Novels by ชีริน

1 ปีผ่านไปปราบเหลือบสายตามองแฟนหนุ่มที่นั่งจ้องทีวีตาไม่กะพริบเสียงของหนังเรื่องเจมส์ บอนด์พากย์เสียงไทยดังแววมาหาเขาที่อยู่ในครัวทำกับข้าว ตอนที่ทำๆอยู่มือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูเป็นพักๆสายตาคมหยุดอยู่รูปๆหนึ่ง เป็นแหวนวงหนึ่งดีไซน์เรียบๆแต่ข้างในกับฝั่งกะรัตเพชรเม็ดงามไว้ รอยยิ้มผุดขึ้นมาเมื่อคิดถึงสิ่งที่จะทำ "เถื่อน!!"เสียงตะโกนเรียกมาจากด้านนอก"ครับ!!"ปราบที่ยังอยู่ในครัวขานตอบรับไปเสียงดัง"เสร็จหรือยังหิวแล้ว เห็นเข้าไปในครัวนานแล้ว""เสร็จแล้วค้าบบ"ปราบรีบยกอาหารที่ทำเสร็จมาจัดวางที่โต๊ะ"กว่าจะเสร็จต้องให้เรียก""ขี้บ่นจังเลยเรา ลุกมากินได้แล้ว"โซนเดินมาหาคนพี่ที่โต๊ะอาหาร นั่งทานอาหารด้วยกัน วันนี้ทั้งสองตกลงกันว่า จะหยุดอยู่บ้านด้วยกันเพราะเป็นวันครบรอบ1ปีที่คบกันมา แต่เหมือนสิ่งที่คุยกันไว้จะไม่เป็นไปตามที่คิด…."วันนี้เฮียเข้าบ่อน อยู่บ้านคนเดียวได้ไหม""วันนี้วันครบรอบ1ปีที่กลับมาคบกัน ไหนบอกจะหยุดใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวันไง"โซนกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยต้องวางซ้อนลงทันที ด้วยหน้าตาที่บึ้งตึงแสดงความไม่พอใจ"เฮียไปแป๊บเดียว ลีโทรมาตามตั้งแต่เช้าแล้ว""ทำไมต้องเป็นวันน

โซนงัวเงียตื่นขึ้นมา มือควานหาโทรศัพท์เป็นอันดับแรก พยายามหลี่ตามองเวลาที่ปรากฏตรงหน้าจอเพราะยังปรับสายตาไม่ได้ แต่ต้องดีดตัวเองลุกนั่งด้วยความตกใจเพราะตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงแล้ว กวาดสายตามองจนทั่วห้องก็ไม่เห็นคนพี่"เถื่อน"ขานเรียกทั้งที่ยังอยู่บนเตียงนอน"ครับ""เถื่อน!!""ค้าบบ…"ปราบวิ่งเข้ามาในห้องนอนหน้าตาตื่น ด้วยสภาพที่สวมแค่บล็อกเซอร์ตัวเดียวท่อนบนไม่สวมเสื้อแต่ถูกบดบังรูปร่างด้วยผ้ากันเปื้อน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดูแซ่บและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน โซนต้องสลัดภาพความคิดนี้ออกจากหัว…"สายแล้วทำไมไม่ปลุก""เห็นนอนสบายเลยไม่กล้าปลุก""ปานนี้ไอ้ฟาร์ด่ากูแล้ว""เฮียโทรไปบอกฟาร์แล้วว่าวันนี้โซนไม่เข้าร้าน"ปราบอยากให้คนน้องได้นอนเต็มอิ่มเห็นรับงานสักทุกวันจนไม่มีเวลาพัก เลยถือวิสาสะใช้โทรศัพท์ของคนน้องโทรหาฟาร์"เฮีย!!!? "โซนไม่ได้ตกใจที่ปราบโทรหาฟาร์แต่ตกใจคำที่ปราบใช้แทนตัวเองซึ่งไม่ได้ใช้คำนี้กับเขาบ่อยนัก"ครับ""กูไม่ได้เรียกมึง แค่อุทาน""อ้าว!!เหรอ? ""เป็นบ้าอะไรของมึงอีกเนี่ย แทนตัวเองว่าเฮียทำไม""ไม่ได้เป็นบ้าอยากเป็นผู้ชายอบอุ่นในสายตามึงไง""ตายกูตาย ตายแน่ๆ กู""จะรีบตายไปไหนอย

