บทที่ 4 เดียร์จะจีบพี่เท็น 50%

บทที่ 4 เดียร์จะจีบพี่เท็น

คงไม่ใช่แค่เจ้าของชื่อที่ยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน แม้แต่ธนินและนักศึกษาที่เดินอยู่รอบ ๆ ก็มีอาการไม่ต่างกัน ก่อนพวกนั้นจะยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปแล้วเดินซุบซิบหนีไปทันที ธนินยืนมองตาปริบ ๆ หันมองเดือนสิบทีดลญาที ไม่คาดคิดว่าตนเองจะต้องมาเป็นสักขีพยานแห่งรักของเพื่อนสนิท

“พูดบ้าอะไรของเธอ?” ร่างสูงโปร่งปรี่เข้าใส่ดลญา ดีที่ธนินขวางไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นหล่อนคงถูกเดือนสิบบีบคอเป็นแน่

“เป็นแฟนกับเดียร์นะคะพี่เท็น”

“นี่เธอ! หยุดเลยนะ” ไอ้ท่าทางกระมิดกระเมี้ยนเจียมตัว ทำหน้าทำตาให้เธอสงสาร นั่นมันคือการแสดงทั้งนั้น จะว่าเดือนสิบดูออกก็ไม่เชิง เพียงแต่เธอแค่รู้ทันพวกคุณหนูบ้านรวยแสนเอาแต่ใจ ในอดีตเดือนสิบเคยเป็นน้องปีหนึ่งที่ไม่คิดจะสุงสิงยุ่งเกี่ยวกับใคร ทว่ากลับมีรุ่นพี่คนสวยมาหยอดมาอ้อนและมาใกล้ชิดสนิทสนมจนเธอตกหลุมพรางและเริ่มก่อความสัมพันธ์ แต่ในเวลาไม่นานเดือนสิบก็ได้รู้ว่าแท้จริงแล้ว รุ่นพี่คนนั้นไม่ได้คิดจริงจังและจริงใจอะไรต่อเธอเลย หล่อนก็แค่พนันกับเพื่อนว่าหากได้คนที่เงียบที่สุดในรุ่นมาเป็นแฟนจะได้มือถือรุ่นใหม่ล่าสุด เรื่องราวในครั้งนั้นมีเพียงธนินเพื่อนสนิทที่รู้ ส่วนคนที่เหลือเรียนจบและไม่ได้หวนกลับมาให้พบเจอกันอีก ทว่ามันกลับสร้างรอยแผลในใจของเดือนสิบมาโดยตลอดแม้จะผ่านมาหลายปีจนหญิงสาวเรียนใกล้จบแล้ว 

ในสายตาเดือนสิบดลญาก็เหมือนรุ่นพี่คนนั้น พวกคุณหนูเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ซึ่งครั้งนี้เธอไม่ยอมตกเป็นเหยื่อให้ใครได้หลอกซ้ำอีกแน่

“คนอย่างเธอนี่นะจะชอบฉัน อมโบสถ์มาพูดยังไม่เชื่อเลย” เดือนสิบค่อนขอด กอดอกมองดลญาด้วยสายตาเหยียดหยามเต็มประดา ดาวคณะคนสวยได้แต่เก็บความไม่พอใจไว้ในอก ไม่เคยมีใครทำกิริยามารยาทแบบนี้กับหล่อน หากอยู่ในเวลาปกติเดือนสิบคงเจอหล่อนเหวี่ยงไปแล้ว ทว่ายามนี้ดลญาต้องพยายามใจเย็นและดำเนินแผนการต่อไป 

“พูดไม่ออก แสดงว่าจริงสิท่า” เพราะดลญาเอาแต่เงียบเดือนสิบจึงไล่ต้อน

“ไม่นะคะ เดียร์ชอบพี่เท็นจริง ๆ”

“ไปพูดกับหมาไป๊!” นั่นเป็นการบอกกลาย ๆ ว่ารุ่นพี่สาวไม่ต้องการเสวนากับหล่อนอีก ทั้งคนตัวสูงยังขยับเข้ามาใกล้หมายจะหวดหลังมือใส่จนดลญาต้องกรีดร้องเสียงหลง

“มึงอย่าทำตัวเถื่อนนักดิวะไอ้เท็น” ธนินอดแปลกใจกับสิ่งที่เพื่อนแสดงออกไม่ได้ ปกติเดือนสิบไม่ใช่คนหยาบคายเช่นนี้ ไม่รู้แม่ดาวคณะทรงโตไปทำอะไรให้เคืองโกรธนักถึงได้ถูกร่างมารของเพื่อนสนิทเขาเล่นงานได้ เดือนสิบสะบัดหน้าหนี หายใจแรงขึ้น

“เดียร์ต้องทำยังไงคะพี่เท็นถึงจะเชื่อ”

