หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปช่วงเช้าของวัน ชายหนุ่มขับรถคันหรูเข้าจอดอย่างรวดเร็ว เดินเข้ามาในร้านสักด้วยความสดใสอารมณ์ดี"สวัสดีครับเฮียคิง"โซนเห็นคนตัวใหญ่ที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในร้านอดที่จะทักทายไม่ได้"ครับ..""รู้สึกว่าช่วงนี้เฮียจะมาที่ร้านบ่อยกว่าปกตินะครับ""เฮียทำเพื่อนเราเจ็บนิ ต้องดูแลรับผิดชอบเขาสิ"ยิ้มรับ"เหรอครับ แล้ววันนี้ที่มาเพราะ…? "โซนเลิกคิ้วถามก่อนจะเว้นช่วงให้ตอบ"มารับเพื่อนเราไปโรงพยาบาลหมอนัดไว้""?? ""แต่ฟาร์พึ่งนั่งแท็กซี่ออกไปเมื่อกี้"ชี้นิ้วออกไปด้านนอก"เฮียบอกว่าจะมารับ? "หน้าของชายหนุ่มสับสนเล็กน้อย โซนขยายความเล็กน้อยเมื่อหัวคิ้วที่ขมวดลง"มันคงไม่อยากรบกวนเฮียละมั้ง ขนาดผมจะขับรถพาไปมันยังปฏิเสธเลยครับ""งั้นเฮียไปก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน--"พอคิงรับรู้ว่าอีกฝ่ายแอบไปหาหมอเองจึงรีบหมุนตัวเดินออกจากร้านทันใด--"อะอ้าว? ยังไม่ทันได้ถามอะไรเลย"ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากโซนไม่ทันได้พูดต่อ อีกฝ่ายเดินริ้วออกไปแล้ว (จะเป็นห่วงอะไรขนาดนั้นว่ะ แฟนก็ไม่ใช่ หรือว่าใช่//โซนเถียงกับตัวในใจ).....โรงพยาบาลxxxxx"ตัวนี้เป็นยาทานหลังอาหารนะครับ 2เม็ดหลังอาหารเช้า กลางวัน เย็น.."
ให้ตายเถอะสุดท้ายก็ถูกไอ้เพื่อนรักลากตัวมาร่วมแผนง้อเมีย มันทำตัวเองแท้ๆนี่ถ้าเขาไม่ได้เป็นคนมีเมตตาจิตอยู่เป็นนิจไอ้ปราบมันคงได้หมดหนทางแน่ๆ *"เสร็จแล้วเหรอออกมาเร็วมาก"คิงเอ่ยถามเมื่อเห็นปราบเดินออกมาจากห้องสัก"เสร็จอะไรล่ะโซนมันไม่สักให้ แถมไล่กูอีก""เอาไงต่อกลับเลยไหม""ไม่!!""มึงจะทำยังไง อุตส่าห์เปลี่ยนมาเป็นลูกค้าแล้วโซนยังไล่""มันต้องมีวิธีสิ..คิง!!"ปราบนิ่งนึกคิดไปสักพักก่อนจะเปล่งเสียงดังออกมา"อะไร?เสียงดังกูตกใจหมด""กูคิดออกแล้ว"ปราบมองคิงสายตาหยาดเยิ้มดูเจ้าเล่ห์มีเลศนัย"อื่อหึ ทำไมมึงมองกูแบบนั้น""คิงมึงช่วยกูหน่อยสิ""นั้นไง..ทำไมกูเสียวสันหลังวาบแบบนี้วะ..พูดมาถ้าช่วยได้ก็จะช่วย""กูเคยได้ยินมึงบ่นว่าอยากสักไม่ใช่เหรอ""อื่อ แต่กูยังไม่มีเวลา""นี่ไงมีเวลาแล้ว""มึงจะมัดมือชกกูแบบนี้ไม่ได้ รอยสักมันจะติดตัวกูไปจนตาย ให้เวลากูคิดลายที่ชอบหน่อย""กูจ่ายให้""สักวันนี้ใช่ไหม""ใช่…""โอเคตามนั้น""อ้าวไอ้สัตว์!เมื่อกี้บอกไม่มีเวลา""ตอนนี้ว่าง งานให้ลูกน้องทำไป""มึงเอาลายใหญ่เลยนะไม่ต้องสักวันเดียวเสร็จ""ทำไม!!""จะได้มีข้ออ้างมาหาโซนบ่อยๆ""มึงคิดว่ากูว่างขนาดน