ทั้งสองกลับมาจากดูร้านสักที่ปราบทำไว้ให้ แวะกินข้าวระหว่างทาง กว่าจะมาถึงบ้านก็เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว"ปราบให้กูนอนห้องไหน""ห้องนี้"ปราบนิ้วชี้ไปห้องที่เคยนอนด้วยกัน แล้วปราบก็เดินเอาของกินขนมที่ซื้อมาไว้เผื่อคนน้องหิวตอนดึก ส่วนโซนเดินเข้าไปอาบน้ำพอเสร็จแล้วล้มตัวนอนลงที่นอน เห็นคนพี่เดินเข้ามาในห้องแต่ไม่ได้ทักท้วงอะไร คิดว่าคงเข้ามาอาบน้ำเพราะเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวอยู่ในห้องนี้หมด โซนเลยเผลอหลับด้วยความเพลีย"อื่อ" โซนรู้สึกไม่สบายตัวอึดอัดเหมือนมีอะไรมากดทับช่วงอก"อื่อ~ ปราบหายใจไม่ออก"โซนลืมตาดูเห็นแขนคนพี่กอดรัดที่อก ขาก่ายตรงเอวแน่น"อยู่นิ่งๆ""ไหนบอกให้กูนอนห้องนี้""ใช่ ให้มึงนอนห้องนี้ไง""ทำไมมึงยังมานอนกับกู""กูก็นอนห้องนี้เหมือนกัน""ไปนอนห้องนู้น""แอร์ยังไม่ได้ซ่อมเลยกูร้อน""มึงนี่เจ้าเล่ห์จังนะ""เจ้าเล่ห์ที่ไหนไม่ได้เจ้าเล่ห์ซะหน่อย""ขยับไปเลยกูจะนอน""กอดหน่อย ไม่ได้กอดเป็นปีแล้ว""เนียนเลยนะมึง""กลับมาคบกันแล้วกอดไม่ได้เหรอสงสารกูหน่อยโซน""เออก็ได้เห็นว่าทำตัวดีมาตลอดหรอกนะ""ขอบคุณครับพี่เมตตา""ฮ่าๆๆ"โซนหลุดขำกับคำพูดเย้าแหย่ของคุณพี่"โซน""ว่า""ถ้าจะกรุณากว่

1ปีผ่านไปโซนยังสักที่ร้านของฟาร์เหมือนเดิมที่สำคัญลูกค้าเยอะกว่าเดิม จนต้องจองคิวข้ามเดือนข้ามปีกันเลยทีเดียวตอนนี้สถานะผมกับปราบก็ยังไม่ได้เลื่อนขั้นกลับมาเป็นแฟน มันก็ยังตามจีบผมเหมือนเดิมตามที่มันพูดไว้เมื่อปีที่แล้ว มาหาผมเกือบทุกวันงานการไม่รู้ได้ทำหรือเปล่า เดียวมารับไปกินข้าว เดียวซื้อนั่นนี่มาให้กลัวผมสักทั้งวันไม่มีเวลากินข้าว พาไปเที่ยวบ้างบางโอกาสแต่ว่าวันนี้ผิดแปลกไปจากทุกวันไม่เห็นแม้เงาของเจ้าตัว…"ลูกค้าหมดแล้วมึงมานั่งจ้องประตูอะไรตรงนี้โซน"ฟาร์เดินออกมาจากห้องสักเห็นโซนนั่งหน้าหงอยอยู่แถวประตูทางออกของร้าน"เปล่า""เปล่านี่คือ""พี่โซนนั่งรอแฟนอยู่ครับลูกพี่"วุฒิเด็กในร้านที่ยืนอยู่แถวนั้นพูดแทรกขึ้นมา"แฟน..?"ฟาร์หันไปมองหน้าเด็กในร้าน"ใช่ครับ ผู้ชายตัวใหญ่ๆหล่อๆที่มาบ่อยๆแต่วันนี้ยังไม่เห็นมา""อ๋อ..ก็เลยมานั่งมองประตูรอเขา"ฟาร์หันมามองหน้าโซนอีกครั้ง"อะ..อะไรของมึง กูนั่งเล่น"โซนพูดตะกุกตะกักทำหน้าเลิ่กลั่ก"อ้อเหรอ"ฟาร์ยกยิ้มมุมปากยิ่งเห็นเพื่อนทำตัวมีพิรุธยิ่งอยากแกล้ง"ก็ใช่น่ะสิมึงสงสัยอะไร""ยังไม่ใจอ่อนให้เฮียปราบอีกเหรอ""กูกลัว"สีหน้าเปลี่ยนทันทีรอยยิ้

