"ฟาร์เป็นอะไรมากไหม"คิงลนลานไปหาฟาร์ทันทีเพื่อเช็กดูว่าอีกคนเป็นอะไรมากหรือเปล่า ผู้คนและพนักงานที่สังเกตการณ์อยู่นั้นบางคนตกใจจนเผลอกรีดร้องกับเหตุการณ์รุนแรงที่เกิดขึ้น
"ทำอะไร!? ห๊ะ!! "ความโกรธของคิงแล่นปะทุฉับพลัน หันหน้าไปตะคอกกับผู้กระทำ–
" !! " ความโกรธที่ฉายชัดบนใบหน้าทำให้นัทผงะ เผลอกลัวไปเล็กน้อยเฮียคิงไม่เคยตะคอกเขาสักครั้ง นี้ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพอรู้ว่าต้นเหตุมันมาจากคนที่ทรุดตัวกอบกุมใบหน้าภายใต้อ้อมแขนนั้น จากความหวาดเกรงก็กลายเป็นความโกรธกริ้วขึ้นมา
"ทำไมล่ะครับ!? ทำไมนัทจะทำมันไม่ได้ ก็มันสะเหล่อมายุ่งกับเฮียคิงเองนิ!!"ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไปด้วยแรงริษยา ตวัดตามองไปที่ฟาร์
"นัท!!" คิงผละออกจากฟาร์ตรงเข้าไปหาเด็กใต้อาณัติ การกระทำครั้งนี้แสดงให้เขาเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง มือคว้าหมับบีบกรามเล็กแน่นด้วยความโมโหตามแรงผู้กระทำคิงลดเสียงจนได้ยินกันแค่สองคนอาจเพราะไม่อยากให้คนอื่นรับรู้--หรือแค่อยากจะย้ำเตือนแค่กับตัวนัทเอง"ฟังนะ ต่อให้กูจะควงใคร จะมีใครแล้วมันทำไม? มึงเป็นแค่เด็กกูตามสัญญาก็บอกมึงชัดแล้วนิ ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวกับชีวิตกู มึงก็จะได้อยู่สบายๆมีเงินใช้มีเงินเรียนไปตลอด นึกให้ดีๆ มัน! บอก! ไว้! ชัด! เจน! "เสียงเย็นยะเยือกจนน่าขนลุกใบหน้าที่ครึ้มไปทั้งแถบส่งเสริมความน่ากลัวให้แก่นัท กับประโยคสุดท้ายที่เน้นชัดทีละคำดังก้องในหู คิงโกรธและโมโหมากปกติเขาเป็นคนสุนทรีอยู่พอตัว แถมใจเย็นมากๆแม้แต่ในสถานการณ์ย่ำแย่ความเป็นผู้บริหารที่ต้องนั่งแท่นควบคุมบริษัทมันขัดเกลาให้เขาใจเย็นกับอะไรหลายๆอย่างได้อย่างดีเยี่ยม โดยเฉพาะการแสดงความรู้สึกสีหน้าท่าทางที่ถูกพี่สาวเคร่งครัดตอนไปคุยงานกับคู่ค้า แต่ตอนนี้ทุกอย่างพังทลายเขาไม่รักษาแม้กระทั่งสีหน้าท่าทางอีกแล้ว–
"ปะ..ปล่อย..นัทเจ็บ"มือเรียวกุมข้อมือหนาให้คลายออกแต่ไม่เป็นผล มือหนาบีบกรามของเขาแน่นขึ้นตามแรงโกรธ
"หือ!!..อย่ามาทำตัวเป็นเจ้าของกูแบบนี้อีก"คิงออกแรงดันผลักปล่อยมือออกจากกรอบหน้าหวานจนคนตัวเด็กถลาตัวเกือบหงายหลังดีที่เพื่อนสาวประคองไว้ทัน
"-"
"พาเพื่อนของเธอกลับไปซะ"คิงผลักคนตัวเล็กออก แล้วหันไปบอกเพื่อนของนัท
"นัทไม่ยอม"คนตัวเล็กดึงดันที่จะเอาชนะฟาร์ให้ได้
"ออกไปซะ!! และสัญญาทุกอย่าง กูจะยกเลิกให้หมด"
"เพราะมันใช่ไหม"
"ถ้ายังไม่จบ ได้เจอดีแน่"คิงชี้หน้าคนตัวเล็ก
"กรี๊ด..!!"นัททำอะไรไม่ได้จึงกรีดร้องออกมา
"พาเพื่อนเธอออกไปซะ ฉันแจ้งความเอาผิดพวกเธอได้นะ"
"นัทกูว่าเรากลับก่อนดีกว่า"เพื่อนสาวของนัทดูท่าไม่ดีแล้ว ดึงรั้งคนตัวเล็กให้เดินออกจากร้าน
"โถ่เว๊ย!!!ฝากไว้ก่อนเถอะ"นัทเดินถอยหลังตามแรงดึงของเพื่อนไม่วายหันมาพูดใส่ฟาร์ ที่ตอนนี้ยืนกุมหน้าของตัวเองอยู่
"โอ๊ย!!เถียงกันเสร็จหรือยัง"ฟาร์ที่ทนฟังคิงจัดการกับเด็กของเขาอยู่สักพัก
"เฮ้ย!!ขอโทษ"คิงรีบหันมาดูคนที่ร้องปวดแสบปวดร้อนอยู่ด้านหลังของเขา มัวแต่โมโหให้คนของตัวเองจนเผลอลืมไป
"ตาสวยเอามือออกก่อนผมดูหน่อย"คิงเอียงหน้าก้มตัวลงเล็กน้อยให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับฟาร์ มือหนาค่อยแกะมือของฟาร์ที่กอบกุมหน้าของตัวเองออก
"ร้อน แสบ"ใบหน้าที่เคยขาวเนียนถูกแทนที่ด้วยสีแดงก่ำขึ้นบวม
"ลืมตาได้ไหม?"คิงสีหน้าเคร่งเครียดถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นร่องรอยบนใบหน้าอีกฝ่าย
"..อือ..ไม่ได้คุณ ผมลืมตาไม่ได้"ฟาร์พยายามลืมตาแต่ไม่เป็นผลอาการแสบร้อนทำให้ต้องปิดเปลือกตาลงจนสนิท มือต้องคอยเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากความเจ็บและแสบ
"เดียวออกไปล้างหน้าห้องน้ำก่อน ถ้าไม่ดีขึ้นผมพาไปหาหมอ"คิงหยิบเงินออกจากกระเป๋าใบเล็กราคาแพง แบงค์เทา5ใบว่างลงที่โต๊ะ เขาประเมินราคาด้วยสายตาแล้วเงินที่วางไว้น่าจะเกินราคาของที่สั่ง เขารอให้พนักงานคิดเงินไม่ได้เพราะอาจจะนานเกินไป จากนั้นคิงรีบ ประคองฟาร์ออกจากร้าน ผ่านท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มองมายังพวกเขาตั้งแต่เกิดเหตุการณ์
"ผมมองไม่เห็นทาง"
"ไม่ต้องมองหลับตาไว้ผมพาเดินเอง"พอคิงพามาล้างหน้าที่ห้องน้ำของห้าง แต่ฟาร์ลืมตาได้เพียงเล็กน้อยต้องหลับตาไว้ตลอดถึงพอทุเลาความเจ็บแสบได้ นัยน์ตาคมแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด
.