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพราะฉันไม่มีทางเชื่อคนอย่างเธอ” เห็นจากเมื่อคืนก็น่าจะรู้เช่นเห็นชาติเจ้าหล่อนได้แล้ว เดือนสิบบอกกับตนเองว่าไม่มีทางตกบ่วงที่หล่อนขุดไว้อีก ที่แสร้งตีหน้าเศร้า หลั่งน้ำตาอย่างกับสั่งได้มันคือการแสดงของเด็กนิเทศศาสตร์เท่านั้น 

“โอเคค่ะ” คนที่เดือนสิบกาหัวไว้แสนเสแสร้ง เชิดหน้าขึ้น วูบหนึ่งในดวงตามีประกายบางอย่าง เดือนสิบทันเห็นแม้มันจะเพียงเสี้ยววินาที หล่อนสูดจมูกเล็กน้อย ตาคมหรี่ต่ำพินิจคนตรงหน้า ดูท่าทีหล่อนจะมาไม้ไหน

“จากนี้เดียร์จะจีบพี่เท็นค่ะ” ทั้งเดือนสิบและธนินนิ่งงัน เป็นคนที่ถูกจีบได้สติก่อน

“เชิญไปเล่นที่อื่น อย่ามายุ่งกับฉัน”

“เดียร์ไม่ได้เล่นเสียหน่อย” หล่อนปาดน้ำตาที่มีอยู่น้อยนิดออกจากใบหน้า สาวเท้าและยื่นหน้าเข้าใกล้คนตัวสูง เดือนสิบผงะเล็กน้อยทว่าไม่ถอยห่าง 

“เดียร์ชอบพี่เท็นจริง ๆ นะคะ” ดลญาเอ่ยเสียงหวานผสมการขึ้นจมูก เดือนสิบส่ายหน้าเหยียดยิ้ม เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่มีทางเชื่อคนตรงหน้า รุ่นน้องทรงโตยังคงส่งยิ้มหวานละไมมาให้ หากเดือนสิบเอาแต่ปั้นปึ่งใส่ จนธนินต้องสะกิด 

“อุ๊ย! เดียร์ต้องเข้าเรียนแล้วค่ะ ไว้เจอกันนะคะพี่เท็น” ว่าจบหล่อนก็กระโดดเกาะไหล่กว้างแล้วทิ้งริมฝีปากไปยังปากของเดือนสิบ เพราะว่าดลญาทาลิปสติกสีชมพูอมแดงมันจึงติดเข้าที่เนื้อของสาววิศวะฯ คล้ายถูกตีตราจอง

“ปากพี่เท็นยังนุ่มเหมือนเมื่อคืนเลยนะคะ” หล่อนว่าพร้อมหัวเราะคิกคัก 

“ไว้เจอกันค่ะ บาย!” ดาวคณะคนสวยสะบัดปลายผมพร้อมโบกมืออำลารุ่นพี่สาวโดยไม่สนใจสีหน้าของอีกฝ่ายจะเป็นเช่นไร ถึงจะกลายร่างเป็นยักษ์ขมูขีหล่อนก็ไม่กลัว ในเมื่อลงสนามแข่งแล้ว คนอย่างดลญาต้องชนะเท่านั้น 

พ้นร่างเพรียวไปแล้วเดือนสิบรีบปาดรอยลิปสติกออกจากปากของตนเอง ธนินเดินมากระแทกไหล่ส่งสายตาล้อเลียนจนน่าหงุดหงิด

“ไหนมึงบอกไม่สนใจ แล้วอะไรวะ น้องบอกปากมึงนุ่มเหมือนเมื่อคืน ซดกันแล้วนี่หว่า”

“ซดเ-หี้ยอะไรของมึง!” คนขายาวยกเท้าหมายถีบเพื่อนสนิท หากแต่คนที่รูปร่างใกล้เคียงกันหลบทัน เพราะพลาดเป้าเดือนสิบจึงหันหลังรีบเดินไปยังลานจอดรถ ธนินยังเดินตามต้อย ๆ ไม่ทิ้งห่าง ปากก็พร่ำพูดถึงดลญาจนมาถึงรถกระบะที่จอดตากแดดอยู่นาน

“ทำไมมึงไม่ให้โอกาสน้องเขาบ้างวะ เขาดูชอบมึงจริง ๆ”

“มารยาอะดิ ตอแหลชัด ๆ”

“เฮ้ย ๆ พูดถึงผู้หญิงแบบนั้นได้ยังไง” ธนินร้องปรามมองดูเดือนสิบหวี่ยงกระเป๋าเข้าไปในรถ

“กูก็ผู้หญิง ไอ้ส้นตีน!” สิ้นคำของเดือนสิบธนินชะงักไปครู่ เขาเองก็ลืมว่าเดือนสิบนั้นเป็นผู้หญิง ด้วยเพราะนิสัยห้าวหาญทั้งยังแข็งแรงกว่าเขาอีกกระมัง 

“เอ่อ…กูลืม” ได้ยินแบบนั้นแล้วอดจิ๊ปากไม่พอใจเพื่อนไม่ได้