บทที่ 9 ใช้แผนการณ์บีบบังคับ

เหล่าองค์ชายทั้งหลายจึงได้คิดแผนการณ์ช่วยเหลือท่านอ๋องรุ่ยหยางขึ้น เพราะองค์ชายสามรู้มาว่า ขุนนางในบังคับบัญชาของท่านเสนาบดีเฟยมีขุนนางกังฉินอยู่จำนวนหนึ่ง ได้รับงานสร้างเขื่อนขนาดกลางขึ้นที่หัวเมืองและได้ทุจริตงบประมาณที่ส่วนกลางส่งไปเพื่อให้ทำการก่อสร้างเขื่อนนั้น แต่พวกเขาเฉือนงบที่ใช้ในการก่อสร้างเข้าพกเข้าห่อของตนเอง ทำให้เขื่อนนั้นไม่ได้มาตราฐานตามที่ส่วนกลางต้องการ แต่ท่านเสนาบดีไม่รู้เรื่องนี้ พวกเขาจึงจะใช้เรื่องนี้บีบบังคับท่านเสนาบดีและคุณหนูเฟยฮวาให้ยอมตบแต่งกับท่านอ๋องรุ่ยหยาง แล้วจะช่วยเหลือแก้ไขปัญหานี้ให้ผ่านพ้นไปด้วยดี ท่านเสนาบดีจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้ 

เมื่อวางแผนการณ์ทั้งหลายจนรัดกุมคิดว่าคงจะได้ไม่มีช่องโหว่ให้ท่านเสนาบดีแก้ไขได้ทัน ท่านอ๋องรุ่ยหยางและองค์ชายสามจึงได้เดินทางไปที่จวนเสนาบดีเฟยในอีกสามวันต่อมา เมื่อมาถึงได้พากันเข้าไปสนทนากับท่านเสนาบดีเฟยและพูดคุยกันถึงเรื่องนี้ ท่านเสนาบดีเฟยวิตกกังวลเป็นอย่างยิ่ง เขาเสนอจะใช้สมบัติของตนเองทดแทนเงินส่วนกลางที่หายไป แล้วจะไปจัดการไต่สวนเรื่องนี้ในภายหลัง แต่องค์ชายสามค้านว่าเรื่องมันได้เกิดขึ้นแล้วและมีหลักฐานชัดเจน

แม้ท่านเสนาบดีจะยินยอมใช้เงินของตนเองคืนให้ส่วนกลาง แต่ก็มิสามารถแก้ไขปัญหาได้ทั้งหมด จึงขอให้ท่านเสนาบดีคิดให้ดี หากยอมรับข้อเสนอที่จะยกบุตรสาวให้กับท่านอ๋องรุ่ยหยาง พวกเขาจะช่วยกันแก้ไขปัญหานี้ให้เอง โดยที่ท่านเสนาบดีมิต้องใช้เงินตนเองแม้แต่ตำลึงเดียว ท่านเสนาบดีครุ่นคิดหนักมาก เพราะเขารักบุตรีคนเดียวนี้มาก มิอยากให้นางต้องลำบากแม้เรื่องใดๆก็ตาม จึงมิอยากจะบังคับเฟยฮวาในเรื่องนี้ แต่พ่อบ้านกงเดินผ่านมาได้ยินเรื่องราวเข้าพอดี จึงได้ค่อยๆ ย่องออกไปบอกคุณหนูที่เรือนเล็กของนางทันที 

เฟยฮวาเมื่อรู้เรื่องนี้อย่างละเอียดนางโกรธกรุ่นขึ้นทันที  อ๋องผู้นั้นคิดจะใช้เรื่องนี้บีบคั้นนางจนได้ นางอุตส่าห์ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเขา มิได้บอกเรื่องที่พวกเขาทำกับใครทั้งนั้น เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยนาง แต่ด้วยพวกเขาเป็นราชวงศ์ที่มีอำนาจมาก องค์ชายเหล่านี้รักกันมากใครๆก็รู้ ยิ่งพวกเขาช่วยเหลือกันเช่นนี้ นางคงมิมีทางเลือกเหลืออยู่ นางมิอยากให้บิดาลำบากใจ หรือทุกข์ใจเพราะต้นเหตุมันคือเรื่องของนางแท้ๆ 

