บทที่ 5 แรงกระเพื่อมที่แผ่วเบา 100%

“นะคะพี่เท็น…” อีกครั้งที่สาวนิเทศใช้ทักษะการแสดงที่ร่ำเรียนมา 

“เฮ้อ…” เดือนสิบพ่นลมหายใจหนัก ๆ 

“อืม ก็ได้” ลงท้ายก็ยอม คงเพราะน้ำเสียงและท่าทางอ้อน ๆ นั้นกระมังถึงพาเอาใจสั่นไหว

“จริงนะคะ” ดวงตากลมโตทอประกาย ซ่อนความดีใจไม่มิด

“แต่บอกไว้เลยนะว่า คนอย่างฉันไม่มีทางเชื่อผู้หญิงรวย ๆ อย่างเธอหรอก” ดูเหมือนเดือนสิบต้องเตือนตัวเองว่าอย่าหลงกลสายตาและท่าทางราวลูกแมวน้อยของอีกฝ่ายด้วยการทำเสียงห้วน ๆ ซึ่งมันอาจใช้ไม่ได้ผลสักเท่าไร

“แหม…แล้วนักศึกษาที่มหา’ลัยนี้ใครไม่รวยบ้างคะ พี่เท็นก็รวย” ถึงจะเป็นมหาวิทยาลัยเอกชนแต่คณะวิศวกรรมศาสตร์ของเดือนสิบนั้นต้องสอบเข้าถึงจะได้ศึกษา มีเงินแล้วได้เรียนคงใช้ไม่ได้สำหรับที่นี่ ส่วนดลญาเองเลือกเรียนเพราะหวังคอนเนกชันที่มากขึ้นและไม่ต้องการกดดันตัวเองขณะสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่การเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่ใครพูดกัน อาจารย์แต่ละท่านไม่มีปล่อยเกรดหรือออกข้อสอบง่าย ๆ แต่ละเทอมที่ผ่านไปทำให้ดลญาเหนื่อยกับการเรียนการสอบใช่เล่น

ร่างสูงยืนมองข้อความแชตของดลญา หล่อนส่งรูปอรุณสวัสดิ์ยามเช้าเป็นชุดนอนสายเดี่ยวเนื้อผ้าบางเฉียบ คงเพราะอกใหญ่ ๆ ของเจ้าหล่อนกระมังเสื้อมันถึงได้ตัวเล็กกระจ้อย กางเกงสั้นกุดจนเห็นแก้มก้น ใจแทบวายขณะไล่สายตาไปตามเอวคอดและปลีน่องเล็ก นับตั้งแต่วันที่รับข้อเสนอของอีกฝ่ายเดือนสิบก็รู้สึกว่ามือถือของตนไม่ได้มีเพียงธนินคนเดียวอีกแล้วที่คอยส่งข้อความมาหา ยามนี้มีดลญาเพิ่มมาอีกคน ซึ่งเจ้าหล่อนขยันส่งทุกช่วงเวลา เช้า เที่ยง เย็น ค่ำ ดึก อันที่จริงเดือนสิบค่อนข้างรำคาญในช่วงสามสี่วันแรก ทว่ามีวันหนึ่งที่มือถือเงียบไร้เสียง ‘ติ๊ง ๆ’ อย่างเคย เธอกลับร้อนใจ หยิบมือถือดูบ่อยครั้งกว่าวิสัยที่เป็นปกติ ทว่าไม่ได้ทักไปสอบถามเพราะไม่อยากให้หล่อนคิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป คืนนั้นเดือนสิบรอข้อความจากดลญาจนล่วงเลยเข้าวันใหม่ ดลญาถึงส่งข้อความมา นั่นแหละเดือนสิบถึงได้นอนหลับได้

อาทิตย์ที่ห้าของการฝึกงาน เดือนสิบเข้ากับพี่ ๆ ที่โรงงานได้เป็นอย่างดี ถึงแม้จะไม่ค่อยพูดก็เถอะ ด้วยท่าทางทะมัดทะแมงคล่องแคล่ว งานหนักเบาไม่เกี่ยงและทำได้ดีตามคำสั่งของรุ่นพี่จึงทำให้ทุกคนชื่นชอบเดือนสิบเป็นอย่างมาก ร่างสูงกระชับเป้ขึ้นไหล่กระพุ่มมือไหว้เอ่ยลารุ่นพี่ที่ทำงาน

“เท็นอย่าเพิ่งไป” พี่นัดเอ่ยรั้งคนตัวสูงไว้ ชายหนุ่มส่งยิ้มเดินเข้ามาตบไหล่

“รีบกลับไหม?” เดือนสิบอึกอักเล็กน้อยแต่ก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบกลับไป

“งั้นดีเลย วันนี้มีสังสรรค์กันเล็กน้อย อยากให้เท็นไปด้วย ถือว่าเป็นการเลี้ยงต้อนรับสำหรับการฝึกงานคราวนี้แล้วกัน”

“เอ่อ…” ถึงจะเริ่มเข้ากับพี่ ๆ ในที่ฝึกงานได้แล้ว แต่เดือนสิบไม่นิยมสังสรรค์กับคนแปลกหน้า เธอกลัวว่าหากดื่มกินจนเมามายจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นได้ ถึงจะเป็นคนคอแข็งทว่าระวังไว้ก็ดีกว่าประมาท

“ไปเถอะ พวกพี่เลี้ยงเอง นี่กำลังเก็บของกันอยู่ ไม่นาน ๆ” เรื่องค่าใช้จ่ายคนมีฐานะอย่างสาววิศวะฯ ไม่ได้กังวลเลยสักนิด หญิงสาวยังไม่ตอบ มองกลับไปแล้วเห็นทุกคนยืนลุ้นคำตอบอยู่

