บทที่ 15

จวนหย่งชางป๋อ

หย่งชางป๋อเมิ่งตงหย่วนและนางซุนผู้เป็นภรรยาไปที่โถงหรงฝูของฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่ง เพื่อเยี่ยมเยียนคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่ง ตอนที่พวกเขาไป สกุลเมิ่งรุ่นหลานก็มาถึงกันหมดแล้ว

ลูกสาวคนรองเมิ่งจิ่นอวี้และลูกชายคนที่สามเมิ่งเฉิงซิงล้วนเกิดจากนางซุน ในขณะที่ลูกชายคนรองเมิ่งเฉิงจางเกิดจากอนุภรรยา ลูกชายคนโตกับเมิ่งเฉิงจางเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน ตายตั้งแต่อายุได้สองขวบปี มารดาผู้ให้กำเนิดมีฐานะยากจน เป็นสาวใช้ต้นห้อง ล้มป่วยเมื่อลูกชายคนโตตายตั้งแต่ยังเด็ก สุดท้ายก็จากโลกนี้ไป

ทั้ง ๆ ที่เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่ครอบครัวได้มารวมตัวกัน แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งกลับขุ่นเคืองใจไม่หาย บนใบหน้าไม่มีรอยยิ้มสักเท่าใด

นางซุนเห็นดังนั้นก็รู้ว่าสาเหตุเกิดจากอะไร จึงออกปากขอความเห็นจากฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งได้อย่างถูกเวลา “ท่านแม่ วันนี้เป็นวันที่อาเหยากลับมาเยี่ยมบ้าน ท่านว่าพวกเราต้องเตรียมการอะไรบ้าง?”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกจากปากไป สกุลเมิ่งรุ่นหลานทั้งสามก็มีท่าทีแตกต่างกันไป

รอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งก็หายไปจนหมดสิ้นทันที ขมวดคิ้วด้วยท่าทีสงบนิ่งพลางกล่าวว่า “กว่าครอบครัวจะมารวมตัวได้ไม่ใช่ง่าย ๆ อย่าไปพูดถึงตัวกาลกิณีนั่นเลย อัปมงคล! ได้แต่งงานกับฉางซินโหวซื่อจื่อคือความโชคดีของนาง กลับปล่อยซื่อจื่อแสนดีไปไม่ทำหน้าที่ฮูหยิน จะเป็นตัวตลกไปทั่วเมืองหลวงให้ได้ ซ้ำยังทำให้บ้านพ่อแม่เดือดร้อนไปด้วย”

เรื่องที่เมิ่งจิ่นเหยาผู้เป็นหลานสาวคนโตได้เปลี่ยนตัวเจ้าบ่าวต่อหน้าธารกำนัลในวันสมรส มาแต่งกับว่าที่พ่อสามีแทนเป็นที่รู้กันไปทั่วมานานแล้ว ตอนนี้ในเมืองหลวงต่างกำลังซุบซิบเรื่องของสกุลเมิ่งกับสกุลกู้ โดยทั่วไปล้วนเป็นการใส่ร้ายป้ายสีสกุลเมิ่ง บอกว่าสกุลเมิ่งของพวกเขามีลูกสาวที่ไร้ยางอาย ต้องการแต่งงานกับพ่อสามีอย่างหน้าตาเฉย

เมื่อสิบหกปีก่อนนางรู้ว่าหลานสาวคนโตของนางคนนี้เป็นตัวกาลกิณี ดวงซวยทำให้แม่ต้องตายตั้งแต่แรกเกิด ตอนนี้ได้แต่งงานออกเรือนไปเสียที ถือว่าตัวกาลกิณีได้หลุดมือไปในที่สุด นึกไม่ถึงว่าวันที่ออกเรือนไปก็มาทำให้บ้านพ่อแม่ซวย ทำให้พวกเขาขายหน้ายับเยิน

นางซุนได้ยินดังนั้น ความสุขที่ซ่อนอยู่ก็แวบขึ้นในสายตา ตีหน้าเซ่อต่อไป “ท่านแม่ บุตรสาวที่ออกเรือนไปแล้วกลับบ้านพ่อแม่ในวันที่สาม พวกเราจะไม่มีการจัดเตรียมเลยไม่ได้”

ฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งถอนหายใจแรงด้วยความเกลียดชัง “นางทำเรื่องน่าอับอายขายหน้าเช่นนี้ยังมีหน้ากลับมาอีกหรือ?”