คิงรอเวลาที่ได้นัดจองคิวสักเอาไว้ กลับมารู้ว่าเพื่อนรักและเมียกำลังมีปัญหาหนักกว่าเดิมไอ้ปราบหมกตัวอยู่แต่บ้านไม่ยอมออกไปไหนเลย แต่ความซวยตกที่เขาได้ตกปากรับคำว่าจะสักแถมจองคิวไว้แล้ว อีกอย่างเขาต้องไปวิ่งเต้นดูแลไอ้หมาบ้าจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน"ไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกูเหยียบซ้ำแล้ว"คิงเห็นสภาพของเพื่อนที่เมาหัวราน้ำไม่เป็นผู้เป็นคน"มึงไม่ต้องมาบ่น จะไปไหนก็ไป""วันนี้ไปสัก ถึงคิวที่จองไว้แล้ว""อืม""อืมนี่คือ…? ""มึงก็ไปสักสิ เงินกูโอนให้""กูไม่ได้หมายถึงเงิน ไม่ไปร้านสักกับกูหรือไง เหตุผลหลักที่กูสักเพราะมึงนะ""เออ ขอบใจ แต่กูคงไม่ไปแล้ว โซนไม่ต้องการกูแล้วมันอยากเลิกกับกูจริงๆ ""อะไรบทจะถอดใจก็ง่ายเหลือเกิน""อึก! อึก!"ปราบไม่ได้พูดอะไรแต่ยกขวดเหล้าขึ้นดื่ม"กูไปแล้วถึงเวลานัดแล้ว เลิกดื่มได้แล้วมึงอ่ะ โทรมยิ่งกว่าผีอีก""จะไปก็ไปกูรำคาญบ่นอยู่ได้"คิงหมดคำจะพูดได้แต่ส่ายหน้าแล้วออกมาจากบ้านของปราบเมื่อถึงเวลาที่ต้องไปเจอฟาร์อีกครั้งคราวนี้คิวที่เขาได้คือตอนค่ำเพราะตอนกลางวันคิวเต็มซึ่งถือว่าดีเพราะตอนกลางวันเขาคงไม่ตื่นหรอกนู้นนอนหลับเป็นตาย แต่ละคืนชายหนุ่มจะทำตัวเจ้าสำราญในสถา
ตาคมจ้องมองรอยสักสิงโตที่อกตัวเองผ่านกระจกด้วยอาการเหม่อลอย สิงโตตัวนั้นโผล่มาแค่ส่วนหน้าแต่ช่วงแผงคอนั้นกับว่างเปล่า"เชี้ย.. นี้กูทำอะไรวะเนี่ยยย!? "มือหนาหยุมศีรษะตัวเองพอได้สติกลับมาคิงไม่อยากเชื่อว่าการที่เขาแค่ไปสักจะทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ที่เครียดและมึนงงกับตัวเองเพราะว่าอีกฝ่ายเป็นคนไม่ใกล้ไม่ไกลเลย ฟาร์เป็นเพื่อนสนิทโซนส่วนโซนก็เป็นรุ่นน้องพ่วงตำแหน่งเมียเพื่อน ยังไงก็ต้องได้เจอกันอีกแน่! ให้ตายเถอะถึงกูจะเอาไปทั่วแต่กูก็เลือกนะ! มันต้องไม่ใช่คนรู้จักของคนใกล้ตัวเขาแบบนี้! เมื่อคิดว่าภายหลังปัญหาน่ารำคาญอาจจะตามมาได้ก็อดทึ้งหัวแรงๆไม่ได้ "แม่ง--ไม่น่าไปหลงปากสวยๆตาสวยๆคู่นั้นเลยว่ะ... ""ติ้ง ติ้ง" เสียงแจ้งเตือนข้อความทำให้คิงหลุดออกจากความคิด เหลือบสายตาจ้องหน้าจอโทรศัพท์โชว์ชื่อเด่นหรา(น้องพัช💗)หนึ่งในเด็กของเขาน้องพัช💗(เฮียคิงเมื่อไหร่จะมาหาพัชล่ะครับ🥺)น้องพัช💗(เฮียคิง~~~)น้องพัช💗(ผมคิดถึงเฮียแล้วนะ😟)"เฮ้อ~"เขาถอนหายใจเมื่อคิดได้ว่าวันนี้คือคิวของอีกคน แต่วันนี้ถ้าไม่ติดเหตุการณ์ไม่คาดคิดตอนนี้ก็คงอยู่กับอีกฝ่ายแล้ว พัชเป็นเด็กในสต๊อกของเขาเหมือนกับคนอื่
ณ ผับHT ผับกลางกรุงแสงสีภายในร้านส่องวิบวับตามจังหวะดนตรีเสริมสร้างความรื่นเริงใจให้แก่เหล่าชายหนุ่มและผีเสื้อกลางคืนทั้งหลาย โยกย้ายสะบัดแขนขาปล่อยใจอารมณ์ไปกับสถานที่แห่งนี้–ห้องvip ของผับ"ปึก" เสียงวางแก้วกระทบพื้นโต๊ะราคาแพง"กูไม่รู้จะทำยังไงดีว่ะไอ้โฮป.."ชายหนุ่มผมสีดำมีรอยบากพาดคิ้วและหูข้างหนึ่งที่เจาะ แต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมเผยอกแกร่งควบคู่กางเกงสแล็คดูแบดบอยออกเจ้าชู้"มีเรื่องอะไรกุมใจอีกละ?"ชายหนุ่มผมสีบลอนด์ทองผิวขาวสะอาดสวมเสื้อโปโลสีขาวกางเกงยีนส์สีดำเป็นฝรั่งตาน้ำข้าวดีๆนี้เอง"เฮ้อ!"คิงพรูลมหายใจออกมาอย่างแรง"อ้าว!!ถามไม่ตอบ แล้วกูจะรู้เรื่องไหม.."