บทที่ 8 ตามง้อขอคืนดี

ขณะนั้นเฟยฮวากินอาหารอิ่มแล้ว นางจึงอยากจะไปเข้าห้องน้ำและเดินย่อยอาหารเสียหน่อย เพราะนั่งมานานมากแล้ว จึงเอ่ยบอกบิดา เขาพยักหน้าอนุญาติ นางจึงลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินออกไปจากห้องโถงนั้น ทุกการเคลื่อนไหวของนางมิรอดพ้นสายตาคมดุจเหยี่ยวของท่านอ๋องรุ่ยหยางไปได้

เขารีบลุกขึ้นตามนางทันที แล้วเร่งก้าวออกไปจากห้องโถงเพื่อจะหาทางคุยกับนางให้รู้เรื่อง เมื่อเดินออกมาจากห้องโถงเขาเห็นนางเดินลัดเลาะไปตามทางเดินในสวนที่บริเวณด้านหน้าซึ่งเป็นสวนที่กว้างใหญ่งดงามเชื่อมต่อกันหลายๆสวน จนถึงสวนในตำหนักหลัง แต่มีอาณาเขตกั้นเป็นกำแพงเพื่อมิให้ผู้อื่นล่วงล้ำเข้าไปในตำหนักหลังง่ายๆ แต่แค่เพียงสวนด้านหน้าสถานที่จัดงานนี้ก็กว้างใหญ่มาจนเดินแทบจะไม่ทั่วด้วยซ้ำ 

ท่านอ๋องหนุ่มเร่งฝีเท้าตามนางไปจนทันที่บริเวณใกล้ศาลาเล็กๆที่อยู่กลางสวนนั่น “ ฮวาเอ๋อ เจ้ารอเปิ่นหวางก่อน เปิ่นหวางมีเรื่องจะพูดกันเจ้า ” เขาเดินไปแล้วพยายามคว้าแขนเรียวของนางไว้ เฟยฮวาหันมามองเห็นท่านอ๋องผู้นั้นที่นางพยายามหลีกเลี่ยงเขาเดินตามนางมาจนทัน “ ฟังเปิ่นหวางก่อนได้ไหม วันนั้นเจ้าออกมาจากโรงเตี้ยมมิได้ปลุกเปิ่นหวางจึงมิได้พูดกันให้รู้เรื่อง แล้วเจ้าก็เก็บตัวเงียบอยู่ในจวน แม้เปิ่นหวางจะลอบเข้าไปก็ได้ แต่ยังมิอยากจะทำเช่นนั้น อยากจะรอพบเจ้ามากกว่า ” เขาเดินมาทันนางแล้วรีบเอ่ยคำพูดที่เขาคิดไว้นานแล้วแต่ยังมิมีโอกาสพูดกับนาง 

“ ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ ท่านมีเรื่องอะไรจะพูดกับหม่อมฉัน แต่หม่อมฉันจะรีบไปห้องน้ำ คงมิมีเวลาที่จะสนทนานานนัก ” เฟยฮวาแสดงความเคารพเขาแล้วเอ่ยขึ้นนางมิได้มองใบหน้าของเขาแต่มองเลยไปทางอื่น “ เปิ่นหวาง อยากจะขอโทษเจ้าเรื่องที่เกิดขึ้น เปิ่นหวางมิได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นเช่นนั้น เปิ่นหวางยินดีจะรับผิดชอบเจ้านะ หากเจ้าต้องการจะตบแต่งกับเปิ่นหวางก็ได้ จะส่งคนไปสู่ขอเจ้าให้เร็วที่สุด ”

ใบหน้างามของเฟยฮวานิ่งเฉยนางมิอยากยุ่งเกี่ยวกับบุรุษผู้นี้ แม้เขาจะพูดเช่นใดก็ตาม “ หม่อมฉันมิต้องการให้พระองค์ทรงรับผิดชอบใดๆ  ด้วยหม่อมฉันลืมเรื่องเหล่านั้นไปหมดแล้ว และไม่ต้องการแต่งงานกับพระองค์  ท่านได้โปรดลืมมันไป  เสียคิดเสียว่าเรามิเคยพบกันมากก่อน ”

