บทที่ 16

หลังจากสาวใช้ได้ยินเช่นนี้ก็ตกใจ รีบโขกหัวละล่ำละลัก “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านเขยก็กลับมากับคุณหนูใหญ่ด้วยเจ้าค่ะ”

ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกไป คนที่นั่งอยู่รอบ ๆ ก็ตกใจ เกิดเรื่องอื้อฉาวเช่นนี้ขึ้นในวันแต่งงาน ฉางซินโหวยังกลับบ้านมากับเมิ่งจิ่นเหยาด้วย นี่คือเรื่องที่ทุกคนไม่คาดคิด

ฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งก็ตกใจไม่น้อย พูดอย่างไม่เชื่อสายตา “เจ้าบอกว่าฉางซินโหวก็มาด้วยงั้นหรือ?”

สาวใช้ตอบว่า “เจ้าค่ะ ตอนนี้ท่านเขยยังรออยู่ที่หน้าประตู”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหมิงเผยความโกรธออกมาทางสีหน้า พลางตำหนิว่า “พวกเจ้าทำงานประสาอะไร? ท่านเขยมาแล้ว ทำไมพวกเจ้าถึงปล่อยท่านเขยไว้ข้างนอก ไม่ต้อนรับเขาเข้ามาในจวน?”

สาวใช้ก้มหน้าไม่กล้าตอบ ที่ในจวนกระทำกันเช่นนี้ เพราะฟังจากที่ท่านเมิ่งยังพูดด้วยซ้ำไปว่าไม่รับบุตรสาวอย่างคุณหนูใหญ่แล้ว วันนี้ไม่มีการจัดเตรียมเลยสักนิด ชัดเจนว่าไม่ต้อนรับคุณหนูใหญ่กลับบ้านในวันที่สามหลังแต่งงาน แล้วพวกเขาจะกล้าปล่อยให้คุณหนูใหญ่และท่านเขยเข้ามาโดยพลการได้อย่างไร?

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาถามหาความรับผิดชอบจากบ่าวรับใช้ “นางซุนรีบไกล่เกลี่ยสถานการณ์ แล้วพูดว่า “ท่านแม่ บ่าวรับใช้มีตาหามีแววไม่ อย่าไปถือสาพวกเขาเลย นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านเขยใหม่มาเยี่ยม พวกเราไปต้อนรับขับสู้ท่านเขยใหม่กันก่อนดีกว่า”

ใบหน้าของเมิ่งตงหย่วนก็เผยรอยยิ้มที่หายไปนานออกมาเช่นกัน พลางพูดคล้อยตาม “ใช่แล้ว ท่านแม่ พวกเราไปต้อนรับท่านเขยใหม่ก่อนดีกว่า อย่าปล่อยให้ท่านเขยใหม่ต้องรอนานเกินไป”

มีคนยื่นบันไดให้ ฮูหยินผู้เฒ่าก็ย่อมเดินลงบันไดไปอยู่แล้ว พลางพยักหน้าบอกว่า “พวกเจ้าไปเถอะ”

นางเป็นย่าแล้ว ไม่จำเป็นต้องต้อนรับหลานเขยด้วยตัวเอง ไม่เช่นนั้นจะดูสอพลอเกินไป แต่สำหรับลูกชายและลูกสะใภ้ที่เป็นพ่อตาแม่ยาย ลูกเขยกลับบ้านมากับบุตรสาว ออกไปต้อนรับเสียหน่อย ก็ถือเป็นการให้เกียรติกัน

เมิ่งตงหย่วนตอบรับ แล้วเดินไปต้อนรับพร้อมกับนางซุนและลูก ๆ ทั้งสาม

......

