บทที่ 1 เจอครั้งแรกก็ชวนให้หลงใหล

ให้ตายเถอะสุดท้ายก็ถูกไอ้เพื่อนรักลากตัวมาร่วมแผนง้อเมีย มันทำตัวเองแท้ๆนี่ถ้าเขาไม่ได้เป็นคนมีเมตตาจิตอยู่เป็นนิจไอ้ปราบมันคงได้หมดหนทางแน่ๆ 

*"เสร็จแล้วเหรอออกมาเร็วมาก"คิงเอ่ยถามเมื่อเห็นปราบเดินออกมาจากห้องสัก

"เสร็จอะไรล่ะโซนมันไม่สักให้ แถมไล่กูอีก"

"เอาไงต่อกลับเลยไหม"

"ไม่!!"

"มึงจะทำยังไง อุตส่าห์เปลี่ยนมาเป็นลูกค้าแล้วโซนยังไล่"

"มันต้องมีวิธีสิ..คิง!!"ปราบนิ่งนึกคิดไปสักพักก่อนจะเปล่งเสียงดังออกมา

"อะไร?เสียงดังกูตกใจหมด"

"กูคิดออกแล้ว"ปราบมองคิงสายตาหยาดเยิ้มดูเจ้าเล่ห์มีเลศนัย

"อื่อหึ ทำไมมึงมองกูแบบนั้น"

"คิงมึงช่วยกูหน่อยสิ"

"นั้นไง..ทำไมกูเสียวสันหลังวาบแบบนี้วะ..พูดมาถ้าช่วยได้ก็จะช่วย"

"กูเคยได้ยินมึงบ่นว่าอยากสักไม่ใช่เหรอ"

"อื่อ แต่กูยังไม่มีเวลา"

"นี่ไงมีเวลาแล้ว"

"มึงจะมัดมือชกกูแบบนี้ไม่ได้ รอยสักมันจะติดตัวกูไปจนตาย ให้เวลากูคิดลายที่ชอบหน่อย"

"กูจ่ายให้"

"สักวันนี้ใช่ไหม"

"ใช่…"

"โอเคตามนั้น"

"อ้าวไอ้สัตว์!เมื่อกี้บอกไม่มีเวลา"

"ตอนนี้ว่าง งานให้ลูกน้องทำไป"

"มึงเอาลายใหญ่เลยนะไม่ต้องสักวันเดียวเสร็จ"

"ทำไม!!"

"จะได้มีข้ออ้างมาหาโซนบ่อยๆ"

"มึงคิดว่ากูว่างขนาดนั้น"

"กูแต่งรถบิ๊กไบค์ให้ฟรี"

"2 เดือนพอไหม"คิงพูดสวนกลับแล้วยิ้มอ่อนๆให้เพื่อนสนิท

"ให้ได้อย่างนี้เพื่อนกู รวยระดับเจ้าพ่ออสังหาฯ เห็นแก่ของฟรีได้ไงว่ะ"ปราบถึงกับส่ายหน้า

"ยุคนี้ประหยัดได้ก็ต้องประหยัด"

"น้องๆๆ"ปราบเรียกเด็กที่อยู่ในร้านให้เดินมาหา

"ครับ"

"เพื่อนฉันจะสัก"ปราบซี้นิ้วไปที่คิง

"คงไม่ได้แล้วครับ"เปิดดูสมุดโน๊ตที่อยู่ในมือก่อนที่จะเงยหน้ามาตอบปราบ

"ทำไม!!"

"พี่โซนคิวเต็ม อีกอย่างพี่โซนแจ้งไว้แล้วไม่รับสักให้พวกคุณ แต่ถ้าพวกคุณอยากสักจริงๆคิวพี่ฟาร์ว่าง ผมจับคิวเข้าให้ ฝีมือลูกพี่ฟาร์ของผมไม่แพ้พี่โซนเลย"

"เอาไงปราบถอยก่อนไหม"

"ไม่ถอย สักกับเพื่อนโซนก็ได้ อย่างน้อยก็อยู่ที่ร้านนี้ ..มึงจะโอเคไหมคิง?"

"โอเคสิทำไมกูจะไม่โอเค มีคนจ่ายค่าสักให้"

ปราบกับคิงนั่งรอคิวจนเกือบบ่ายสามโมงเย็น คิงเดินเข้าไปห้องสัก 

*

เขาไม่ได้เห็นแก่ที่มันช่วยออกค่าสักหรอกนะจริงๆ :ถ้าไอ้ปราบได้ยินคงกลอกตาเป็นเลขแปด: หลังจากปล่อยให้เพื่อนคอยเป็นหมาเฝ้าเมียตัวเอง เขาผละตัวมาที่ห้องสักอีกห้อง ที่คาดว่าคงเป็นของช่างสักประจำอีกคน 

