บทที่ 1 ลงขันพิชิตหญิงขี้เหร่

วันนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองตำแหน่งขุนนางใหม่ เหล่าขุนนางทั้งหลายรวมถึงขุนนางใหม่ที่เพิ่งได้รับตำแหน่งรวมถึงครอบครัวของเขาเหล่านั้น ต่างก็มาร่วมงานเลี้ยงในวังหลวงกันคับคั่ง  งานนี้มีองค์รัชทายาทมาเป็นประธานในพิธีแทนองค์ฮ่องเต้ และเมื่อเสร็จพิธีที่เป็นทางการและฟังโอวาทจากองค์รัชทายาทแล้ว  แขกเหรื่อก็ต่างพากันชมการแสดงต่างๆและรับประทานอาหารและดื่มสุรากันตามอัธยาศัย เหล่าองค์ชายและท่านอ๋องก็นั่งอยู่ใกล้ๆกันในตำแหน่งที่นั่งของตนเอง 

ขณะนั้นองค์ชายห้ามองตรงไปเห็นคุณหนูเฟยฮวานั่งอยู่ข้างๆบิดาของนางที่ฝั่งตรงข้าม ดวงตาของนางคล้ายกับจ้องมองมาที่อ๋องรุ่ยหยางเขม็งเช่นเคย เขาจึงเกิดความคิดสนุกๆขึ้นทันทีหลังจากที่นั่งมองไปมาด้วยความเบื่อหน่าย เขาหันไปกระซิบเรื่องราวที่เขาเพิ่งคิดขึ้นมาได้นั้นให้แก่องค์ชายสามที่นั่งข้างๆกัน

จากนั้นทั้งสองก็หันไปสะกิดองค์ชายหกและท่านอ๋องรุ่ยหยางรวมถึงองค์ชายสองที่อยู่ถัดไป หลังจากถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดให้เหล่าพี่น้องทั้งหลายฟังแล้ว ท่านอ๋องรุ่ยหยางส่ายหัวทันควัน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเขาไม่ยอมหรอก จะให้เขาไปพิชิตคุณหนูอวบอ้วนนั่น แถมแต่งตัวยังกับฮูหยินของบิดาตนเองทำให้แก่เกินวัยไปมาก มองไกลๆ นึกว่าเป็นหญิงเซิ่งหนี่ว์ที่อายุมากแล้ว หน้าตาก็แสนจะธรรมดาจืดชืดยิ่งกว่าอะไร ไม่ได้แต่งเติมให้งดงามเช่นสตรีอื่น

แต่องค์ชายห้าเอ่ยขึ้นอีกว่า หากท่านอ๋องรุ่ยหยางตกลงเขาจะยกม้าตัวงามที่เขาได้มาใหม่นั้น ที่ท่านอ๋องบ่นว่าอยากได้จะขอแลกกับเขา แต่เขามิยินยอมนั้นให้ ท่านอ๋องหันขวับมามององค์ชายห้าทันที เจ้าห้าจะยอมเสียม้าที่หวงแหนยิ่งกว่าอะไรนั่นให้เขา แถมองค์ชายอื่นๆก็บอกว่าจะให้เขาไปเลือกม้าที่ดีที่สุดของตนในคอกด้วยตนเอง จะเลือกตัวไหนก็ได้ ขอเพียงเขาทำภารกิจที่พนันกันนี้ได้สำเร็จเท่านั้น

เหล่าองค์ชายหนุ่มๆทั้งหลายยังอยู่ในวัยคะนอง รู้สึกสนุกสนานยิ่งนัก หากว่าได้บังคับให้อ๋องรุ่ยหยางได้ทำในสิ่งที่เขาไม่อยากจะทำที่สุดได้  องค์ชายสามที่นั่งข้างท่านอ๋องรุ่ยหยางเอ่ยว่า “ เจ้าเจ็ดเจ้าก็หลับหูหลับตาคิดเสียว่านางเป็นคณิกาที่เจ้าเชยชมเพียงชั่วคืนสิ ยอมหลับหูหลับตาเสียเพียงชั่วคืนเจ้าก็จะได้ ม้าตัวงามๆ ถึงห้าตัวด้วยกัน หายากนะที่เจ้าจะมีม้าที่งามที่สุดไว้ครอบครองแต่เพียงผู้เดียว ” องค์ชายสามเอ่ยแล้วหัวเราะเบาๆอย่างนึกสนุกเช่นกัน 

