บทที่ 2 ยาก ๆ สิเร้าใจ 100%

“ทำอะไรของเธอ” เสียงเข้มกดต่ำ หรี่ตามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง ทว่าดลญากลับฉีกยิ้มหวาน ส่งสายตาทอประกาย หล่อนไม่มีทางยอมเสียหน้าเพื่อนในกลุ่มและตกเป็นรองเบญจาเด็ดขาด

            

“พี่เท็นเลี้ยงค็อกเทลเดียร์สักแก้วสิคะ”

            

“เป็นขอทานเหรอ?” เดือนสิบตอบเสียงเรียบ พยายามแกะมือปลาหมึกของหล่อนออก 

“ว่าอะไรนะคะ?” เมื่อครู่หล่อนฟังไม่ผิดแน่ หล่อนถูกรุ่นพี่สาวด่า!

“นอกจากเป็นขอทานแล้วยังหูไม่ดีอีกนะ เหอะ!” 

“เอ๊ะ!” คราวนี้คุณหนูคนสวยไม่อาจทนยิ้มหวานได้อีกแล้ว หล่อนเป็นผู้ปล่อยแขนเอง ตากลมโตจ้องเขม็งแสดงถึงความโกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด แต่เดือนสิบผู้ที่ไม่สนใจโลกทำเพียงไหวไหล่ไม่ยี่หระต่อสิ่งที่พูด

ธนินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยกมุมปาก มองทั้งสองยิ้ม ๆ เพราะไม่คาดคิดว่าดาวคณะนิเทศศาสตร์จะเป็นฝ่ายเข้าหาเพื่อนสนิทของตนก่อน ทั้งยังโดนตอกหน้าแทบหงายอีก น่าเสียดายที่ยามนี้ไฟทั้งผับถูกดับให้มืดลงกว่าเดิม คนอื่นจึงไม่มีทางรู้เลยว่าเพื่อนสนิทของเขาและแม่สาวทรงโตกำลังทำอะไรกันอยู่ แม้ภาพจะดูเกาะก่ายกัน ทว่าความจริงไม่ใช่อย่างนั้นสักนิด ชายหนุ่มยักไหล่คว้าแก้วเครื่องดื่มของตนแล้วปลีกไปอีกทาง ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจจึงปล่อยให้เดือนสิบรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าเพียงผู้เดียว

ดลญายกแขนกอดอก เชิดหน้าสูง มองเดือนสิบเคือง ๆ 

“นี่จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?”

“พูดอะไร?” ใบหน้าสวยคมเริ่มยับ เนื่องจากรำคาญยัยดาวคณะทรงโตเต็มแก่

“พี่เท็นบอกว่าเดียร์เป็นขอทานนะ”

“แล้วยังไง เธอเป็นจริงอย่างที่พูดไหมล่ะ?” 

“นี่!” คนที่ไม่เคยมีใครปฏิบัติเช่นนี้ถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธ จ้องเดือนสิบราวจะกินเลือดกินเนื้อ รู้สึกเหมือนโดนอีกฝ่ายหยามเกียรติและศักดิ์ศรีที่ตนเองมี 

‘พี่เท็นน่ะยาก แกไม่มีทางได้เกียร์เขาหรอก’ เสียงของจิราวรรณดังขึ้นในหัว ดลญาเปลี่ยนสีหน้าทันทีจนเดือนสิบหรี่ตาลงกับท่าทางของเจ้าหล่อน จากที่ดูโกรธเกรี้ยวหน้านิ่วคิ้วผูกโบ กลายเป็นยิ้มกว้างอวดฟันขาวที่เรียงตัวสวย ทั้งดวงตายังประกายวิบวับยากเกินคาดเดา เดือนสิบเห็นลางไม่ดีกำลังจะขยับตัวหนี ทว่ากลับถูกดลญาใช้แขนทั้งสองล็อกกับพนักเก้าอี้ไว้ ก่อนโน้มตัวลงมาประกบจูบแผ่วเบา สาววิศวะนิ่งไปชั่วขณะ เมื่อรู้สึกตัวคนใจกล้าได้ผละห่างเสียแล้ว

“คิดจะทำอะไรของเธอ” เดือนสิบคำรามลอดไรฟัน ยิ่งเห็นว่ายัยทรงโตเอาแต่ส่งยิ้มหวานมาให้ยิ่งหงุดหงิด 