“ก็ได้ค่ะ แต่เท็นคงอยู่ดึกมากไม่ได้” จึงตอบตกลงอย่างเสียมิได้

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” พี่นัดตบไหล่อีกครั้ง และเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ดลญาส่งข้อความแชตมาหา

DEAR : เลิกงานแล้วใช่ไหมคะ วันนี้พี่เท็นไปกินข้าวเย็นกับเดียร์นะคะ 

10/10 : มีนัดกับพี่ที่โรงงาน 

บทสนทนาในหน้าโปรแกรมแชตจบลงแค่นั้นเพราะเดือนสิบถูกรุ่นพี่ในโรงงานคล้องคอเดินไปยังลานจอดรถก่อนพากันขับรถไปยังผับกึ่งร้านอาหาร เดือนสิบจิบเบียร์ที่พี่นัดยื่นมาให้โดยฝั่งตรงข้ามเป็นรุ่นพี่สาวที่ต้องติดต่องานกันอยู่บ่อยครั้ง

“เท็นอยากกินอะไรสั่งได้เลยนะ” พี่แจงบอกด้วยรอยยิ้ม แม้ด้านในผับจะมีเพียงแสงสลัวจากไฟดิสโก้ แต่ทุกคนก็เห็นว่าหล่อนใบหน้าแดงและมีอาการขวยเขินรุ่นน้องตรงหน้าอย่างเห็นได้ชัด คนรอบโต๊ะส่งสายตาล้อเลียนด้วยรู้ว่าแจงแอบชอบเดือนสิบจึงชวนหล่อนมาร่วมสังสรรค์ด้วย

“พี่แจงสั่งเลยค่ะ เท็นกินได้ทุกอย่าง” บอกออกไปด้วยความสุภาพ จากนั้นทุกคนต่างดื่มกินพูดคุยสนุกสนานท่ามกลางเสียงเพลงที่เริ่มเปลี่ยนจากคลอเบา ๆ เป็นดังกระหึ่ม หลายคนลุกจากเก้าอี้ไปวาดลวดลายออกสเต็ปเต้น เดือนสิบมองขำขันพลางจิบเบียร์ไปเรื่อย ๆ เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ พี่แจงจากที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามได้ขยับเข้ามาใกล้ จนบัดนี้หล่อนอยู่ด้านข้าง บทสนทนาเต็มไปด้วยเรื่องเรียนและการฝึกงาน คนเปิดประเด็นคงไม่พ้นแจง เดือนสิบตอบคำถามและเอ่ยเสริมบ้างตามประสาคนพูดน้อย เวลาล่วงเลยมาเกือบสี่ทุ่มกว่า ทุกคนเริ่มหน้าแดงด้วยฤทธิ์ของมึนเมาที่ดื่มกิน แจงเองก็ดูจะกล้ามากขึ้น เพราะหล่อนเริ่มเกาะแกะเดือนสิบ ส่งสายตาหวานเชื่อมไม่ปิดบังความรู้สึก เดือนสิบขยับกายอึดอัดก่อนขอตัวลุกขึ้นไปสูบบุหรี่ แจงเดินตาม แต่หล่อนสะดุดขาตนเองจนเดือนสิบต้องคว้าเอวไว้แล้วพากันมานั่งพักบริเวณพื้นที่สูบบุหรี่ 

ควันสีเทาลอยไปตามอากาศ แจงนั่งไขว่ห้างเท้าคางมองเดือนสิบตาเยิ้ม อาจเพราะพิษสุราทำให้ความกล้าเพิ่มดีกรีจากปกติ หล่อนเป็นคนเงียบ ๆ ดูเรียบร้อย มาบัดนี้กลายเป็นแม่เสือสาวจ้องตะครุบเหยื่อ

“เท็นมีแฟนหรือยัง?” แจงใจกล้าถามสิ่งที่ใคร่รู้ น้ำเสียงอ้อแอ้นั้นแสดงถึงอาการเมา

“เท่แบบนี้มีแฟนแล้วแน่เลย” เดือนสิบไม่ได้ตอบ เธอแค่สูบอัดควันเข้าปากแล้วปล่อยมันล่องลอยอีกครั้ง

“พี่มีหวังไหม?” คราวนี้คนที่คิดว่าไม่สนใจต้องละสายตากลับไปมอง

“อายุเราก็ไม่ได้ห่างกันมากนะ พี่ยี่สิบห้าเอง” มีแต่แจงที่พูดความรู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว เดือนสิบยังคงเอาแต่เงียบ สูบบุหรี่จนหมดมวน

“เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ” ร่างสูงเหยียดกายขึ้น เอียงใบหน้ามองแจงเล็กน้อย

“เท็นยังไม่ตอบพี่เลย” หล่อนยืนขึ้น สืบเท้าเข้าหาก่อนจู่โจมช่วงชิงริมฝีปากเดือนสิบที่ยังคงมีกลิ่นบุหรี่จาง ๆ ติดอยู่ คนร่างสูงชะงักงัน ไม่คาดคิดว่ารุ่นพี่สาวจะกล้าทำเช่นนี้กับตนเอง ยังไม่ทันได้ผลักไสอีกฝ่ายหรือเอ่ยอันใด

“พี่เท็น!” หันขวับไปมองต้นเสียง พบร่างเพรียวที่มีสีหน้าปั้นปึ่งกำลังเดินปรี่เข้ามาใกล้ เดือนสิบลอบยิ้ม รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เห็นดลญา