บทที่ 7

ทุกคำที่ซูหยางพูดขึ้น มักตามมาด้วยการตบตีบนเรือนร่างของซูโม่

ซูโม่คว้ากระเป๋ามาบังเอาไว้ ถึงทำให้ไม่ได้รับบาดเจ็บ

เรื่องที่เธอโกรธเคือง ไม่ได้มากมายอะไรนัก แต่กำลังแปลกใจมากกว่าที่ซูหยางกล้าลงไม้ลงมือ

ช่วงตั้งครรภ์แรก ๆ เธออ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงทำได้หลีกเลี่ยงอย่าตระหนก

คนตระกูลซูดูเหมือนจะกลัวกันหมดในจังหวะนี้ ไม่มีใครกล้าขยับ

ซูจุนเหว่ยที่กำลังจะออกปากห้าม กลับถูกหลิวชูหย่าพูดดัก “ซูหยางจะแรงเยอะขนาดไหนกันเชียว? ตียายเด็กนี่บ้างก็ดี จะได้เชื่อฟัง”

ซูจุนเหว่ยสีหน้าเคร่งขรึมและเลือกที่จะนั่งลง

ตัวเธอที่ผิดหวังในตัวพ่อมาตั้งนานแล้วกลับไม่คิดเลยว่า หัวใจดวงนี้ของเธอยังต้องรู้สึกเจ็บปวดยิ่งเข้าไปอีก

เมื่อเห็นว่าซูหยางกำลังเข้ามา ซูโม่รู้ในทันทีว่ามีแค่ตัวเธอเองเท่านั้นที่จะปกป้องตนเองได้

เธอถีบเก้าอี้ออกไปแล้วหยิบมีดปอกผลไม้ข้างกายขึ้นมา ชี้ปลายมีดไปทางซูหยาง “ถ้าเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันเอานายตายแน่”

ซูหยางที่โดนขวางด้วยเก้าอี้ ทำให้เขาเกือบล้ม

เขาเอามือปาดไปที่มุมปาก “เธอกล้ารึไง?”

ซูโม่กำมีดในมือแน่น ใบหน้าซีดเซียว แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเยือกเย็น “ถ้าอยากลองก็เข้ามา”

“ตอนนี้ฉันยังเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลกู้ ถ้าฉันฆ่านายตาย ไม่ว่าอย่างไรตระกูลกู้ก็จะปิดเรื่องนี้ให้เงียบ”

เธอเหลือบมองซูจุนเหว่ยด้วยหางตา “นายคิดว่าพ่อสุดที่รักของพวกเรา เขาจะยอมสู้กับตระกูลกู้เพื่อนายไหมล่ะ?”

ซูหยางหยุดเดินเข้าไปในทันที

หลิวชูหย่ายิ้มแห้ง “ครอบครัวเดียวกันแท้ ๆ หยิบมีดขึ้นมาทำไม?”

“ซูโม่ รีบวางมีดลงเถอะ”

ซูโม่ที่สีหน้าเย็นชาหันปลายมีดไปที่หลิวชูหย่า “อย่าเข้ามา”

หลิวชูหย่ากลัวจนต้องหยุดเดิน เธอหันหน้าไปมองซูยุนเหว่ย

ซูจุนเหว่ยจึงยอมเปิดปาก “โม่โม่ แกจะทำอะไร?”

ซูโม่สีหน้าเย็นชา ไม่ได้สนใจมุมปากที่มีเลือดเปรอะ เธอเม้มปากไม่ได้พูดอะไรออกไป

การกระทำในเมื่อครู่ทำให้เธอหนักใจไม่น้อย อาการจุกแน่นหน้าอกเริ่มกำเริบ ทำให้กลัวว่าแค่อ้าปากเพียงนิดก็อาจจะอาเจียนออกมาได้

เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอต่อหน้าพวกเขา

ในช่วงเวลาตึงเครียดนั้น แม่นมรีบตะโกนออกมาด้วยความตื่นตระหนก “ประธานกู้กับคุณหนูซูมาแล้วค่ะ”

คนทั้งคู่เดินเข้ามา

กู้เชินสีหน้าเคร่งขรึม มุมปากกระตุก

ซูหลีตกใจที่ในมือของซูโม่กำลังถือมีดอยู่ เธอกรีดร้องอย่างตกใจ “นี่! ซูโม่ ทำไมเธอถึงถือมืดไว้แบบนั้น? เธอคิดจะทำอะไร!”

ซูจุนเหว่นรีบลุกขึ้นต้องรับกู้เชิน “ประธานกู้มาแล้ว เชิญนั่งก่อนครับ”

“ซูโม่ ยังไม่เอามีดลงอีก”

ซูโม่มองไปที่กู้เชินครู่หนึ่ง จึงวางมีดลง

หลิวชูหย่าถอนหายใจ พรางบ่นออกมา “ยังอีกซูโม่ บ้าไปแล้วหรือยังไง? คนบ้านเดียวกันมาหันมีดใส่กันทำไม?”

ซูโม่หายใจเข้าลึก ๆ ข่มอาการคลื่นไส้เอาไว้ เธอยิ้มเยือกเย็น “อะไรที่ออกมาจากปากพวกคุณ ก็โทษว่าเป็นความผิดฉันไปหมดเลยใช่ไหม?”

“ฉันก็แค่หวังดี ฉันผิดด้วยหรือ?”

“คุณ…”

“วุ่นวายพอหรือยัง?”

ทันใดนั้นเสียงเย็นชาของกู้เชินก็เอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด

ตลอดทางที่เดินทางมา เขารู้สึกแน่นหน้าอกอยากอาเจียนอยู่ตลอด

ความรู้สึกพวกนั้นที่คุ้นเคยมาตลอดสองวัน ไม่ต้องนั่งคิดก็รู้ว่ามาจากซูโม่

เขาเพิ่งเตือนให้เธอพักผ่อนดี ๆ เมื่อตอนกลางวัน แต่พอเธอดีขึ้น กลับมาบ้านพ่อแม่เพื่อมีปากเสียงกันอีก ถึงขั้นใช้มีดกันเลยด้วยซ้ำ

เธอไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจ แต่เขาก็รำคาญแล้ว

ทุกคนเงียบลงในทันที

ซูโม่มองไปที่เขาอย่างไม่อยากเชื่อ

เขากล่าวหาเธอโดยที่ไม่ถามว่าทำไมเลยเนี่ยนะ?

กู้เชินขี้เกียจพูดกับเธอไปมากกว่านี้ จึงจับไปที่มือของเธอแล้วเดินออกไป

ซูโม่ถูกฉุดกระชากจนเซ

หัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ซูหลีรีบเดินตามมาในทันที “พี่เชิน พี่ยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะคะ”

กู้เชินชะงักเพียงครู่ “ไว้วันหลัง”

เมื่อพูดจบ เขาก็ให้ซูโม่ขึ้นรถ และปิดประตูทันที