หลังจากที่จีนกลับไป ลูกน้องในร้านรักบิ๊กไบค์ต่างมองหน้ากันสีหน้าเครียดๆ"เป็นยังไงบ้างว่ะเซฟ"ธีร์เอ่ยถามเพื่อน"ปีศาจเข้าสิงอีกแล้วว่ะ น่ากลัว""มึงไม่กลับขึ้นไปดูเฮีย""ไม่เอา นอกจากซ้อแล้วก็ไม่มีใครรับมือเฮียได้เลย""อยากรู้จริงๆคุณเขาไปพูดอีท่าไหนเฮียถึงได้อารมณ์ขึ้นแบบนั้น"ลูกน้องยังไม่ทันหายสงสัย อยู่ๆเจ้าของเรื่องเดินลงมาจากห้องทำงานชั้นบน..."ดูร้านด้วยนะ"ปราบเดินผ่านหน้าลูกน้องไป ด้วยสีหน้าท่าทางอารมณ์ดี "ฮ เฮียจะไปไหน""ไปง้อซ้อของพวงเอ็งไง""แต่เฮียยังเซ็นเอกสารยังไม่เสร็จ""เดี๋ยวกลับมาเซ็น""ไอ้เซฟไหนมึงบอกปีศาจเข้าสิงเฮียไงว่ะ"หลังจากปราบเดินออกไป ธีร์หันไปถามเซฟด้วยความแปลกใจ"ไม่รู้เหมือนกัน ไงเป็นงี้ได้ เดินยิ้มร่าเลย"เซฟถึงกับหยี่ผมตัวเองอย่างงงๆปราบได้เวลาก็ออกไปหาโซนที่ร้านสักพร้อมซื้อชาเขียวเข้มๆๆของโปรดโซนไปด้วยเขาเดินออกจากรถด้วยสีหน้าชื่นบานมองมาจากดาวอังคารยังเห็นรอยยิ้มที่ฉีกกว้างกับบรรยากาศแจ่มใสเริงร่าเลย ฟรืด ฟรืดเด็กในร้านคงเดิมเหงื่อออกเล็กๆเมื่อคิดว่าอาจจะรับมือกับปราบอีกครั้ง "โซนยังสักอยู่ไหม""สักอยู่ครับ""เหลืออีกกี่คิว""เอ่อ…"เด็กผู้ชายคนนั้

"เอาวะจะได้คุยให้จบจะได้ตัดปัญหาสักที"ก๊อก ก๊อกฟรืด ฟรืด"เฮียมีคนมาขอพบครับ เขาบอกว่ามาจากบริษัทนำเข้าอะไหล่รถบิ๊กไบค์"ธีร์วิ่งขึ้นมาจากด้านล่างมารายงานเจ้าของร้าน"อื่อ ไปพาเขาขึ้นมา"สุดท้ายก็ต้องเชิญจีนขึ้นมาบนห้องทำงานเพราะเหตุการณ์หลังจากนี้ เขาคงไม่ไคล้อยากให้คนอื่นรับรู้เท่าไหร่นัก เพราะจีนคงไม่คุยแค่เรื่องงานอย่างเดียวดูจากการมาในครั้งนี้ฟรืด ฟรืดเป็นธีร์ที่เปิดประตูเข้ามาอีกครั้งตามด้วยคุณจีนที่เดิมตามมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเป็นมิตร"ออกไปก่อน"ปราบเชิดหน้าให้เซฟที่อยู่ในห้องกับเขาตั้งแต่แรกและธีร์ที่พึ่งขึ้นมาพร้อมจีนให้ออกไปจากห้องก่อน ไม่ใช่ว่าเขาอยากอยู่สองต่อสองกับจีน เพียงเพราะกลัวว่าจีนจะพูดอะไรที่ไม่สมควรพูดออกมามันจะทำให้คนอื่นมองจีนไม่ดีร่วมถึงตัวปราบด้วย เพราะจีนก็เป็นถึงผู้บริหาร คนอื่นจะเอาไปพูดต่อในทางที่ไม่ดีได้"ขอโทษที่รบกวนนะครับปราบ""เชิญนั่งก่อนครับ""ขอบคุณครับ"จีนนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับปราบมีโต๊ะทำงานขั้นกลางระหว่างทั้งสองคน"คุณจีนมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ? มาหาผมถึงนี่"เขามองคนตรงหน้าด้วยสายตาราบเรียบไม่อยากจะเสวนาด้วยเท่าไหร่หนัก"คุณ.. อะไรกันปราบ

"ทานข้าวเสร็จเฮียจะไปไหนต่อหรือเปล่าครับ"มีนถามคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามที่แวะมาทานข้าวด้วยกัน"ว่าจะไปดูของใช้หน่อย มีนอยากได้อะไรไหม""เอาเป็นครีมทาผิวแล้วกันครับซื้อมาเยอะหน่อยก็ได้เห็นมีโปรโมชั่นอยู่"มีนเป็นชายที่ค่อนข้างเจ้าสำอางเขาไม่ยอมให้ภาพลักษณ์ภายนอกเขาออกมาดูแย่ เพราะนั้นอาจหมายถึงการลดทอนความน่าเชื่อถือของเขาแก่ลูกค้า"ได้เลยครับ เดี๋ยวเฮียซื้อมาให้"โฮปลูบหัวคนรัก“ผมโอนตังค์ให้” มีนกำลังจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ถูกห้ามไว้..“ไม่เป็นไรเฮียมีตังค์”“เกรงใจครับ”“ช่วยเฮียใช้หน่อย อยากตังค์หมดบัญชี” ว่าไปตั้งแต่คบกันมามีนก็ไม่เคยขออะไรเขาเลย ขนาดซื้อให้ยังไม่กล้ารับแถมจะโอนเงินค่าของคืนให้เขาอีกต่างหาก (อาจจะเพราะอีกฝ่ายไม่ต้องการเอาเปรียบเขา...แม้มันจะเรื่องเล็กน้อยที่เขาก็ไม่ใส่ใจ)“อย่ามาบ่นทีหลังนะครับ”“ซื้อของให้แฟนแค่นี้สบายมากครับ” หลังจากทานข้าวเสร็จโฮปก็ออกไปซื้อของที่ห้างตามที่คุยกัน ส่วนมีนยังดูแลลูกค้าที่ร้านต่อ โฮปเดินเลือกซื้อของใช้จนเป็นที่พอใจก่อนจะเดินผ่านร้านขนมของโปรดมีนที่ครา