โฮปที่นิ่งรอคำตอบจากเพื่อนแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆได้ยินเพียงเสียงพรูลมหายใจออกมาแทน"คือ..เออ..ช่างมันเถอะ"คิงกระอักกระอ่วนใจที่จะเล่าออกมา"อ้าว!!อะไรของมึงคิง?"สุดท้ายโฮปก็ไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทของเขาเป็นอะไรพลอยหัวเสียตามไปด้วย"ถอยหรือลุยต่อดีว่ะ""อ่ะ!!มึงเพ้อออกมาเลย กูไม่ถามมึงแล้ว""หรือจะขอเลี้ยงดีว่ะ""เลี้ยงเด็กเหรอ?"โฮปพยายามเดาจากคำพูดของคิง"จะยอมเหรอว่ะ?"ไม่ได้สนใจคำพูดของเพื่อน คิดแล้วเผลอพูดออกมาเ
"ติดใจหรือไง?"คนเมาถามออกมาเสียงเรียบนิ่ง"ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ~"คิงพูดออกไปตามตรงแต่ไม่รู้อีกคนจะโกรธหรือเปล่ากับการกระทำของเขาที่พึ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง"จะรออะไรล่ะ"ฟาร์คว้าท้ายทอยด้านหลังของอีกคนให้โน้มหน้าเข้ามาทำให้ริมฝีปากกระทบกันอย่างแรงโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว ริมฝีปากทั้งสองบดบี้กันลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าโพรงปากของอีกฝ่ายลิ้นตวัดพันเกี้ยวกันอย่างเร่าร้อน "อื่อ~ อืม~"ทั้งสองส่งเสียงครางออกมาในคอ มือต่างลูบไร้อีกฝ่าย ทั้งสองค่อยๆปลดกระดุมถอดเสื้อของตัวเองออกเห็นรูปร่างซัดส่วนที่ชัดเจนทั้งที่ปากยังประกบกันอยู่"อื่อ~มือของฟาร์เรื่อยไปรูดซิปรั้งกางเกงของคนตัวใหญ่ออกเผยให้เห็นดุ้นยักษ์ที่ใหญ่โตดีดเด้งออกซึ่งมันขยายใหญ่เต็มที่ มือฟาร์สาวรูดท่อนเอ็นขึ้นลง มืออีกข้างลูบไร้ไปทางบั้นท้ายไล่ลงเรื่อยจนถึงรองจีบ คนที่ถูกลูบถึงกับสะดุ้งตัวผละปากออก.."จะทำอะไร!!?"คิงถามด้วยความตกใจอยู่ๆถูกอีกฝ่ายรุกล้ำตรงรองจีบ"เปิดทาง"ตอบเสียงเรียบหน้านิ่งไม่ได้ตกใจตามเสียงของอีกคน"หืม..ผมรุก""เหรอ!!ไม่อยากลองเป็นรับสักครั้ง?""ไม่ครับ อย่าบอกว่ารุก.?."คิงลังเลที่จะถาม กลัวคำตอบเป็นอย่างที่เขาคิด"ได้ทั้งสอง..""หือ
ไลน์!!ไลน์!!ไลน์!!ไลน์!!เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นซ้ำๆจนเจ้าของโทรศัพท์บิดตัวด้วยความรำคาญ เสียงที่ดังไม่หยุดทำให้ชายหนุ่มต้องยกหมอนปิดหูทั้งสองข้างหวังจะกันสิ่งรบกวนเวลานอน-- ไลน์!!ไลน์!!"แม่งเอ๊ยยย!" สุดท้ายคิงทนความรำคาญไม่ไหวเขวี้ยงหมอนออก ขยี้หัวด้วยความหงุดหงิดและต้องคว้าโทรศัพท์เจ้าปัญหามาเปิดดูข้อความจากพี่สาวทำให้เขาคลายอารมณ์หัวเสียเล็กน้อย พี่ลินนา---(คิง)พี่ลินนา---(คิงโครงการมีปัญหา)พี่ลินนา---(วันนี้เข้าบริษัทด้วย)พี่ลินนา---(แปดโมงเช้าเจอกันที่บริษัท)ตาคมมองหน้าจอโทรศัพท์บ่งบอกเวลาเจ็ดโมงครึ่ง "ใครจะไปทัน ไม่ทักมาตอนแปดโมงเลยล่ะ พี่ลินนะพี่ลิน"คิงได้แต่บ่นพรั่งพรูออกมาคนเดียวกายแกร่งลุกขึ้นเข้าห้องน้ำเมื่อไม่มีเวลาให้โอ้เอ้ รีบจนลืมบางอย่างไปชั่วขณะ เสียงน้ำจากฝักบัวกระทบพื้นกระเบื้องไหลผ่านร่างกาย หลับตาเงยหน้าเล็กน้อยหวังให้น้ำช่วยให้หายจากการแฮงค์ "?~"คิงเริ่มรู้สึกว่าลืมอะไรสักอยาก บิดคอคิดว่ามันคืออะไรก่อนจะลืมตาโพล่ง โผล่ออกจากห้องน้ำเร็วไว"ฟาร์!!?"เมื่อมาถึงเตียงนอนแทนที่จะเจอคนเมื่อคืนกับมีแต่ความว่างเปล่า คิงที่ยังไม่คิดว่าอีกคนจะกลับได้เพราะ