“ไว้เจอกันนะคะพี่เท็น” ว่าจบดลญาก็ส่งจูบผ่านมือนิ่มของตน เพียงสัมผัสแก้มของรุ่นพี่สาวฝ่ายนั้นก็เบือนหน้าหนี ช่างประจวบเหมาะที่ไฟในผับดับลงพอดีจึงไม่มีใครเห็นการกระทำนั้น เสียงโวยวายของทุกคนดังขึ้นพร้อม ๆ กับเสียงเพลงที่เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง แสงไฟหลากสีฉายชัดไปทั่วบริเวณ นักเต้นเริ่มออกลีลากลางฟลอร์พร้อม ๆ กับที่เจ้าของสะโพกผายเดินกลับไปยังโต๊ะของตนเองท่ามกลางเสียงโห่ร้องตบมือด้วยความปรีดาที่ดลญาสามารถจูบรุ่นพี่สาวได้

‘อะไรยาก ๆ นี่สิถึงเร้าใจ’ ดลญาคิด หล่อนกระหยิ่มยิ้มย่องขณะมองร่างสูงที่ยังนั่งไม่ไหวติง

ส่วนเดือนสิบหัวเสียเป็นอย่างมากที่เสียรู้ให้กับผู้หญิงคนนั้น ยิ่งเห็นสายตาของทุกคนที่กำลังมองเป็นตาเดียวยิ่งทำให้อารมณ์เดือดดาล เธอไม่ชอบเป็นจุดสนใจและมักทำอะไรคนเดียว ไม่คบหาเพื่อนเยอะด้วยเกลียดความวุ่นวายจึงมีเพียงธนินที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่รับน้องที่สนิทแค่คนเดียว คืนนี้คงมีข่าวและรูปที่ดลญาจูบเธอว่อนไปทั่วคณะแน่ ไม่รู้ว่ายัยดาวคณะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร แต่หากให้เดา หล่อนคงอยากใช้เธอเป็นเครื่องการันตีความฮอตและความเด่นดังของตัวเอง

สาววิศวะฯ พ่นลมหายใจ ชำเลืองไปยังเจ้าหล่อนที่อยู่มุมหนึ่งของผับ พอเห็นว่าหล่อนกำลังยกมือเสมอไหล่โบกมาให้ยิ่งหงุดหงิด

“ยัยบ้า!”  คว้ามือถือรีบเดินไปทันที แต่ถูกธนินรั้งไว้และขอให้อยู่ต่ออีกหน่อย 

“น้องเดียร์แม่งจะเอามึงแน่” ทั้งสองจึงมายืนสูบบุหรี่ด้วยกันโดยธนินเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน

“จัดให้สักดอกดิ”

“ไม่ กูไม่อยากยุ่ง” พูดพลางพ่นควันบุหรี่ลอยเคว้งไปในอากาศ ตาคมหรี่ลงเมื่อเห็นร่างของดลญากำลังเดินออกมา ร่างสูงไม่สนใจแต่ก็คอยลอบมองหล่อนอยู่ เพราะเกรงว่าจะถูกประชิดเหมือนครั้งอยู่ด้านใดผับอีก ธนินพูดอะไรต่ออีกหลายประโยคแต่เดือนสิบไม่ได้ฟังด้วยใจและตายังจดจ่ออยู่กับร่างเพรียวทว่ามีหน้าอกใหญ่อยู่

“แล้วบอกไม่สนใจ จ้องไม่หยุดเลยนะมึง” ธนินเอ่ยแซวเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนที่ไม่ได้สนใจตนเอง

“กูกลัวแม่งเดินมาทางนี้ต่างหาก” ประจวบเหมาะกับมีใครสักคนเดินมาพอดี ธนินเข้าไปทักทายผู้หญิงคนนั้น ก่อนหันกลับมาขยิบตาให้เดือนสิบ เป็นอันรู้กันว่าคืนนี้เธอคงกลับบ้านได้เพราะไอ้ธนินมีเพื่อนสำหรับค่ำคืนนี้แล้ว 

มวนบุหรี่ถูกขยี้ลงที่ของมันพร้อมกับร่างของธนินและผู้หญิงของมันหลีกพ้นสายตาไป เดือนสิบตบกระเป๋ากางเกงหารีโมตรถ หูกลับได้ยินเสียงโต้เถียงแว่ว ๆ ใจจริงไม่อยากสนใจ ทว่ากลับมีเสียงหวีดร้องดังขึ้น ร่างสูงจึงวิ่งไปยังต้นเสียง ภาพที่เห็นคือดลญากำลังอยู่บนพื้นโดยมีผู้ชายสองคนจับที่แขนทั้งสองข้างและพยายามฉุดกระชากหล่อนให้ลุกขึ้นนั่ง เดือนสิบขมวดคิ้วเฝ้าสังเกตอยู่อีกประมาณสองสามนาทีก่อนจะร้องเรียกให้บอดีการ์ดของผับเข้ามาช่วย ชายสองคนถูกกันออกไปอยู่อีกฟาก จึงเป็นเดือนสิบที่ต้องเข้าไปประคองดลญาให้ยืนขึ้น ทว่าแข้งขาหล่อนอ่อนแรงซวนเซจวนล้มจนร่างสูงต้องโอบเอวไว้