บทที่ 10 ชัยชนะหรือความรัก 100%

ข่าวฉาวซาลงพร้อมกับแอ็กเคานต์นิรนามได้ลบไปแล้ว เบญจาไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับดลญาและเดือนสิบอีก หล่อนเห็นรุ่นพี่วิศวะสาวมานั่งรอดลญาบ้างเป็นบางครั้ง เผลอสบตากันแต่หล่อนเลือกเชิดหน้าใส่ เดือนสิบเองก็เลือกจะนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเวลาผ่านไปกว่าสองอาทิตย์ วันนี้มีนัดกับธนินหลังเลิกงาน เธอส่งแชตบอกคนน้องซึ่งฝ่ายนั้นตอบกลับเป็นสติกเกอร์ผู้หญิงทำสัญลักษณ์โอเค

            

“ไงมึง ตกลงเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม?” ธนินพูดพร้อมจิบเบียร์ไปด้วย

            

“ยัง”

            

“เหี้ยไรวะเนี่ย กูก็นึกว่าตกลงเป็นแฟนกันแล้ว กูเห็นรูปล่าสุดที่น้องเดียร์ลงเฟซบุ๊ก นั่นมันระเบียงคอนโดฯ มึงชัด ๆ” ธนินโวยวาย

            

“ก็…ดู ๆ กันอยู่”

            

“ดูห่าอะไรอี๊ก ดูกันทะลุปรุโปร่งทุกรูขุมขนแล้วมั้งมึงน่ะ ไอ้หน้าส้นตีน หลอกเลียเขาฟรี ๆ เหรอมึงน่ะ”

            

“ไม่ใช่โว้ย!” คราวนี้เดือนสิบเสียงดังบ้าง แล้วกระดกเบียร์ลงคอหลายอึก

            

“ยังไม่มีโอกาส”

            

“รอเคาะโลงศพไงมึง ชักช้าเดี๋ยวก็มีคนอื่นมาสอยไปหรอก” ธนินเตือน แต่อยู่ ๆ ตาเขากลับเบิกขึ้น

            

“หรือมึงกลัวน้องเดียร์จะเหมือนพี่กัญ” พอเหล้าอยู่ในกระแสเลือดอารมณ์ความกล้าก็มากขึ้นจนลืมว่าบาดแผลในใจเพื่อนสนิทไม่เคยจางลงเลย 

            

“กูก็ไม่รู้…” ใช่ เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้ดี จากเคยนอนคนเดียวกลับต้องมีร่างนุ่มนิ่มคอยเคียงข้างให้ได้เกยกอดซุกไซ้ดอมดมเธอถึงจะนอนหลับ ดลญาเหมือนสารเสพติดหากไม่ได้กลิ่นเธอจะไม่สามารถหลับตาลงได้เลย หล่อนเริ่มมีความสำคัญมากขึ้นในชีวิต ค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาอยู่ในชีวิตประจำวันทีละนิดจนบัดนี้มันเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหายไป แต่พิษรักเมื่อครั้งอดีตมันเจ็บปวดทรมานและสร้างแผลที่ไม่มีวันหายขาดไว้ เธอกลัว…

            

“ไอ้เท็นเอ๊ย!” ธนินตบไหล่เพื่อนสนิท

            

“ถ้าคิดจะรักมึงก็ต้องยอมรับความเจ็บปวดว่ะ แต่ถ้ามึงไม่รักน้องเขาก็ปล่อยเขาไปซะ ไม่ใช่อยู่กันแบบไม่มีสถานะแบบนี้ ถึงน้องเขาไม่พูดก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บ” เดือนสิบไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น เลือกเงียบและกระดกเบียร์จนหมดแก้วแทน มีครั้งหนึ่งหลังจากเธอและดลญามีความสัมพันธ์กันแล้ว หล่อนนอนเล่นเกียร์ที่ห้อยคอไปมาพลางถามว่าถ้าหล่อนเป็นแฟนกับเธอจะได้เกียร์นี้ไปคล้องคอไหม คำถามนั้นไร้ซึ่งคำตอบเช่นเคย เธอเห็นว่าอีกฝ่ายแอบน้ำตาคลอก่อนพลิกกายหันหลังให้ 

            