คอนโดของโฮป"วันนี้เหนื่อยไหมครับไปเที่ยวเสร็จกลับมาก็ต้องไปดูแลร้านต่อเลย"โฮปที่นั่งสไลน์หน้าจออยู่ วันนี้เขามานอนที่บ้านของมีนอีกอย่างมีนอยู่คนเดียวครอบครัวอยู่ต่างประเทศหมด (มีนบอกแบบนั้น) ปกติเขากับมีนก็สลับไปมาแบบนี้นอนคอนโดเขาบ้างนอนบ้านมันบ้าง"นิดหน่อยครับ ว่าแต่เฮียเถอะดูอะไรอยู่ครับ"เห็นตั้งหน้าตั้งตาดูหน้าจอมาสักพักแล้ว"พอดีเฮียว่าจะรับสมัครพนักงานเพิ่มช่วงนี้ลูกค้าเยอะ"ดูเรซู่เมที่ส่งเข้ามาผู้จัดการคัดและส่งเข้ามาในเมลให้เขาดูเผื่อมีคนไหนที่ถูกใจ"รับเด็กเสิร์ฟไหมครับ"มีนเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น"ใครจะสมัครเหรอ"เขาเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่สายตาต่างระดับกับเขา"มีนไง""ถ้าเป็นคนนี้ไม่รับ"เขาเกี่ยวเอวอีกฝ่ายเข้าหาแล้วดันให้นั่งทับลงที่ตักของตัวเอง"อ้าวทำไมหล่ะครับ มีประสบการณ์ด้วยนะ"มือคล้องคอของคนรักอย่างออดอ้อน"ก็คนนี้มีตำแหน่งว่างไว้ให้แค่ตำแหน่งเดียว"โฮปยิ้มกรุ่มกริ่ม"ตำแหน่งอะไรเหรอครับ""แฟนเจ้าของร้าน""พูดจาน่ารักแบบนี้วันนี้อยากได้อะไรเป็นรางวัลไหมครับ"“ให้ไหมละ แต่ไม่เอาดีกว่ามีนคงยังเหนื่อยอยู่ แค่นอนกอดก็พอ"โฮปซุกหน้ากับอกแฟนตัวเองสูดดมกลิ่นหอมๆ ชื่นใจ

ครืน!!“โฮปมึงนอนยัง”“กำลังจะนอนนี่แหละมึงมีอะไร” โฮปถามคนที่โทรเข้ามาหากลางดึก“พรุ่งนี้เจอกันแต่เช้านะมึง” ปราบพูดกำชับเพื่อน พรุ่งนี้เป็นวันที่พวกเขาทั้ง 3 คู่ นัดกันไปออกทริปบิ๊กไบค์และนอนกางเต็นท์1คืน“รู้แล้วน่ากำลังจะนอนนี่ไง” จะไม่ได้นอนก็เพราะมึงโทรมารบกวนนี่แหละ“กูกลัวมึงแอบเอาเมียก่อนไปเดี๋ยวไม่มีแรงขับรถ” ปราบพูดเย้าแหย่พร้อมกับเสียงขำที่เล็ดลอดเข้ามาในสาย“ถึงเอากูก็ไหวไม่ได้เหมือนมึงนั่งก็โอ๊ยลุกก็โอ๊ยทำตัวเป็นคนแก่ไปได้”“ค้าบบๆ พ่อคนอายุน้อย อีกไม่กี่ปีก็จะ 40 แล้ว พ่อหนุ่มเหลือน้อย” ปราบเยาะกลับด้วยความหมั่นไส้“จะเลิกกวนได้ยัง ที่โทรมานี่คือ”“โทรมากวนเฉยๆ พึ่งเก็บของเสร็จ”“รีบไปนอนเลยมึง”“เออกูไปแล้ว โซนเรียกแล้วเดี๋ยวกูโดนด่า”“เออๆ” แล้วปราบก็ว่างสายไป โฮปได้แต่มองหน้าจอแล้วส่ายหัวให้กับความมึนของเพื่อนตัวเอง มันกวนตั้งแต่อายุ 20 ยันจะ 40 แล้ว ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงวะ“เฮ้อ!!” โฮปได้แต่ถอนหายใจออกมายืดยาว“มีอะไรหรือเปล่าครับ” มีนเอ่ยถามคนอายุมากกว่าหลังจากที่เห็นวางสาย“ไอ้ปราบมันโทรมากับซับเวลากลัวเราสาย แต่เฮียว่ามันคงนอนไม่หลับถ้าไม่ได้กวนประสาทใครสักคน” โฮป

