บทที่ 5 เปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่

เมื่อท่านอ๋องหนุ่มตกใจตื่นขั้นมาในยามซื่อ(ก่อนสิบโมงเช้า ) เขาผุดลุกขึ้นทันทีเมื่อในอ้อมกอดของเขามันว่างเปล่า เขาเหลียวมองไปรอบๆห้องนั้น มิมีวี่แววของนาง เหลียวมองบนพื้นห้องก็เห็นเพียงอาภรณ์ของเขาที่มันหล่นกราดเกลื่อนอยู่ทั่วไป แต่มิมีของนางเลยสักชิ้นเดียว

นางกลับไปแล้วเช่นนั้นหรือ มิได้ปลุกเขาขึ้นมาเรียกร้องความรับผิดชอบที่เขาได้ย่ำยีนางไปแล้ว นางไปง่ายๆเช่นนี้เลยหรือ เขารีบลุกขึ้นคว้าเครื่องแต่งกายที่่มันหล่่นอยู่ไปตามพื้นขึ้นมาสวมใส่อย่างเร่งรีบ เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วก็รีบก้าวออกไปจากห้องนั้น เปิดประตูออกไปพบองครักษ์ของเขายืนอยู่ที่นั่งรออยู่ที่หน้าห้องนั้น “ นางล่ะ นางไปแล้วเช่นนั้นหรือ ” เขาเอ่ยถามทันทีอย่างร้อนรน “ 

องครักษ์ผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นว่า “ นางไปแล้วพะยะคะ ไปตั้งแต่ชั่วยามก่อนแล้ว ”  เขาเอ่ยถามอีกว่า ” นางมิได้สั่งอะไรไว้เลยหรือ นางมีท่าทางเช่นใดบ้าง “ องครักษ์เอ่ยขึ้นว่า ” นางมิได้พูดอะไรเลยพะยะคะ นางเดินไปเรียกสาวใช้ของนางแล้วก็เดินออกไปด้วยกัน มิได้โวยวายหรือร้องไห้แต่อย่างใดพะยะคะ "  ท่านอ๋องหนุ่มอึ้งงันไป นางมิได้โวยวายร้องไห้อยากจะให้เขารับผิดชอบนางเลยเช่นนั้นหรือ นางมิได้สนใจอะไรยอมกลับไปง่ายๆเช่นนั้นเลยหรือ แต่คิดอีกทีก็ดีเหมือนกันที่นางมิได้โวยวายเรียกร้องสิ่งใดให้เขารับผิดชอบ เขาก็จะทำเป็นลืมเรื่องนี้ไปเลยเหมือนว่ามันไม่เคยอะไรเกิดขึ้น จากนั้นท่านอ๋องรุ่ยหยางก็เดินนำหน้าองครักษ์ทั้งสองออกจากโรงเตี้ยมแห่งนั้นไป 

เฟยฮวาเมื่อกลับเข้ามาในห้องของนางแล้ว นางบอกเผยอันให้ออกไปจากห้องของนางก่อน มีอะไรก็ไปทำเถิด นางจะขออยู่เพียงคนเดียวชั่วครู่ เมื่อเผยอันออกไปพ้นจากห้องแล้ว ทุกสิ่งรอบตัวของนางเงียบสงบลง น้ำตาเม็ดโตไหลรินลงมาช้าๆ แม้ปากบอกว่าทำใจได้แล้ว แต่ในอกของนางปวดแปลบยิ่งนัก เวลาที่นางหลงมัวเมากับชายผู้นั้น คิดว่าเขาคงจะเป็นคนดี เพราะเขามีใบหน้าที่หล่อเหลา ใบหน้าของเขามันขาวหมดจดผิวพรรณผ่องใส ตัดกับคิ้วเข้มนั้น ผิวพรรณของเขาก็เช่นเดียวกับชนชั้นสูงทั่วไป ที่มีผิวกายดังแตงร่มใบ ดั่งมิเคยต้องแสงแดดกระนั้น

นางเคยมองว่าเขางดงามดุจเทพเซียน หลงไหลใฝ่ฝันรูปกายของเขา คิดว่าจิตใจของเขาคงจะดีดังรูปกายที่นางเห็น แต่บัดนี้นางตาสว่างแล้ว รูปกายภายนอกที่เห็นนั้นมันเคลือบกายอสูรร้ายไว้ภายใน จิตใจของเขาดำดังเช่นอีกา เห็นชีวิตและความรักอันบริสุทธิ์ของผู้อื่นเป็นสิ่งตลกขบขัน นำมันมาล้อเลียนและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ถึงกับนำชีวิตและความสาวของผู้อื่นมาพนันขันต่อกันราวกับสิ่งไร้ค่า นางคงจะน่ารังเกียจในสายตาของพวกเขาเหล่านั้นยิ่งนัก 

