บทที่ 2 นัดพบบุรุษที่พึงใจ nc

เมื่อแต่งกายเรียบร้อยแล้ว นางก็แต่งเติมใบหน้าเล็กน้อย อย่างพิถีพิถันแต่มันก็ดูเหมือนใช้สีมาป้ายใบหน้าแบบคนที่มิเคยแต่งเติมใบหน้าตนเองมาก่อน แม้ผิวพรรณเดิมของนางจะดีมาก ผุดผาดไม่แพ้ผู้ใดแต่มันก็ถูกกลบด้วยหุ่นที่อวบอวนใหญ่กว่าคุณหนูอื่นๆ และการแต่งกายที่แก่เกินวัยไปมาก แต่งเติมใบหน้าก็มิเป็นจึงทำให้ดูงดงามน้อยไปกว่าที่ควรจะเป็นมาก แต่นางก็เคยชินกับตัวเองที่เป็นเช่นนี้มานานแล้วจึงมิได้มองเห็นข้อบกพร่องนี้ จากนั้นเมื่อแต่งกายตนเองจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็นั่งรอเวลาเพียงครู่ จิบชาและกินขนมรองท้องไปเพียงเล็กน้อยเพราะนางตื่นเต้นมากที่จะได้ออกไปพบกับบุรุษที่นางพึงใจหนักหนา 

เมื่อใกล้เวลานัดหมายเฟยฮวาก็เดินออกไปที่ขึ้นรถม้าที่หน้าจวนเสนาบดี กับเผยอันสาวใช้ของนาง จากนั้นนางขึ้นไปบนรถม้าอย่างอารมณ์เบิกบาน ยิ้มแย้มแจ่มใสมีความสุข เมื่อรถม้าเดินทางไปถึงหน้าโรงเตี้ยมชั้นดีที่เป็นโรงเตี้ยมสำหรับผู้มีอันจะกินเท่านั้นเพราะมันเป็นโรงเตี้ยมอันดับหนึ่งในเมืองหลวง

ชาวบ้านทั่วไปมิอาจเข้าไปใช้บริการได้เพราะว่าราคาห้องพักแพงหูฉี่ และอาหารเลิศรสที่มีให้บริการก็แพงมากกว่าโรงเตี้ยมเท่าไปหลายเท่า แม้มันจะอร่อยล้ำเพียงใดชาวบ้านทั่วไปก็มิมีเงินพอจะจ่ายได้ ที่นี่จึงมีแต่แขกกระเป๋าหนักเท่านั้นมาใช้บริการโรงเตี้ยมแห่งนี้ มันจึงมีบรรยากาศที่เงียบสงบไม่มีคนพลุกพล่าน โดยเฉพาะชั้นบนที่เปิดเป็นห้องอาหารส่วนตัว และห้องพักแรมที่อยู่ชั้นสูงขึ้นไป 

เฟยฮวาเมื่อเข้ามาในโรงเตี้ยมนี้แล้ว ก็สอบถามเสี่ยวเอ้อที่วิ่งมาต้อนรับว่า นางมาพบท่านอ๋องรุ่ยหยางเพราะว่ามีนัดหมายกันไว้ เสี่ยวเอ้อจึงพานางเดินขึ้นไปบนชั้นห้าของโรงเตี้ยมที่เป็นชั้นสูงสุดและห้องพักแพงที่สุดเช่นกัน แต่มีความเป็นส่วนตัวมาก เดินขึ้นไปถึงชั้นนบนนั้นแล้วแทบมิมีผู้คนเลยด้วยซ้ำ มีแต่ห้องที่เรียงกันเป็นแถวยาวไปจนสุดแนว เสี่ยวเอ้อพานางเดินไปจนสุดทางแล้วชี้บอกว่าห้องที่ท่านอ๋องรุ่ยหยางรออยู่นั้นอยู่ริมสุดทางเดินนั้น

