บทที่ 6

ยังไม่ทันที่หลิวชูหย่าจะได้พูดอะไร ก็ได้ยินเสียงสบถ “เหอะ”

“ซูโม่ เธอพูดกับแม่ของฉันแบบนั้นเหรอ!”

ซูหยางพูดขึ้น เขาเป็นน้องชายสุดที่รักของซูหลี

ผมครึ่งหัวของเขาถูกย้อมด้วยสีม่วง บนแขนหนาเต็มไปด้วยรอยสัก พร้อมกับใบหน้าหยิ่งยโส

เขาถูกหลิวชูหย่าตามใจมาตั้งแต่เล็ก ผนวกกับที่บ้านตระกูลซูก็พอมีเงินอยู่บ้าง เขาเลยใช้เงินซื้อพวกกลุ่มอันธพาลในท้องถิ่นมาเป็นพรรคพวก หลังจากนั้นจึงตั้งตนทำเหมือนเป็นหัวหน้าแก๊งอันธพาล

นึกไม่ถึงเลยว่า วันนี้เขาจะมาด้วย

ซูโม่เหลือบมองไปที่เขาอย่างเฉยเมย ไม่ได้สนใจเขา

ซูจุนเหว่ยเดินลงมาจากชั้นบน พร้อมแผดเสียงเย็น “ซูหยาง!”

ซูหยางเม้มริมฝีปาก นั่งลงบนโซฟาด้วยใบหน้าอมทุกข์

ซูจุนเหว่ยให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้

“พี่แกไม่ได้กลับบ้านมาง่าย ๆ ฉันก็แค่อยากจะกินข้าวกับคนในบ้านแบบพร้อมหน้าพร้อมตา”

“รีบนั่งเถอะ”

“ฉันขอให้แม่แกทำปลาต้มที่แกชอบไว้ด้วย”

หลิวชูหย่ารีบนำมาให้

ความมันเงาของอาหารในจานสะท้อนขึ้น กลิ่นคาวอ่อน ๆ จากตัวปลา ทำให้ซูโม่อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ทำได้แต่เลื่อนจานออกไปไกล ๆ ตัว

“เป็นหวัด ไม่ค่อยอยากกินข้าว”

“ฉันมาเอาของแล้วก็จะกลับเลย”

ซูจุนเหว่ยหน้านิ่ว หลิวชูหย่าเองก็ไม่อาจข่มอารมณ์ได้ไหว เธอเดินมานั่งข้างซูโม่

“งั้นฉันถามเธอหน่อย เมื่อไหร่เธอจะหย่ากับกู้เชินสักที?”

“ฉันกับพ่อเธอเลือกตระกูลใหม่ไว้ให้แล้ว ทางนั้นเขาก็ต้องรีบแต่งงาน จะให้มารอเธอคนเดียวไม่ไหวหรอกนะ”

ซูโม่คิดในใจว่าเป็นเพราะเรื่องนี้จริง ๆ ด้วยสินะ

เธอยิ้มมุมปากและถามออกมาด้วยน้ำเสียงเสียดสี “งั้นเหรอ? ถ้างั้นลองพูดมาหน่อยสิว่าเลือกตระกูลแบบไหนไว้ให้ฉัน?”

เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มสนใจขึ้นมา หลิวชูหย่าก็อดดีใจไม่ได้ “ก็เป็นตระกูลที่ดีทีเดียวแหละ”

“เขาเป็นหุ้นส่วนบริษัทเสื้อผ้าของพ่อเธอ ที่บ้านเขามีโรงงานใหญ่ ๆ ตั้งหลายที่ พอเธอแต่งเข้าไปก็จะได้เป็นเถ่าแก่เนี้ย”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าพ่อเธอ พวกเขาคงไม่คิดจะแต่งงานกับเธอที่หย่าร้างมาก่อนหรอก”

เธอพูดออกมาอย่างสวยหรูดูดีไปหมด

ซูโม่ถามขึ้นเพียงหนึ่งประโยค “ผู้จัดการโรงงานงั้นหรือ? เขาอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?”