วันที่แสนจะวุ่นวายของเจ้าของร้านสัก สีบางตัวหมดต้องไปหาซื้อเองสั่งตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วเพราะรีบใช้ ต้องลำบากขับรถไปหาซื้ออีก "ซูด!" เสียงสูดเส้นก๋วยเตี๋ยว ฟาร์ที่วันนี้มานั่งกินก๋วยเตี๋ยวเรือเนื่องจากขับผ่านและเกิดความอยาก ~แม่ง!! อร่อยสัตว์! ร้านนี้โคตรดีเครื่องแน่น หมูเป็นชิ้นไม่มีแล้ววิญญาณหมูหรือลูกชิ้นสองลูก~ คิดแล้วขำที่ในร้านอาหารที่เขาเคยกินมีแต่อะไรแบบนั้นจนของแบบนี้กลายเป็นของหายาก-- ฟาร์คิดและก้มไปสูดเส้นในชามอีกครั้ง แต่เส้นในปากกับพุ่ง--- "พรวด!!"ฝั่งที่นั่งตรงข้ามกลับมีไอ้ห่- (เชี้ย!? มันมาไงว่ะนั้น!?)"เจอกันอีกแล้วตาสวย~~"คิงเดินเข้ามาในร้านมุ่งหน้ามายังโต๊ะที่ฟาร์นั่งอยู่"แค่ก แค่ก คุณมาไงเนี่ย?"มือดึงทิชชูมองอีกฝ่ายด้วยสายตาราวกับคิงเป็นตัวประหลาด"คุณ?.. ทำไมคราวนี้ถึงเรียกผมว่าคุณล่ะ?"ฟาร์มองคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามทำหน้าตาซึม คิ้วตกท่าทางดูน่าสงสาร"ปกติก็เรียกคุณ""วันนั้นยังครางเรียก..เฮีย..อุ๊บ"ฟาร์ดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้เอื้อมมือไปปิดปากอีกคนแทบไม่ทัน คนเต็มร้านพูดออกมาได้ยังไง"หยุดพูด""-"พยักหน้า ฟาร์คลายมือออกทิ้งตูดลงที่เดิม"ครั้งที่แล้วทำอะไรไว้"ฟาร์พูดพลางก
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปช่วงเช้าของวัน ชายหนุ่มขับรถคันหรูเข้าจอดอย่างรวดเร็ว เดินเข้ามาในร้านสักด้วยความสดใสอารมณ์ดี"สวัสดีครับเฮียคิง"โซนเห็นคนตัวใหญ่ที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในร้านอดที่จะทักทายไม่ได้"ครับ..""รู้สึกว่าช่วงนี้เฮียจะมาที่ร้านบ่อยกว่าปกตินะครับ""เฮียทำเพื่อนเราเจ็บนิ ต้องดูแลรับผิดชอบเขาสิ"ยิ้มรับ"เหรอครับ แล้ววันนี้ที่มาเพราะ…? "โซนเลิกคิ้วถามก่อนจะเว้นช่วงให้ตอบ"มารับเพื่อนเราไปโรงพยาบาลหมอนัดไว้""?? ""แต่ฟาร์พึ่งนั่งแท็กซี่ออกไปเมื่อกี้"ชี้นิ้วออกไปด้านนอก"เฮียบอกว่าจะมารับ? "หน้าของชายหนุ่มสับสนเล็กน้อย โซนขยายความเล็กน้อยเมื่อหัวคิ้วที่ขมวดลง"มันคงไม่อยากรบกวนเฮียละมั้ง ขนาดผมจะขับรถพาไปมันยังปฏิเสธเลยครับ""งั้นเฮียไปก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน--"พอคิงรับรู้ว่าอีกฝ่ายแอบไปหาหมอเองจึงรีบหมุนตัวเดินออกจากร้านทันใด--"อะอ้าว? ยังไม่ทันได้ถามอะไรเลย"ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากโซนไม่ทันได้พูดต่อ อีกฝ่ายเดินริ้วออกไปแล้ว (จะเป็นห่วงอะไรขนาดนั้นว่ะ แฟนก็ไม่ใช่ หรือว่าใช่//โซนเถียงกับตัวในใจ).....โรงพยาบาลxxxxx"ตัวนี้เป็นยาทานหลังอาหารนะครับ 2เม็ดหลังอาหารเช้า กลางวัน เย็น.."
