บทที่ 3 ตกเป็นของอ๋องหนุ่ม nc

ปากหนาก็ดูดผลอิงเถาอย่างเมามัน ส่วนมือหนาก็คลำหาจนพบเนินอวบใหญ่เต็มมือของนาง เขาขยำมันอย่างเมามัน แล้วก็ค่อยสอดนิ้วแกร่งเข้าไปแล้วเขี่ยเมล็ดดอกไม้งามนั้นไปมา เฟยฮวาครางกระเส่าทันทีอย่างเสียวซ่าน สะโพกอวบของนางโยกน้อยๆเข้าหามือหนาของเขาทันที

จากนั้นอ๋องหนุ่มสอดนิ้วแกร่งเข้าไปค่อยๆจนมันมิดด้าม เฟยฮวา กรีดร้องด้วยความเจ็บขึ้นทันที ใบหน้าคมคายจึงประกบจูบนางอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง  จากนั้นเมื่อนางเคลิบเคลิ้มเขาก็ค่อยขยับนิ้วแกร่งเข้าสุดออกสุดช้าๆ เพื่อให้นางปรับตัวก่อน เขารู้ว่านางมิเคยชายมาก่อน เขาไม่อยากให้นางเจ็บตัวมากเกินไป 

เขามิรู้มาก่อนว่าเขาอยากจะถนอมนางมากเพียงนี้  จากนั้นนิ้วแกร่งก็ค่อยๆเร่งความเร็วขึ้นจนกระแทกเข้าออกอย่างรุนแรง จนสะโพกอวบกระตุกเกร็งเสร็จสมไปทันที มือหนาเปื้อนน้ำรักของนางจนเต็มมือ นางหอบหายใจเร็วๆ อย่างเหน็ดเหนื่อย  จากนั้นอ๋องหนุ่มก็ก้มลงไล้เลียร่องอวบนั้นไปมาอย่างเมามัน เขาดูดดึงเมล็ดดอกไม้เล็กๆนั้น ดูดจนมันบวมเป่ง เฟยฮวาร่อนสะโพกเข้าหาใบหน้าหล่อเหลานั้นอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป  

จากนั้นอ๋องหนุ่มผุดลุกขึ้น ถอดเครื่องแต่งกายของตนที่เหลือจนหมดแล้ว ปลดปล่อยลำกายแกร่งออกมา แล้วก็ชักรูดกายแกร่งนั้นจนมันพรักพร้อมแล้วค่อยๆสอดลำกายนั้นเข้าไปในร่องอวบของนางช้าๆ เฟยฮวากรีดร้องด้วยความเจ็บ “ ท่านอ๋อง ข้าเจ็บเจ้าคะ ข้าเจ็บ อย่านะ อย่า อ๊าย อ๊ายย ”

ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงจูบนางอีกครั้ง เพื่อจะหลอกล่อให้นางลืมความเจ็บปวดนี้ เขาเฝ้าจูบจนนางเคลิบเคลิ้มไปกับจูบที่ดูดดื่มนั้น เขาจึงค่อยๆผลักลำกายเข้าไปในร่องอวบนั้นจนสุดทาง จากนั้นค่อยๆขยับช้าๆ เพื่อให้นางปรับตัวก่อน ระหว่างนี้เขาก้มลงดูดดื่มผลอิงเถาของนางอีกครั้ง เขาติดใจมันเข้าแล้ว พร้อมกันคิดว่า เขาจะปล่อยนางไปได้หรือไม่  จากนั้นเขาค่อยๆขยับลำกายเข้าออกสุดออกสุดช้าๆ แล้วเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ 

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องในห้องใหญ่นั้น อ๋องหนุ่มกระแทกกายแกร่งแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเตียงใหญ่นั้นสั่นไหว หัวเตียงกระแทกผนักดัง กึก กึก ก้องไปทั่วห้องนั้น “ อ๊าย อ๊าย อ๊ะ อ๊ะ อ๊ายย ” เฟยฮวาร้องครวญครางอย่างอดกลั้นไม่ได้อีกต่อไป  นางโยกสะโพกอวบนั้นเข้าหากายแกร่งอย่างเร่าร้อนจนเป็นจังหวะเดียวกัน