เฟยฮวาจึงเดินตรงไปตามที่เสี่ยวเอ้อบอกนาง ขณะที่เดินตรงไปนั้นเผยอันสาวใช้ที่เดินตามนางมาติดๆก็ถูกมือปริศนาตะปปเข้าที่ปากของนางในมือนั้นมีผ้าผืนเล็กๆอยู่ด้วย เมื่อเผยอันสูดกลิ่นแปลกที่อยู่ในผ้านั้นไปนางก็สลบไปทันที จากนั้นชายเจ้าของมือนั้นก็ลากนางเข้าไปในห้องๆหนึ่ง แต่การกระทำนี้มันเกิดขึ้นรวดเร็วมากและเงียบกริบ จนแม้แต่เฟยฮวาที่เดินอยู่ข้างหน้านางนั้นก็ไม่ทันรู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ นางยังคงเดินต่อไปจนถึงห้องริมทางเดินนั้น แล้วก็ยกมือเคาะประตูหนาหนักนั้นเบาๆ เสียงของท่านอ๋องรุ่ยหยางเอ่ยอนุญาติเบาๆ 

นางก็เปิดเข้าไปด้วยใจที่ตื่นเต้นยิ่งนัก จึงไม่ได้คิดระวังตัวอันใด เมื่อเดินเข้าไปในห้องใหญ่นั้น นางก็เลี้ยวไปทางด้านซ้าย ก็พบโต๊ะอาหารตัวใหญ่บนโต๊ะมีอาหารวางอยู่หลายจานด้วยกัน ท่านอ๋องรุ่ยหยางบุรุษในดวงใจของนางนั่งอยู่เพียงผู้เดียวและส่งยิ้มหล่อเหลามาให้นางอย่างกว้างขวาง เฟยฮวายิ้มตอบเขาไปอย่างตื่นเต้น แล้วก็เดินตรงเข้าไปหาเขา “ ท่านอ๋องส่งจดหมายให้ฮวาเอ๋อใช่ไหมเจ้าคะ นัดให้มาพบที่นี่ ”

อ๋องหนุ่มพยักหน้าให้นางน้อยแล้วเอ่ยว่า “ ใช่ข้าต้องการพบเจ้า เพราะข้าเพิ่งรู้สึกตัวว่าหลงรักเจ้าเข้าแล้ว ก็เลยอยากจะลองคบหากันเจ้าดู นั่งลงก่อนสิ ข้าสั่งอาหารมารอเจ้าหลายอย่าง เจ้าลองชิมดูว่าอาหารที่นี่เลิศรสสมกับราคาของมันหรือไม่ ” ฮวาเอ๋อยิ้มให้เขาน้อยๆ แล้วก็นั่งลงตามคำเชิญ จากนั้นอ๋องหนุ่มก็รินสุราดอกท้อให้นาง แล้วเอ่ยว่า “ เจ้าลองจิบสุราดอกท้อนี่ดูนะ ข้าสั่งมาเป็นพิเศษเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ มันรสเลิิศมาก ข้าลองชิมดูแล้ว " เฟยฮวาแม้ไม่เคยดื่มสุราเลยด้วยซ้ำ แต่ความที่อยากจะเอาใจท่านอ๋องหนุ่มที่นางแอบรักเขามานานจึงได้ยอมยกจอกที่เขารินสุราให้นางนั้นขึ้นดื่มทันที

เมื่อดื่มไปเพียงเล็กน้อย ท่านอ๋องก็คะยั้นคะยอให้นางดื่มอีกเพื่อฉลองการคบหากันของทั้งสอง นางจึงดื่มเข้าไปอีกเพื่อเอาใจเขา จากนั้นเขาก็รินให้นางอีกจนเต็มจอกเล็กนั่น ฮวาเอ๋อไม่กล้าขัดใจเขาจึงดื่มเข้าไปอีกจนหมดจอกที่สอง จากนั้นนางก็เริ่มมึนเมาเล็กน้อย และความร้อนรุ่มที่ไม่เคยมาก่อนก็เกิดกับกายของนาง นางรู้สึกร้อนรุ่มจนอยากจะถอดอาภรณ์ของนางทิ้ง

ม้นางจะพยายามข่มใจมิให้ทำตามความต้องการนั้น แต่มันก็เริ่มมากมายขึ้น นางร้อนรุ่มจนแทบจะนั่งไม่ติด เหงื่อเริ่มแตกขึ้นมากมาย นางหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาของท่านอ๋องรุ่ยหยาง เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินอ้อมโต๊ะกลมใหญ่นั้นมาหานาง  “ ท่านอ๋องเจ้าขา ข้าเป็นอะไรไม่รู้ รู้สึกแปลกๆ มันร้อนรุ่มเหลือจะทำเช่นไรดีเจ้าคะ ” อ๋องหนุ่มยิ้มเหยียดให้นางแล้วเอ่ยว่า “ ข้าจะช่วยเจ้าเองให้อาการนี้มันหายไป ” จากนั้นเขาก็ดึงมือนางให้ลุกขึ้นเดินไปที่เตียงกว้างนั้น พยุงนางนั่งลง แล้วเขาก็ถอดผ้าคาดเอวของนางออก 