คิงตื่นมาด้วยความเพลียท่ามกลางความมืด อีกคนก็หลับในอ้อมกอดของเขาหน้าซบอกอย่างแนบแน่น"-"คิงพยายามถอดแขนออกจากฟาร์ที่นอนหนุนแขนเขาอยู่ด้วยความเงียบและเบา เขาลังเลที่จะเปิดไฟให้สว่างเพราะอีกคนยังหลับอยู่ สุดท้ายก็ต้องเดินไปเปิดสวิตช์ไฟเพราะเขาหาเสื้อผ้าไม่เจอ"อื่อ~ คุณจะกลับแล้วเหรอ"ฟาร์ยันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยอาการที่ดูเหนื่อยอิดโรย"ตื่นจนได้ // ขอโทษที่ทำให้คุณตื่นครับ""ไม่เป็นไรครับ""-""อ๊ะ! ผมไปส่งครับ"ฟาร์กำลังขยับตัวลุกออกจากเตียงนอน"ไม่เป็นไรครับ ตาสวยนอนต่อเถอะ ดูท่าน่าจะลุกไม่ไหว""อะ..อืม""ผมกลับแล้วนะครับ"คิงเดินไปหาฟาร์ที่เตียงโน้มหน้าเข้าใกล้มือทัดเกี่ยวผมตรงหู "~ฟอด~"คิงเอียงหน้าเข้าใกล้จมูกโด่งฝังลงตรงแก้มหอมฟอดใหญ่"อ๊ะ คุณ"ฟาร์สะดุ้งตกใจเอามือลูบแก้มตัวเอง"พักผ่อนเยอะๆครับ ตาสวยของเฮีย"คิงพูดจบก็เดินออกไป สายตามองแผ่นหลังยกยิ้มบางๆหน้าขึ้นแดงระเรื่อเขินอาย..."อ้าวเฮียคิง.. "โซนจ้องคนที่เดินลงบันไดออกมาจากห้อง เพื่อนสนิทเขา อีกฝ่ายมาตั้งแต่บ่ายตอนนี้ทุ่มหนึ่งแล้ว เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชายหนุ่มใส่มาดูยับกว่าครั้งแรกที่เห็นจนเกินจำเป็น แขนแกร่งพาดสูทตัวนอกเอาไว้"อ๊ะ
"หื่อ..คุณ..ผมขอโทษ"คิงมองอีกคนที่โกยเอาอากาศเข้าไป เนื่องจากจูบเมื่อกี้อาจจะทำให้หายใจไม่ทัน"-"ฟาร์มองคิงนิ่งๆ"โกรธเหรอ? ""-"//ส่ายหน้า ฟาร์กำลังมองริมฝีปากหนาที่เข้ามาผสมผสานกับปากของเขาเมื่อกี้ต่างหาก รู้สึกติดใจอยากสัมผัสมันอีกครั้ง"ทำไมมองผมแบบนั้น""จุ๊ฟ อื่อ"ฟาร์ไม่ได้ตอบ แต่โน้มใบหน้าจนริมฝีปากเข้าไปจูบคิงอีกครั้ง แต่โดนมือแกร่งประคองกรอบหน้าและผละออกห่างอย่างเบามือ"ตาสวย คุณยังไม่หายดี"สีหน้าแววตาแสดงความเป็นห่วง"ไม่ได้เอาหน้าทำ"ฟาร์พูดออกมาอย่างดื้อรั้น".. คุณเครื่องติดเหรอครับ? " ใบหน้าหล่อยิ้มโน้มหน้าเข้าใกล้อีกครั้งพูดด้วยเสียงกระซิบ"-"//แววตาเป็นประกายพยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบ"งั้นผมจะพยายามเบามือนะครับ.."ฟาร์ไม่รอให้อีกฝ่ายเริ่ม โน้มหน้าไปซุกไซร้ที่คอขาวมือสองข้างค่อยๆ ถอดเสื้อสูทตัวนอกราคาแพงออก ตามด้วยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวด้านใน ปากสวยพรหมจูบไล่ลงมาถึงแผ่นอกกว้าง"ผมทำรอยได้ไหม..? "คนตาสวยช้อนมองใบหน้าคม"ตามใจคุณเลย ร่างกายนี้แทบจะเป็นของคุณอยู่แล้วตาสวย"คนตัวใหญ่ไม่พูดเปล่าช้อนสายตาหลุบต่ำลงมองผสานกัน มือช้อนเข้ากลุ่มปอยผมด้านหลังขยุ้มมืออย่างอ่อนโยน"ซี๊