.
.
.
(ห้องฉุกเฉิน) ฟาร์ถูกพามาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ด้วยอาการที่ไม่สามารถรีรอได้จึงถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินเพื่อตรวจแผลและดวงตา คิงกุมมือรออยู่ด้านนอกรู้สึกแย่ที่เขาทำให้อีกฝ่ายต้องมาบาดเจ็บเพราะการควบคุม(อดีต)เด็กของเขาไม่ดีพอ ถ้าเกิดเขาเด็ดขาดมากกว่านี้ลากนัทออกไปก่อนจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้น--
"ขอโทษค่ะญาติคนไข้ นาย ติณภพ ศาตนันท์? "คิงเงยหน้าขึ้นเห็นพยาบาลสาวชุดสีขาวสะอาด
"-"หันมองซ้ายขวาหน้างงๆ ใช่ชื่อของคนที่เขาพามาไหม
"ญาติคนไข้ที่โดนน้ำร้อนสาดหน้ามาค่ะ"พยาบาลชุดขาวเอ่ยพูดอีกครั้งเมื่อไม่เห็นใครเอ่ยตอบรับ
"คะ..ครับ ผะผมเอง เขาเป็นยังไงบ้างครับ" คนตัวใหญ่ลุกจากที่นั่งน้ำเสียงตะกุกตะกักบ่งบอกถึงความตื่นตระหนกของชายหนุ่ม
"ปลอดภัยแล้วค่ะ ดีที่ดวงตาไม่เป็นอะไรมากแต่ต้องพักฟื้นและดูแลจนกว่าจะหายสนิทค่ะ"พยายามสาวไขความกระจ่างกับอาการของฟาร์ คิงโล่งใจเมื่อได้ฟังอย่างนั้น ความกังวลคลายลงนิดหน่อย
เสียงเปิดประตูบานเลื่อนทำให้คนตาสวยที่ตอนนี้ตาข้างขวาถูกปิดด้วยผ้าพันแผล
ไม่สามารถใช้งานได้อย่างปกติ หลังจากออกมาจากห้องฉุกเฉินคุณหมอยังไม่ปล่อยตัวเขานั้นกลับเลย ให้พักอยู่ในห้องผู้ป่วยเพื่อรอดูอาหารอีกที น้ำซุปร้อนถูกสาดเข้าที่ตาขวาของเขาเต็มๆแต่ดวงตาข้างซ้ายไม่ได้รับผลกระทบเท่าไหร่นัก เมื่อหันหน้าออกจากวิวนอกหน้าต่างก็ปะเข้ากับคิงที่ยืนนิ่งมองมา
"ไง"ฟาร์ทักทาย
"_"
"ตาคุณ..." คิงอ้ำอึ้งไม่รู้จะพูดอะไรดีเมื่อเห็นสภาพฟาร์ ความกังวลที่จากเดิมคลายลงตอนนี้มันกลับมาใหม่อีกครั้งและดูจะมากกว่าเดิมซะอีก..
"อ๋อ เนี่ยนะเหรอ หมอบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว"มือแกร่งยกมาแตะผ้าปิดตาเล็กน้อย
"เดี๋ยวก็หาย"ฟาร์ส่งรอยยิ้มเบาบาง
"มันจะไม่เป็นไรได้ไงครับ ไม่ใช่แค่ตาแต่หน้าคุณด้วย"ผิวหน้าขาวแดงเถือกอย่างน่ากลัว อีกคนท่าจะเจ็บแสบอยู่ไม่น้อย
(เห้อ) ฟาร์ลอบถอนหายใจเมื่อเห็นสีหน้าคนข้างเตียงความจริงจะบอกว่าคิงผิดอยู่คนเดียวก็ไม่ได้ เขาต่างหากที่ไม่ควรไปกวนโอ๊ยไอ้เด็กนั้นเยอะเลย สภาพถึงเป็นงี้ ไม่น่าเลยกู ถ้าไอ้โซนรู้นะมีหวังโดนหัวเราะเยาะแน่มันไม่เคยจะรักกูหรอก-- ฟาร์แสดงสีหน้าเหนื่อยหน่ายตัวเอง
มือแกร่งเอื้อมมาสัมผัสใบหน้าเบาๆจนฟาร์สะดุ้งเล็กน้อยกับสัมผัสนั้น ตาข้างซ้ายช้อนซบดวงตาคมที่ฉายความห่วงใยออกมา คิงลูบเบาๆบริเวณที่แดงเถือก ความเงียบสงบดำเนินต่อไปตลอดการกระทำนั้น..