ร่างหนาก็กดกระแทกนางอย่างรุนแรง ทั้งสองครวญครางผสานกันอย่างสุขสมเหลือเกิน ทั้งสองกระตุกเกร็งเสร็จสมไปพร้อมๆกัน ร่างหนาปลดปล่อยสายธารรักเข้าไปจนเต็มร่องอวบ จากนั้นก็พลิกร่างอวบของนางลงนอนคว่ำแล้วเขาก็ดึงสะโพกอวบขึ้นมาแล้วสอดลำกายใหญ่นั้นเข้าไปอีกครั้งจนมิดลำกาย แล้วโยกขย่มนางอย่างรุนแรงอีกครั้ง 

เขากระแทกสะโพกอวบนั้นอย่างเมามัน รุนแรงตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว ฝ่ายเฟยฮวาก็โยกเข้าหาร่างหนานั้นอย่างเร่าร้อน ด้วยฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดที่เขาวางยานางและนางก็รักเขาเต็มหัวใจ จึงยอมมอบกายให้เขาอย่างเต็มใจ นางอยากปรนนิบัติเขาให้มีความสุขที่สุด จึงร่อนสะโพกเข้าหาเขาอย่างเร่่่าร้อน เร้าใจเขาที่สุด

อ๋องหนุ่มกดกระแทกนางจากทางด้านหลัง เขากดให้นางนอนลงแนบบนฟูกหนานั้น แล้วสอดลำกายเข้าไปอีกครั้ง กดกระแทกนางอย่างเร่าร้อนรุนแรงอีกครั้ง ทั้งสองผลักกันรุกผลัดกันรับอย่างเร่าร้อน อ๋องหนุ่มสุขสมเกินจะบรรยาย เขาไม่เคยสุขสมกับสตรีผู้ใดเช่นนี้มาก่อน นางเป็นหญิงคนแรกที่เข้าถึงเขาได้ขนาดนี้  เสียงหัวเตียงกระทบผนังดังก้องผสานกับเสียงครวญครางของทั้งสองที่ดังออกไปนอกห้องนั้น องครักษ์สองคนที่ยืนเฝ้าหน้าห้องนั้น หันมามองหน้ากันด้วยหน้าที่แดงระเรื่อน้อยๆ แล้วยิ้มให้กัน 

ทั้งสองบรรเลงเพลงรักกันจนกระทั่งเย็นย่ำ จนหมดแรงกันทั้งคู่ล้มตัวลงนอนแล้วหลับไป  กลางดึกคืนนั้น เหล่าองค์ชายที่มาตามนัดหมายเพราะรู้ว่าอ๋องรุ่ยหยางจะเผด็จศึกสตรีขี้เหร่ผู้นั้นในวันนี้แล้ว จึงพากันมารอหน้าห้องพักแรมแห่งนั้น เมื่อองครักษ์เข้าไปปลุกท่านอ๋องเบาๆ ท่านอ๋องหนุ่มหันไปมองร่างอวบที่นอนหมดแรงข้างๆเขา เขารีบยกผ้าผวยขึ้นคลุมตัวนางอย่างมิดชิดเกรงจะมีผู้อื่นเข้ามาเห็นนาง

จากนั้นเขาจึงย่องออกไปจากห้องนั้น แล้วออกไปพบเหล่าองค์ชายที่หน้าห้อง “ พวกเจ้าจะรีบมากันทำไมป่านนี้ คนจะหลับจะนอน ข้าเหนื่อยเหลือเกินอยากจะนอนพัก ” เขาหงุดหงิดใส่เหล่าพี่น้องของเขาที่พากันมาดึกดื่น ไม่หลับไม่นอน มากวนเขาที่พึงนอนไม่ได้เพียงครู่เดียวอีก เหล่าองค์ชายต่างทำหน้างงงันกัน  ที่ท่านอ๋องรุ่ยหยางหงุดหงิดใส่พวกเขา 

“ พวกข้าก็มาดูผลงานของเจ้าอย่างไรเล่า เป็นอย่างไรบ้างกล้ำกลืนหญิงขี้เหร่เข้าไป เจ้าก็หลับหูหลับตาทำได้ดีนี่ ไม่น่าเชื่อเลย ว่าเจ้าจะใช้เวลาเผด็จศึกนางนานขนาดนี้ เจ้ารู้ไหม พวกข้ามารอเจ้านานแล้ว ตั้งแต่บ่ายคล้อย ได้ยินเสียงเจ้ากับนางดังลั่นไปทั้งชั้นนี้ด้วยซ้ำไป พวกข้ายังคิดว่าเจ้านี่ เล่นละครได้สมจริงเกินไปหรือเปล่า

