บทที่ 5

การปิดแล็ปท็อปในทันทีคือปฏิกิริยาแรกของเธอ

“เดี๋ยวฉันบอกเธอทีหลัง”

เธอรีบวางสายโทรศัพท์อย่างร้อนรน หันกลับไปมองกู้เชิน “นี่เพิ่งกลางวันเอง ทำไมถึงกลับมาล่ะคะ?”

กู้เชินหรี่ตามองกิริยาของเธอ เมื่อล้างมือเสร็จก็ตอบไปว่า “กลับมาเอาของ”

ซูโม่ตอบแค่ “อ๋อค่ะ”

สายตาของกู้เชินเหลือบไปเห็นถุงใบหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ

บะหมี่เนื้อผักกาดดอง

คงจะมาจากร้านเมื่อตอนกลางวันที่เธอไปทานอาหารสินะ มันอร่อยขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร?

ซูโม่ใจสั่นระรัว รีบอธิบายไปทันควัน “อันนี้ซื้อมาฝากลั่วอี้น่ะ ไม่ใช่ของฉันค่ะ”

เมื่อคราวที่คนทั้งคู่แต่งงานกันใหม่ ๆ ซูโม่ซื้อบะหมี่เย็นจากร้านเล็ก ๆ ข้างทางมา

เมื่อกลับมาและถูกกู้เชินเห็นเข้า เขากลับหน้าดำคร่ำเครียด เขาส่งบทความไปให้เธอมากกว่าหนึ่งโหลอีก

บทความทั้งหมดกล่าวถึง “อันตรายจากน้ำมันใช้ซ้ำ” “ร้านค้าริมถนนไม่ถูกสุขอนามัย” “ของกินตามร้านข้างทางสกปรกมากเท่าไร” เป็นประเภทนี้หมดเลย

ตั้งแต่นั้นมา เธอไม่เคยกินของจากร้านข้างนอกต่อหน้าเขาอีกเลย

วันนี้ประมาทเกินไปเลยไม่ได้เก็บไว้ให้ดี

กู้เชินสบถออกมาอย่างเยือกเย็น สายตาจับจ้องไปที่สมุดจดที่อยู่ข้างกาย

เสียงกระดิ่งแจ้งเตือนดังขึ้นในหัวของซูโม่ เธอไม่ได้สนใจอาการคลื่นไส้อีกต่อไปแล้ว เธอต้องรีบไปปิดสมุดเล่มนั้น

บนหน้ากระดาษคือข้อมูลการตรวจสุขภาพก่อนคลอดที่เธอจดไว้!

เธอไม่อยากให้กู้เชินรู้ว่าเธอตั้งครรภ์แม้แต่น้อย

แต่เธอจะไปสู้แรงกู้เชินได้อย่างไร

เขาชูแขนยาวขึ้น ยกสูงจนซูโม่ไม่อาจหยิบมันได้

ไม่ว่าซูโม่จะยื้อแย่งอย่างไรก็ตาม เขาก็ค่อย ๆ เปิดออกดูอย่างสบายใจ

ปรากฏคำว่า “ตารางตรวจสุขภาพก่อนคลอด”

เขาขมวดคิ้ว ดวงตาเย็นชาจับจ้องไปที่ซูโม่

ใจของซูโม่แทบจะทะลุออกมาจากอก

“อันนี้ก็ของลั่วอี้เหรอ?”

“คะ?”

ซูโม่เหม่อไปสักพัก จากนั้นจึงรีบพยักหน้ารับ “อ้อ ใช่ค่ะ ลั่วอี้กำลังเตรียมตัวจะแต่งงานนี่คะ ต้องเตรียมตั้งครรภ์แล้วฉันก็เลยช่วยเธอหาข้อมูลน่ะ”

กู้เชินยังคงสงสัย “แล้วเธอจะร้อนรนทำไม?”

ซูโม่คิ้วกระตุก ลดมือที่พยายามยื้อแย่งสมุดกลับมา แล้วหลบสายตา “กลัวว่าคุณจะเข้าใจผิดว่าฉันมีจุดประสงค์แอบแฝง”

เธอโตมาด้วยใบหน้าที่สะสวย แต่หลายวันมานี้ที่เธอรู้สึกไม่สบายตัว ทำให้ใบหน้าของเธอขาวซีดดูป่วย ยิ่งทำให้เธอดูน่าสงสารเข้าไปอีก

หัวใจของกู้เชินสั่นระรัว ความรู้สึกแน่นหน้าอกเริ่มกลับมาอีกครั้ง เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญ

อาการป่วยของเธอมีผลต่อการทำงานของเขา

“ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น”

เขาคืนสมุดให้แก่ซูโม่ “ถ้าฉันเป็นเธอ ถ้ามีเวลามากขนาดนั้น ควรจะเน้นไปที่การฟิ้นตัวจะดีกว่า”

“ถ้าไปหย่าด้วยหน้าตาแบบนี้ เดี๋ยวคนอื่นเขาจะคิดว่าฉันรังแกเธอ”

ซูโม่กอดสมุดบันทึกเอาไว้พลางก้มหน้าลง ไม่ได้พูดอะไรออกไป

ร้านอาหารตะวันตก ซูหลีมองดูเนื้อสเต๊กตรงหน้าที่เธอแทบจะไม่แตะเลยอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก

หลังจากที่รู้ว่ากู้เชินออกไปแล้วและเขากลับไปบ้านที่เทียนหย่าการ์เด้น เธอก็โกรธมากจนพ่นเสียงหงุดหงิดออกมา

“ซูโม่ นางแพศยานั่น!”

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปที่เบอร์ของหลิวชูหย่า

ซูโม่ได้อ่านข้อกำหนดบทบาทของโปรเจกต์(อวิ๋นโจว)ที่ส่งมา และร่างเอกสารเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นว่าท้องฟ้ามืดแล้ว ขณะที่เธอกำลังลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสาย ก็ได้รับสายเรียกเข้าจากหลิวชูหย่า

“คืนนี้กลับมาที่บ้านหน่อยนะ”

“ถ้าเธอไม่มา ของที่แม่เธอทิ้งไว้ให้ฉันจะโยนทิ้งให้หมด”

เมื่อพูดจบ สายก็ถูกตัดไป

ในตอนแรกเธอได้เก็บของของโจวพ่านมาแล้ว ทำไมยังเหลืออยู่ที่บ้านตระกูลซูอีกล่ะ?

ทว่าซูโม่ไม่อยากเสี่ยง จึงได้เรียกรถให้ไปส่ง

บ้านตระกูลซูประดับด้วยแสงสว่างสดใส

มันช่างดูงดงามอลังการ

ซูโม่ยืนอยู่หน้าประตู มองดูอยู่สักพักก็เดาได้ว่าคงเป็นฝีมือของหลิวชูหย่า

หลิวชูหย่ายิ้มกริ่มพร้อมดึงเธอเข้าไป “แม่รู้อยู่แล้วว่าลูกต้องมา”

ซูโม่สะบัดมือของเธอออก “แถวนี้ไม่มีคนอื่น ไม่ต้องแสดงก็ได้นะ ฉันทำตามที่คุณบอกแล้ว ของแม่ฉันอยู่ไหนล่ะ?”