บทที่ 3

ทุกคนมองไปตามทิศทางที่เมิ่งจิ่นเหยาชี้ หลังจากที่สายตาทอดมองบนร่างของกู้จิ่งซี พวกเขาก็พากันสูดลมหายใจเย็นเยียบ

เมิ่งจิ่นเหยาบ้าไปแล้วหรือนี่?

เดิมทีกู้จิ่งซีเป็นว่าที่พ่อสามีของนาง บัดนี้ว่าที่ลูกสะใภ้จะกลายเป็นว่าที่ภรรยาหรือ?

หากกู้จิ่งซีและกู้ซิวหมิงเป็นคนรุ่นเดียวกัน เช่นนั้นคงไม่มีปัญหาอะไร แต่กู้จิ่งซีเป็นบิดาของกู้ซิวหมิง เป็นผู้อาวุโส แล้วผู้อาวุโสจะแต่งภรรยาที่ควรเป็นเด็กรุ่นหลังได้อย่างไร?

นี่มันผิดหลักจริยธรรม

กู้จิ่งซีเป็นผู้ที่แม้ภูเขาไท่ซานถล่มตรงหน้าก็ยังไม่เปลี่ยนสีหน้า แต่เมื่อได้ยินคำกล่าวอันน่าตกตะลึงของว่าที่ลูกสะใภ้ สีหน้าของเขาก็แตกร้าวในพริบตา ก่อนจะหรี่ตามองเมิ่งจิ่นเหยา

เมื่อเมิ่งจิ่นเหยาสบสายตาอันเย็นชาของกู้จิ่งซี หัวใจของนางก็สั่นเทิ้ม หากบอกว่าไม่ประหม่าไม่หวาดกลัว นั่นคงเป็นการโกหก ทว่านางเลือกเด็กรุ่นหลานสองคนนั้นของสกุลกู้ไม่ได้ แต่กู้จิ่งซีกลับเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด นางไม่มีทางถอยแล้ว หากกลับไปที่สกุลเมิ่ง สถานการณ์ก็คงไม่ดีไปกว่าการอยู่ในสกุลกู้

กู้ซิวหมิงทำผิดต่อนาง ทำให้นางเป็นที่ขบขันในวันวิวาห์ นางไม่อาจเป็นเจ้าสาวของกู้ซิวหมิง เช่นนั้นก็กลายเป็นมารดาใหม่ของกู้ซิวหมิง เป็นผู้อาวุโสของกู้ซิวหมิง วันหน้าค่อยจัดการกู้ซิวหมิง

เรื่องที่ไม่ดีเพียงหนึ่งเดียวก็คือกู้จิ่งซีใช้การไม่ได้ ปีนั้นเขาได้รับบาดเจ็บจนป่วยเป็นโรคที่ไม่กล้าบอกใครเพื่อช่วยเหลือฮ่องเต้ มิเช่นนั้นเขาก็คงไม่มีทางไม่ได้แต่งงานจนถึงวัยยี่สิบเก้า ต้องรับเด็กจากสายรองมาเป็นบุตรบุญธรรมเพื่อสืบสกุล

แต่ถึงใช้การไม่ได้ก็ไม่มีปัญหา บุรุษใช้การไม่ได้คงไม่รับอนุภรรยามาเพิ่มความปวดหัวให้นาง

คนของสกุลกู้มองหน้ากัน คิดว่าเมิ่งจิ่นเหยาเสียสติไปแล้ว แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ที่ผ่านโลกมาครึ่งค่อนชีวิต เคยพบเจออุปสรรคมากมายก็ตกใจจนพูดไม่ออกเช่นกัน บรรดาแขกเหรื่อเองก็ซุบซิบนินทา

ผ่านไปครู่หนึ่ง กู้จิ่งซีขมวดคิ้วเอ่ยปากว่า “แม่นางเมิ่ง เจ้ารู้หรือไม่ว่าตนเองกำลังกล่าวสิ่งใดอยู่?”