"ไม่เคยท้าอยู่แล้วครับ ยังไงพรุ่งนี้มีนก็เข้าร้านสายฉะนั้นคืนนี้มีนมีเวลาให้เฮียทั้งคืน" มีนฝากรอยจูบไว้ที่ซอกคอของโฮปอีกครั้ง“เฮียจะตีให้ก้นลายเลยคอยดู” เพื่อที่จะได้สั่งสอนคนดื้อเสียทีว่าอย่าทำให้เขาหึงแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง“ตีแรงๆ เลยนะครับ อยากร้องดังๆ” มีนไม่กลัวอยู่แล้ว“ไม่กลัวเลยสินะ” เขาใช้ดวงตาสีน้ำข้าวกดมองอีกคน มุมปากมีรอยยิ้ม“กลัวสิครับ มีนกลัวเฮียจนตัวสั่น” มีนแกล้งสั่นไหล่เบาๆ“ดื้อนักเหรอ เพี้ยะ!!” ฝ่ามือแกร่งตีลงแก้มก้นคนที่นั่งอยู่บนตักอย่างแรง โฮปใบหูแดงเถือกสัมผัสนุ่มเด้งเหมือนกับก้นของคนวัยรุ่นทำเขาใจเต้นระส่ำแต่ต้องเก็บอาการไว้“อื่อ~ เฮีย” มือหนาลูบปรอยๆ ตรงที่โดนตี พร้อมแสดงสีหน้าบูดบึ้ง ตีมาได้เจ็บนะเนี่ย“ไหนบอกให้เฮียตีแรงๆ แค่นี้ก็ร้องแล้ว” แขนแกร่งกระชับเอวสอบเข้ามาแนบชิด กระซิบถามจนริมฝีปากจะแตะจมูกโด่งอยู่แล้ว“ตีตอนเอากับตอนนี้ไม่เหมือนกัน” มีนพูดพร้อมย่นใบหน้า“ไม่เหมือนยังไง หืม” โฮปลูบก้นกลมนั้น ผ่านเนื้อผ้าของกางเกงขายาวเขาอดกระตุกยิ้มเอ็นดูไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้างองุ้มนั้น“เฮียก็ลองเอาแล้วตีดูสิครับจะได้รู้” กูนี่ก็พร้อมเสียตัวเหลือเกิน ที่ห้อง

"ทำอะไร!!"เสียงตะโกนดังไปทั่วทางเดิน ของใครบางคนที่มีนคุ้นหูเป็นอย่างดี"เฮียโฮปใจเย็นๆ"มีนที่เห็นแฟนตัวเองพุ่งมาแต่ไกลรีบเอาตัวขวางและกางแขนกั้นไว้ เขารู้นิสัยเฮียโฮปดีเวลาโมโหน่ากลัวขนาดไหน กลัวว่าจะต้องเป็นเรื่องใหญ่จนต้องขึ้นโรงพักกันซึ่งในวันเกิดเพื่อนของอีกฝ่ายเขาไม่อยากให้เกิดเรื่องยุ่งยากแบบนี้สักเท่าไหร่"คนนี้เหรอครับแฟนคุณ"ชายหนุ่มยกมือชี้ไปที่โฮปมองสลับกับมีนอย่างไม่รู้สึกเดือดร้อน เดิมทีเหตุการณ์แบบนี้ใช่ว่าเขาจะไม่เคยสักหน่อย"คุณรีบกลับไปโต๊ะตัวเองเถอะครับ ผมไม่อยากมีเรื่อง"มีนหันไปบอกกับผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น"มันทำอะไรมีน" โฮปหันมาถามดวงตาคู่คมดูอารมณ์เสียมาก มีนรู้ว่าในเวลานี้การพูดอธิบายทุกอย่างอีกฝ่ายคงไม่ฟังนักเขาจึงพูดออกมาสั้นๆ แทน"ไม่ได้ทำอะไร""เฮียเห็นมีนยืนคุยกับมันตั้งนาน""ผมก็แค่ทำความรู้จักนิดหน่อยเองครับ"คนเมาพูดจายียวนไม่สนใจว่าตอนนี้กำลังทำให้คนทั้งสองผิดใจกัน มีนตวัดตามองคนแปลกหน้าอย่างไม่พอใจแวบหนึ่ง"กูถามแฟนกู ไม่ได้ถามมึง"โฮปกัดฟันก่อนจะกดตามองอีกฝ่าย นั้นทำให้คนเมาเกิดอาการฉุนขึ้นมาแล้วตรงเข้ามากระชากคอเสื้อของโฮป"อ้าว ไอ้เวรนี่!!""เห้ย!!ไอ้โฮปม

