บทที่ 10 หญิงอุ่นเตียงในตำหนัก

ยามซื่อ (เก้าโมงเช้า ) วันต่อมา รถม้าของตำหนักอ๋องรุ่ยหยางก็มารอรับคุณหนูเฟยฮวาที่หน้าประตูจวนเสนาบดี เผยอันและสาวใช้สองสามคนช่วยกันขนข้าวของๆเฟยฮวาที่เก็บเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานมาใส่รถม้าที่จอดรออยู่นั้น เฟยฮวานางกอดบิดาร่ำไห้เล็กน้อย แต่ก็อดกลั้นไว้เพราะไม่อยากให้บิดาเป็นห่วงนาง นางบอกว่านางจะอดทนไว้ กำหนดเพียงหนึ่งปีมินานเลย เราก็จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แต่ระหว่างนี้หากนางสามารถมาเยี่ยมท่านพ่อได้นางจะมาให้บ่อยที่สุดเท่าที่นางจะมาได้ จากนั้นนางก็กอดลาบิดาอีกครั้งแล้วก็ขึ้นรถม้าจากไป พร้อมกับเผยอัน บิดาของนางและพ่อบ้านยืนมองรถม้านั้นจนลับตา เฝ้าภาวนาให้นางอยู่ในตำหนักแห่งนั้นได้อย่างราบรื่น 

เมื่อรถม้ามาจอดที่หน้าตำหนักท่านอ๋องรุ่ยหยาง เฟยฮวากับเผยอันก็ก้าวลงจากรถม้าช้าๆ พ่อบ้านซื่อถังยืนรอรับอยู่ที่หน้าตำหนัก เขาทักทายเฟยฮวาอย่างอัธยาศัยดี เฟยฮวายิ้มตอบเขา แล้วพ่อบ้านซื่อถังก็เรียกสาวใช้สามคนมาช่วยกันขนข้าวของๆคุณหนูเฟยฮวาเข้าไปในตำหนักแล้วตรงไปที่เรือนเล็กในสุดด้านซ้ายของตำหนักที่ต้องเดินผ่านตำหนักใหญ่ของท่านอ๋องไปทางด้านซ้ายมือเดินลัดเลาะผ่านสวนสวยงามไปเรื่อยๆจนพบเรือนเล็กน่ารักติดลำธารสายเล็กๆที่ไหลผ่านด้านซ้ายมือของเรือนนั้น  

เฟยฮวาและเผยอันเดินเข้าไปสำรวจเรือนเล็กๆหลังนั้นพบว่ามันมีสองห้องนอน ห้องใหญ่ด้านหน้าหนึ่งห้องและห้องเล็กด้านหลังหนึ่งห้อง ถัดออกไปหน้าสุดเป็นห้องโถงเล็กๆ มีโต๊ะรับรองแขกเป็นชุดมุกเล็กๆ มีตั่งนอนขนาดกลางตั้งอยู่ชิดระเบียงที่เปิดออกไปมองเห็นลำธารสายเล็กๆนั่น มีต้นไม้ปลูกไว้เป็นร่มเงา มีดอกไม้ปลูกใส่กระถางไว้หลากสีสันเรียงรายบนระเบียงนั้น บนระเบียงมีอ่างบัวเล็กๆสองอ่าง มีดอกบัวที่ออกดอกสลับสีชมพูกับเหลือง มีกระดิ่งลมรูปเก๋งจีนเป็นชั้นๆ ห้อยไว้ที่ชายคาสองอันน่ารักยิ่ง 

มองไปรอบๆห้องนั้นมีเครื่องเรือนขนาดเล็กที่เหมาะกับเรือนเล็กนี้ และเมื่อเดินเข้าไปในห้องนอนก็พบว่ามีเตียงขนาดใหญ่มีเสาทัั้งสี่ด้าน มีผ้าม่านโปร่งสีขาวที่รวบมัดไว้กับเสาทั้งสี่ของเตียง มีหมอนหนุนใบใหญ่วางไว้สองอัน มีโต๊ะเครื่องแป้ง และมีชุดโต๊ะกลมตั้งไว้ริมหน้าต่างมีเก้าอี้สองตัว มีตู้ใส่หนังสือ และมีโต๊ะเล็กวางอ่างล้างหน้าและมีเหยือกใบใหญ่วางอยู่ในอ่างนั้น

