บทที่ 12

สาวใช้ทั้งสองสั่นศีรษะเป็นกลองสั่น “ข้าน้อยก็ไม่ได้ตั้งใจ ข้าน้อยจะไม่กุเรื่องล้อเลียนฮูหยินอีกแล้ว ฮูหยินโปรดอย่าโกรธเลย”

เมิ่งจิ่นเหยาสีหน้าขรึมลงทันที พลางเอ่ยเสียงต่ำ “ไม่ว่าข้าจะแต่งงานกับท่านโหวอย่างไร ตอนนี้ข้าก็เป็นนาย พวกเจ้าเป็นบ่าว กุเรื่องล้อเลียนเจ้านาย สาวใช้ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เรือนเวยหรุยเซวียนจะเก็บไว้ไม่ได้”

นางพูดพร้อมกับเลื่อนสายตาไปที่ชิงชิวและหนิงตง “ชิงชิว หนิงตง ตบปากคนละยี่สิบครั้ง จากนั้นมอบพวกนางให้เป็นหน้าที่ของพ่อบ้าน ส่งไปอยู่ที่หมู่บ้านในชนบท”

ชิงชิวและหนิงตงตอบรับ “เจ้าค่ะ ฮูหยิน”

ทันทีที่สิ้นเสียง สาวใช้อีกสามคนที่ไม่ได้ร่วมวงนินทาก็ถึงกับอึ้งไป สองคนนี้เป็นสาวใช้ชั้นสองในเรือน ฮูหยินบอกจะส่งพวกนางออกไปก็ส่งไปเลยหรือ? จู่ ๆ ก็รู้สึกโชคดีเหลือเกินที่ตัวเองไม่ชอบนินทาใคร ไม่เช่นนั้นพวกนางต้องลำบากเหมือนกันแน่

สาวใช้สองนางนั้นใบหน้ายิ่งซีดเผือดราวกับกระดาษ ตัวสั่นระริก โขกหัวอ้อนวอน “ฮูหยิน ข้าน้อยผิดไปแล้ว เป็นเพราะข้าน้อยปากมาก ข้าน้อยปากไม่ดีเอง ฮูหยินได้โปรดยกโทษให้ข้าน้อยสักครั้ง ข้าน้อยทำงานในจวนท่านโหวมาตั้งแต่ยังเล็ก รับใช้นายอย่างสุดความสามารถ แม้จะไม่มีผลงานแต่ก็ทุ่มเททำงานนะเจ้าคะ”

เมิ่งจิ่นเหยาทำไขสือ ไม่ไว้หน้าเลยสักนิด ก่อนจะพูดอย่างเฉยชา “ชิงชิว หนิงตง พวกเจ้ามัวอึ้งอยู่ทำไมล่ะ ลงมือสิ”

ชิงชิวและหนิงตงยกมือขึ้นตบ ฝ่ามือฟาดลงบนใบหน้าของสาวใช้อย่างไม่ปรานี สิ่งที่พวกนางใช้คือวิธีการอันชาญฉลาด เจ็บปวดจนทำให้สาวใช้ทั้งสองร้องไห้โฮ

“โอ๊ย...ฮูหยินได้โปรดไว้ชีวิตด้วย...”

กู้จิ่งซีเพิ่งกลับมาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร่ำไห้อย่างน่าเวทนาดังมาจากในเรือน คิ้วจึงกระตุกขึ้นมา เมื่อช่วงเช้าเพิ่งมีทีท่าขอความเห็นจากเขา พอตกบ่ายก็ทำจริงเสียแล้ว รวดเร็วฉับไวมาก สาวใช้ยังถึงกับร้องขอความเมตตา ดูภายนอกเป็นคุณหนูน้อยอ่อนหวานหยาดเยิ้ม ความจริงออกจะโหดร้าย แต่อย่าให้เป็นเรื่องเป็นราวถึงแก่ชีวิตก็พอ

เขารีบก้าวเข้าไปในเรือน พอแหงนหน้ามองขึ้นไป ก็เห็นภรรยาสาวที่เพิ่งแต่งงานใหม่กำลังถือถ้วยน้ำชา จิบชาอย่างไม่เร่งรีบ ในขณะที่สาวใช้ประจำตัวภรรยาสาวสองคนกำลังตบสาวใช้อีกสองคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ส่วนสาวใช้ที่เหลืออีกสามคนก็ตกใจหน้าซีดเช่นกัน

เห็นดังนั้น สีหน้าของกู้จิ่งซีก็ขรึมลง ไม่เห็นด้วยกับการตบตีสาวใช้ของนาง หากสาวใช้ทำอะไรไม่พอใจ ใช้วิธีการลงโทษตักเตือนแบบอื่นก็ได้ แต่ถ้าจะให้หักหน้านางต่อหน้าสาวใช้เพราะสาวใช้สองคนนี้ก็ไม่ดีอีก ครั้นแล้วจึงถามว่า “ฮูหยิน เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