ผับ HTฟรืด!!“มาช้าว่ะ เป็นเจ้าของผับยังไงให้ลูกค้ารอ”ปราบพูดแซะโฮปที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและเป็นเจ้าของผับแห่งนี้“มึงมาเร็วเองค้าบบเพื่อน”"พวกกูพึ่งมาถึงก่อนมึงไม่กี่นาทีเอง รถติดแบบฉิบหายวายวอดมาก" คิงบ่นออกมา นอกจากปราบก็ยังมีคิงนี้แหละที่เป็นเพื่อนสนิทอีกคน เรารู้จักกันมาตั้งแต่เรียนมหาลัยการที่เขาได้คบกับมีนก็เริ่มมาจากการที่ปราบกับโซนเป็นแฟนกันและคิงกับฟาร์ก็เป็นแฟนกัน บังเอิญเขาก็โสดมีนก็โสดตอนนั้น พวกมันเลยยุยงส่งเสริมจนผีผลักให้เขากับมีนได้คบกัน (เขาควรขอบคุณพวกมันสินะที่ได้คนดีๆแบบมีนมาเป็นแฟน)"รถติดจริง นี่เฮียปราบก็ขับไปบ่นไปบอกกลัวจะเลยเวลาแจกมิกเซอร์ฟรี""เฮียอีกแล้ว ความจริงที่เฮียรีบเพราะโซนนั่นแหละ" ปราบหันไปโทษแฟนของตัวเองแทน พลางเบ้ปากที่โดนกล่าวหา"อ้าว!! ก็เป็นคนบอกเองว่าอยากมาก่อนสี่ทุ่มทำไมมาโบ้ยให้กัน เดี๋ยวกูทุบ"โซนยกกำปั้นขึ้นมาพร้อมมองตาแข็งใส่อีกฝ่าย"ยอมครับยอม ใครจะกล้าเก่งกับเมีย"ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงด่ากลับ ตั้งแต่เขากลับมาคบกันอีกครั้งโซนชี้ให้เป็นอะไรเขาเป็นหมด จากที่พูดกูมึงเดี๋ยวนี้จ๊ะจ๋าแทบทุกคำ"ไปนั่งไกลๆ เลยไป"โซนผลักไหล่อีกฝ่ายให้ออกห่าง"ไม่เอ

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปช่วงเช้าของวัน ชายหนุ่มขับรถคันหรูเข้าจอดอย่างรวดเร็ว เดินเข้ามาในร้านสักด้วยความสดใสอารมณ์ดี"สวัสดีครับเฮียคิง"โซนเห็นคนตัวใหญ่ที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในร้านอดที่จะทักทายไม่ได้"ครับ..""รู้สึกว่าช่วงนี้เฮียจะมาที่ร้านบ่อยกว่าปกตินะครับ""เฮียทำเพื่อนเราเจ็บนิ ต้องดูแลรับผิดชอบเขาสิ"ยิ้มรับ"เหรอครับ แล้ววันนี้ที่มาเพราะ…? "โซนเลิกคิ้วถามก่อนจะเว้นช่วงให้ตอบ"มารับเพื่อนเราไปโรงพยาบาลหมอนัดไว้""?? ""แต่ฟาร์พึ่งนั่งแท็กซี่ออกไปเมื่อกี้"ชี้นิ้วออกไปด้านนอก"เฮียบอกว่าจะมารับ? "หน้าของชายหนุ่มสับสนเล็กน้อย โซนขยายความเล็กน้อยเมื่อหัวคิ้วที่ขมวดลง"มันคงไม่อยากรบกวนเฮียละมั้ง ขนาดผมจะขับรถพาไปมันยังปฏิเสธเลยครับ""งั้นเฮียไปก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน--"พอคิงรับรู้ว่าอีกฝ่ายแอบไปหาหมอเองจึงรีบหมุนตัวเดินออกจากร้านทันใด--"อะอ้าว? ยังไม่ทันได้ถามอะไรเลย"ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากโซนไม่ทันได้พูดต่อ อีกฝ่ายเดินริ้วออกไปแล้ว (จะเป็นห่วงอะไรขนาดนั้นว่ะ แฟนก็ไม่ใช่ หรือว่าใช่//โซนเถียงกับตัวในใจ).....โรงพยาบาลxxxxx"ตัวนี้เป็นยาทานหลังอาหารนะครับ 2เม็ดหลังอาหารเช้า กลางวัน เย็น.."