เมิ่งจิ่นเหยารักษาความเยือกเย็นอย่างเต็มที่ พยายามทำให้เสียงของตัวเองดูสงบนิ่ง เอ่ยอย่างไม่เร่งรีบว่า “ท่านโหวกู้ มีคำกล่าวว่าบิดาเป็นหนี้ บุตรต้องชดใช้ ในทางกลับกันเมื่อบุตรเป็นหนี้ บิดาต้องชดใช้ก็เป็นหลักการเดียวกัน ท่านสั่งสอนบุตรไม่ดี เขาจึงหนีการแต่งงานไปกับสตรีนางอื่นในวันวิวาห์ ทำให้ข้ากลายเป็นที่ขบขัน ในฐานะที่ท่านเป็นบิดา ต้องรับผิดชอบชดใช้หนี้ก้อนนี้แทนเขา”

คำกล่าวนี้ฟังดูมีเหตุผลมาก บรรดาแขกเหรื่อต่างตกตะลึง แต่เมื่อใคร่ครวญคำกล่าวนี้ให้ละเอียด ยิ่งรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง

แต่กู้จิ่งซีกลับเอ่ยขออภัยว่า “เป็นข้าที่สั่งสอนบุตรไม่ดี เรื่องนี้ข้าจะชดใช้ให้แม่นางเมิ่ง หลานชายสองคนของข้ายังไม่ได้แต่งงาน ในเมื่อพวกเขาลุกออกมาแล้ว นั่นหมายถึงตกลงแต่งงานกับแม่นางเมิ่ง แม่นางเมิ่งสามารถเลือกระหว่างพวกเขาได้”

เมิ่งจิ่นเหยาตอบกลับว่า “ข้าไม่ถูกใจพวกเขาเลย กลับคิดว่าท่านโหวกู้ไม่เลว ท่านโหวกู้ไม่เพียงเปี่ยมไปด้วยความสามารถ แถมยังมีคุณธรรมดีเยี่ยม วันหน้าย่อมเป็นสามีดีมีความรับผิดชอบ” นางกล่าวพลางเบนสายตาไปมองฮูหยินผู้เฒ่ากู้ “ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ เมื่อครู่ท่านบอกว่าสามารถนำบุรุษที่ยังไม่ได้แต่งงานและไม่มีการหมั้นหมายของสกุลกู้มาให้ข้าเลือกได้ บัดนี้ข้าเลือกท่านโหวกู้ ไม่ทราบว่าคำพูดนี้ของท่านยังถือเป็นจริงอยู่หรือไม่?”

ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ฟังคำกล่าวของนาง สายตาอดมองไปมาระหว่างบุตรชายกับเมิ่งจิ่นเหยาไม่ได้ กิ่งทองใบหยก ช่างเหมาะสมกันมาก

นางพลันตระหนักได้ว่าฉวยโอกาสนี้พายเรือตามน้ำ ให้บุตรชายแต่งภรรยาก็ไม่เลวเหมือนกัน บุตรชายป่วยเป็นโรคที่มิกล้าบอกใครทำให้ไม่อาจตบแต่งภรรยาได้ และกลายเป็นโรคทางใจของนาง บัดนี้มีสะใภ้สำเร็จรูป เช่นนี้บุตรชายก็มีคนรู้ใจที่คอยเอาใจใส่อยู่เคียงข้าง ไม่ต้องอยู่ว้าเหว่เพียงลำพังจนแก่เฒ่า

ถึงอย่างไรสกุลกู้ก็เกิดเรื่องน่าขบขันเช่นนี้ไปแล้ว ยังต้องกลัวว่าเรื่องน่าขบขันจะไร้เหตุผลยิ่งกว่านี้หรือ?

ดังนั้น ฮูหยินผู้เฒ่ากู้จึงฉวยโอกาสตีเหล็กตอนร้อน ตอบเมิ่งจิ่นเหยาว่า “แม่นางเมิ่ง คำพูดของข้าย่อมถือเป็นจริง” นางหันศีรษะไปมองบุตรชายแท้ ๆ ของตน แล้วกล่าวต่อว่า “สกุลกู้ของเราเป็นคนรักษาสัจจะ มิใช่พวกคนที่ผิดคำพูด”

กู้จิ่งซีเอานิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ มองไม่ออกถึงอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าเลย เขามองไปทางเมิ่งจิ่นเหยาอีกครา จ้องมองนานอยู่พักใหญ่ แล้วถามเสียบเรียบนิ่งว่า “แม่นางเมิ่ง เจ้าคิดดีแล้วหรือ?”

เมิ่งจิ่นเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ว่า “ข้าคิดดีแล้ว”

เมื่อได้ยินคำกล่าว กู้จิ่งซีก็ลุกขึ้นเดินมาหานาง ก่อนจะดึงปลายผ้าแพรแดงอีกฝั่งหนึ่งไว้แล้วกล่าวกับสี่เหนียง [1] ว่า “อย่าให้เสียฤกษ์ดีเลย”

_________________________________

[1] สี่เหนียง คือ สตรี​ที่​บ้าน​เจ้าบ่าว​เชิญมาช่วย​แนะนำ​ขั้นตอน​ใน​พิธี​ต่างๆ​ แก่​บ่าวสาว