"ผมขอโทษครับ...ตาสวยๆของคุณต้องเป็นแบบนี้"น้ำเสียงรู้สึกผิด
"ผมขอโทษครับ...ตาสวยๆ ของคุณต้องเป็นแบบนี้"น้ำเสียงรู้สึกผิดคิงสงสารคนที่อยู่ๆตรงหน้าต้องมาเจ็บตัวเพราะเขา แม้ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกจะห้ามก็ไม่ทันแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก โกรธตัวเองมากที่ทำได้เพียงมองดูอีกคนโดนกระทำทั้งที่ไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย ถึงฟาร์จะเป็นผู้ชายที่ดูแข็งแรงตัวเล็กกว่าเขาหน่อยเดียวแต่ก็ไม่สมควรที่จะมาเจอแบบนี้ ถ้าเสร็จจากนี่เขาต้องจัดการกับนัทเด็กในอาณัติของเขาให้เด็ดขาด"เอ่อ เดี๋ยวก็คงดีขึ้นไม่เป็นไรหรอกคุณ""หน้ายังแสบร้อนอยู่ไหม"แววตาเศร้าน้ำเสียงอ่อนลงกว่าปกติ"อื่อ"ฟาร์พยักหน้าเพียงเล็กน้อย"ตาสวย""อยู่ใกล้กันแค่นี้จะเรียกทำไม"ฟาร์ตอนแรกรู้สึกแปลกๆ ที่อีกฝ่ายเรียกตัวเองด้วยคำนี้ แต่ตอนนี้เริ่มจะชินแล้ว อย่าเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ"ขอโทษ""อ๊ะ!!..บทจะเศร้าก็เหมือนหมาหงอยเลย บอกแล้วนิเดี๋ยวก็หาย""ผมทำให้คุณต้องเจ็บตัว""สรุปใครต้องเป็นปลอบเนี่ย"ฟาร์ไม่เคยเห็นคิงเป็นแบบนี้เลย พูดน้อยเสียงเรียบเศร้าๆ หน้าหงอยๆ ถึงเขาจะเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งก็พอดูออกว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง ปกติอารมณ์ดีกระดี๊กระด๊าพูดจากวนตีนใบหน้าจะมีรอยยิ้มตลอดเวลา"-""หัดเลี้ยงดงเลี้ยงเด็ก เป็นไง.."
6 โมงเช้าร้านสักแถวนั้น เปิดให้บริการแล้ว ทั้งๆที่ธุรกิจแบบนี้มันไม่จำเป็นต้องเปิดเช้าก็ได้แต่ฟาร์ก็ยังเปิดเวลานี้ตลอด..เขาไขประตูบานพับดันขึ้นข้างบนจนเสียงดังครืดคราด วันนี้ช่วงเช้าจนถึงเที่ยงนั้นเด็กที่ประจำร้านเขาไม่อยู่เพราะมีธุระที่ต้องสะสางเขารับรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อหัวค่ำความกระชั้นชิดที่ดันมาบอกเวลานั้น ทำให้เขาอดติเตียนอีกฝ่ายเสียไม่ได้ แต่เอาเถอะเอาเป็นว่าวันนี้มีแค่ไอ้โซนกับผม อีกอย่างงานเองก็ลดปริมาณลงเนื่องจากสภาพของผมไม่สามารถรับงานสักได้ในตอนนี้ หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลเขาก็นึกขึ้นได้และวุ่นวายอยู่กับการติดต่อบอกลูกค้าที่นัดสักเอาไว้ ดีที่คิวใกล้ๆถึงนั้นเข้าใจและยอมเลื่อนวันออกไปอีกนิด"สวัสดีครับตาสวย" "เฮ้ย!!??" เสียงทักทายทำให้เขาหันไปมองก่อนจะตกใจเมื่อเห็นคิงในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม (แต่งตัวดูดีเห๊ะ ว่าแต่มาไงว่ะเนี่ย??)ดวงตาข้างซ้ายนั้นฉายความประหลาดใจก่อนจะหันไปมองรอบบริเวณ และกลับมาสำรวจชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นลงคิงเผยรอยยิ้มเมื่อเห็นท่าทางดูตลกขบขันคิดไม่ผิดที่ตัวเองอุตส่าห์ลงทุนตื่นเช้าออกจากคอนโด ก่อนชูถุงใส่น้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ให้อีกคน"กินไหมครับ?" "ห๊ะ?"
"หุ้นดัชนีตอนนี้แม้จะอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานแต่เมื่อ2วันก่อนหุ้นนั้นอยู่ๆก็วิ่งขึ้นลงไม่หยุดนิ่งเลยครับ ผมเลยเอามาแจ้งกับทุกท่านถึงความเสี่ยงและไม่แน่นอนตอนนี้.. "เสียงของหัวหน้าแผนกบัญชีดังกังวานไปทั่วทั้งห้องประชุมตอนนี้ทั้งห้องมีแค่แสงจากหน้าจอ ที่ฉายภาพตารางหุ้นให้เห็นโดยทั่วกัน คิงจ้องมองและหัวนั้นก็คิดพิจารณาถึงความเป็นไปได้นั้นด้วย เลขหุ้นวิ่งขึ้นลงแบบนี้คือความเสี่ยงที่จะปล่อยไปไม่ได้ ยังไงก็ต้องคอยเฝ้าระวังไว้อยู่เสมอในธุรกิจนั้นจะประมาทไม่ได้ ความประมาทและความไม่รอบคอบคือการฉุดดึงกิจการให้ล้มเหลว--.."ปิดประชุม วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ"เสียงพูดคุยและฝีเท้าทยอยลุกออกจากห้องหลังปิดการประชุมไปด้วยคำสั่งของประธานบริษัทให้ค่อยเฝ้าระวังเลขหุ้น แม้การเปลี่ยนแปลงเพียงน้อยก็ไม่ควรละเลยเป็นอันขาด รวมถึงการจัดการเรื่องอื่นที่ถูกนำเสนอด้วย"เฮ้อ~" เสียงถอนหายใจด้วยความเหนื่อย มือแกร่งรูดเนกไทคลายลงเล็กน้อย แผ่นหลังทิ้งตัวพิงกับเก้าอี้นั่ง ลินนาถือเอกสารมองน้องชายตัวเองเล็กน้อยที่แผ่หลาอย่างหมดสภาพ ถ้าเป็นปกติเธอคงจะต่อว่ากับท่าทางไม่สมกับประธานแบบนั้น--แต่คราวนี้เธอเข้าใจที่คิงหมดแรงแบบนี้เพ