ท่านอ๋องรุ่ยหยางครุ่นคิดดูขณะที่มองตรงไปด้านหน้าเห็นคุณหนูเฟยฮวาที่นั่งข้างบิดาของนาง แล้วนางก็มองมาทางเขาด้วยเช่นเคย เขาคิดว่าจะลองกันดูสักตั้ง ช่วงนี้เขาก็เบื่อๆสตรีที่เขาเกี้ยวหลายๆคนพอดี ลองทำอะไรที่มันแปลกๆใหม่ๆบ้างดูก็ดีนะ แถมเมื่อทำสำเร็จก็จะได้ของเดิมพันที่เป็นม้างามที่สุดที่เขาจะไปเลือกด้วยตนเองถึงห้าตัวด้วยกัน เพราะอ๋องรุ่ยหยางชื่นชอบการขี่ม้ามาก และเขามีคอกม้าขนาดใหญ่ไว้ในจวนของตนเอง เพียงแต่เขาอยากจะได้ม้าที่องค์ชายห้าได้มาใหม่มันงดงามมากลักษณะของมันสง่างามถูกใจเขาอย่างยิ่ง แต่เพียรขอแลกหรือขอซื้อองค์ชายห้าไม่เคยยินยอมที่จะให้เขา แต่ครั้งนี้กลับตกลงได้ง่ายดายยิ่งนัก 

ท่านอ๋องรุ่ยหยางจึงตอบตกลงรับพนันกับเหล่าองค์ชายทั้งหลายไป ทั้งหมดไม่จำกัดเวลาเพียงขอให้ท่านอ๋องทำภารกิจสำเร็จเพียงเท่านั้น  จากนั้นอ๋องรุ่ยหยางก็เฝ้าครุ่นคิดถึงแผนการณ์พิชิตหญิงขี้เหร่ที่สุดในบรรดาคุณหนูทั้งหลายที่พวกเขารู้จักนั้น เมื่อใกล้เวลาเลิกงานนั้นเขาก็ได้เขียนจมหมายมาหนึ่งฉบับแล้วให้นางกำนัลนำไปแอบยื่นให้กับคุณหนูเฟยฮวาโดยอย่าให้ท่านเสนาบดีเฟยรู้เข้าเด็ดขาด จากนั้นเขาก็นั่งมองผลงานนั้นอยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อนางกำนัลผู้นั้นนำจดหมายของท่านอ๋องหนุ่มไปแอบยื่นให้กับคุณหนู  เฟยฮวาขณะที่นางนำขนมหวานไปวางตรงหน้าคุณหนูนั้นเพื่อไม่ให้มีพิรุธใดๆ เป็นที่สังเกตุ 

คุณหนูอวบอ้วนแต่งกายแก่กว่าวัยนั้น แต่งตัวราวกับสาวใหญ่ แต่นางใสซื่อยิ่งนัก เมื่อได้รับจดหมายน้อยนั้น นางก็เปิดออกอ่านแล้วดีใจยิ่งนัก เงยหน้ามองไปที่ฝั่งตรงข้ามเห็นท่านอ๋องหนุ่มพยักหน้าให้นางและมองมายังนางเขม็ง ซึ่งมิเคยปรากฎมาก่อนว่าเขาจะสนใจมองมายังนาง ยิ่งเขียนจดหมายน้อยมาเกี้ยวนางและขอนัดพบเช่นนี้ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้

ตอนแรกที่อ่านจดหมายน้อยนั้นนางคิดว่าคงมีผู้ใดเขียนมันมาส่งให้นางเพื่อกลั่นแกล้งให้นางดีใจเท่านั้นเอง แต่เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมองไปยังท่านอ๋องรุ่ยหยางเขาพยักหน้าให้นาง เช่นนั้นแสดงว่าจดหมายน้อยนี้เป็นของเขาอย่างแน่นอน นางยิ้มแย้มออกมาอย่างดีใจยิ่งนัก แต่ในจดหมายเขียนว่าท่านอ๋องขอนัดพบกับนางในวันพรุ่งนี้แต่มิให้บอกผู้ใดแม้แต่ท่านพ่อ  แต่นางคิดว่าคงมิเป็นไรหรอกท่านอ๋องเป็นถึงราชวงศ์คงมิอยากให้ใครรู้เรื่องมากมายเพราะเกรงจะอื้อฉาวว่ากำลังเกี้ยวนางอยู่

