ตอนที่ 9 เกิดเรื่องจนได้

"ไม่อยากเจอ โว๊ย!!"ฟาร์เดินนำหน้าไปหันหลังมาคุยกับคนพี่

"ฮ่า ฮ่า"คิงหัวเราะร่าออกมาอยากพอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูหงุดหงิดมันน่ารักในสายตาเขา

คิงเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเดินห่างออกไปเผลอนึกอะไรขึ้นได้

"เดี๋ยวดิคุณ.." คิงเดินก้าวสับขาเร็วคว้าหมับจับข้อมือฟาร์รั้งอีกคนเอาไว้ก่อน

"อะไรอีก!? "ฟาร์กระฟัดกระเฟียด หันหน้ามาตวัดตามองคิงด้วยความโมโหร้ายถ้าอีกคนรั้งเขาด้วยเหตุผลบ้าๆอีก เขาจะต่อยหน้าแม่ง--

"!! " คิงผงะเล็กน้อยเมื่อถูกฟาร์แสดงออกว่าไม่ชอบใจมากขนาดไหนแต่ก็ไม่ได้ปล่อยข้อมือ กลัวอีกคนจะหนีหายไปเสียก่อนจะได้พูด (กูจะโดนแมวข่วนหน้าไหมว่ะ?)

"กินข้าวกับผมไหม? "คนตัวใหญ่ส่งยิ้มเชิญชวน

"ไม่.."แต่ก็ถูกฟาร์ตอกกลับอย่างชัดถ้อยชัดคำ

"กินสินะ โอเคงั้นไปกันเถอะ~~" คิงยิ้มร่าเมินคำปฏิเสธของแมวน้อยอย่างสมบูรณ์แบบและจับลากฟาร์ไป--

"คุณชอบกินอะไรเหรอ? ชาบูไหม? "

"ไม่เว้ยยยย! ไม่กินนนน! "ฟาร์พยายามขืนตัวตามแรงลากจูงของคิง แต่กับไม่เป็นผล แม่ง! แรงเยอะจังว่ะ--

"ปล่อยสิโว้ยยยยยย!"

"ชาบูเนอะ~~"คนตัวใหญ่พูดเองเออเอง ไม่บ่อยให้แมวน้อยปฏิเสธ พลางจับลากจนถึงร้านอาหาร ท่ามกลางสายตาของคนในห้างที่หันมามองตลอดทาง..

.

.

.

.

น้ำซุปใสเดือดปุดๆ ภายในหม้อส่งกลิ่นหอมหวนเรียกน้ำย่อย แต่ตอนนี้กลับไม่เป็นที่สนใจของฟาร์  รอบๆร้านเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของลูกค้าคนอื่น บ้างก็เป็นครอบครัว บ้างก็เป็นเด็กมหาลัย หรือแม้กระทั่งคู่รัก

"อ่าว กินสิครับ"

"_"

"ไม่ต้องห่วงครับ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง"คิงส่งยิ้มร่าอีกครั้ง ให้กับคนตรงหน้าที่ทำหน้าบูดบึ้งนั่งเงียบมาตั้งแต่เข้าร้าน จนพนักงานเอาเมนูมาเสิร์ฟ-- ก็ยังไม่มีเสียงสักแอะหลุดออกมา ไม่แม้แต่จะหยิบตะเกียบคีบอาหาร

"เอ๊ะ!? หรือว่า...."

" - "

"คุณอยากให้ผมป้อนเหรอครับ~~"คนผมสีนิลเผยใบหน้ายิ้มแย้มจนน่าหมั่นไส้---

"ห ห๊ะ ไม่!"

"โธ่ไม่ต้องเกรงใจ มาผมป้อน หม่ำ หม่ำนะ"มือแกร่งคีบกุ้งสีสวย อ้อมมาทางฝั่งฟาร์ก่อนกุ้งตัวนั้นจะถูกตะปบ? จนหล่นไปกลิ้งอยู่บนโต๊ะ..