นางจึงได้รีบรุดไปที่เรือนใหญ่ของบิดาทันที  เมื่อไปถึงนางได้ยินท่านพ่อกำลังขอร้ององค์ชายสามเรื่องนี้อยู่พอดี นางจึงได้เอ่ยขึ้นว่า “ ถ้าพวกท่านต้องการเช่นนั้น หม่อมฉันก็ตกลง แต่หม่อมฉันมิอยากตบแต่งเป็นพระชายาของท่านอ๋อง เพราะหม่อมฉันมิได้รักใคร่ในตัวของท่านอ๋องรุ่ยหยาง ขอเป็นแค่เพียงหญิงอุ่นเตียงแค่ชั่วระยะเวลาหนึ่งปี หากสิ้นกำหนดเวลานี้แล้ว ขอท่านได้โปรดปล่อยหม่อมฉันและท่านพ่อไปได้หรือไม่ หากท่านสัญญาว่าจะทำตามที่เราตกลงกันนี้ หม่อมฉันก็มิขัดข้อง ” สิ้นเสียงของเฟยฮวา บิดาของนางก็ขัดขึ้นทันที

“ ฮวาเอ๋อ เจ้าเป็นบุตรีคนเดียวของพ่อ เป็นถึงบุตรสาวเสนาบดี ทำไมเจ้าจะต้องได้เป็นแค่หญิงอุ่นเตียง เจ้าจะเป็นตบแต่งเป็นฮูหยินจวนขุนนางไหนก็ยังได้ จะลดตัวลงไปทำเช่นนี้เพื่ออะไรลูกพ่อ ” ดวงตาของบิดาแดงก่ำ นางจ้องมองแล้วก็สะท้อนในใจยิ่งนัก แต่นางมิอยากจะเป็นพระชายาของท่านอ๋องผู้นี้  “ ถ้าเช่นนั้น หม่อมฉันขอเวลาปรึกษากับบิดาของหม่อมฉันสักครู่หนึ่ง ขอท่านทั้งสองโปรดรออยู่ที่นี่ก่อนเพคะ ”  จากนั้นนางก็ตรงเข้าประคองบิดาของนาง เดินเข้าไปในห้องทางด้านหลัง 

เมื่อสองพ่อลูกเข้าไปในห้องทางด้านหลังและปิดประตูลงแล้ว “ ท่านพ่อเจ้าคะ ที่ลูกเสนอขอเป็นเพียงหญิงอุ่นเตียงของอ๋องผู้นี้ เพราะลูกมิอยากจะเป็นพระชายาหรืออนุของเขาที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา ลูกมิอยากผูกพันกับเขาไปชั่วชีวิตหรือยาวนานเกินไป เพราะว่าหากยิ่งตบแต่งกับเขาไปแล้ว การหย่าร้างจะทำได้ยากยิ่ง ลูกจึงขอท่านพ่อได้โปรดเข้าใจ ” บิดานางเอ่ยแย้งขึ้นว่า “ แต่หากเจ้ายอมเป็นหญิงอุ่นเตียงของเขา และเขายอมตกลง หากเจ้าเลิกรากับเขาแล้ว จะมีบุรุษใดจะมาอยากตบแต่งเจ้าไปเป็นฮูหยิน ชีวิตวัยสาวของเจ้าก็จะจบสิ้นลงนะลูกพ่อ เจ้าจงคิดดีใคร่ครวญให้ดีๆ ”  นางเอ่ยถึงเหตุผลกับบิดาอย่างใจเย็น