คงเป็นอย่างที่ธนินกล่าวไว้ การอยู่อย่างไม่มีสถานะมันเจ็บมิใช่น้อย เธอควรเลือกได้แล้วว่าควรเดินหน้าต่อไปหรือจมปลักอยู่กับอดีตและทำลายความสัมพันธ์ที่ดีนี้ 

            

ทว่า…เดือนสิบไม่รู้เลยว่าการให้ใจกับดลญาในครั้งนี้อาจทำให้เธอเจ็บหนักจนแทบหมดลมหายใจ

            

หลังจากแยกย้ายกับธนินเดือนสิบนั้นกลับคอนโดมิเนียมด้วยสภาพเมามาย กลิ่นเหล้าและบุหรี่คละคลุ้งเต็มตัวจนดลญาเบือนหน้าหนี หล่อนประหลาดใจไม่น้อยที่เห็นคนพี่ยิ้มตาเยิ้มอ้าแขนเดินเข้ามากอดตนเองก่อนจะพากันล้มลงบนเตียง ใบหน้าสวยคมเกลือกกลิ้งไปตามกรอบหน้าและลำคอของดลญา มือไม้เริ่มซุกซนมากขึ้น อาจเพราะฤทธิ์ของมึนเมาที่อยู่ในกระแสเลือด 

            

“อื้อ! เหม็น” เดือนสิบพยายามจูบปากดลญาแต่หล่อนผลักหน้าคมสวยออก 

            

“ไปอาบน้ำก่อนสิคะ”

            

“เอาก่อนค่อยอาบ” คนเมาเจตนาชัดเจน ไม่รอให้ตอบรับหรือปฏิเสธ จัดการลอกคราบทั้งตนเองและคนน้องจนล่อนจ้อน พรมจูบไปทั่วกายให้ได้ระทดระทวย ลิ้นอุ่นตวัดสร้างความเพริศพริ้งก่อนดุนดันปลายนิ้วเข้าหาจนลึกสุด ผลุบเข้าออกจนกลีบรักบีบรัดบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ได้แตกพร่าสว่างวาบ เดือนสิบยิ้มละมุนจูบซับเม็ดเหงื่อช่วงขมับและเรือนผมก่อนปลดสายสร้อยที่มีเกียร์คล้องอยู่สวมให้ดลญาโดยเจ้าตัวนั้นเหนื่อยอ่อนหลับไม่รู้เรื่องจนรุ่งเช้า 

            

สาวนิเทศตกใจไม่น้อยเมื่อตื่นมาแล้วพบบางอย่างห้อยอยู่บริเวณคอ หล่อนรีบสวมเสื้อผ้าเดินออกจากห้องมาหาคนที่นั่งจิบกาแฟสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียง 

            

“นี่อะไรคะพี่เท็น?” เสียงดลญาแหลมขึ้นผิดปกติ หล่อนไม่ปฏิเสธว่ากำลังตื่นเต้น เดือนสิบหันมองยิ้ม ๆ 

            

“เกียร์ไง”

            

“ก็นั่นแหละ” ขาสวยสืบเท้าเข้าใกล้ 

            

“หมายความว่ายังไงคะ? ให้เดียร์ทำไม?”

            

“อืม… เห็นไอ้ธนินเวลาชอบใครมันชอบให้เกียร์เขาไปคล้องคอไม่ก็ที่แขน” คนพูดน้อยพยายามตอบแต่มันกลับฟังแล้วแปลก ๆ ดลญาหรี่ตา บุ้ยปาก นั่นไม่ใช่คำตอบที่หล่อนอยากฟัง

“คล้องเกียร์ที่คอมันพอคล้องใจเดียร์ได้ไหม?” หน้าคมมีเลือดซับเล็กน้อย ท่าทางดูเก้อเขินจนดลญาเอ็นดู ประโยคเลี่ยน ๆ ที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน สาวนิเทศยิ้มกว้าง กระโจนเข้าหาพรมจูบไปทั่วหน้า

            

“ได้สิคะ เดียร์รักพี่เท็นจัง”

            

“พี่ก็เหมือนกันค่ะ” และยามเช้าอากาศเย็นสบายกลับแปรเปลี่ยนเป็นร้อนระอุเมื่อสองร่างกอดก่ายผลัดกันถ่ายเทไอรักให้แก่กันโดยดลญาอาจลืมบางเรื่องไปเสียสนิท ซึ่งมันอาจจะทำให้หล่อนรู้สึกผิดไปตลอดกาลกับการกระทำของ