"เห้ย!!ตกๆ!ตกลงพื้นเลยเห็นไหม"ฟาร์ตกใจเห็นกุ้งจะหล่นจากตะเกียบมือแกร่งรีบคว้าแต่ได้เพียงอากาศ กุ้งตัวใหญ่หล่นลงไปพื้นโต๊ะแล้ว ฟาร์หันมองหน้าพูดเสียงแข็งบ่นให้คนตัวใหญ่

"ก็…" (อ้าวกูเป็นคนผิดเฉย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนตะปบเอามือปัดแท้ๆ) คิงได้แต่ครุ่นคิดภายในใจ

"จะเถียงอะไรอีกล่ะ"

"ปะ..เปล่า"

"จะโยนความผิดให้ผมใช่ไหม"

"ไม่!..ไม่..ผมผิดเองครับ"เฮ้ยเกิดมาตั้งสามสิบสามปีเป็นครั้งแรกเลยที่ผมไม่ได้ผิดแต่ต้องรับผิด ยัดเยียดความผิดให้กันซึ่งๆหน้า แต่ผมเถียงไหมก็ไม่เป็นคนผิดก็ได้ว่ะ

"ดีที่ยังยอมรับผิด"ฟาร์พูดหน้าตาเฉย

"ผมสั่งให้ใหม่ครับ"คิงจัดการสั่งกุ้งตัวใหญ่มาเกือบ10ถาด

"เห้ย!!คุณสั่งมาเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านหรือไง"เมื่อพนักงานเอาถาดของที่สั่งมาวางที่โต๊ะ ฟาร์ตาเบิกโพลงเงยหน้าไปดุคนตรงหน้าทันที

"อะอ้าวกลัวคุณไม่อิ่ม"

"จะมีสักครั้งไหมที่ไม่ทำให้บ่น"

"บ่นเหมือนเมียเลย"

"ว่าอะไรนะ? "

"เปล่าครับ รีบกินเถอะ"

ครั้งนี้ฟาร์ทำตามอย่างว่าง่าย เขาแทบจะไม่ได้ขยับตัวทำอะไรเลยคนตัวใหญ่อาสาทำเองหมด ฟาร์มีหน้าที่แค่คีบของกินที่วางอยู่บนจานตรงหน้าเข้าปากแค่นั้น

.

.

.

.

.

.

"โห~~ นี้น้ำหอมรุ่นลิมิเต็ดนิ!? "

"ใช่นะสิ"

"มันแพงมากเลยนะนัท!"นัทหลังจากแยกกับคิงก็นัดเจอเพื่อนสาวตัวเองต่อ หนุ่มหน้าหวานฉีกยิ้มด้วยสีหน้าเบิกบานเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนหลังเห็นสิ่งที่เฮียคิงนั้นซื้อให้แก่เขา

"มันแน่อยู่แล้ว อย่างฉันไม่มีทางได้อะไรที่ราคาต่ำกว่านี้หรอก"มือคว้าน้ำหอมสุดหรูออกจากมือเพื่อนก่อนจะใส่กลับเข้าไปในถุง ด้วยความหวงของ

"อ เอ่อ แปลว่าคุณคิงเขาหลงแกมากเลยน่ะสิ"เพื่อนสาวหน้าเจื่อนเล็กน้อย เมื่อถูกแย่งน้ำหอมออกจากมือ

"ก็ไม่รู้สิ.."รอยยิ้มอ่อนหวานของนัททำให้ใครที่เห็นต่างหลงเสน่ห์หนุ่มน้อยคนนี้มานักต่อนัก–

"-"

"แต่เฮียคิง เรียกหาแต่ฉันบ่อยยิ่งกว่าคนเก่าๆ อีก"เขารู้ว่าเฮียคิงนั้นเลี้ยงเด็กไว้เยอะ ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว แต่นัทที่พึ่งมาใหม่กลับนึกลำพองใจเพราะว่าเฮียคิงดูตามอกตามใจเรียกหาเขาบ่อยยิ่งกว่าคนอื่นๆซะอีก ไม่แน่ว่าทำให้เฮียคิงหลงจนโงหัวไม่ขึ้นได้เขาคงสบายไปตลอด ก็แหม่~คนหล่อๆ รวยๆ เป็นถึงเจ้าของทรัพย์สินมหาศาลขนาดนั้น เป็นใครก็อยากจะครอบครองหัวใจกันทั้งนั้น... นัทอวดของที่คิงซื้อให้อยู่พักใหญ่ พร้อมทั้งชวนเพื่อนสาวไปช็อปปิ้งต่อเพราะพึ่งได้ค่าขนมจากเฮียคิงมาหมาดๆ

"เข้าร้านนี้ละกัน"สองเพื่อนถือถุงช็อปเต็มมือกันทั้งคู่หลังจากที่เข้าร้านนู้นออกร้านนี้ ก่อนจะมาหยุดกับอีกร้านหนึ่ง

"นัท นัท นัท"สะกิดเรียกเพื่อนตัวเอง

"อะไร? "