คิงตื่นมาด้วยความเพลียท่ามกลางความมืด อีกคนก็หลับในอ้อมกอดของเขาหน้าซบอกอย่างแนบแน่น"-"คิงพยายามถอดแขนออกจากฟาร์ที่นอนหนุนแขนเขาอยู่ด้วยความเงียบและเบา เขาลังเลที่จะเปิดไฟให้สว่างเพราะอีกคนยังหลับอยู่ สุดท้ายก็ต้องเดินไปเปิดสวิตช์ไฟเพราะเขาหาเสื้อผ้าไม่เจอ"อื่อ~ คุณจะกลับแล้วเหรอ"ฟาร์ยันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยอาการที่ดูเหนื่อยอิดโรย"ตื่นจนได้ // ขอโทษที่ทำให้คุณตื่นครับ""ไม่เป็นไรครับ""-""อ๊ะ! ผมไปส่งครับ"ฟาร์กำลังขยับตัวลุกออกจากเตียงนอน"ไม่เป็นไรครับ ตาสวยนอนต่อเถอะ ดูท่าน่าจะลุกไม่ไหว""อะ..อืม""ผมกลับแล้วนะครับ"คิงเดินไปหาฟาร์ที่เตียงโน้มหน้าเข้าใกล้มือทัดเกี่ยวผมตรงหู "~ฟอด~"คิงเอียงหน้าเข้าใกล้จมูกโด่งฝังลงตรงแก้มหอมฟอดใหญ่"อ๊ะ คุณ"ฟาร์สะดุ้งตกใจเอามือลูบแก้มตัวเอง"พักผ่อนเยอะๆครับ ตาสวยของเฮีย"คิงพูดจบก็เดินออกไป สายตามองแผ่นหลังยกยิ้มบางๆหน้าขึ้นแดงระเรื่อเขินอาย..."อ้าวเฮียคิง.. "โซนจ้องคนที่เดินลงบันไดออกมาจากห้อง เพื่อนสนิทเขา อีกฝ่ายมาตั้งแต่บ่ายตอนนี้ทุ่มหนึ่งแล้ว เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชายหนุ่มใส่มาดูยับกว่าครั้งแรกที่เห็นจนเกินจำเป็น แขนแกร่งพาดสูทตัวนอกเอาไว้"อ๊ะ

"หื่อ..คุณ..ผมขอโทษ"คิงมองอีกคนที่โกยเอาอากาศเข้าไป เนื่องจากจูบเมื่อกี้อาจจะทำให้หายใจไม่ทัน"-"ฟาร์มองคิงนิ่งๆ"โกรธเหรอ? ""-"//ส่ายหน้า ฟาร์กำลังมองริมฝีปากหนาที่เข้ามาผสมผสานกับปากของเขาเมื่อกี้ต่างหาก รู้สึกติดใจอยากสัมผัสมันอีกครั้ง"ทำไมมองผมแบบนั้น""จุ๊ฟ อื่อ"ฟาร์ไม่ได้ตอบ แต่โน้มใบหน้าจนริมฝีปากเข้าไปจูบคิงอีกครั้ง แต่โดนมือแกร่งประคองกรอบหน้าและผละออกห่างอย่างเบามือ"ตาสวย คุณยังไม่หายดี"สีหน้าแววตาแสดงความเป็นห่วง"ไม่ได้เอาหน้าทำ"ฟาร์พูดออกมาอย่างดื้อรั้น".. คุณเครื่องติดเหรอครับ? " ใบหน้าหล่อยิ้มโน้มหน้าเข้าใกล้อีกครั้งพูดด้วยเสียงกระซิบ"-"//แววตาเป็นประกายพยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบ"งั้นผมจะพยายามเบามือนะครับ.."ฟาร์ไม่รอให้อีกฝ่ายเริ่ม โน้มหน้าไปซุกไซร้ที่คอขาวมือสองข้างค่อยๆ ถอดเสื้อสูทตัวนอกราคาแพงออก ตามด้วยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวด้านใน ปากสวยพรหมจูบไล่ลงมาถึงแผ่นอกกว้าง"ผมทำรอยได้ไหม..? "คนตาสวยช้อนมองใบหน้าคม"ตามใจคุณเลย ร่างกายนี้แทบจะเป็นของคุณอยู่แล้วตาสวย"คนตัวใหญ่ไม่พูดเปล่าช้อนสายตาหลุบต่ำลงมองผสานกัน มือช้อนเข้ากลุ่มปอยผมด้านหลังขยุ้มมืออย่างอ่อนโยน"ซี๊

"เฮ้อ"คิงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจที่คนตรงหน้าเขาไม่เป็นอะไรเหมือนที่เขากังวลฟาร์ตกใจที่อีกฝ่ายมาหาแบบไม่ทันตั้งตัวอีกแล้ว แต่ใจหนึ่งก็แอบใจเต้นเล็กน้อย ต่อให้เขาหายไปเงียบๆ คิงไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงด้วยซ้ำ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนิมันควรจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ แต่ไม่เลยการที่ฟาร์ไม่รับโทรศัพท์ทำให้อีกคนคิดไปไกล ดูจากท่าทางที่รีบร้อนแบบนี้ทิ้งงานมาแน่ๆ(ไม่น่าเลยไอ้ฟาร์เอ๊ย)(กูทำอะไรลงไปว่ะเนี่ย)คิงเองก็คิดไม่ต่างกันตอนที่หายตื่นตระหนกแล้ว เริ่มรู้สึกอายที่อยู่ๆตัวเองมาหาคนตาสวยแบบนี้ อีกฝ่ายจะคิดว่าเขาแปลกไหมนะ?"ขะ..เข้ามาก่อนสิคุณ"ฟาร์ทำตัวไม่ถูกที่อยู่ๆอีกคนก็โผล่มา ไม่รู้จะทำไงเผลอชวนเข้ามาในห้อง แทนที่จะชวนลงไปข้างล่าง แต่ลงไปด้านล่างคงคุยไม่สะดวกเพราะมีลูกค้าอยู่"อะ ครับ.."คิงก็ก้าวเดินเข้าห้องตามคำเชิญของฟาร์แบบกล้าๆกลัวๆ ฟาร์เดินไปที่ตู้เย็นหลังจากปล่อยให้คิงนั่งรอบนโซฟาตัวเล็กๆ เสียงน้ำในขวดไหลใส่แก้วท่ามกลางความเงียบสงบ "อ๊ะ!!"ฟาร์เดินกลับมาหาพร้อมแก้วน้ำในมือยื่นส่งให้ "ขอบคุณครับ"คิงรับมันมาประคองก่อนจะยกกระดกกลืนกินความชุ่มชื้นจนหมด ความร้อนและความเหนื่อยก่อนหน้าราวกับได้รั