เมื่องานเลิกแขกเหรื่อก็ทะยอยกันออกไปจากห้องที่จัดงานเลี้ยงเหล่าราชวงศ์ทะยอยกันกลับออกไปจากห้องนั้น นางมองตามหลังท่านอ๋องรุ่ยหยางที่นางแอบพึงใจเขามานานแล้ว เมื่อเขาเดินผ่านจะออกไปนั้นเขาหันมายกยิ้มให้นางน้อยๆ แล้วก็เดินตามเหล่าองค์ชายพี่น้องของเขาออกไป จากนั้นเสนาบดีเฟยบิดาของนางก็หันมาเรียกนางให้ลุกขึ้นจะได้กลับจวนกันเลย นางพยักหน้าให้บิดาแล้วก็เดินตามบิดาออกไปจากห้องจัดงานเลี้ยงนั้น เมื่อทั้งสองพากันมารอรถม้าอยู่ที่หน้าประตูวังหลวงด้านที่เปิดให้เหล่าแขกเหรื่อ

เฟยฮวาชะเง้อมองไปมาเพื่อมองหาท่านอ๋องหนุ่มแต่ก็ไม่เห็นเขาแล้ว คงจะขึ้นรถม้ากลับไปแล้ว นางผิดหวังเล็กๆที่เขาไม่รอพบนางก่อนกลับ ในใจนางคิดอย่างไร้เดียวสาว่าที่เขาเขียนจดหมายนัดนางออกไปพบนั้นเขาคงจะพึงใจนางเช่นกัน ไม่ได้คิดอย่างลึกซึ้งว่าทำไมอยู่จากที่เขาคอยหลีกหนีนางมาเสมอ ดูท่าทางรังเกียจไม่อยากจะมองหน้าหรือพูดคุยกับนางด้วยซ้ำไป  อารามดีใจท่ี่อยู่บุรุษที่นางหลงรักมานานนั้นมีใจตอบนางแล้ว จึงมิได้คิดใคร่ครวญถึงเหตุผลใดๆ  

คืนนั้นเฟยฮวานอนหลับฝันดี ฝันว่าบุรุษที่นางพึงใจเอ่ยปากบอกรักนางมานานแล้ว แต่มิกล้าบอกนางตอนนี้เขาพึงคิดได้ว่ารักนางจับใจจึงนัดนางเพื่อเอ่ยปากขอแต่งงานกับนาง แล้วจะส่งคนมาทาบทามนางกับบิดาในภายหลัง ในฝันนั้นนางดีใจเหลือแสน ไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าบุรุษหล่อเหลา ท่าทางดี รูปร่างสูงสง่าองอาจเช่นเขาที่มีคุณหนูในห้องหอมากมายหมายปองเขา จะหันมามองสตรีเช่นนาง 

เมื่อตื่นเช้าขึ้นมานางจึงอารมณ์ดีหนักหนา รีบอาบน้ำชำระกายอย่างดีให้เผยอันสาวใช้ประจำกายขัดถูผิวกายให้นางอย่างพิถีพิถันยิ่งกว่าทุกวัน แล้วพรมเครื่องหอมน้อยๆให้กลิ่นกายหอมกรุ่นจะได้ประทับใจท่านอ๋องเมื่อนางอยู่ใกล้เขา จากนั้นก็เลือกเครื่องแต่งกายที่มีมากมายนั้นแต่มันล้วนสีฉูดฉาดและแบบก็ล้าสมัยไปมาก ดังเช่นฮูหยินสูงวัยสวมใส่กัน แต่นางเคยชินกับมันจึงไม่ได้รู้สึกอะไร และนางกำพร้ามารดามาตั้งแต่เล็กจึงมิมีใครคอยแนะนำเรื่องการแต่งกายและเรื่องละเอียดอ่อนเล็กๆน้อยๆของสตรีเช่นนี้ บิดานั้นก็รักนางเสมอ แม้นางจะแต่งกายเช่นไรเขาก็ว่านางงดงามน่ารักเสมอ