หลิวชูหย่าชะงัก เธอยิ้มตอบ “ก็ไม่ได้ถือว่าแก่หรอก สี่สิบกว่า ๆ เป็นช่วงรุ่งโรจน์ของชีวิตเลยล่ะ”

“เธอแต่งงานครั้งที่สองนะ อย่าเลือกให้มากนักเลย”

“คนอื่นเขาก็พูดกันว่า ถ้าเธอแต่งเข้าบ้านนั้นก็จะเป็นประโยชน์ให้พ่อเธอ ถือว่าแสดงความกตัญญูต่อแม่เธอด้วย”

สามปีที่ผ่านมา ซูโม่รับรู้ถึงแต่ความเกลียดชังที่คนในครอบครัวมอบให้

เธอเงยหน้ามองซูจุนเหว่ย “อายุสี่สิบกว่า? ห่างจากพ่อไม่เท่าไหร่เลยเนี่ยนะ พ่อเห็นด้วยงั้นเหรอ?”

ซูจุนเหว่ยแสดงสีหน้าเจ็บปวด “แม่แกทำก็เพื่อตัวแกเอง”

“แกแต่งงานครั้งที่สอง ไหนจะมีเรื่องแม่แท้ ๆ แกพ่วงมาอีก กว่าจะเจอคนที่ดีขนาดนี้ ชูหย่าต้องใช้ความพยายามมากเชียวนะ”

หลิวชูหย่าพยักหน้าเห็นด้วย

แน่นอนว่าต้องใช้ความพยายามมากอยู่แล้ว โดยเฉพาะเรื่องให้ซูโม่แต่งงานใหม่ไปไกล ๆ เพื่อที่จะไม่สร้างปัญหาให้กับซูหลี

“เธอวางใจเถอะ ฝั่งนั้นเขาไม่มีลูก อีกหน่อยสมบัติทั้งหมดก็ตกเป็นของเธอกับลูกนั่นแหละ”

“คนแบบนี้น่ะไม่ใช่ว่าจะหาจากที่ไหนก็ได้นะ”

ซูโม่พูดขึ้นในทันใด “ก็หายากจริง ๆ นั่นแหละค่ะ คุณป้าหลิวพยายามมากเลยจริง ๆ”

“แต่ว่า…”

ซูโม่เลือกที่จะไม่อดกลั้นเช่นก่อน ๆ เธอมองไปที่ซูจุนเหว่ย “เมื่อวานฉันพูดชัดแล้วนะ ฉันก็แค่อยากได้หุ้นของแม่”

“แค่ของพรรค์นั้น เทียบกับตำแหน่งคุณผู้หญิงของตระกูลกู้แล้วไม่คุ้มกันเลยด้วยซ้ำ”

ซูจุนเหว่ยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา นัยน์ตาเต็มไปด้วยการขบคิด “หุ้นของแม่แกงั้นหรือ?”

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะถูกโน้มน้าว หลิวชูหย่าก็รีบพูดขึ้นมาทันควัน “แม่เธอมีหุ้นซะที่ไหน? ตอนนี้ทั้งหมดของตระกูลซูก็เป็นเพราะพ่อเธอกับฉันที่ทำงานหนักมาตลอด ไม่เกี่ยวอะไรกับแม่บ้า ๆ ของเธอเลย

ซูโม่มองไปที่หลิวชูหย่าด้วยสายตาดุดัน นัยน์ตาอำมหิตของเธอทำให้หลิวชูหย่าต้องหุบปากลง “ขอโทษเดี๋ยวนี้”

“ทำไม… ทำไมฉันต้องขอโทษด้วย? ก็แม่แกมันเป็นบ้าจริง ๆ”

น้ำชาร้อนในแก้วสาดเข้าที่ใบหน้าของเธออย่างจัง

หลิวชูหย่ากรีดร้อง

ซูโม่ถูกดึงตัวออกมาอย่างแรง

เพียงแค่เสี้ยววิ ฝ่ามือใหญ่ฟาดเข้าไปที่หน้าของเธออย่างแรง

“แม่! เธอ! นั่น! แหละ! ที่! ต้อง! ขอ! โทษ!”