"หุ้นดัชนีตอนนี้แม้จะอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานแต่เมื่อ2วันก่อนหุ้นนั้นอยู่ๆก็วิ่งขึ้นลงไม่หยุดนิ่งเลยครับ ผมเลยเอามาแจ้งกับทุกท่านถึงความเสี่ยงและไม่แน่นอนตอนนี้.. "เสียงของหัวหน้าแผนกบัญชีดังกังวานไปทั่วทั้งห้องประชุมตอนนี้ทั้งห้องมีแค่แสงจากหน้าจอ ที่ฉายภาพตารางหุ้นให้เห็นโดยทั่วกัน คิงจ้องมองและหัวนั้นก็คิดพิจารณาถึงความเป็นไปได้นั้นด้วย เลขหุ้นวิ่งขึ้นลงแบบนี้คือความเสี่ยงที่จะปล่อยไปไม่ได้ ยังไงก็ต้องคอยเฝ้าระวังไว้อยู่เสมอในธุรกิจนั้นจะประมาทไม่ได้ ความประมาทและความไม่รอบคอบคือการฉุดดึงกิจการให้ล้มเหลว--.."ปิดประชุม วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ"เสียงพูดคุยและฝีเท้าทยอยลุกออกจากห้องหลังปิดการประชุมไปด้วยคำสั่งของประธานบริษัทให้ค่อยเฝ้าระวังเลขหุ้น แม้การเปลี่ยนแปลงเพียงน้อยก็ไม่ควรละเลยเป็นอันขาด รวมถึงการจัดการเรื่องอื่นที่ถูกนำเสนอด้วย"เฮ้อ~" เสียงถอนหายใจด้วยความเหนื่อย มือแกร่งรูดเนกไทคลายลงเล็กน้อย แผ่นหลังทิ้งตัวพิงกับเก้าอี้นั่ง ลินนาถือเอกสารมองน้องชายตัวเองเล็กน้อยที่แผ่หลาอย่างหมดสภาพ ถ้าเป็นปกติเธอคงจะต่อว่ากับท่าทางไม่สมกับประธานแบบนั้น--แต่คราวนี้เธอเข้าใจที่คิงหมดแรงแบบนี้เพ

6 โมงเช้าร้านสักแถวนั้น เปิดให้บริการแล้ว ทั้งๆที่ธุรกิจแบบนี้มันไม่จำเป็นต้องเปิดเช้าก็ได้แต่ฟาร์ก็ยังเปิดเวลานี้ตลอด..เขาไขประตูบานพับดันขึ้นข้างบนจนเสียงดังครืดคราด วันนี้ช่วงเช้าจนถึงเที่ยงนั้นเด็กที่ประจำร้านเขาไม่อยู่เพราะมีธุระที่ต้องสะสางเขารับรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อหัวค่ำความกระชั้นชิดที่ดันมาบอกเวลานั้น ทำให้เขาอดติเตียนอีกฝ่ายเสียไม่ได้ แต่เอาเถอะเอาเป็นว่าวันนี้มีแค่ไอ้โซนกับผม อีกอย่างงานเองก็ลดปริมาณลงเนื่องจากสภาพของผมไม่สามารถรับงานสักได้ในตอนนี้ หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลเขาก็นึกขึ้นได้และวุ่นวายอยู่กับการติดต่อบอกลูกค้าที่นัดสักเอาไว้ ดีที่คิวใกล้ๆถึงนั้นเข้าใจและยอมเลื่อนวันออกไปอีกนิด"สวัสดีครับตาสวย" "เฮ้ย!!??" เสียงทักทายทำให้เขาหันไปมองก่อนจะตกใจเมื่อเห็นคิงในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม (แต่งตัวดูดีเห๊ะ ว่าแต่มาไงว่ะเนี่ย??)ดวงตาข้างซ้ายนั้นฉายความประหลาดใจก่อนจะหันไปมองรอบบริเวณ และกลับมาสำรวจชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นลงคิงเผยรอยยิ้มเมื่อเห็นท่าทางดูตลกขบขันคิดไม่ผิดที่ตัวเองอุตส่าห์ลงทุนตื่นเช้าออกจากคอนโด ก่อนชูถุงใส่น้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ให้อีกคน"กินไหมครับ?" "ห๊ะ?"