยว่า" รีบไปกันเถอะ มีอะไรไปพูดกันที่จวน ป่านนี้ท่านพ่อคง  ตามหาข้าแล้ว " จากนั้นทั้งสองก็รีบออกมาจากห้องนั้น แล้วรีบเดินกลับลงไปจากชั้นบน เมื่อถึงด้านล่างก็รีบลงมาแล้วมองหารถม้าของนาง นางเพิ่งนึกได้ว่ารถม้ามาส่งแล้วรออยู่ด้านล่าง แล้วคนขับจะไปที่ไหนแล้ว

ป่านนี้ท่านพ่อจะว่าอย่างไรบ้าง ขณะนางกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น รถม้าของนางก็แล่นมาจอดตรงหน้าพอดี บ่าวชายคนขับเอ่ยขึ้นว่าเขานอนรอคุณหนูที่บนรถม้า จอดรอที่ข้างถนนเยื้องกับโรงเตี้ยมจนหลับไป ตื่นมาคุณหนูก็ยังไม่ออกมาเขาไม่กล้ากลับไปโดยไม่มีคุณหนู จึงนอนรอจนหลับไปอีก เพิ่งตื่นขึ้นมาตอนคุณหนูออกมาชะเง้อมองหา เขาเห็นพอดีจึงรีบขับรถม้ามารับ เฟยฮวาพยักหน้าให้เขา แล้วรีบพากันขึ้นรถกลับจวนเสนาบดีทันที เพราะเป็นห่วงท่านพ่อจะตามหานางกันให้วุ่นวายแล้ว 

เมื่อนางมาถึงจวนเสนาบดี นางบอกว่านางไปกินอาหารที่โรงเตี้ยมกับสหายแล้วเผลอนอนหลับไปจนรุ่งเช้าอีกวันแล้ว สหายกลับไปก่อนแล้วตั้งนานแล้วแต่ไม่ยอมปลุกนาง จึงได้มาถึงจวนช้า บิดาดุว่านางอย่างมากเพราะเป็นห่วง แต่เขาก็ใจอ่อนยวบทันทีที่เห็นหน้าหมอง ๆ ของนาง คิดว่านางถูกเขาดุจึงเศร้าซึมเช่นนี้ แต่ที่จริงนางเศร้าใจในเรื่องอื่นแต่มิกล้าบอกให้ท่านพ่อรู้ กลัวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่

นางคิดว่าสิ่งที่เสียไปแล้วก็ให้มันแล้วไป เพราะเรื่องนี้นางก็มีส่วนผิดที่ใจง่ายและเชื่อใจคนง่ายเกินไป ทำให้เกิดเรื่องขึ้น ต่อไปนางก็จะได้เก็บมันไว้เป็นบทเรียนราคาแพง นางจะมิยุ่งเกี่ยวกับบุรุษง่ายๆอีกแล้ว นางจะมิหลงรักใครง่ายๆเพราะเห็นว่าเขาหล่อเหลา เขาท่าทางดี เขาเป็นผู้สูงศักดิ์ อีกแล้ว นางเข็ดแล้วจริง ส่วนเรื่องชายผู้นั้นนางจะลืมเขาไปให้เร็วที่สุด นางต้องขอบคุณเขาด้วยซ้ำที่นางจะได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น มิคิดอะไรตื้นๆเช่นเด็กๆอีกแล้ว จะได้มองโลกตามความเป็นจริงว่าบางครั้งโลกมันก็โหดร้ายกับเรา ไม่ใช่จะมีแต่เรื่องดีๆเสมอไป