จากนั้นนางก็เดินออกไป  ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียดขึ้นทันที นางลืมมันไปแล้ว และมิรักใคร่เขา ไม่ได้อยากแต่งงานกับเขาเช่นนั้นหรือ แล้วที่นางเคยมองเขาด้วยดวงตาหลงไหลใฝ่ฝันเมื่อก่อนเล่านางลืมมันไปแล้วใช่หรือไม่  หรือเป็นเพราะตอนนี้นางงดงามแล้ว จะเลือกบุรุษเช่นใดก็ได้อย่างนั้นหรือ ถึงไม่ได้อยากจะตบแต่งกับเขา เลิกรักเขาแล้ว ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยเป็นเมียเขา อยู่กับเขาถึงสองวันเต็ม นางคิดจะชุบตัวเป็นสาวใหม่ ดังเช่นหญิงมิเคยออกเรือน จะไปหลอกบุรุษอื่นว่ายังบริสุทธิ์ผุดผ่องเช่นนั้นหรือ มันไม่ง่ายเช่นนั้นหรอก เพราะเขาจะไม่ยอม 

“ เปิ่นหวางมิยอมให้เจ้าไปหลอกผู้ใดว่าเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่องหรอกนะ ในเมื่อเจ้าตกเป็นของเปิ่นหวางแล้ว เจ้าก็ต้องแต่งเข้าจวนของเปิ่นหวาง จะไม่ให้เจ้ามีทางเลือกใดนอกจากนี้หรอก ” เฟยฮวาหันมามองเขา สีหน้างงงัน เขาต้องการสิ่งใดกันแน่  นางก็ไม่ได้ไปยุ่งวุ่นวายกับเขา นางพยายามลืมเรื่องที่พวกเขาทำด้วยซ้ำไป และจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เขายังมาวุ่นวายกับนางทำไมอีกกันนะ 

“ พูดตามตรงหม่อมฉันไม่อยากเห็นหน้าพระองค์ ไม่อยากแต่งงานกันพระองค์ หม่อมฉันยังเยาว์นัก ยังมีบุรุษอื่นอีกมากมายให้เลือก  ต่อไปโปรดอย่ามายุ่งกับหม่อมฉันอีก ต่างคนต่างอยู่ หม่อมฉันจะคบหาบุรุษใดก็มิเกี่ยวอะไรกับพระองค์” นางพยายามหาทางเดินหนีไปเพราะเขาขวางทางเดินของนาง ไว้  ขณะนั้นมีคุณหนูเจียฟางหรงเดินตรงมาพอดี “ มีอะไรกันหรือไม่เพคะ ” นางเอ่ยกับท่านอ๋องรุ่ยหยาง แล้วหันมาพิศมองสตรีตรงหน้า “ เจ้าคือเฟยฮวาใช่หรือไม่ ข้าจำเจ้าแทบไม่ได้ ไม่ได้เจอกันเสียนาน เจ้าเปลี่ยนไปมากเลย เมื่อก่อนแทบจะดูไม่ได้ ตอนนี้ค่อยดูดีขึ้นมาก ”

นางเอ่ยทักท่ายเฟยฮวาอย่างแปลกใจ เฟยฮวายิ้มให้นางน้อยๆ “ ท่านอ๋องมีเพื่อนสนทนาแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน ” เอ่ยรวบรัดแล้วนางก็เดินจากไปทันที ทิ้งท่านอ๋องรุ่ยหยางมองตามนางไปอย่างตั้งตัวไม่ทันที่นางหาเรื่องเดินหนีเขาไป  ฝ่ายคุณหนูเจียฟางหรงพยายามชวนท่านอ๋องพูดคุย แต่เขามิอยู่ในอารมณ์อยากสนทนากับนาง จึงตอบคำถามนางอย่างเสียไม่ได้แล้วรีบเอ่ยลานางอ้างว่ามีธุระต้องไปทำ จากนั้นเขาก็รีบเดินตามหลงฮวาเอ๋อไป แต่นางเดินหายลับไปทางใดแล้วก็ไม่รู้ได้ เขาจึงหงุดหงิดกรุ่นที่ยังหาทางคืนดีกับนางไม่ได้ และยังไม่รู้จะทำประการใดดี 