"เฮ้อ"คิงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจที่คนตรงหน้าเขาไม่เป็นอะไรเหมือนที่เขากังวลฟาร์ตกใจที่อีกฝ่ายมาหาแบบไม่ทันตั้งตัวอีกแล้ว แต่ใจหนึ่งก็แอบใจเต้นเล็กน้อย ต่อให้เขาหายไปเงียบๆ คิงไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงด้วยซ้ำ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนิมันควรจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ แต่ไม่เลยการที่ฟาร์ไม่รับโทรศัพท์ทำให้อีกคนคิดไปไกล ดูจากท่าทางที่รีบร้อนแบบนี้ทิ้งงานมาแน่ๆ(ไม่น่าเลยไอ้ฟาร์เอ๊ย)(กูทำอะไรลงไปว่ะเนี่ย)คิงเองก็คิดไม่ต่างกันตอนที่หายตื่นตระหนกแล้ว เริ่มรู้สึกอายที่อยู่ๆตัวเองมาหาคนตาสวยแบบนี้ อีกฝ่ายจะคิดว่าเขาแปลกไหมนะ?"ขะ..เข้ามาก่อนสิคุณ"ฟาร์ทำตัวไม่ถูกที่อยู่ๆอีกคนก็โผล่มา ไม่รู้จะทำไงเผลอชวนเข้ามาในห้อง แทนที่จะชวนลงไปข้างล่าง แต่ลงไปด้านล่างคงคุยไม่สะดวกเพราะมีลูกค้าอยู่"อะ ครับ.."คิงก็ก้าวเดินเข้าห้องตามคำเชิญของฟาร์แบบกล้าๆกลัวๆ ฟาร์เดินไปที่ตู้เย็นหลังจากปล่อยให้คิงนั่งรอบนโซฟาตัวเล็กๆ เสียงน้ำในขวดไหลใส่แก้วท่ามกลางความเงียบสงบ "อ๊ะ!!"ฟาร์เดินกลับมาหาพร้อมแก้วน้ำในมือยื่นส่งให้ "ขอบคุณครับ"คิงรับมันมาประคองก่อนจะยกกระดกกลืนกินความชุ่มชื้นจนหมด ความร้อนและความเหนื่อยก่อนหน้าราวกับได้รั
"หุ้นดัชนีตอนนี้แม้จะอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานแต่เมื่อ2วันก่อนหุ้นนั้นอยู่ๆก็วิ่งขึ้นลงไม่หยุดนิ่งเลยครับ ผมเลยเอามาแจ้งกับทุกท่านถึงความเสี่ยงและไม่แน่นอนตอนนี้.. "เสียงของหัวหน้าแผนกบัญชีดังกังวานไปทั่วทั้งห้องประชุมตอนนี้ทั้งห้องมีแค่แสงจากหน้าจอ ที่ฉายภาพตารางหุ้นให้เห็นโดยทั่วกัน คิงจ้องมองและหัวนั้นก็คิดพิจารณาถึงความเป็นไปได้นั้นด้วย เลขหุ้นวิ่งขึ้นลงแบบนี้คือความเสี่ยงที่จะปล่อยไปไม่ได้ ยังไงก็ต้องคอยเฝ้าระวังไว้อยู่เสมอในธุรกิจนั้นจะประมาทไม่ได้ ความประมาทและความไม่รอบคอบคือการฉุดดึงกิจการให้ล้มเหลว--.."ปิดประชุม วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ"เสียงพูดคุยและฝีเท้าทยอยลุกออกจากห้องหลังปิดการประชุมไปด้วยคำสั่งของประธานบริษัทให้ค่อยเฝ้าระวังเลขหุ้น แม้การเปลี่ยนแปลงเพียงน้อยก็ไม่ควรละเลยเป็นอันขาด รวมถึงการจัดการเรื่องอื่นที่ถูกนำเสนอด้วย"เฮ้อ~" เสียงถอนหายใจด้วยความเหนื่อย มือแกร่งรูดเนกไทคลายลงเล็กน้อย แผ่นหลังทิ้งตัวพิงกับเก้าอี้นั่ง ลินนาถือเอกสารมองน้องชายตัวเองเล็กน้อยที่แผ่หลาอย่างหมดสภาพ ถ้าเป็นปกติเธอคงจะต่อว่ากับท่าทางไม่สมกับประธานแบบนั้น--แต่คราวนี้เธอเข้าใจที่คิงหมดแรงแบบนี้เพ