ห้องนอนเปิดหน้าต่างบานใหญ่โล่งมีลมโกรกเข้ามาเป็นระยะ ห้องนอนใหญ่นี้ติดกับลำธารด้านซ้ายมือ ทำให้มีลมพัดเอาละอองน้ำเข้ามาเย็นสดชื่นนัก สาวใช้ทั้งสามคนขนข้าวของๆเฟยฮวาเข้ามาในเรือนนี้แล้วก็ช่วยกันจัดอาภรณ์ของนางใส่ในตู้ที่อยู่หลังฉากกั้น เฟยฮวาจึงเดินเข้าไปดูหลังฉากกันมีอ่างน้ำใบใหญ่ที่คนสามารถเข้าไปแช่ได้สามคนพร้อมกัน มีราวแขวนเสื้อผ้าอยู่ด้านข้าง มีชั้นวางเครื่องประทินผิวต่างๆวางข้างๆ  พ่อบ้านบอกว่าท่านอ๋องเพิ่งสั่งเปลี่ยนเครื่องเรือนใหม่ทั้งหมดเมื่อวานนี้ เพื่อต้อนรับการเข้ามาของคุณหนูเฟยฮวา นางพยักหน้าให้พ่อบ้านน้อยๆ แต่มิได้เอ่ยอะไร 

จากนั้นเผยอันก็ขนข้าวของๆนางเข้าไปเก็บในห้องนอนเล็กด้านหลัง และเข้าไปสำรวจครัวเล็กๆด้านหลัง มันมีเครื่องครัวครบครันก็เหมาะกับคุณหนูที่ชอบทำขนมกินเล่น และถัดไปเป็นห้องน้ำ ห้องครัวเปิดประตูด้านข้างไปก็พบลำธารสายน้อยๆนั้น  เมื่อสำรวจจนพอใจแล้วเฟยฮวาก็ขอเก้าอี้โยกหนึ่งตัวเอาตั้งไว้ที่ด้านหน้าเรือนตรงระเบียงเล็กๆนั่น เพราะนางชอบนั่งเล่นเวลาแดดร่ม ที่ตรงนั้นน่าจะบรรยากาศดีมากเพราะมองออกไปเห็นสวนที่สวยงามมาก นางคิดว่าเมื่อต้องฝืนทนอยู่ที่นี่จนครบหนึ่งปีก็ควรจะทำให้ตนเองสะดวกสบายที่สุด อย่างน้อยก็ชดเชยความรู้สึกคิดถึงจวนเสนาบดีได้บ้าง 

นางมิได้ถามถึงอ๋องผู้นั้นที่เมื่อเข้ามาในตำหนักของเขาก็มิเห็นเขาเลย แต่ก็ดีแล้วนางก็ไม่ได้อยากเจอเขานัก  จากนั้นพ่อบ้านเมื่อตรวจความเรียบร้อยแล้วก็บอกว่าถึงเวลาอาหารจะมีสาวใช้ยกมาให้ที่นี่ทั้งสามเวลา หากนางต้องการสิ่งใดหรืออยากจะกินอะไรเป็นพิเศษให้สั่งความไปกับสาวใช้หรือให้เผยอันไปบอกพ่อครัวได้ จากนั้นเขาก็ลากลับไปพร้อมสาวใช้ที่มาช่วยจัดข้าวของและเก็บกวาดทำความสะอาดเล็กๆน้อยๆจนเรียบร้อยดี จึงได้ลากลับไป เฟยฮวาจึงได้นั่งลงที่ตั่งที่ติดริมระเบียงห้องโถงหน้าเรือนนั้น