"เฮ้อ"คิงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจที่คนตรงหน้าเขาไม่เป็นอะไรเหมือนที่เขากังวลฟาร์ตกใจที่อีกฝ่ายมาหาแบบไม่ทันตั้งตัวอีกแล้ว แต่ใจหนึ่งก็แอบใจเต้นเล็กน้อย ต่อให้เขาหายไปเงียบๆ คิงไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงด้วยซ้ำ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนิมันควรจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ แต่ไม่เลยการที่ฟาร์ไม่รับโทรศัพท์ทำให้อีกคนคิดไปไกล ดูจากท่าทางที่รีบร้อนแบบนี้ทิ้งงานมาแน่ๆ(ไม่น่าเลยไอ้ฟาร์เอ๊ย)(กูทำอะไรลงไปว่ะเนี่ย)คิงเองก็คิดไม่ต่างกันตอนที่หายตื่นตระหนกแล้ว เริ่มรู้สึกอายที่อยู่ๆตัวเองมาหาคนตาสวยแบบนี้ อีกฝ่ายจะคิดว่าเขาแปลกไหมนะ?"ขะ..เข้ามาก่อนสิคุณ"ฟาร์ทำตัวไม่ถูกที่อยู่ๆอีกคนก็โผล่มา ไม่รู้จะทำไงเผลอชวนเข้ามาในห้อง แทนที่จะชวนลงไปข้างล่าง แต่ลงไปด้านล่างคงคุยไม่สะดวกเพราะมีลูกค้าอยู่"อะ ครับ.."คิงก็ก้าวเดินเข้าห้องตามคำเชิญของฟาร์แบบกล้าๆกลัวๆ ฟาร์เดินไปที่ตู้เย็นหลังจากปล่อยให้คิงนั่งรอบนโซฟาตัวเล็กๆ เสียงน้ำในขวดไหลใส่แก้วท่ามกลางความเงียบสงบ "อ๊ะ!!"ฟาร์เดินกลับมาหาพร้อมแก้วน้ำในมือยื่นส่งให้ "ขอบคุณครับ"คิงรับมันมาประคองก่อนจะยกกระดกกลืนกินความชุ่มชื้นจนหมด ความร้อนและความเหนื่อยก่อนหน้าราวกับได้รั
"หื่อ..คุณ..ผมขอโทษ"คิงมองอีกคนที่โกยเอาอากาศเข้าไป เนื่องจากจูบเมื่อกี้อาจจะทำให้หายใจไม่ทัน"-"ฟาร์มองคิงนิ่งๆ"โกรธเหรอ? ""-"//ส่ายหน้า ฟาร์กำลังมองริมฝีปากหนาที่เข้ามาผสมผสานกับปากของเขาเมื่อกี้ต่างหาก รู้สึกติดใจอยากสัมผัสมันอีกครั้ง"ทำไมมองผมแบบนั้น""จุ๊ฟ อื่อ"ฟาร์ไม่ได้ตอบ แต่โน้มใบหน้าจนริมฝีปากเข้าไปจูบคิงอีกครั้ง แต่โดนมือแกร่งประคองกรอบหน้าและผละออกห่างอย่างเบามือ"ตาสวย คุณยังไม่หายดี"สีหน้าแววตาแสดงความเป็นห่วง"ไม่ได้เอาหน้าทำ"ฟาร์พูดออกมาอย่างดื้อรั้น".. คุณเครื่องติดเหรอครับ? " ใบหน้าหล่อยิ้มโน้มหน้าเข้าใกล้อีกครั้งพูดด้วยเสียงกระซิบ"-"//แววตาเป็นประกายพยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบ"งั้นผมจะพยายามเบามือนะครับ.."ฟาร์ไม่รอให้อีกฝ่ายเริ่ม โน้มหน้าไปซุกไซร้ที่คอขาวมือสองข้างค่อยๆ ถอดเสื้อสูทตัวนอกราคาแพงออก ตามด้วยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวด้านใน ปากสวยพรหมจูบไล่ลงมาถึงแผ่นอกกว้าง"ผมทำรอยได้ไหม..? "คนตาสวยช้อนมองใบหน้าคม"ตามใจคุณเลย ร่างกายนี้แทบจะเป็นของคุณอยู่แล้วตาสวย"คนตัวใหญ่ไม่พูดเปล่าช้อนสายตาหลุบต่ำลงมองผสานกัน มือช้อนเข้ากลุ่มปอยผมด้านหลังขยุ้มมืออย่างอ่อนโยน"ซี๊
คิงตื่นมาด้วยความเพลียท่ามกลางความมืด อีกคนก็หลับในอ้อมกอดของเขาหน้าซบอกอย่างแนบแน่น"-"คิงพยายามถอดแขนออกจากฟาร์ที่นอนหนุนแขนเขาอยู่ด้วยความเงียบและเบา เขาลังเลที่จะเปิดไฟให้สว่างเพราะอีกคนยังหลับอยู่ สุดท้ายก็ต้องเดินไปเปิดสวิตช์ไฟเพราะเขาหาเสื้อผ้าไม่เจอ"อื่อ~ คุณจะกลับแล้วเหรอ"ฟาร์ยันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยอาการที่ดูเหนื่อยอิดโรย"ตื่นจนได้ // ขอโทษที่ทำให้คุณตื่นครับ""ไม่เป็นไรครับ""-""อ๊ะ! ผมไปส่งครับ"ฟาร์กำลังขยับตัวลุกออกจากเตียงนอน"ไม่เป็นไรครับ ตาสวยนอนต่อเถอะ ดูท่าน่าจะลุกไม่ไหว""อะ..อืม""ผมกลับแล้วนะครับ"คิงเดินไปหาฟาร์ที่เตียงโน้มหน้าเข้าใกล้มือทัดเกี่ยวผมตรงหู "~ฟอด~"คิงเอียงหน้าเข้าใกล้จมูกโด่งฝังลงตรงแก้มหอมฟอดใหญ่"อ๊ะ คุณ"ฟาร์สะดุ้งตกใจเอามือลูบแก้มตัวเอง"พักผ่อนเยอะๆครับ ตาสวยของเฮีย"คิงพูดจบก็เดินออกไป สายตามองแผ่นหลังยกยิ้มบางๆหน้าขึ้นแดงระเรื่อเขินอาย..."อ้าวเฮียคิง.. "โซนจ้องคนที่เดินลงบันไดออกมาจากห้อง เพื่อนสนิทเขา อีกฝ่ายมาตั้งแต่บ่ายตอนนี้ทุ่มหนึ่งแล้ว เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชายหนุ่มใส่มาดูยับกว่าครั้งแรกที่เห็นจนเกินจำเป็น แขนแกร่งพาดสูทตัวนอกเอาไว้"อ๊ะ
