บทที่ 13

เรื่องราวจบลงแล้ว ภายในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้งหนึ่ง กู้จิ่งซีสังเกตเห็นแววตาใคร่รู้ของเมิ่งจิ่นเหยา จึงถามขึ้นว่า “ทำไมฮูหยินมองข้าเช่นนี้?”

เมิ่งจิ่นเหยาส่ายหัวเล็กน้อย “ไม่มีอะไร ข้ายังนึกว่าท่านพี่จะตัดใจส่งพวกนางไปที่หมู่บ้านในชนบทไม่ได้”

กู้จิ่งซีพูดไปตามเหตุตามผล “สาวใช้ขี้นินทาไม่สมควรเก็บไว้ ไม่มีอะไรให้อาลัยอาวรณ์” พูดจบ เขาก็เหลือบมองภรรยาตัวน้อย แม่นางน้อยคนนี้จะได้มาเป็นลูกสะใภ้ของเขาในตอนแรก แต่จับพลัดจับผลูมาเป็นภรรยาของเขา แม้แต่สาวใช้ของเรือนเวยหรุยเซวียนก็ยังกุเรื่องล้อเลียนลับหลัง ต่อไปเรื่องซุบซิบที่ต้องเผชิญคงจะมีไม่น้อยเลย

“ด้วยสถานะของท่านพี่ การมีสาวใช้ต้นห้องที่ถูกอกถูกใจหลายคนนั้นเป็นเรื่องปกติ สาวใช้สองคนเมื่อครู่นี้ต่างมีความโดดเด่นเป็นของตัวเอง รูปโฉมเลิศล้ำ” เมิ่งจิ่นเหยาพูดไปก็นึกถึงรูปลักษณ์ของสาวใช้ทั้งสองเมื่อครู่ ช่างงดงามจริง ๆ คนหนึ่งผอมเพรียว คนหนึ่งอ้วนท้วนสมบูรณ์ ต่างมีเอกลักษณ์ของตัวเอง สาวใช้ที่ดูดีเช่นนี้ โดยทั่วไปมักจะไม่ได้เป็นเพียงสาวใช้ธรรมดาเท่านั้น

ได้ยินดังนั้น กู้จิ่งซีก็ขมวดคิ้วบาง ๆ ก่อนจะถามอย่างคลุมเครือ “ฮูหยินคิดว่าข้ามีสาวใช้ต้นห้องงั้นหรือ? สาวใช้ในเรือนนี้ล้วนได้รับการคัดเลือกจากท่านแม่ ถ้าฮูหยินไม่ชอบ ก็ส่งพวกนางไปที่อื่นก็ได้”

เมิ่งจิ่นเหยาพูดไม่ออกไปชั่วขณะ “...”

นางนึกขึ้นได้ทันใดว่าสามีที่เพิ่งแต่งงานด้วยเสื่อมสมรรถภาพ จึงรู้สึกหงุดหงิดตัวเองทันทีว่าทำไมช่างปากเปราะเช่นนี้ พูดอะไรที่ไม่ควรพูด ดันไปพูดเรื่องสาวใช้ต้นห้องกับผู้ชายที่เหมือน ‘เพื่อนสาว’ นี่นางไม่ได้กำลังเหยียดเขาอยู่ใช่ไหม?

สาวใช้ของเรือนเวยหรุยเซวียนแต่ละคนโฉมงามดั่งบุปผา สวยพราวเสน่ห์ ถูกตาสบายใจ แม้แต่สาวใช้ทำงานหยาบก็ยังหน้าตาสวยน่ารัก ซึ่งอาจจะมีสาเหตุเช่นกัน เนื่องจากกู้จิ่งซีป่วยด้วยโรคที่ไม่อาจเปิดเผยได้ และสาวใช้รูปงามนั้นถึงอย่างไรก็สามารถกระตุ้นความสนใจของ กู้จิ่งซี มีส่วนช่วยในการรักษาโรคที่ไม่อาจเปิดเผยได้