เจ้าบรรเลงเพลงรักกับนางอย่างกับที่เจ้ามีอะไรกับนางโลมอันดับหนึ่งอย่างนั้นแหละ มันยาวนานจนพวกข้าเกือบจะถอดใจลากลับไปก่อนแล้ว ถ้าไม่คิดว่าไหนๆเจ้าก็ทำภารกิจสำเร็จแล้ว คงต้องรอดูผลงานของเจ้าก่อน ไหนๆก็จะเสียม้าดีๆ ของพวกข้าไปตั้งห้าตัว ต้องพิสูจน์กันก่อนว่าเจ้าทำสำเร็จจริงๆ มิใช่ตบตาพวกข้าโดยการพานางโลมอันดับหนึ่งมาเข้าห้องแทนหญิงขี้เหร่ผู้นั้น ” องค์ชายห้าผู้ที่จะเสียม้าดีๆของตนไปเอ่ยด้วยความไม่ค่อยเช่ือว่าท่านอ๋องรุ่ยหยางจะมีอะไรกับหญิงขี้เหร่นั่นจริงๆ กลัวว่าเขาจะวางแผนตบตาด้วยการพาหญิงอื่นมาเข้าห้องแทน 

“ถ้าเช่นนั้นพวกข้าขอเข้าไปดูหน่อยว่านางใช่หญิงขี้เหร่ผู้นั้นจริงหรือไม่  ข้าเกรงว่าเจ้าจะหลอกพวกเราโดยการพานางโลมอันดับหนึ่งมาเข้าห้องแทนหญิงผู้นั้น เพราะว่าจากเวลาที่เจ้าเผด็จศึกนางนั้นมันนานเกินไปหรือเปล่า ข้าแทบไม่น่าเชื่อว่าหญิงที่เจ้าเสพสุขด้วยจะเป็นนางจริงๆ “ ท่านอ๋องหนุ่มมีสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก 

" ข้าให้พวกเจ้าเข้าไปดูไม่ได้หรอก นางกำลังนอนอยู่ ไม่อยากให้นางตกใจที่เห็นชายตั้งหลายคนเข้าไปในห้องของนาง ” องค์ชายทั้งหลายหันมองหน้ากัน “ แล้วเจ้าจะพิสูจน์เช่นไรเล่า ถึงได้รู้ว่าเจ้าเสพสุขกับนางจริงๆหรือไม่ ” 

ท่านอ๋องรุ่ยหยางทำหน้าลำบากใจยิ่งนัก “ ถ้าเช่นนั้น ข้าไม่รับเดิมพันแล้วก็ได้ แต่ข้าไม่ยอมให้พวกเจ้าเข้าไปดูนางเด็ดขาด ข้ายอมแพ้พนันพวกเจ้าและไม่รับของเดิมพัน เป็นอันว่าจบกันนะ กลับไปได้แล้ว ” ท่านอ๋องหนุ่มตัดสินใจเด็ดขาดรีบไล่พวกพี่น้องของเขากลับไปทันที เหล่าองค์ชายมีสีหน้าสงสัยเป็นอย่างยิ่ง เจ้าหมอนี่มันแปลกๆนะ เหมือนหวงแหนหญิงในห้องนี้อย่างไรก็ไม่รู้ ถึงกับยอมไม่รับของเดิมพัน ทั้งที่เป็นสิ่งที่เขาอยากได้เป็นที่สุด ถึงได้ยอมรับการเดิมพันครั้งนี้ แต่นี่กลับยกเลิกง่ายๆ ทั้งที่ลงทุนมาขนาดนี้ น่าสงสัยจริง ๆ  

“ เจ้าทำตัวน่าสงสัย ข้าชักอยากจะเห็นหญิงในห้องนั้นจริงๆ ว่าเป็นบุตรสาวขี้เหร่ของท่านเสนาบดีเฟยจริงหรือไม่ ” ท่านอ๋องหนุ่มชักสีหน้าสีบรรดาพี่น้องของเขา “ ข้าไม่ให้ดู ข้าจะเก็บไว้ดูผู้เดียว พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว อย่ามายุ่งกับของๆข้า ” จากนั้นเขาก็หันหลังกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ใยดีพี่น้องของเขาอีก