6 โมงเช้าร้านสักแถวนั้น เปิดให้บริการแล้ว ทั้งๆที่ธุรกิจแบบนี้มันไม่จำเป็นต้องเปิดเช้าก็ได้แต่ฟาร์ก็ยังเปิดเวลานี้ตลอด..เขาไขประตูบานพับดันขึ้นข้างบนจนเสียงดังครืดคราด วันนี้ช่วงเช้าจนถึงเที่ยงนั้นเด็กที่ประจำร้านเขาไม่อยู่เพราะมีธุระที่ต้องสะสางเขารับรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อหัวค่ำความกระชั้นชิดที่ดันมาบอกเวลานั้น ทำให้เขาอดติเตียนอีกฝ่ายเสียไม่ได้ แต่เอาเถอะเอาเป็นว่าวันนี้มีแค่ไอ้โซนกับผม อีกอย่างงานเองก็ลดปริมาณลงเนื่องจากสภาพของผมไม่สามารถรับงานสักได้ในตอนนี้ หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลเขาก็นึกขึ้นได้และวุ่นวายอยู่กับการติดต่อบอกลูกค้าที่นัดสักเอาไว้ ดีที่คิวใกล้ๆถึงนั้นเข้าใจและยอมเลื่อนวันออกไปอีกนิด"สวัสดีครับตาสวย" "เฮ้ย!!??" เสียงทักทายทำให้เขาหันไปมองก่อนจะตกใจเมื่อเห็นคิงในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม (แต่งตัวดูดีเห๊ะ ว่าแต่มาไงว่ะเนี่ย??)ดวงตาข้างซ้ายนั้นฉายความประหลาดใจก่อนจะหันไปมองรอบบริเวณ และกลับมาสำรวจชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นลงคิงเผยรอยยิ้มเมื่อเห็นท่าทางดูตลกขบขันคิดไม่ผิดที่ตัวเองอุตส่าห์ลงทุนตื่นเช้าออกจากคอนโด ก่อนชูถุงใส่น้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ให้อีกคน"กินไหมครับ?" "ห๊ะ?"
"ผมขอโทษครับ...ตาสวยๆ ของคุณต้องเป็นแบบนี้"น้ำเสียงรู้สึกผิดคิงสงสารคนที่อยู่ๆตรงหน้าต้องมาเจ็บตัวเพราะเขา แม้ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกจะห้ามก็ไม่ทันแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก โกรธตัวเองมากที่ทำได้เพียงมองดูอีกคนโดนกระทำทั้งที่ไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย ถึงฟาร์จะเป็นผู้ชายที่ดูแข็งแรงตัวเล็กกว่าเขาหน่อยเดียวแต่ก็ไม่สมควรที่จะมาเจอแบบนี้ ถ้าเสร็จจากนี่เขาต้องจัดการกับนัทเด็กในอาณัติของเขาให้เด็ดขาด"เอ่อ เดี๋ยวก็คงดีขึ้นไม่เป็นไรหรอกคุณ""หน้ายังแสบร้อนอยู่ไหม"แววตาเศร้าน้ำเสียงอ่อนลงกว่าปกติ"อื่อ"ฟาร์พยักหน้าเพียงเล็กน้อย"ตาสวย""อยู่ใกล้กันแค่นี้จะเรียกทำไม"ฟาร์ตอนแรกรู้สึกแปลกๆ ที่อีกฝ่ายเรียกตัวเองด้วยคำนี้ แต่ตอนนี้เริ่มจะชินแล้ว อย่าเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ"ขอโทษ""อ๊ะ!!..บทจะเศร้าก็เหมือนหมาหงอยเลย บอกแล้วนิเดี๋ยวก็หาย""ผมทำให้คุณต้องเจ็บตัว""สรุปใครต้องเป็นปลอบเนี่ย"ฟาร์ไม่เคยเห็นคิงเป็นแบบนี้เลย พูดน้อยเสียงเรียบเศร้าๆ หน้าหงอยๆ ถึงเขาจะเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งก็พอดูออกว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง ปกติอารมณ์ดีกระดี๊กระด๊าพูดจากวนตีนใบหน้าจะมีรอยยิ้มตลอดเวลา"-""หัดเลี้ยงดงเลี้ยงเด็ก เป็นไง.."