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปช่วงเช้าของวัน ชายหนุ่มขับรถคันหรูเข้าจอดอย่างรวดเร็ว เดินเข้ามาในร้านสักด้วยความสดใสอารมณ์ดี"สวัสดีครับเฮียคิง"โซนเห็นคนตัวใหญ่ที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในร้านอดที่จะทักทายไม่ได้"ครับ..""รู้สึกว่าช่วงนี้เฮียจะมาที่ร้านบ่อยกว่าปกตินะครับ""เฮียทำเพื่อนเราเจ็บนิ ต้องดูแลรับผิดชอบเขาสิ"ยิ้มรับ"เหรอครับ แล้ววันนี้ที่มาเพราะ…? "โซนเลิกคิ้วถามก่อนจะเว้นช่วงให้ตอบ"มารับเพื่อนเราไปโรงพยาบาลหมอนัดไว้""?? ""แต่ฟาร์พึ่งนั่งแท็กซี่ออกไปเมื่อกี้"ชี้นิ้วออกไปด้านนอก"เฮียบอกว่าจะมารับ? "หน้าของชายหนุ่มสับสนเล็กน้อย โซนขยายความเล็กน้อยเมื่อหัวคิ้วที่ขมวดลง"มันคงไม่อยากรบกวนเฮียละมั้ง ขนาดผมจะขับรถพาไปมันยังปฏิเสธเลยครับ""งั้นเฮียไปก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน--"พอคิงรับรู้ว่าอีกฝ่ายแอบไปหาหมอเองจึงรีบหมุนตัวเดินออกจากร้านทันใด--"อะอ้าว? ยังไม่ทันได้ถามอะไรเลย"ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากโซนไม่ทันได้พูดต่อ อีกฝ่ายเดินริ้วออกไปแล้ว (จะเป็นห่วงอะไรขนาดนั้นว่ะ แฟนก็ไม่ใช่ หรือว่าใช่//โซนเถียงกับตัวในใจ).....โรงพยาบาลxxxxx"ตัวนี้เป็นยาทานหลังอาหารนะครับ 2เม็ดหลังอาหารเช้า กลางวัน เย็น.."
ให้ตายเถอะสุดท้ายก็ถูกไอ้เพื่อนรักลากตัวมาร่วมแผนง้อเมีย มันทำตัวเองแท้ๆนี่ถ้าเขาไม่ได้เป็นคนมีเมตตาจิตอยู่เป็นนิจไอ้ปราบมันคงได้หมดหนทางแน่ๆ *"เสร็จแล้วเหรอออกมาเร็วมาก"คิงเอ่ยถามเมื่อเห็นปราบเดินออกมาจากห้องสัก"เสร็จอะไรล่ะโซนมันไม่สักให้ แถมไล่กูอีก""เอาไงต่อกลับเลยไหม""ไม่!!""มึงจะทำยังไง อุตส่าห์เปลี่ยนมาเป็นลูกค้าแล้วโซนยังไล่""มันต้องมีวิธีสิ..คิง!!"ปราบนิ่งนึกคิดไปสักพักก่อนจะเปล่งเสียงดังออกมา"อะไร?เสียงดังกูตกใจหมด""กูคิดออกแล้ว"ปราบมองคิงสายตาหยาดเยิ้มดูเจ้าเล่ห์มีเลศนัย"อื่อหึ ทำไมมึงมองกูแบบนั้น""คิงมึงช่วยกูหน่อยสิ""นั้นไง..ทำไมกูเสียวสันหลังวาบแบบนี้วะ..พูดมาถ้าช่วยได้ก็จะช่วย""กูเคยได้ยินมึงบ่นว่าอยากสักไม่ใช่เหรอ""อื่อ แต่กูยังไม่มีเวลา""นี่ไงมีเวลาแล้ว""มึงจะมัดมือชกกูแบบนี้ไม่ได้ รอยสักมันจะติดตัวกูไปจนตาย ให้เวลากูคิดลายที่ชอบหน่อย""กูจ่ายให้""สักวันนี้ใช่ไหม""ใช่…""โอเคตามนั้น""อ้าวไอ้สัตว์!เมื่อกี้บอกไม่มีเวลา""ตอนนี้ว่าง งานให้ลูกน้องทำไป""มึงเอาลายใหญ่เลยนะไม่ต้องสักวันเดียวเสร็จ""ทำไม!!""จะได้มีข้ออ้างมาหาโซนบ่อยๆ""มึงคิดว่ากูว่างขนาดน
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปช่วงเช้าของวัน ชายหนุ่มขับรถคันหรูเข้าจอดอย่างรวดเร็ว เดินเข้ามาในร้านสักด้วยความสดใสอารมณ์ดี"สวัสดีครับเฮียคิง"โซนเห็นคนตัวใหญ่ที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในร้านอดที่จะทักทายไม่ได้"ครับ..""รู้สึกว่าช่วงนี้เฮียจะมาที่ร้านบ่อยกว่าปกตินะครับ""เฮียทำเพื่อนเราเจ็บนิ ต้องดูแลรับผิดชอบเขาสิ"ยิ้มรับ"เหรอครับ แล้ววันนี้ที่มาเพราะ…? "โซนเลิกคิ้วถามก่อนจะเว้นช่วงให้ตอบ"มารับเพื่อนเราไปโรงพยาบาลหมอนัดไว้""?? ""แต่ฟาร์พึ่งนั่งแท็กซี่ออกไปเมื่อกี้"ชี้นิ้วออกไปด้านนอก"เฮียบอกว่าจะมารับ? "หน้าของชายหนุ่มสับสนเล็กน้อย โซนขยายความเล็กน้อยเมื่อหัวคิ้วที่ขมวดลง"มันคงไม่อยากรบกวนเฮียละมั้ง ขนาดผมจะขับรถพาไปมันยังปฏิเสธเลยครับ""งั้นเฮียไปก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน--"พอคิงรับรู้ว่าอีกฝ่ายแอบไปหาหมอเองจึงรีบหมุนตัวเดินออกจากร้านทันใด--"อะอ้าว? ยังไม่ทันได้ถามอะไรเลย"ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากโซนไม่ทันได้พูดต่อ อีกฝ่ายเดินริ้วออกไปแล้ว (จะเป็นห่วงอะไรขนาดนั้นว่ะ แฟนก็ไม่ใช่ หรือว่าใช่//โซนเถียงกับตัวในใจ).....โรงพยาบาลxxxxx"ตัวนี้เป็นยาทานหลังอาหารนะครับ 2เม็ดหลังอาหารเช้า กลางวัน เย็น.."