ก๊อก ก๊อก

คิงใช้หลังมือเคาะเล็กน้อยพอเป็นมารยาทก่อนมือจะเปิดเข้าไปโดยไม่รอให้มีเสียงตอบกลับหรือคนข้างในมาเปิดประตูรับ

ฟรืด ฟรืด

คิงเปิดเข้าไปเองเสร็จสรรพพอหันตัวมาถึงได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงที่เตรียมไว้ให้ลูกค้านอนรอการสร้างสรรค์ศิลปะลวดลายด้วยหมึกสีต่างๆบนผิวเนื้อของตัวเอง อีกฝ่ายสวมใส่ถุงมือและแมส จัดเก็บอุปกรณ์ที่คาดว่าพึ่งจะใช้เสร็จเมื่อไม่นาน

(ไม่คิดจะคุยกับลูกค้าเลยหรือไงว่ะ)

 คนที่นั่งอยู่รู้ตัวถึงผู้มาใหม่แต่ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรแม้จะรู้ว่าตัวเองกำลังถูกจับจ้องสำรวจ ยังคงเก็บของอย่างใจเย็น จากที่คิงยืนนิ่งสำรวจช่างสักได้สักพักก็ยิ้มร่าเดินเข้ามานอนตาแป๊ว 

"รบกวนด้วยนะครับ😄"

(มารบกวนด้วยครับอะไรกัน?? จะสักอะไรยังไม่รู้เลย—)ฟาร์ได้แต่คิดไม่ได้พูดอะไรออกมา

ฟาร์มองลูกค้าที่อยู่ๆก็เดินเข้ามานอนโดยที่เขายังไม่ทันบอกแถมยังพูดเองเสร็จสรรพ ดวงตาเรียวสวย มีจุดเล็กๆตรงหางตาซ้ายกระตุกเล็กน้อย

"คุณลูกค้าได้จองคิวล่วงหน้าไว้หรือเปล่าครับ?...."ปกติลูกค้าที่มาจะจองหรือติดต่อล่วงหน้าก่อนจะมาใช้บริการ เพราะมีรายละเอียดยิบย่อยไม่ว่าจะเรื่องคิวสักหรือเรื่องลายที่จะมาสักถ้ารายละเอียดงานเยอะและขนาดใหญ่ก็อาจจะกินเวลานานจนไม่สามารถรับลูกค้าคนอื่นได้ แต่ลูกค้าคนนี้กลับมาสักเลยโดยไม่มีการจองรวมถึงพูดถึงลายที่จะสักด้วย 

ความเงียบในห้องกินเวลาไปพักหนึ่งจนคิงที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหวเอ่ยปากถาม

"ไม่ได้จองครับ มีอะไรหรือเปล่าครับคุณตาสวย?"

"ถ้าไม่ได้จองก็ยังสักไม่ได้ครับ ต้องคุยรายละเอียดก่อน?...."

 ตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชาเป็นปกติแม้ใจฟาร์จะหงุดหงิดกับคำเรียกของลูกค้าก็ตามที

"อ้อ ครับ เห็นพนักงานบอกว่าช่างว่างผมเลยเข้ามาครับ"ชายหนุ่มตอบตามความจริง

"_"ฟาร์ถอนหายใจ สุดท้ายก็ต้องพูดไขข้อกระจ่างให้แก่อีกฝ่าย

"ถ้าไม่ได้จองไว้ล่วงหน้ากับพูดคุยรายละเอียดงานที่คุณลูกค้าจะสักก่อน ผมไม่สามารถสักได้นะครับ.."

"ปริบ ปริบ กะพริบตา !!"หน้าคมคายมองอีกคนด้วยสายตาหยาดเยิ้ม

"เออ..คุณ"

"ฟาร์"

"ผมคิงครับ หรือจะเรียกเฮียคิงก็ได้นะไม่ติด ถือโอกาสแนะนำตัวเลยเพราะต้องสักกับคุณอีกนาน ผมเป็นเพื่อนไอ้ปราบแฟนของโซน"

"-"เพื่อนของแฟนไอ้โซนนี้เองฟาร์มองอีกคนนิ่งๆเขาเป็นคนพูดน้อยพอมาเจออีกคนที่พูดไม่หยุดรู้หงุดหงิดเล็กน้อย

"คุณมีลายแนะนำไหม?"เขาคิดแค่ว่าอยากสัก ไม่ได้คิดไว้ว่าจะสักตรงไหนยังไงเลยถือโอกาสให้คุณช่างช่วยคิดเลยแล้วกัน

"เลือกดูครับ ชอบลายไหน"ฟาร์ไม่ได้ตอบอะไร แต่ยื่นไอแพดที่มีรูปรอยสักมากมายให้อีกคนเลือกดู