ตอนนี้สาวใช้รูปงามเหล่านี้กลายเป็นเพียงของประดับ ไม่มีใครถูกหยิบมาใช้สอย พิสูจน์ให้เห็นว่าอาการป่วยที่เปิดเผยไม่ได้ของกู้จิ่งซียังไม่มีสัญญาณว่าจะดีขึ้น และไม่รู้ว่าชั่วชีวิตนี้จะมีความหวังในการรักษาหรือไม่

กู้จิ่งซีพูดอีกว่า “ไม่เป็นธรรมกับฮูหยินแล้ว”

เมิ่งจิ่นเหยารีบส่ายหน้า “ท่านพี่ ข้าไม่ถือสา เรื่องแบบนี้สำหรับข้าแล้วไม่ได้สำคัญ”

กู้จิ่งซีถามด้วยความสงสัย “เรื่องอันใดหรือ?”

แก้มของเมิ่งจิ่นเหยาแดงเรื่อ ตำหนิเขาเล็กน้อยที่ถามทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้ว ก่อนจะตอบอย่างเขินอายนิดหน่อย “เรื่องบนเตียงเจ้าค่ะ”

ได้ยินดังนั้น กู้จิ่งซีก็ชายตามองนางด้วยสีหน้าแปลก ๆ พลางเอ่ยอย่างเฉยชา “ข้าหมายถึงฮูหยินเพิ่งแต่งเข้ามา ก็ถูกกุเรื่องล้อเลียนแบบนี้ ทำให้ฮูหยินไม่ได้รับความเป็นธรรม และเป็นเพราะวัน ๆ ข้ามัวยุ่งอยู่กับงานราชการ ขาดการดูแลจัดการด้วย จึงทำให้พวกนางมีความกล้าที่จะนินทาสุ่มสี่สุ่มห้า”

“เอ่อ...หา?”

สีหน้าของเมิ่งจิ่นเหยาแดงก่ำขึ้นมาทันที เสียงดังอื้ออึงอยู่ในหัว เมื่อเผชิญหน้ากับสีหน้าท่าทางที่ยากจะบรรยายเป็นคำพูดของเขา ก็อึดอัดวางตัวไม่ถูกจนสามารถใช้นิ้วเท้าขุดดินขึ้นมาได้เป็นผืน อยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปใจจะขาด เขาพูดเรื่องเป็นการเป็นงาน แต่นางดันพูดถึงเรื่องบนเตียง คนไม่รู้จะคิดว่านางมีความกระหายถึงเพียงไหน

ลิ้นของนางเหมือนแข็งตัว อธิบายอย่างตะกุกตะกัก “ท่านพี่ ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึงเรื่องพวกนี้”

กู้จิ่งซีพูดเหมือนไม่ได้สนใจมากนัก “ไม่เป็นไร นั่นก็เป็นเรื่องจริงเหมือนกัน ฮูหยินไม่ถือสาก็ดีแล้ว”

พูดจบ เขาก็เริ่มพิจารณาห้องที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกตา รู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินสักเท่าใด ห้องของเขากลายเป็นห้องส่วนตัวของหญิงสาว แตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังเดินหลงเข้ามาในห้องส่วนตัวของหญิงสาว

เมิ่งจิ่นเหยาก็มองพิจารณาไปรอบ ๆ พลางเอ่ยว่า “หากท่านพี่ไม่ชอบ งั้นข้าจะบอกให้สาวใช้จัดการมันให้กลับคืนสู่สภาพเดิมเดี๋ยวนี้”

“ไม่ต้องหรอก แค่ฮูหยินชอบก็พอ”

กู้จิ่งซีตอบไป กลางวันเขายุ่งอยู่กับราชการ กลางคืนถึงจะกลับมา ที่นี่เป็นเพียงสถานที่หลับนอนเท่านั้น เขาไม่มีความต้องการพิเศษใด ๆ จะตกแต่งอย่างไรก็แล้วแต่เมิ่งจิ่นเหยา

การแต่งงานเข้าสู่สกุลกู้ ทำให้แม่นางน้อยคนนี้ต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม ความต้องการในเรื่องนี้เขาสามารถตอบสนองให้ได้ ได้เลี้ยงดูลูกชายคนหนึ่งแล้ว ตอนนี้ก็ถือว่าเลี้ยงดูลูกสาวเพิ่มอีกสักคนแล้วกัน