คิงตื่นมาด้วยความเพลียท่ามกลางความมืด อีกคนก็หลับในอ้อมกอดของเขาหน้าซบอกอย่างแนบแน่น"-"คิงพยายามถอดแขนออกจากฟาร์ที่นอนหนุนแขนเขาอยู่ด้วยความเงียบและเบา เขาลังเลที่จะเปิดไฟให้สว่างเพราะอีกคนยังหลับอยู่ สุดท้ายก็ต้องเดินไปเปิดสวิตช์ไฟเพราะเขาหาเสื้อผ้าไม่เจอ"อื่อ~ คุณจะกลับแล้วเหรอ"ฟาร์ยันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยอาการที่ดูเหนื่อยอิดโรย"ตื่นจนได้ // ขอโทษที่ทำให้คุณตื่นครับ""ไม่เป็นไรครับ""-""อ๊ะ! ผมไปส่งครับ"ฟาร์กำลังขยับตัวลุกออกจากเตียงนอน"ไม่เป็นไรครับ ตาสวยนอนต่อเถอะ ดูท่าน่าจะลุกไม่ไหว""อะ..อืม""ผมกลับแล้วนะครับ"คิงเดินไปหาฟาร์ที่เตียงโน้มหน้าเข้าใกล้มือทัดเกี่ยวผมตรงหู "~ฟอด~"คิงเอียงหน้าเข้าใกล้จมูกโด่งฝังลงตรงแก้มหอมฟอดใหญ่"อ๊ะ คุณ"ฟาร์สะดุ้งตกใจเอามือลูบแก้มตัวเอง"พักผ่อนเยอะๆครับ ตาสวยของเฮีย"คิงพูดจบก็เดินออกไป สายตามองแผ่นหลังยกยิ้มบางๆหน้าขึ้นแดงระเรื่อเขินอาย..."อ้าวเฮียคิง.. "โซนจ้องคนที่เดินลงบันไดออกมาจากห้อง เพื่อนสนิทเขา อีกฝ่ายมาตั้งแต่บ่ายตอนนี้ทุ่มหนึ่งแล้ว เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชายหนุ่มใส่มาดูยับกว่าครั้งแรกที่เห็นจนเกินจำเป็น แขนแกร่งพาดสูทตัวนอกเอาไว้"อ๊ะ
"หื่อ..คุณ..ผมขอโทษ"คิงมองอีกคนที่โกยเอาอากาศเข้าไป เนื่องจากจูบเมื่อกี้อาจจะทำให้หายใจไม่ทัน"-"ฟาร์มองคิงนิ่งๆ"โกรธเหรอ? ""-"//ส่ายหน้า ฟาร์กำลังมองริมฝีปากหนาที่เข้ามาผสมผสานกับปากของเขาเมื่อกี้ต่างหาก รู้สึกติดใจอยากสัมผัสมันอีกครั้ง"ทำไมมองผมแบบนั้น""จุ๊ฟ อื่อ"ฟาร์ไม่ได้ตอบ แต่โน้มใบหน้าจนริมฝีปากเข้าไปจูบคิงอีกครั้ง แต่โดนมือแกร่งประคองกรอบหน้าและผละออกห่างอย่างเบามือ"ตาสวย คุณยังไม่หายดี"สีหน้าแววตาแสดงความเป็นห่วง"ไม่ได้เอาหน้าทำ"ฟาร์พูดออกมาอย่างดื้อรั้น".. คุณเครื่องติดเหรอครับ? " ใบหน้าหล่อยิ้มโน้มหน้าเข้าใกล้อีกครั้งพูดด้วยเสียงกระซิบ"-"//แววตาเป็นประกายพยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบ"งั้นผมจะพยายามเบามือนะครับ.."ฟาร์ไม่รอให้อีกฝ่ายเริ่ม โน้มหน้าไปซุกไซร้ที่คอขาวมือสองข้างค่อยๆ ถอดเสื้อสูทตัวนอกราคาแพงออก ตามด้วยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวด้านใน ปากสวยพรหมจูบไล่ลงมาถึงแผ่นอกกว้าง"ผมทำรอยได้ไหม..? "คนตาสวยช้อนมองใบหน้าคม"ตามใจคุณเลย ร่างกายนี้แทบจะเป็นของคุณอยู่แล้วตาสวย"คนตัวใหญ่ไม่พูดเปล่าช้อนสายตาหลุบต่ำลงมองผสานกัน มือช้อนเข้ากลุ่มปอยผมด้านหลังขยุ้มมืออย่างอ่อนโยน"ซี๊
"เฮ้อ"คิงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจที่คนตรงหน้าเขาไม่เป็นอะไรเหมือนที่เขากังวลฟาร์ตกใจที่อีกฝ่ายมาหาแบบไม่ทันตั้งตัวอีกแล้ว แต่ใจหนึ่งก็แอบใจเต้นเล็กน้อย ต่อให้เขาหายไปเงียบๆ คิงไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงด้วยซ้ำ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนิมันควรจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ แต่ไม่เลยการที่ฟาร์ไม่รับโทรศัพท์ทำให้อีกคนคิดไปไกล ดูจากท่าทางที่รีบร้อนแบบนี้ทิ้งงานมาแน่ๆ(ไม่น่าเลยไอ้ฟาร์เอ๊ย)(กูทำอะไรลงไปว่ะเนี่ย)คิงเองก็คิดไม่ต่างกันตอนที่หายตื่นตระหนกแล้ว เริ่มรู้สึกอายที่อยู่ๆตัวเองมาหาคนตาสวยแบบนี้ อีกฝ่ายจะคิดว่าเขาแปลกไหมนะ?"