"ฟาร์เป็นอะไรมากไหม"คิงลนลานไปหาฟาร์ทันทีเพื่อเช็กดูว่าอีกคนเป็นอะไรมากหรือเปล่า ผู้คนและพนักงานที่สังเกตการณ์อยู่นั้นบางคนตกใจจนเผลอกรีดร้องกับเหตุการณ์รุนแรงที่เกิดขึ้น "ทำอะไร!? ห๊ะ!! "ความโกรธของคิงแล่นปะทุฉับพลัน หันหน้าไปตะคอกกับผู้กระทำ–" !! " ความโกรธที่ฉายชัดบนใบหน้าทำให้นัทผงะ เผลอกลัวไปเล็กน้อยเฮียคิงไม่เคยตะคอกเขาสักครั้ง นี้ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพอรู้ว่าต้นเหตุมันมาจากคนที่ทรุดตัวกอบกุมใบหน้าภายใต้อ้อมแขนนั้น จากความหวาดเกรงก็กลายเป็นความโกรธกริ้วขึ้นมา"ทำไมล่ะครับ!? ทำไมนัทจะทำมันไม่ได้ ก็มันสะเหล่อมายุ่งกับเฮียคิงเองนิ!!"ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไปด้วยแรงริษยา ตวัดตามองไปที่ฟาร์"นัท!!" คิงผละออกจากฟาร์ตรงเข้าไปหาเด็กใต้อาณัติ การกระทำครั้งนี้แสดงให้เขาเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง มือคว้าหมับบีบกรามเล็กแน่นด้วยความโมโหตามแรงผู้กระทำคิงลดเสียงจนได้ยินกันแค่สองคนอาจเพราะไม่อยากให้คนอื่นรับรู้--หรือแค่อยากจะย้ำเตือนแค่กับตัวนัทเอง"ฟังนะ ต่อให้กูจะควงใคร จะมีใครแล้วมันทำไม? มึงเป็นแค่เด็กกูตามสัญญาก็บอกมึงชัดแล้วนิ ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวกับชีวิตกู มึงก็จะได้อยู่สบายๆมีเงินใช้มีเงิน
"ไม่อยากเจอ โว๊ย!!"ฟาร์เดินนำหน้าไปหันหลังมาคุยกับคนพี่"ฮ่า ฮ่า"คิงหัวเราะร่าออกมาอยากพอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูหงุดหงิดมันน่ารักในสายตาเขาคิงเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเดินห่างออกไปเผลอนึกอะไรขึ้นได้"เดี๋ยวดิคุณ.." คิงเดินก้าวสับขาเร็วคว้าหมับจับข้อมือฟาร์รั้งอีกคนเอาไว้ก่อน"อะไรอีก!? "ฟาร์กระฟัดกระเฟียด หันหน้ามาตวัดตามองคิงด้วยความโมโหร้ายถ้าอีกคนรั้งเขาด้วยเหตุผลบ้าๆอีก เขาจะต่อยหน้าแม่ง--"!! " คิงผงะเล็กน้อยเมื่อถูกฟาร์แสดงออกว่าไม่ชอบใจมากขนาดไหนแต่ก็ไม่ได้ปล่อยข้อมือ กลัวอีกคนจะหนีหายไปเสียก่อนจะได้พูด (กูจะโดนแมวข่วนหน้าไหมว่ะ?)"กินข้าวกับผมไหม? "คนตัวใหญ่ส่งยิ้มเชิญชวน"ไม่.."แต่ก็ถูกฟาร์ตอกกลับอย่างชัดถ้อยชัดคำ"กินสินะ โอเคงั้นไปกันเถอะ~~" คิงยิ้มร่าเมินคำปฏิเสธของแมวน้อยอย่างสมบูรณ์แบบและจับลากฟาร์ไป--"คุณชอบกินอะไรเหรอ? ชาบูไหม? ""ไม่เว้ยยยย! ไม่กินนนน! "ฟาร์พยายามขืนตัวตามแรงลากจูงของคิง แต่กับไม่เป็นผล แม่ง! แรงเยอะจังว่ะ--"ปล่อยสิโว้ยยยยยย!""ชาบูเนอะ~~"คนตัวใหญ่พูดเองเออเอง ไม่บ่อยให้แมวน้อยปฏิเสธ พลางจับลากจนถึงร้านอาหาร ท่ามกลางสายตาของคนในห้างที่หันมามองตลอดทาง..