บ่ายคล้อยมีหญิงชราผู้หนึ่งผมของนางมีสีดอกเลาประปราย ดวงตาเฉี่ยวคม แม้ใบหน้ามีร่องรอยเหี่ยวย่นไปตามวัย แต่ก็ยังดูมีสง่าราศรี แต่งกายดี ใส่เครื่องประดับมีราคา น่าจะมิใช่หญิงรับใช้แต่ก็น่าจะเป็นคนสำคัญพอสมควรในตำหนักแห่งนี้ก็เดินเข้ามาในเรือนหลังน้อยนั้นพร้อมกับหญิงผู้หนึ่ง ที่รูปร่างอ้อนแอ้นอรชร ใบหน้าจิ้มลิ้มขาวนวล นางแต่งกายคล้ายคุณหนูในห้องหอผู้หนึ่ง ใส่เครื่องประดับดูมีราคาเช่นกัน นางเดินเข้ามาในห้องโถงที่เฟยฮวากำลังนอนเอนกายพักผ่อนอยู่นั้น “ เจ้าคงเป็นคุณหนูเฟยฮวาที่ได้ยินว่าท่านอ๋องให้เข้ามาอยู่ใหม่ในฐานะหญิงอุ่นเตียงใช่หรือไม่ ” หญิงชราผู้นั้นเอ่ยขึ้น “ เฟยฮวาค่อยๆลุกขึ้นนั่งแล้วเอ่ยว่า ” ใช่เจ้าคะ ข้าคือเฟยฮวาบุตรีเสนาบดีเฟย “ 

หญิงชรามองดูเฟยฮวาทั่วทั้งตัวแล้วเอ่ยว่า ” ข้าคือแม่นมฟาง แม่นมของท่านอ๋องรุ่ยหยาง ที่ได้เลี้ยงดูท่านอ๋องมาตั้งแต่เล็กตั้งแต่พระมารดาของท่านอ๋องยังอยู่ เมื่อพระมารดาของท่านอ๋องสิ้นไปข้าก็รับหน้าที่ดูแลท่านอ๋องจนเติบใหญ่ และนี่ ฟางอี้เหนียงหลานสาวของข้าเอง “ เฟยฮวาได้ยินดังนั้นจึงลุกขึ้นคารวะแม่นมของท่านอ๋อง ”ฮวาเอ๋อ คารวะแม่นมฟางเจ้าคะ “  แม่นมพยักหน้ารับแล้วเอ่ยว่า ” ข้าได้ยินว่าท่านอ๋องพึงใจคุณหนูจึงได้ให้คุณหนูมาปรนนิบัติ แต่ข้าขอบอกก่อนว่า หลานสาวของข้าอี้เหนียงผู้นี้ แต่เดิมข้าก็หมายมาดจะให้นางได้เป็นพระชายาของท่านอ๋อง ซึ่งก็คงอีกไม่นานนี้ หวังว่าเจ้าคงจะรู้ตัวนะว่าเจ้าอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร “ เฟยฮวาพยักหน้าน้อย 

” ข้าทราบดีเจ้าคะ ข้ามาที่นี่ด้วยมีเหตุผลบางอย่างที่มิอาจบอกให้ทราบได้ แต่ข้าคิดว่าเพียงไม่นานท่านอ๋องคงจะให้ข้าออกไปจากที่นี่ "  ทั้งแม่นมและฟางอี้เหนียงมีสีหน้าที่ดีขึ้น เมื่อแรกที่รู้ข่าวว่าท่านอ๋องรับหญิงอุ่นเตียงที่มีฐานะเป็นถึงบุตรสาวเสนาบดีเฟย ทั้งสองเป็นกังวลอย่างยิ่ง และไม่กล้าสอบถามท่านอ๋องถึงเหตุผลที่รับนางเข้ามาอยู่ในตำหนักแห่งนี้ ทั้งๆที่นางมีฐานะเป็นถึงบุตรีของเสนาบดีใหญ่ทำไมจึงเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะหญิงอุ่นเตียง แต่เมื่อได้ยินนางบอกว่าคงจะอยู่ที่นี่เพียงไม่นาน ก็รู้สึกสบายใจขึ้น เพราะที่ผ่านมาแม้แม่นมฟางต้องการให้หลานสาวได้เป็นพระชายาของท่านอ๋อง แต่ตัวของท่านอ๋องรุ่ยหยางมิได้ให้ความสนใจนางนัก แม้ในฐานะอนุก็มิเคยเอ่ยปาก แต่ทั้งสองก็ยังมีความหวังเพราะท่านอ๋องมิเคยรับหญิงใดเข้ามาในจวน มีเพียงนางโลมอันดับหนึ่งที่มาปรนนิบัติเพียงบางครั้งเท่านั้น