ขะ..เข้ามาก่อนสิคุณ"ฟาร์ทำตัวไม่ถูกที่อยู่ๆอีกคนก็โผล่มา ไม่รู้จะทำไงเผลอชวนเข้ามาในห้อง แทนที่จะชวนลงไปข้างล่าง แต่ลงไปด้านล่างคงคุยไม่สะดวกเพราะมีลูกค้าอยู่"อะ ครับ.."คิงก็ก้าวเดินเข้าห้องตามคำเชิญของฟาร์แบบกล้าๆกลัวๆ ฟาร์เดินไปที่ตู้เย็นหลังจากปล่อยให้คิงนั่งรอบนโซฟาตัวเล็กๆ เสียงน้ำในขวดไหลใส่แก้วท่ามกลางความเงียบสงบ "อ๊ะ!!"ฟาร์เดินกลับมาหาพร้อมแก้วน้ำในมือยื่นส่งให้ "ขอบคุณครับ"คิงรับมันมาประคองก่อนจะยกกระดกกลืนกินความชุ่มชื้นจนหมด ความร้อนและความเหนื่อยก่อนหน้าราวกับได้รั
"หุ้นดัชนีตอนนี้แม้จะอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานแต่เมื่อ2วันก่อนหุ้นนั้นอยู่ๆก็วิ่งขึ้นลงไม่หยุดนิ่งเลยครับ ผมเลยเอามาแจ้งกับทุกท่านถึงความเสี่ยงและไม่แน่นอนตอนนี้.. "เสียงของหัวหน้าแผนกบัญชีดังกังวานไปทั่วทั้งห้องประชุมตอนนี้ทั้งห้องมีแค่แสงจากหน้าจอ ที่ฉายภาพตารางหุ้นให้เห็นโดยทั่วกัน คิงจ้องมองและหัวนั้นก็คิดพิจารณาถึงความเป็นไปได้นั้นด้วย เลขหุ้นวิ่งขึ้นลงแบบนี้คือความเสี่ยงที่จะปล่อยไปไม่ได้ ยังไงก็ต้องคอยเฝ้าระวังไว้อยู่เสมอในธุรกิจนั้นจะประมาทไม่ได้ ความประมาทและความไม่รอบคอบคือการฉุดดึงกิจการให้ล้มเหลว--.."ปิดประชุม วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ"เสียงพูดคุยและฝีเท้าทยอยลุกออกจากห้องหลังปิดการประชุมไปด้วยคำสั่งของประธานบริษัทให้ค่อยเฝ้าระวังเลขหุ้น แม้การเปลี่ยนแปลงเพียงน้อยก็ไม่ควรละเลยเป็นอันขาด รวมถึงการจัดการเรื่องอื่นที่ถูกนำเสนอด้วย"เฮ้อ~" เสียงถอนหายใจด้วยความเหนื่อย มือแกร่งรูดเนกไทคลายลงเล็กน้อย แผ่นหลังทิ้งตัวพิงกับเก้าอี้นั่ง ลินนาถือเอกสารมองน้องชายตัวเองเล็กน้อยที่แผ่หลาอย่างหมดสภาพ ถ้าเป็นปกติเธอคงจะต่อว่ากับท่าทางไม่สมกับประธานแบบนั้น--แต่คราวนี้เธอเข้าใจที่คิงหมดแรงแบบนี้เพ
6 โมงเช้าร้านสักแถวนั้น เปิดให้บริการแล้ว ทั้งๆที่ธุรกิจแบบนี้มันไม่จำเป็นต้องเปิดเช้าก็ได้แต่ฟาร์ก็ยังเปิดเวลานี้ตลอด..เขาไขประตูบานพับดันขึ้นข้างบนจนเสียงดังครืดคราด วันนี้ช่วงเช้าจนถึงเที่ยงนั้นเด็กที่ประจำร้านเขาไม่อยู่เพราะมีธุระที่ต้องสะสางเขารับรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อหัวค่ำความกระชั้นชิดที่ดันมาบอกเวลานั้น ทำให้เขาอดติเตียนอีกฝ่ายเสียไม่ได้ แต่เอาเถอะเอาเป็นว่าวันนี้มีแค่ไอ้โซนกับผม อีกอย่างงานเองก็ลดปริมาณลงเนื่องจากสภาพของผมไม่สามารถรับงานสักได้ในตอนนี้ หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลเขาก็นึกขึ้นได้และวุ่นวายอยู่กับการติดต่อบอกลูกค้าที่นัดสักเอาไว้ ดีที่คิวใกล้ๆถึงนั้นเข้าใจและยอมเลื่อนวันออกไปอีกนิด"สวัสดีครับตาสวย" "เฮ้ย!!??" เสียงทักทายทำให้เขาหันไปมองก่อนจะตกใจเมื่อเห็นคิงในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม (แต่งตัวดูดีเห๊ะ ว่าแต่มาไงว่ะเนี่ย??)ดวงตาข้างซ้ายนั้นฉายความประหลาดใจก่อนจะหันไปมองรอบบริเวณ และกลับมาสำรวจชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นลงคิงเผยรอยยิ้มเมื่อเห็นท่าทางดูตลกขบขันคิดไม่ผิดที่ตัวเองอุตส่าห์ลงทุนตื่นเช้าออกจากคอนโด ก่อนชูถุงใส่น้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ให้อีกคน"กินไหมครับ?" "ห๊ะ?"
