บทที่ 5 แรงกระเพื่อมที่แผ่วเบา 50%

บทที่ 5 แรงกระเพื่อมที่แผ่วเบา

และคงเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานมีหลายคนเห็นเหตุการณ์พอดิบพอดี เช้านี้หัวข้อสนทนาในตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์และนิเทศศาสตร์จึงเป็นเรื่องของเดือนสิบและดลญา มีข่าวลือออกไปหลากหลายประเด็นตามแต่คนจะจินตนาการ ไม่ว่าจะเป็นดาวคณะสวยเด่นอย่างดลญากู่ก้องร้องตะโกนว่ามีใจให้รุ่นพี่วิศวะฯ สาว หรือจะเป็นเดือนสิบปฏิเสธรักไม่แยแสดลญาแม้แต่น้อย และก็มีหลายคนที่ตั้งข้อสงสัยว่าทั้งคู่อาจเป็นแฟนกันแล้ว เพียงแต่ง้องอนกันตามประสาคนรัก ข่าวต่าง ๆ ดังให้ได้ยินแค่เพียงช่วงเช้าก่อนจะซาลงไปเพราะมีเรื่องอื่นน่าสนใจกว่า แต่คงไม่ใช่กับเบญจา หล่อนยืนหน้าเครียดกอดอกมองดลญาไม่วางตา 

“นังนั่นมีอะไรดีกว่าฉัน?” เบญจาเปรยขึ้นขณะเดินเข้ามายังโรงอาหารของคณะ เพื่อนในกลุ่มไม่ได้ตอบเพียงยักไหล่เล็กน้อยด้วยเข้าใจว่าเบญจาไม่ได้ถามแต่พูดกับตนเอง ถึงเบญจาจะเป็นน้องปีหนึ่งสดใหม่ แต่ความสวยยังห่างชั้นกับดลญาอยู่มาก รายนั้นสวยตั้งแต่โคนผมยันเล็บเท้า ผิวขาวนวลลออ ผมยาวสลวยถึงกลางหลัง ทรวดทรงองค์เอวราวนาฬิกาทราย ชวนเสน่หา

ฟากดลญารับรู้ถึงกระแสแปร่งแปลกที่ทอดมองมายังตน หันขวับเห็นเบญจากำลังยืนกอดอกมองตนเองอยู่ กระหยิ่มยิ้มย่องในใจเมื่อเห็นอาการร้อนรนของอีกฝ่าย อีกไม่ถึงห้านาทีเบญจาคงได้แสดงอาการราวถูกไฟแผดเผาออกมาแน่ ๆ ต่อมริษยาของหล่อนฉายชัดขนาดนั้น

เป็นจริงอย่างที่ดลญาคาดคิดไว้ ทันทีที่ปรากฏร่างสูงเบญจาก็ชักสีหน้า ผุดลุกขึ้นมองไปยังเดือนสิบที่กำลังเดินปรี่เข้าไปหาหล่อน

“พี่เท็น…” ดลญาฉีกยิ้มกว้างส่งเสียงหวานไปยังผู้มาใหม่ ใบหน้าของเดือนสิบเรียบเฉย ทว่าในดวงตากลับลุกโชนไปด้วยไฟแห่งความโกรธา เนื่องจากสาววิศวะฯ ได้รับข้อความจากดลญาว่าจะปล่อยรูปที่ทั้งสองจูบกันให้ว่อนหากเธอไม่มาหาที่คณะ 

“เรานัดกันตอนบ่ายสามไม่ใช่เหรอคะ?” คนที่เดือนสิบมองว่าเป็นยัยตัวร้ายสอดมือเข้ามาคล้องแขนของเธอ ในใจอยากสะบัดและสลัดหล่อนให้ถอยห่าง ทว่าเวลาเพียงเสี้ยววินาทีดลญากลับจรดปลายจมูกลงมายังแก้มของตน ทำเอาสาววิศวะฯ ถึงกับนิ่งงันไปชั่วขณะ เพื่อนในกลุ่มดลญาหวีดร้องลั่น คาดไม่ถึงว่าดลญาผู้วางตัวสูงส่งกว่าคนอื่นจะกล้าหอมแก้มคนที่ตนเองสนใจต่อหน้าคนหมู่มากเช่นนี้ 

“นี่เธอทำบ้าอะไร?” กระซิบถามด้วยน้ำเสียงเหี้ยม ยัยตัวแสบไม่ตอบกลับหันไปโบกมือร่ำลาเพื่อนแล้วลากเดือนสิบออกจากโรงอาหารโดยมีสายตาของนักศึกษาหลายคู่มองอยู่ รวมถึงเบญจาที่ดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ดาวคณะยกมุมปากพอใจก่อนเอี้ยวหน้าไปมองรุ่นน้องสาวพร้อมยักคิ้วบอกเป็นนัยว่าตนเองนั้นเหนือกว่า

“ลบทุกรูปที่เธอถ่ายฉันออก” สาววิศวะฯ คำรามสั่งเสียงดุ เข้าประเด็นที่ตนเองต้องเดินลิ้นห้อยจากคณะวิศวกรรมศาสตร์มาจนถึงคณะของเจ้าหล่อนทั้ง ๆ ที่อยู่คนละฟากฝั่ง