"หื่อ..มีแต่สวยๆ" คิงจากไล่ดูรอยสักของทางร้าน มีทั้งแบบมินิมอล หรือลายมังกรยักษ์บนแผ่นหลังของลูกค้าคนหนึ่งที่ทางร้านถ่ายเก็บไว้ ก็ดูไม่เลว รายละเอียดงานแต่ละงานที่เลื่อนผ่านประณีตมากเส้นเองก็คมทำให้อดตะลึงไม่ได้ว่าอีกฝ่ายใช้เครื่องสร้างผลงานที่ดูราวกับใช้ดินสอวาดบนพื้นกระดาษเรียบๆไม่ใช่เนื้อหนังของคน 

"ฝีมือของคุณตาสวย?"คิงละสายตาจากไอแพดขึ้นมามองใบหน้าของอีกคนแวบหนึ่ง

"ใช่ครับ"

"หืม"บางงานที่ใช้สีอื่นนอกจากสีน้ำหมึกสีดำก็เป็นไล่สีและลงสีได้ดีมากๆ ถือว่าเป็นโชคดีของเขาที่ได้มาสักร้านนี้ จนสุดท้ายสายตาไปสะดุดกับรูปหัวสิงโตบนแผ่นอก

"นี่ๆคุณตาสวยๆ ผมอยากได้แบบนี้ครับ" 

ฟาร์คิ้วกระตุกอีกครั้งเมื่อถูกสะกิดหยิกๆที่ไหล่สายตาหันไปสนใจลวดลายบนหน้าจอไอแพดที่หันมาให้เขามอง 

"ลายนั้น...ได้ครับแต่มันเป็นลายกินพื้นที่บริเวณอกเพราะงั้นต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงหน่อยนะครับ" 

"ผมรู้น๊าแค่เห็นภาพก็รู้ คุณตาสวยจะบอกผมทำไม"

"_" 

.

.

"ปลดกระดุม?"

"ปะ..ปลดทำไม?"

"วัดหน้าอก"

"แค่นี้พอไหมคุณตาสวย"คิงปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองลงสามเม็ดเผยให้เห็นแผ่นอกกว้าง

"ข้างไหนครับ?"

"ซ้ายครับ"

"ปึก!! "เสียงผิวเนื้อกระทบกันแน่นหนัก ตามมาด้วยเสียงจุกในลำคอ มือของฟาร์กระแทกไปที่อกข้างซ้ายอย่างแรง  

"อุก!!"จนคิงที่ไม่ทันตั้งตัวตกใจและเอี่ยวลำตัวลงเล็กน้อยกับแรงปะทะ หน้าเหยเก คราวนี้กลับได้ยินน้ำเสียงเย็นเยียบที่พยายามดัดให้หวานลอดผ่านแมสปิด ดวงตาทั้งสองกะพริบช้าๆ

"ขอโทษครับมือหนักไปหน่อย" มือเรียวทาบทับอกชายหนุ่มราวกับวัดขนาดและความกว้างขวางของมัน

"มะ..ไม่เป็นไรครับ สำหรับคุณตาสวยผมไม่โกรธ"

(มือหนักฉิบเป๋ง!)เสียงในใจดังขึ้น ก่อนจะเริ่มรู้สึกแปลกบริเวณที่สัมผัสผิวเนื้อเข้ามาทำให้เขาเผลอเกร็งบริเวณนั้นขึ้นอย่างฉับพลัน ตาเผลอช้อนมองเจ้าของฝ่ามือสบกับดวงตาคู่งามที่กำลังจ้องมองคิงไม่ได้ลีกเลี่ยงไปไหน

(ตาโคตรมีเสน่ห์ ชวนหลงใหล:คิงเผลอคิดออกมา) นิ้วเรียวของฟาร์ค่อยๆขยับอย่างช้าๆ... เล้าโลมแผ่นอกกว้างลากไล้จนเจ้าของรู้สึกวูบวาบกายไปหมด ลมหายใจเริ่มรู้สึกติดขัดกายเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆคล้ายอากาศของห้องมันร้อนหนักทำให้ร่างกายอุณหภูมิสูงขึ้นแต่ความจริงนั้นภายในห้องกับเปิดแอร์เย็นฉ่ำ ไม่มีทางที่จะเหงื่อออกสักหยดแน่ๆ ดวงตาราวกับนักล่ากำลังจับจ้อง

"ลูกค้า" ฟาร์เอ่ยขึ้นและชักมือหลบทันทีเมื่ออีกคนกำลังเอื้อมมาจับ

"ขอโทษครับ"คิงซักมือกลับเขาเผลอเอื้อมมือไปหาอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว

"วันนี้แค่นี้พอครับ ค่อยนัดมาสักวันหลัง"

"ได้ครับคุณตาสวย"คิงจัดเสื้อตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้องสัก

************************

ข้อความด้านบน ที่มี *แรก-ถึง*ที่สอง ไรท์ยกบทสนทนามาจากเรื่องโซนปราบคนเถื่อนนะคะ  เพื่อให้เหตุการณ์สอดคล้องและต่อเนื่องกันค่ะ