ผ่านไปพักใหญ่ท่านอ๋องนั่งมองที่นั่งที่ข้างท่านเสนาบดีเฟยที่มันว่างอยู่ ป่านนี้นางไปที่ใดกันยังไม่กลับมา ขณะที่เขาหันมองไปมาเพื่อหานางนั้น ก็เห็นนางยืนสนทนากับแม่ทัพภาคตะวันออกที่มีนามว่าฉีเจียอีอยู่พอดี ยิ่งทั้งสองสนทนากันนานเท่าใดท่านอ๋องหนุ่มก็ยิ่งฮึดฮัดขัดใจเหลือแสน จะทำเช่นไรดี เขาก็ยังนึกไม่ออก นางไม่ยอมรับความสัมพันธ์ของเขากับนาง และบอกว่าได้ลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ แถมตอนนี้นางยังยืนสนทนากับบุรุษอื่นอย่างออกรส  เหล่าองค์ชายทั้งหลายสะกิดกันมองท่านอ๋องรุ่ยหยางกันเป็นตาเดียว เจ้าหมอนั่นเหมือนหึงหวงบุตรสาวเสนาบดีเฟยอย่างนั้นแหละ มองนางไม่ละสายตาเลย องค์ชายห้าจึงสะกิดเขาและเอ่ยถามขึ้นอย่างอดรนทนไม่ได้ “ 

เจ้าเจ็ด เจ้าจ้องบุตรสาวเสนาบดีเฟยอย่างกับเจ้าหึงหวงนางเช่นนั้นแหละ นางตกเป็นของเจ้าแค่ครั้งเดียว เจ้าดูหลงไหลนางยิ่งนัก แต่นางมิได้แม้แต่จะหันมาสนใจเจ้าเลยด้วยซ้ำ นางมิเรียกร้องให้เจ้ารับผิดชอบก็ดีแล้ว เจ้าจะร้อนรนทำไมกัน ” ท่านอ๋องรุ่ยหยาเอ่ยขึ้น “ นางบอกว่าให้ข้าลืมมันไปเสีย เพราะนางลืมเรื่องนั้นไปหมดแล้ว แต่ข้ามิยอมหรอกนะ ข้าคิดว่าหลงรักนางเข้าเสียแล้ว จะต้องหาทางให้นางแต่งเข้าตำหนักของข้าให้ได้ ”

เหล่าองค์ชายหันมามองหน้ากันอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็พอจะเข้าใจได้ขึ้นมาบ้าง เพราะหญิงขี้เหร่เมื่อก่อน ตอนนี้กลายเป็นนางหงส์ไปเสียแล้ว มีบุรุษเข้าหาเรื่องที่ที่จะเข้ามาสนทนากับนางไม่ขาดสาย  โดยเฉพาะคู่แข่งที่น่ากลัวของอ๋องรุ่ยหยางตอนนี้ก็คือ แม่ทัพภาคตะวันออกที่มีนามว่า ฉีเจียอี 

ฝ่ายแม่ทัพฉีเจียอีกับเฟยฮวาก็คุยกันออกรส แม่ทัพพูดคุยกับนางเรื่องแคว้นที่เขาไปเดินทางผ่านเวลาไปออกรบ และชี้ชวนดูเครื่องแต่งกายของชนเผ่าที่มาทำการแสดงในวันนี้ และคุุยเรื่องสัพเพเหระกันหลายเรื่อง เฟยฮวาคิดว่าเขาก็สนทนาได้น่าสนใจและพูดคุยอย่างเป็นกันเอง จึงยืนคุยกับเขาอย่างถูกคอ เขาเอ่ยขอนางเป็นสหายและขอไปเยี่ยมนางที่จวนบ้าง นางตอบตกลงเขาไป เพราะนางคิดว่าเขาก็เป็นบุรุษที่ดูน่าสนใจยิ่งนัก