ประตูใหญ่จวนหย่งชางป๋อปิดสนิท ลักษณะเหมือนปิดประตูปฏิเสธรับแขก รถม้าของจวนฉางซินโหวจอดอยู่หน้าประตู

กู้จิ่งซีเปิดม่านหน้าต่างรถขึ้นมา พลางชำเลืองมองประตูใหญ่ที่ปิดสนิท ในวันที่บุตรสาวที่ออกเรือนไปและกลับบ้าน ไม่มีการเปิดประตูส่งคนมารอรับที่หน้าประตู ชัดเจนว่าไม่มีการจัดเตรียมใด ๆ ไว้ หรืออาจจะไม่ต้อนรับ ไม่เห็นความสำคัญของบุตรสาวคนนี้เลย

ผ่านไปสักพัก กู้จิ่งซีก็ปล่อยผ้าม่านลง แล้วมองไปที่ภรรยาตัวน้อยที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา เห็นนางยังนั่งตัวตรงตามปกติ สุขุมเยือกเย็นเหมือนที่ผ่านมา ไม่มีแม้แต่การขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าได้คาดการณ์ผลลัพธ์เช่นนี้ไว้แล้ว ไม่ได้คาดหวังอะไร ดังนั้นจึงไม่ผิดหวัง

ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจว่าเหตุใดนางถึงใจเย็นกว่าคนวัยเดียวกัน ที่แท้ก็เคยมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในตอนที่เป็นคุณหนู หากเป็นคุณหนูที่ได้รับความโปรดปรานจากครอบครัว ไฉนเลยจะรับมือกับความอยุติธรรมในวันแต่งงานได้? มีเพียงผู้ที่กล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมจนชาชินแล้วเท่านั้น ถึงจะรับมือได้อย่างสุขุม

กู้จิ่งซีพูดขึ้นอย่างกะทันหัน “ฮูหยิน สกุลกู้จะไม่ทำเช่นนี้”

“อะไรนะ?” เมิ่งจิ่นเหยาไม่เข้าใจว่าทำไม

กู้จิ่งซีตอบว่า “จะไม่ปฏิบัติกับเจ้าเหมือนที่สกุลเมิ่งทำ”

เมิ่งจิ่นเหยาได้ยินดังนั้น หัวใจก็สั่นไหว พลางหันไปเชยตามองกู้จิ่งซี สิ่งที่เห็นก็คือหน้าตาอันอบอุ่นและจริงจังของกู้จิ่งซี นางตกตะลึง เป็นครั้งแรกที่มีคนอ่านสถานการณ์ของนางได้อย่างทะลุปรุโปร่งแล้วยังสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อนางดี ๆ นี่คือสามีแต่ในนามของนาง ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือไม่ ในใจของนางก็เกิดความซาบซึ้งอยู่ดี

ชั่วขณะหนึ่ง นางก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เพียงตอบไปประโยคเดียวว่า “ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่”

กู้จิ่งซีว่าไปตามเหตุตามผล “นี่สมควรอยู่แล้ว เจ้าเป็นสะใภ้สกุลกู้ สกุลกู้ไม่เคยปฏิบัติไม่ดีต่อสะใภ้” เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดว่า “ฮูหยิน ในเมื่อพวกเขาไม่ต้อนรับเรา เราก็กลับกันดีกว่าไหม?”

เมิ่งจิ่นเหยาส่ายหัวเล็กน้อย ยิ้มมุมปากขึ้นมา พลางกล่าวว่า “ภรรยาของกู้จิ่งซีถูกบ้านพ่อแม่ปฏิเสธเมื่อกลับบ้าน แม้แต่ชาสักถ้วยก็ไม่ได้ดื่มจึงเดินทางกลับจวนอย่างหงอยเหงาเศร้าซึม ท่านไม่รู้สึกขายหน้าหรือ?”

นางพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยเบา ๆ ใบหน้าเผยความหยอกเย้าขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงสุขุมเยือกเย็น “พวกเรารออีกสักหน่อย เดี๋ยวพวกเขาต้องออกมาต้อนรับเราด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้นพวกเขาก็จะกลายเป็นหัวข้อให้ผู้คนซุบซิบนินทา คุณหนูที่ออกเรือนไปแล้วกลับบ้านทั้งที ประตูใหญ่ของพวกเขาดันปิดสนิท สุดท้ายเมื่อได้รู้ว่าท่านเขยใหม่ก็มาด้วย ก็รีบกุลีกุจอเข้ามาต้อนรับด้วยตัวเอง

กู้จิ่งซีตกตะลึงเล็กน้อย แต่ไม่นานก็พูดด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่ง “ตกลง เอาที่ฮูหยินสบายใจ”