"นั้นใช่คุณคิงไหม!? "เธอหลี่ตามองไปทางหนึ่ง นัทที่ถูกสะกิดเรียกหันมองไปทางเดียวกัน "ไหน..เฮียคิงบอกติดธุระ"พอเพ่งสายตามองดีๆ เห็นภาพของเฮียคิงที่เขาคิดว่ากลับไปแล้วนั่งส่งยิ้มให้ใครอีกคนโดยที่เขาไม่เห็นหน้า เห็นแค่แผ่นหลังในร้านชาบู จากท่าทางดูกำลังพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุก เขาไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านี้เมื่อเห็นเฮียคิงของเขากำลังนั่งอยู่กับใครก็ไม่รู้ท่าทางกะหนุงกะหนิง

"เฮียคิง"คนตัวเล็กเดินหน้าตาตื่นเข้ามาในร้านชาบูพร้อมเพื่อนสาวที่เดินตามมา

"นัท!!"คิงที่กำลังเพลินกับการกินชาบูและทำตัวกวนประสาทฟาร์อยู่ ถึงกับชะงักเมื่อเห็นคนตัวเล็กที่เขาพึ่งแยกตัวออกมาได้ไม่กี่ชั่วโมง อยู่ๆก็โผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง

"ไหนเฮียบอกมีธุระ"คนตัวเล็กยิ่งคำถามทันทีไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไร

"คือ.."

"นี่ใครเหรอครับ"นัทชี้มือไปที่ฟาร์ ที่กำลังเคี้ยวหมูจนแก้มตุ่ย

"คนที่..สั…"คิงกำลังจะบอกแต่อีกฝ่ายไม่รอคำตอบ

"เห็นเฮียคิงรวยล่ะสิถึงได้มาเกาะ"ประโยคนี้นัทหันไปพูดให้ฟาร์

"???" ฟาร์เลิกคิ้วให้กับประโยคนั้นนิ่งๆ เหลือบตามองคิงก่อนจะ อ๋อ~ในใจที่แท้ก็โดนเด็กหวงตัว ให้ตายเถอะดันเข้ามาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ซะได้..  ฟาร์ส่ายหัวเล็กน้อย

"นัทหยุด กลับไปก่อน"คิงที่รีบห้ามคนของตัวเอง ไม่งั้นจะไปกันใหญ่

"อยากเป็นเด็กเฮียคิงก็ดูสารรูปตัวเองด้วยนะ"นัทไม่ฟังคำที่คิงห้าม ยังหันมาต่อว่าฟาร์อีกเพราะตัวเองถือตัวนึกว่าคิงให้ความสำคัญและกลัวเสียหน้าคุยโม้โอ้อวดกับเพื่อนไว้เยอะ

"ดูตัวเองก่อนที่จะมาพูดให้คนอื่น"ฟาร์ยอมซะที่ไหน คำโต้ตอบที่เรียบนิ่งแต่แสบลึก

"นี่!!แก!!..."นัทยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบ มือกำแน่นแทบจิกเข้าเนื้อ

"โอ๊ะ! จุ๊ จุ๊ จุ๊ อย่าเสียงดังสิครับ อายคนนะ"ฟาร์ยกนิ้วชี้จุ๊ปาก บุ้ยหน้าไปทางลูกค้าในร้านที่เริ่มหันมาให้ความสนใจจริงๆ เขาควรพูดออกมาว่าคิงกับเขาเป็นแค่คนรู้จักกัน แต่ไอ้เด็กนี้ปากเสียใช้ได้ ถ้าไม่สั่งสอนคงเป็นผู้ใหญ่ที่แย่.. 😊

"กรี๊ด!กรี๊ด! "นัทเถียงอีกฝ่ายไม่ได้ทั้งอับอายคนทั้งโกรธที่เฮียคิงมาอยู่กับมัน เห็นน้ำซุปที่อยู่ในถ้วยเล็กควันพวยพุ่งบ่งบอกถึงความร้อน โดยที่ไม่มีใครได้ทันตั้งตัว มือนัทจับคว้าปากถ้วยและสาดไปที่หน้าฟาร์

"โอ๊ย!!ร้อน!!"ความร้อนของน้ำซุปที่ถูกสาดโดยที่ฟาร์ไม่ได้ตั้งตัวรับน้ำร้อนที่เข้าดวงตาที่เป็นจุดอ่อนไหวที่สุด มือเรียวกอบกุมใบหน้าด้วยความแสบร้อนโดยเฉพาะดวงตา 

"ตาสวย!!"คิงตะโกนเรียกออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นอีกฝ่ายโดนน้ำร้อนสาดใส่จนเต็มใบหน้า