แชร์

บทที่ 39

กู้ชิงหลินจ้องหน้าหลี่โม่ราวกับว่าเขาเป็นคนโง่เง่า เธอยกมุมปากขึ้น และพ่นลมหายใจ “เฮ้อ หลี่โม่ นายหมายถึงอะไร? ทำไมล่ะ นายคือคุณชายหลี่ที่ร่ำรวยคนนั้นเหรอ?”

หลี่โม่ส่ายหัว และหัวเราะเบา ๆ “ไม่แน่”

ฮ่าฮ่าฮ่า!

ทันใดนั้นเสียงหัวเราะเยาะเย้ยก็ดังกังวานไปทั่วทั้งห้องโถงของบ้านต้นตระกูลกู้

“ไอ้บ้า! หลี่โม่คนนี้บ้าไปแล้ว พูดออกมาได้ไม่อายปาก”

“ช่างไร้ยางอายซะจริง เขาคงอยากจะมีชื่อเสียงบ้างล่ะมั้ง แต่ก็ทำได้แค่คิดจนบ้าไปแล้ว”

“โธ่ กู้หยุนหลาน มีสามีแบบนี้โชคร้ายไปทั้งชาติ”

เมื่อเผชิญกับเสียงเยาะเย้ยดูถูกของกลุ่มคนตรงหน้า หลี่โม่กลับเงียบและไม่สนใจ

มดพวกนี้ไม่รู้เสียแล้วว่า คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าพวกเขาก็คือ คุณชายหลี่จากตระกูลร่ำรวยที่พวกเขากำลังยกย่อง และเชิดชูอยู่!

ทันใดนั้น

แม่ยายหวังฟางก็ยืนขึ้น เธอชี้ไปที่หลี่โม่ และสาปแช่ง “หลี่โม่ แกหุบปากซะ! แกมีสิทธิ์อะไรมาพูดที่นี่?แกไม่อาย แต่ฉันอาย!”

หวังฟางโมโหจนอกจะแตกตายอยู่แล้ว!

หลี่โม่คนนี้ชอบทำให้ตนเองขายหน้าเสียจริง

เขาไม่มีความละอายใจบ้างหรือไง?

หรือว่าเขาจะมีความสุขหากคนอื่นมองว่าพวกตนต่ำต้อย?

ขยะก็คือขยะอยู่วันยังค่ำ!

คืนนี้ก
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status