"ผมขอโทษครับ...ตาสวยๆ ของคุณต้องเป็นแบบนี้"น้ำเสียงรู้สึกผิดคิงสงสารคนที่อยู่ๆตรงหน้าต้องมาเจ็บตัวเพราะเขา แม้ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกจะห้ามก็ไม่ทันแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก โกรธตัวเองมากที่ทำได้เพียงมองดูอีกคนโดนกระทำทั้งที่ไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย ถึงฟาร์จะเป็นผู้ชายที่ดูแข็งแรงตัวเล็กกว่าเขาหน่อยเดียวแต่ก็ไม่สมควรที่จะมาเจอแบบนี้ ถ้าเสร็จจากนี่เขาต้องจัดการกับนัทเด็กในอาณัติของเขาให้เด็ดขาด"เอ่อ เดี๋ยวก็คงดีขึ้นไม่เป็นไรหรอกคุณ""หน้ายังแสบร้อนอยู่ไหม"แววตาเศร้าน้ำเสียงอ่อนลงกว่าปกติ"อื่อ"ฟาร์พยักหน้าเพียงเล็กน้อย"ตาสวย""อยู่ใกล้กันแค่นี้จะเรียกทำไม"ฟาร์ตอนแรกรู้สึกแปลกๆ ที่อีกฝ่ายเรียกตัวเองด้วยคำนี้ แต่ตอนนี้เริ่มจะชินแล้ว อย่าเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ"ขอโทษ""อ๊ะ!!..บทจะเศร้าก็เหมือนหมาหงอยเลย บอกแล้วนิเดี๋ยวก็หาย""ผมทำให้คุณต้องเจ็บตัว""สรุปใครต้องเป็นปลอบเนี่ย"ฟาร์ไม่เคยเห็นคิงเป็นแบบนี้เลย พูดน้อยเสียงเรียบเศร้าๆ หน้าหงอยๆ ถึงเขาจะเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งก็พอดูออกว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง ปกติอารมณ์ดีกระดี๊กระด๊าพูดจากวนตีนใบหน้าจะมีรอยยิ้มตลอดเวลา"-""หัดเลี้ยงดงเลี้ยงเด็ก เป็นไง.."
"ฟาร์เป็นอะไรมากไหม"คิงลนลานไปหาฟาร์ทันทีเพื่อเช็กดูว่าอีกคนเป็นอะไรมากหรือเปล่า ผู้คนและพนักงานที่สังเกตการณ์อยู่นั้นบางคนตกใจจนเผลอกรีดร้องกับเหตุการณ์รุนแรงที่เกิดขึ้น "ทำอะไร!? ห๊ะ!! "ความโกรธของคิงแล่นปะทุฉับพลัน หันหน้าไปตะคอกกับผู้กระทำ–" !! " ความโกรธที่ฉายชัดบนใบหน้าทำให้นัทผงะ เผลอกลัวไปเล็กน้อยเฮียคิงไม่เคยตะคอกเขาสักครั้ง นี้ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพอรู้ว่าต้นเหตุมันมาจากคนที่ทรุดตัวกอบกุมใบหน้าภายใต้อ้อมแขนนั้น จากความหวาดเกรงก็กลายเป็นความโกรธกริ้วขึ้นมา"ทำไมล่ะครับ!? ทำไมนัทจะทำมันไม่ได้ ก็มันสะเหล่อมายุ่งกับเฮียคิงเองนิ!!"ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไปด้วยแรงริษยา ตวัดตามองไปที่ฟาร์"นัท!!" คิงผละออกจากฟาร์ตรงเข้าไปหาเด็กใต้อาณัติ การกระทำครั้งนี้แสดงให้เขาเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง มือคว้าหมับบีบกรามเล็กแน่นด้วยความโมโหตามแรงผู้กระทำคิงลดเสียงจนได้ยินกันแค่สองคนอาจเพราะไม่อยากให้คนอื่นรับรู้--หรือแค่อยากจะย้ำเตือนแค่กับตัวนัทเอง"ฟังนะ ต่อให้กูจะควงใคร จะมีใครแล้วมันทำไม? มึงเป็นแค่เด็กกูตามสัญญาก็บอกมึงชัดแล้วนิ ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวกับชีวิตกู มึงก็จะได้อยู่สบายๆมีเงินใช้มีเงิน
"ไม่อยากเจอ โว๊ย!!"ฟาร์เดินนำหน้าไปหันหลังมาคุยกับคนพี่"ฮ่า ฮ่า"คิงหัวเราะร่าออกมาอยากพอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูหงุดหงิดมันน่ารักในสายตาเขาคิงเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเดินห่างออกไปเผลอนึกอะไรขึ้นได้"เดี๋ยวดิคุณ.." คิงเดินก้าวสับขาเร็วคว้าหมับจับข้อมือฟาร์รั้งอีกคนเอาไว้ก่อน"อะไรอีก!? "ฟาร์กระฟัดกระเฟียด หันหน้ามาตวัดตามองคิงด้วยความโมโหร้ายถ้าอีกคนรั้งเขาด้วยเหตุผลบ้าๆอีก เขาจะต่อยหน้าแม่ง--"!! " คิงผงะเล็กน้อยเมื่อถูกฟาร์แสดงออกว่าไม่ชอบใจมากขนาดไหนแต่ก็ไม่ได้ปล่อยข้อมือ กลัวอีกคนจะหนีหายไปเสียก่อนจะได้พูด (กูจะโดนแมวข่วนหน้าไหมว่ะ?)"กินข้าวกับผมไหม? "คนตัวใหญ่ส่งยิ้มเชิญชวน"ไม่.."แต่ก็ถูกฟาร์ตอกกลับอย่างชัดถ้อยชัดคำ"กินสินะ โอเคงั้นไปกันเถอะ~~" คิงยิ้มร่าเมินคำปฏิเสธของแมวน้อยอย่างสมบูรณ์แบบและจับลากฟาร์ไป--"คุณชอบกินอะไรเหรอ? ชาบูไหม? ""ไม่เว้ยยยย! ไม่กินนนน! "ฟาร์พยายามขืนตัวตามแรงลากจูงของคิง แต่กับไม่เป็นผล แม่ง! แรงเยอะจังว่ะ--"ปล่อยสิโว้ยยยยยย!""ชาบูเนอะ~~"คนตัวใหญ่พูดเองเออเอง ไม่บ่อยให้แมวน้อยปฏิเสธ พลางจับลากจนถึงร้านอาหาร ท่ามกลางสายตาของคนในห้างที่หันมามองตลอดทาง..