ได้ยินดังนั้น นางซุนก็แสร้งทำเป็นลังเลใจ “ท่านแม่ สะใภ้รู้ว่าท่านโกรธที่อาเหยาทำอะไรไม่เข้าท่า แต่เมื่อวันนี้กลับมาบ้าน ฉางซินโหวก็กลับมากับอาเหยาด้วย พวกเราทำแบบนี้มันจะไม่ค่อยดีหรือเปล่า?”

ฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งกล่าวอย่างไม่เห็นด้วย “นางทำให้สกุลกู้ต้องอับอาย ฉางซินโหวจะกลับบ้านมากับนางได้อย่างไร?”

เมิ่งตงหย่วนพูดเสริมว่า “ท่านแม่พูดถูก คนชั่วคนนั้นทำให้เกิดเรื่องตลกเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ท่านพ่อ ฉางซินโหวมีหรือจะแต่งงานกับนาง? เดี๋ยวต้องกำชับคนเฝ้าประตู หากวันนี้คนชั่วนั่นกลับมา ให้ปิดประตูใส่นาง ตัดความสัมพันธ์กับนาง สกุลเมิ่งของเราจะถือว่าไม่เคยให้กำเนิดลูกทรพีคนนี้”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกจากปากไป สกุลเมิ่งรุ่นหลานทั้งสามก็ตกใจเป็นอย่างมาก ตัดความสัมพันธ์ ต้องก่ออาชญากรรมร้ายแรงเท่านั้นถึงจะลงโทษเช่นนี้ได้

เมิ่งเฉิงจางหน้าซีดเผือด อดไม่ได้ที่จะตอบโต้ “ท่านพ่อ ชัดเจนว่าซื่อจื่อหนีการแต่งงานก่อน แล้วจะโยนความผิดทั้งหมดให้พี่ใหญ่ได้อย่างไร? หากพี่ใหญ่แต่งงานกับซื่อจื่อตามเจตนาเดิมของสกุลกู้ ไม่เท่ากับดูถูกตัวเอง กระหายอยากจะแต่งไว ๆ หรือ?”

ฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งพูดอย่างโหดร้าย “ซื่อจื่อหนีการแต่งงานไปกับคนอื่น ก็เป็นเพราะนางใช้ไม่ได้ ไม่สามารถผูกมัดหัวใจของฝ่ายชายได้ สวยแต่รูปจริง ๆ สกุลกู้จะให้นางเลือกจากคุณชายคนอื่นอีกสองคนก็ได้ แต่นางยืนกรานที่จะเลือกว่าที่พ่อสามี นี่คือกำลังพยายามก่อกบฏใครอยู่? อาจจะตั้งใจทำให้บ้านพ่อแม่ต้องอับอายก็ได้”

นางพูดพลางมองไปที่เมิ่งเฉิงจางด้วยสีหน้านิ่งเฉย ก่อนจะพูดต่อ “เฉิงจาง ไม่ใช่ว่าย่าไม่อยากยอมรับหลานสาวอย่างนาง แต่นางออกนอกลู่นอกทางสร้างปัญหาใหญ่ ตอนนี้พวกเราจวนหย่งชางป๋อจะไปล่วงเกินจวนฉางซินโหวได้อย่างไร? ย่าทำแบบนี้เพราะหวังดีกับพวกเจ้า เพื่ออนาคตของพวกเจ้า”

ในขณะนี้เอง ได้มีสาวใช้รีบร้อนเข้ามารายงานว่า “ฮูหยินผู้เฒ่า คุณหนูใหญ่กลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

“นางยังกล้ากลับมาอีกหรือ?” สีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าบึ้งตึง โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ให้ไอ้ลูกทรพีนั่นไสหัวไป พวกเราสกุลเมิ่งไม่มีบุตรสาวไร้ยางอายเยี่ยงนาง!”