มือหนาแหวกสาปเสื้อของนางจนหลุดออกจากไหล่มันขาวผ่องนั้น เขาดึงชุดคลุมตัวนอกของนางออกจนพ้นกายของนาง แล้วโยนมันทิ้งข้างเตียงนั่น ในกายอวบอั๋นขาวผ่องตอนนี้เหลือเพียงเอี๊ยมตัวบางๆของนางเท่านั้น อ๋องหนุ่มมองนางแล้วกลืนน้ำลาย หญิงผู้นี้เมื่อถอดอาภรณ์ออกแล้วก็งดงามมิใช่น้อย นางมีหน้าอกอวบใหญ่และผิวกายขาวผ่องยิ่งนัก ผุดผาดยิ่งกว่าหญิงอีกหลายๆคนที่เขาเคยผ่านมา  แม้นางจะอวบอ้วนแต่ก็มีน้ำมีนวลยิ่งนัก เขาจึงเอื้อมมือหนาไปปลดไส้ไก่เส้นเล็กๆที่ผูกเป็นโบว์ไว้ด้านหลังของนางออกจนมันหลุดจากกัน เมื่อเอี๊ยมตัวบางหลุดลุ่ย

อ๋องหนุ่มแทบจะลืมหายใจ อกอวบใหญ่ของนางมีผลอิงเถาสีชมพูดูแล้วมิเคยผ่านชายใดมาก่อน อกอวบนั้นตั้งเป็นลูกงดงามยิ่งนัก มันขาวผ่องจนเขาอยากจะกลืนกินมันลงไป เมื่อคิดได้ดังนั้นอ๋องหนุ่มดันตัวนางนอนลงบนเตียงใหญ่นั้น แล้วเขาถอดผ้าคาดเอวออกอย่างรวดเร็วและถอดเสื้อคลุมของขาออก สลัดมันทิ้งลงไปกองข้างๆอาภรณ์ของนาง แล้วก็ขึ้นไปคร่อมร่างอวบนั้นทันที  จากนั้นเขาประกบจูบนางอย่างรวดเร็ว เฟยฮวาตกตะลึงที่เหตุการณ์มันรวดเร็วจนนางไม่ทันตั้งตัว อ้าปากจะร้องจึงเป็นโอกาสให้ลิ้นสากของเขาสอดเข้าไปในปากเล็กนุ่มนิ่มนั้นทันที 

อ๋องหนุ่มพบว่าปากของนางช่างหวานล้ำเหลือเกิน ยิ่งกว่าสตรีอื่นที่เขาเคยผ่านพบ ลิ้นสากเข้ารุกไล่เกี่ยวกันลิ้นเล็กๆของนางอย่างดูดดื่ม จนร่างอวบยินยอมให้เขาจูบอย่างเต็มใจ นางเรียนรู้อย่างรวดเร็วและลิ้นเล็กของนางก็เข้าเกี่ยวพันกับลิ้นสากของเขาอย่างดูดดื่ม อ๋องหนุ่มครางเบาๆ เขาติดใจนางเข้าเสียแล้ว ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่มจนกลายเป็นเร่าร้อนรุนแรงขึ้น เมื่อจูบนางจนพอใจแล้ว เขาก็ไล้เลียลงไปที่แก้มนวลหอมกรุ่นของนาง

ไล้เลียใบหูเล็กขาวผ่องนั้นอย่างเมามัน แล้วก็เลื่อนใบหน้้าหล่อเหลานั้นลงไปตามลำคออวบขาวผ่องของนาง  จนถึงอกอวบใหญ่ ใบหน้าคมฟอนเฟันมันอย่างมันเขี้ยว เขาพรมจูบและทำรอยไว้จนทั่วอกอวบใหญ่นั้น แล้วอ้าปากดูดดึงผลอิงเถาที่เขาหมายตาไว้แต่แรกนั้น ดูดมันจนแก้มตอบ ดูดยาวนาน แล้วปล่อย แล้วก้มลงดูดมันอีกเช่นทารกดูดนมมารดาก็มิปาน