“พี่เท็นรีบมาก่อน เดียร์เลยยังไม่ทันได้กินข้าวเลย ไปกินข้าวกับเดียร์สักมื้อก่อนสิคะ” ดลญาเล่นแง่ไม่ตอบรับสิ่งที่ได้ยิน ยกมือไม้ขึ้นดูเล็บที่เพิ่งทำมาใหม่ เดือนสิบหายใจแรงขึ้นกระชากร่างเพรียวเข้ามาใกล้ บีบเค้นข้อมือเล็กจนดลญาหน้าเสีย

“เจ็บนะ”

“ฉันขอสั่งให้เธอลบรูปของฉันทุกรูป” 

“พี่เท็นไปกินข้าวกับเดียร์ก่อนสิคะ แล้วจะลบรูปให้” มือเรียวคลายลง ดลญาบิดออก หล่อนยิ้มหวานส่งสายตาพราวระยับ มือไม้เริ่มเกาะเกะไปตามเนื้อตัวคนร่างสูง 

“เดียร์พูดคำไหนคำนั้นนะ”

“ถ้าเธอไม่ลบฉันลบเอง มือถืออยู่ไหน?” เดือนสิบพยายามดึงกระเป๋าอีกฝ่ายมาดู รู้ตัวดีว่าการกระทำนั่นเสียมารยาท แต่เธอไม่อยากเกี่ยวข้องกับยัยตัวแสบตรงหน้าอีก 

“พี่เท็นเอากระเป๋าเดียร์มานะ!” ทั้งสองยื้อยุดกระเป๋าอยู่นานสองนาน และเป็นเดือนสิบที่ได้กระเป๋ามาถือไว้ โดยร่างเจ้าของถูกเหวี่ยงไปกระแทกกับกำแพงอาคารอย่างจัง

“โอ๊ย!” ดลญานิ่วหน้าร้องลั่น ทั้งเจ็บและจุก หล่อนทรุดกายกับพื้นทันที

“เดียร์!” เดือนสิบเองก็ตกใจไม่น้อย รู้สึกผิดจนหน้าซีด ไม่คิดว่าจะทำให้หล่อนเจ็บตัว ดวงหน้าสวยหวานม่อยลง ดวงตากลมปริ่มด้วยน้ำใส สาววิศวะฯ รีบเข้าไปประคองหล่อน กวาดสายตาไปทั่วร่างเพรียว ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่พบบาดแผล

เดือนสิบประคองดลญาไปยังม้านั่งในสวนข้างตึกคณะนิเทศศาสตร์ โชคดีที่หล่อนไม่มีวิชาเรียนต่อ และยามนี้นักศึกษาบางตาลงมาเพราะเริ่มเรียนคาบบ่ายกันแล้ว แดดเปลี่ยนทิศไม่แยงตา อีกทั้งยังมีต้นไม้ใหญ่คอยเป็นร่มกำบังให้ ลมพัดเอื่อยพอให้เย็นสบาย ทั้งสองเงียบไปนานและเป็นดลญาที่เอ่ยขึ้นก่อน

“ให้โอกาสเดียร์ได้รู้จักพี่เท็นหน่อยได้ไหมคะ?” เดือนสิบหันมอง พบดวงตากลมโตที่มองมาอย่างเปิดเผยความรู้สึก สาววิศวะฯ กะพริบตาแล้วหันหน้ากลับ แต่ก็ยังแอบเหล่มองคนข้าง ๆ ดลญาประสานมือที่หน้าตัก นิ้วเรียวขยับขยุกขยิกมีอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด

“คุณหนูอย่างเธอจะมาชอบอะไรฉัน ไปหลอกเด็กเถอะ” เดือนสิบยังเตือนตัวเองเสมอและไม่มีทางเชื่อในท่าทางที่ดลญาแสดง แม้ครั้งนี้การได้สบสายตาหล่อนเพียงชั่วครู่จะทำให้ใจเริ่มสั่นไหวก็ตาม

“มหา’ลัยนี้มีคนที่ดีกว่าฉันเยอะแยะ”

“แต่เดียร์ชอบพี่เท็นคนเดียว” อีกครั้งที่ต้องได้ยินคำนี้ เดือนสิบขยับตัวยุกยิก ไม่ได้ชอบแต่ก็ไม่ได้รู้สึกดี ด้วยตลอดหลายปีสาววิศวะฯ ไม่เคยเอาใจลงไปเล่นกับใครและตกลงขอบเขตกับคู่นอนเสมอ มีเพียงความสุขทางกายเท่านั้น หัวใจไม่เกี่ยว อาจมีรุ่นน้องหลาย ๆ คนรู้สึกดีกับเธอบ้าง แต่เดือนสิบเลือกไม่สนใจและตัดไฟแต่ต้นลม ไม่ข้องแวะ มันจึงทำให้เธอไม่ได้ยินคำว่ารักหรือชอบมาเนิ่นนาน จวบจนดลญาเอ่ยปาก ร่างสูงถอนหายใจอ้าปาก 

“ไม่ต้องเชื่อเดียร์ตอนนี้ก็ได้ค่ะ แค่ให้โอกาสเดียร์ก็พอ” คนฟังยังคงเงียบ ดลญาชักใจเสียพยายามตะล่อมใช้เสียงที่คิดว่าเสนาะหูที่สุด หล่อนต้องใจเย็นเฝ้าคอยปลาตัวใหญ่งับเหยื่อ