สาวใช้ทั้งสองที่ทำผิดได้ยินเสียงของกู้จิ่งซี พอเงยหน้ามองขึ้นไปก็เหมือนได้เห็นผู้ช่วยชีวิต ต่างรู้ใจกันโดยปริยาย รีบกระเสือกกระสนคลานเข้าไปอ้อนวอนกู้จิ่งซี “ท่านโหว ท่านโหว ช่วยข้าน้อยด้วย ฮูหยินใจร้ายเหลือเกิน จะขับไล่พวกข้าน้อยไปอยู่ข้างนอก ท่านโหวได้โปรดเห็นแก่ที่ข้าน้อยทำงานในเรือนเวยหรุยเซวียนมาหลายปี ปรนนิบัติรับใช้อย่างเต็มที่มาโดยตลอด ช่วยข้าน้อยด้วย”

กู้จิ่งซีไม่สนใจพวกนาง ถามเมิ่งจิ่นเหยาอีกครั้งว่า “ฮูหยิน ไม่ทราบว่าพวกนางทำอะไรผิดหรือ?”

เมิ่งจิ่นเหยาตอบอย่างตรงไปตรงมา “พวกนางกุเรื่องล้อเลียนข้าลับหลัง โดยบอกว่า ‘คิดไปว่าตัวเองได้แต่งงานเข้ามาก็จะได้เป็นฮูหยินท่านโหวโดยชอบธรรมแล้ว ไม่ได้คิดด้วยซ้ำไปว่าตัวเองแต่งงานกับท่านโหวได้อย่างไร เพิ่งเข้ามาได้สองวันก็มายุ่งกับเรือนของท่านโหวเสียแล้ว’ ยังพูดอีกว่า ‘ไม่แกร่งพอ แต่กลับวางท่าเสียใหญ่โต’”

พูดจบ นางก็เห็นกู้จิ่งซีขมวดคิ้วขึ้นมา จึงพูดต่อว่า “ท่านพี่ ข้าคิดว่าข้าแต่งงานกับท่านแล้ว ก็เป็นฮูหยินโดยชอบธรรมของท่านแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าจะยังไม่ใช่ ไม่รู้ว่าในใจของท่านพี่ใครคือฮูหยินโดยชอบธรรมของท่านหรือ? ถ้าท่านพี่ไม่พอใจตัวข้า ก็สามารถหย่าร้างกับข้าได้ ข้าจะสละตำแหน่งเพื่อเปิดทางให้ผู้ที่เหมาะสม”

กู้จิ่งซีได้ยินเช่นนี้ก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น ไม่นึกว่าสาวใช้ที่ปกติประพฤติตัวอยู่ในกฎเกณฑ์จะกล้ากุเรื่องล้อเลียนเจ้านายเช่นนี้ เขาพูดว่า “ฮูหยินอย่าไปฟังคำพูดเหลวไหลของพวกนางเลย ในเมื่อเจ้าแต่งงานกับข้าแล้ว ก็เป็นภรรยาของข้า ฮูหยินของข้าก็มีเพียงเจ้าผู้เดียวเท่านั้น”

เขาหยุดพูดชั่วครู่ สายตาที่เย็นเยือกจับจ้องไปที่สาวใช้ทั้งสอง ก่อนจะหันมาถามว่า “สาวใช้สามหาวสองคนนี้ ฮูหยินวางแผนจะจัดการเช่นไร?”

เมิ่งจิ่นเหยาตอบว่า “พวกนางกุเรื่องล้อเลียนเจ้านายด้วยเจตนาร้าย ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ตบปากยี่สิบครั้ง ส่งไปอยู่ที่หมู่บ้านในชนบท หากท่านพี่เสียดาย จะเก็บไว้ก็ได้ แต่ห้ามมาปรากฏตัวต่อหน้าข้าเด็ดขาด”

กู้จิ่งซีถามอีกครั้ง “ตอนนี้ตบไปกี่ครั้งแล้ว?”

หนิงตงตอบว่า “เรียนท่านโหว ตอนนี้ตบไปสิบครั้งแล้วเจ้าค่ะ”

กู้จิ่งซีและเมิ่งจิ่นเหยาเห็นพ้องต้องกัน ตัดสินชี้ขาดว่า “ตบอีกสิบครั้งที่เหลือ ทำตามที่ฮูหยินต้องการ มอบพวกนางให้เป็นหน้าที่ของพ่อบ้านเพื่อเนรเทศไปยังหมู่บ้านในชนบท ห้ามกลับเข้ามาทำงานในจวนอีก”