พวกเขามองนางต่ำต้อยด้อยค่ายิ่งกว่าหญิงนางโลมที่พวกเขาพูดถึง เขาเต็มใจที่จะเสพสุขกับหญิงนางโลมยิ่งกว่าจะต้องมาหลับหูหลับตาเสพสุขกับนางด้วยซ้ำ เขาคิดกันเช่นนั้น  น้ำตาของนางไหลรินลงมาไม่ขาดสาย ความรักครั้งแรกของนางจบลงอย่างเจ็บแสบที่สุด นางเสียสิ่งมีค่าของลูกผู้หญิงไปให้กับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของมันเลยด้วยซ้ำ

นางร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างหนัก ร้องจนน้ำตาแทบไม่ม่ีจะไหล นางกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด เสียงร้องของนางมันบาดลึกลงไปในจิตใจของนางเอง นางจะร้องไห้ให้กับความรักที่มอบให้ชายโฉดผู้นี้แค่เพียงครั้งนี้ ต่อไปนางจะมิยอมเสียน้ำตาให้ชายที่ไม่เห็นค่าของนางอีกต่อไป วันนั้นเฟยฮวาร้องไห้จนเหนื่อยและหลับไป นางนอนฝันร้ายแทบทั้งคืนในคืนนั้น ฝันเห็นชายผู้นั้นกลายเป็นอสูรร้ายวิ่งตามไล่ตะปบนาง นางก็วิ่งหนีอสูรร้ายผู้นั้นอย่างไม่คิดชีวิต จนตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นด้วยความอ่อนเพลีย 

หลายวันผ่านมาเฟยฮวานั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งของนางจ้องมองไปยังสตรีในคันฉ่องบานใหญ่นั้น นางอ้วนใหญ่น่าเกลียดหนำซ้ำหน้าตาก็ดูจืดชืดเหลือแสนและการแต่งกายก็ดูไม่น่ามองเช่นคุณหนูที่นางเคยเห็นทั้งหลาย เช่นนี้เองมิน่าเล่าเหล่าองค์ชายเหล่านั้นจึงเรียกนางว่าหญิงขี้เหร่จนมิมีชายใดอยากได้ นางโลมยังดีกว่านางมากมาย พวกเขาแทบไม่เชื่อว่าอ๋องผู้นั้นจะยอมพานางขึ้นเตียงได้ (พวกเขาใช้คำว่าหลับหูหลับตาพานางขึ้นเตียง)

คำพูดขององค์ชายเหล่านั้นมันดังก้องอยู่ในโสตประสาทของนาง นางเพ่งมองตนเองอยู่นาน แล้วเรียกเผยอันเข้ามา “ เผยอันเจ้าพูดมาตามความจริงเจ้าคิดว่าข้านั้นมีรูปร่างหน้าตาเช่นไร ” เผยอันมองคุณหนูของนางแล้วเอ่ยว่า " คุณหนูตัวอ้วนใหญ่เจ้าคะและใบหน้าที่จริงแล้วผิวพรรณดีมาก แต่มิได้รับการเติมแต่งอย่างงดงามเช่นคุณหนูจวนอื่นที่ข้าเคยพบเห็นเจ้าคะและกายแต่งกายของคุณหนูจวนอื่นๆที่ข้าพบเห็นจะดูงดงามสมวัยกว่าคุณหนูเจ้าค่ะ “  เฟยฮวามองใบหน้าของเผยอัน นางเข้าใจแล้วว่าทำไมองค์ชายเหล่านั้นถึงเรียกนางว่าหญิงขี้เหร่   