“ ท่านพ่อเจ้าขา เรามิมีทางเลือกมากนัก คดีที่เขานำมาบีบบังคับเรานั้นหากมีการเอาเรื่องจริงๆ ข้าเกรงว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ แม้ท่านพ่อมิได้กระทำผิดก็จริง แต่มันเกี่ยวเนื่องกับผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านพ่อ  และหากเขากลั่นแกล้งเราขึ้นมา เราก็ไม่แคล้วจะติดร่างแหนะเจ้าคะ  เช่นนั้นทางเลือกก็มีแค่ลูกยอมตบแต่งเป็นภรรยาของเขา ซึ่งลูกมิอยากเป็น แต่หากลดศักดิ์ศรีลงเป็นหญิงอุ่นเตียง การผูกพันย่อมสิ้นสุดลงง่ายดาย ลูกคิดว่าเพียงมินาน เขาก็ต้องเบื่อลูก ชายเจ้าชู้เช่นนี้ อีกไม่นานก็คงมีสตรีอื่นอีกที่เขาพึงใจ เมื่อถึงเวลานั้นลูกก็จะกลับมาอยู่กับท่านพ่อ และคงมิมีบุรุษใดใช้ลูกมาบีบบังคับท่านพ่ออีก  เรามีทรัพย์สินมากมาย หากมิมีบุรุษใดอยากได้ลูกไปเป็นภรรยา เราก็อยู่กันสองคนพ่อลูกได้ทั้งชีวิตมิได้ลำบากอะไรเลย ” 

เสนาบดีเฟยนิ่งคิด ตอนนี้ทางเลือกมิมีดังที่บุตรสาวเอ่ยมา  หากฮวาเอ๋อมิอยากตบแต่งเป็นภรรยาของอ๋องผู้นี้ ก็ต้องยอมตกลงเป็นเพียงหญิงอุ่นเตียงที่มีเวลาแค่หนึ่งปีก็คงจะดีกว่า พ้นกำหนดนางก็จะได้กลับมาอยู่จวนอย่างง่ายดาย มิต้องหย่าร้างกันให้ยุ่งยาก เพราะแต่งเข้าราชวงศ์การหย่าร้างจะมิสามารถทำได้  คิดใคร่ครวญเช่นนั้นแล้วเขาจำใจต้องยอมตกลงอย่างมิอาจทำสิ่งใดได้ 

ทั้งสองพ่อลูกพากันเดินออกไปสู่ห้องโถงด้านหน้าที่องค์ชายทั้งสองรออยู่ เมื่อไปถึงท่านเสนาบดีก็เอ่ยขึ้นอย่างจำใจว่า เขาตกลงที่จะให้บุตรีไปเป็นหญิงอุ่นเตียงชั่วคราวของท่านอ๋องรุ่ยหยางเป็นเวลาหนึ่งปี หากพ้นกำหนดนี้แล้วก็เป็นอันว่าทุกอย่างสิ้นสุด เฟยฮวาก็สามารถกลับมาอยู่จวนเสนาบดีได้ดังเดิม  องค์ชายสามและท่านอ๋องรุ่ยหยางตอบตกลง และจะมารับนางไปอยู่ที่ตำหนักของท่านอ๋องรุ่ยหยางในวันพรุ่งนี้ จากนั้นทั้งสององค์ชายก็ลากลับไป 

ระหว่างที่สองพ่อลูกเข้าไปปรึกษากันถึงเรื่องนี้ในห้องด้านหลัง สององค์ชายก็ปรึกษากันถึงข้อเสนอของเฟยฮวาที่ไม่อยากตบแต่งกับท่านอ๋องรุ่ยหยาง จะยอมเป็นเพียงหญิงอุ่นเตียงแค่หนึ่งปี จากนั้นนางก็จะกลับมาอยู่กับบิดาดังเดิม เพราะไม่อยากจะผูกพันเป็นภรรยาของเขา ในตอนแรกท่านอ๋องมิยินยอม แต่องค์ชายสามบอกว่าให้ยอมไปก่อนเพราะ ตอนนี้นางมิอยากเป็นภรรยาของเขา แต่เมื่อนางเข้าไปอยู่ในตำหนักของเขาแล้ว มันก็แล้วแต่ฝีมือของท่านอ๋องแล้วจะทำให้นางยอมตบแต่งเป็นชายาในภายหลังหรือไม่ อย่างน้อยก็ได้ตัวนางเข้าไปไว้ในตำหนักแล้ว  ท่านอ๋องรุ่ยหยางจึงตอบตกลง