หลังจากวันนั้นเฟยฮวาก็พยายามเดินออกกำลังกายทุกวันในตอนเช้าและตอนเย็นที่ในสวนของจวนเสนาบดีที่กว้างใหญ่นั้น นางว่าจ้างหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งนามว่าซิ่วหลัน หญิงผู้นี้เคยเป็นอดีตนางกำนัลในวังหลวงนางเคยดูแลพระสนมขององค์ฮ่องเต้ในเรื่องเกี่ยวกับความงามทั้งหลาย ทั้งดูแลผิวพรรณและเรือนร่างและประทินโฉมเหล่าพระสนมนั้นอยู่หลายปี จนนางลาออกมาแต่งงานกับคนรักของนางจึงได้ออกจากวังหลวงมาใช้ชีวิตกับสามีที่นอกวัง  สามีของนางเป็นพ่อค้ามีฐานะปานกลาง แต่นางก็ยังรับดูแลปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องผิวพรรณให้เหล่าฮูหยินและคุณหนูหลายๆจวนอยู่ นางมีความชำนาญในเรื่องเหล่านี้ เฟยฮวาจ้างให้นางมาดูแลเป็นพิเศษ ช่วยสอนในเรื่องการลดน้ำหนักและดูแลผิวหน้าและผิวกายของนางทั้งหมด และช่วยเลือกเครื่องแต่งกายและเครื่องประดับที่เหมาะกับวัยของเฟยฮวาอีกด้วย 

หลายเดือนผ่านไปเฟยฮวามีรูปร่างที่ดีขึ้นมาก สมส่วนขึ้น อวบอิ่มเล็กน้อยมีน้ำมีนวลน่ารักน่าใคร่ และใบหน้าของนางที่ได้รับการดูแลอย่างดี ตอนนี้นางแต่งเติมใบหน้าด้วยตนเองได้คล่องแคล่วยิ่งนัก นางไปซื้อหาเครื่องแต่งกายใหม่ทั้งหมดของเก่านำไปบริจาคให้ผู้อื่นจนหมด นางเลือกเครื่องประดับใหม่ๆที่มันดูน่ารักเหมาะกับวัยของนาง และซื้อหาเครื่องประทินผิวใหม่ๆ มาทั้งหมด นางเปลี่ยนตนเองใหม่ทุกอย่างจนแทบจะจำเค้าเดิมมิได้  

เมื่อภารกิจเปลี่ยนหญิงขี้เหร่เป็นโฉมงามเสร็จสิ้นซิ่วหลันก็ลากลับจวนของตนเองไป เพราะนางมาอยู่ประจำที่นี่เพื่อดูแลเฟยฮวาเป็นพิเศษด้วยค่าจ้างสูงลิ่ว เฟยฮวามิเสียดายเงินที่นางทุ่มเทเปลี่ยนแปลงตนเองเพื่อลบคำสบประมาทของบุรุษเหล่านั้นที่เปรียบเปรยนางว่าต่ำต้อยยิ่งกว่านางโลมด้วยซ้ำไป คำพูดเหล่านี้มันเจ็บแสบเหลือเกิน นางปวดแปลบกลางใจนางยิ่งนัก  เมื่อเวลาผ่านไปหลายเดือนมานี้ตอนแรกเฟยฮวากังวลเป็นอย่างยิ่งที่นางได้ตกเป็นเครื่องเล่นของอ๋องผู้นั้น นางกลัวว่านางจะท้องขึ้นมา จะเป็นที่อับอายทำให้บิดาเสื่อมเสียชื่อเสียง พอผ่านพ้นมาได้นางดีใจยิ่งนัก จึงตั้งหน้าเปลี่ยนแปลงตนเองใหม่ นางจะเปลี่ยนกาดำที่ใครก็เยาะหยันให้เป็นหงส์สวยงามที่บุรุษใดก็หมายปองให้ได้ อยากจะเห็นหน้าบุรุษเหล่านั้นที่เยาะหยันนางว่าขี้เหร่เหลือแสน 

ฝ่ายท่านอ๋องรุ่ยหยางตอนแรกก็ดีใจที่ไม่ต้องรับผิดชอบหญิงขี้เหร่ที่ใครๆต่างก็มองนางเช่นนั้น รวมถึงเหล่าพี่น้องของเขาด้วย แต่ผ่านไปนานหลายเดือน เขาก็ยังพยายามมองหานางตามงานต่างๆ ที่บิดาของนางไปเสมอก็มิเห็นนางเลย เขาเคยลองเลียบเคียงถามถึงนางกับบิดาว่ามิเห็นพาบุตรสาวมาออกงานเลย บิดานางบอกว่าช่วงนี้นางเก็บตัวอยู่ในจวนมิค่อยอยากไปไหน  เลยมิค่อยได้ไปออกงานไหนในช่วงนี้  แม้อ๋องหนุ่มปากจะบอกว่ามิได้ชมชอบหญิงขี้เหร่เช่นนาง แต่เขาก็เผลอมองหานางอยู่บ่อยๆ โดยที่เขาก็มิรู้ตนว่าทำไมต้องทำเช่นนั้น