ไลน์!!
ไลน์!!
ไลน์!!
ไลน์!!
เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นซ้ำๆจนเจ้าของโทรศัพท์บิดตัวด้วยความรำคาญ เสียงที่ดังไม่หยุดทำให้ชายหนุ่มต้องยกหมอนปิดหูทั้งสองข้างหวังจะกันสิ่งรบกวนเวลานอน--
ไลน์!!
ไลน์!!
"แม่งเอ๊ยยย!" สุดท้ายคิงทนความรำคาญไม่ไหวเขวี้ยงหมอนออก ขยี้หัวด้วยความหงุดหงิดและต้องคว้าโทรศัพท์เจ้าปัญหามาเปิดดูข้อความจากพี่สาวทำให้เขาคลายอารมณ์หัวเสียเล็กน้อย
พี่ลินนา---(คิง)
พี่ลินนา---(คิงโครงการมีปัญหา)
พี่ลินนา---(วันนี้เข้าบริษัทด้วย)
พี่ลินนา---(แปดโมงเช้าเจอกันที่บริษัท)
ตาคมมองหน้าจอโทรศัพท์บ่งบอกเวลาเจ็ดโมงครึ่ง
"ใครจะไปทัน ไม่ทักมาตอนแปดโมงเลยล่ะ พี่ลินนะพี่ลิน"คิงได้แต่บ่นพรั่งพรูออกมาคนเดียว
กายแกร่งลุกขึ้นเข้าห้องน้ำเมื่อไม่มีเวลาให้โอ้เอ้ รีบจนลืมบางอย่างไปชั่วขณะ เสียงน้ำจากฝักบัวกระทบพื้นกระเบื้องไหลผ่านร่างกาย หลับตาเงยหน้าเล็กน้อยหวังให้น้ำช่วยให้หายจากการแฮงค์
"?~"คิงเริ่มรู้สึกว่าลืมอะไรสักอยาก บิดคอคิดว่ามันคืออะไรก่อนจะลืมตาโพล่ง โผล่ออกจากห้องน้ำเร็วไว
"ฟาร์!!?"เมื่อมาถึงเตียงนอนแทนที่จะเจอคนเมื่อคืนกับมีแต่ความว่างเปล่า คิงที่ยังไม่คิดว่าอีกคนจะกลับได้เพราะเมื่อคืนโดนไปซะขนาดนั้น–
"หายไปไหน"แต่ก็ต้องกลับมานั่งบนเตียงเดิมเมื่อออกไปนอกห้องเพื่อเช็กดูกลับไม่เจอตัวฟาร์และรองเท้าฟาร์ก็ไม่มี ปกติเขาหลับนอนกลับใครก็ตามคนนั้นมักสิ้นเรี่ยวแรงไม่สามารถลุกจากที่นอนได้เลย---
"_"คิงลูบหน้าตัวเอง สายตาไปเจอกับสิ่งผิดแปลกบนหัวเตียงนอนมันคือ"เงิน"จำนวน2,000บาท
(โพสต์อิท~--"ค่าตัว" ) คิงพอเห็นโพสต์อิทพอรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"คิงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ไม่เคย! ไม่เคย! จะมีสักครั้งที่เขาถูกทำแบบนี้ นี่ค่าตัวเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์อย่างกูคือ 2,000 เนี่ยนะ!?
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะอีกครั้ง
"ได้เจอกันอีกแน่ตาสวย"
คิงพลางมองแผ่นอกของตัวเองที่อีกคนทำรอยทิ้งไว้จนทั่ว ดีที่ไม่ทำออกมานอกเหนือพื้นที่นอกร่มผ้าไม่งั้นคนอื่นเห็นคงน่าเกลียดแย่
จากนั้นคิงต้องหยุดความคิดทุกอย่างไว้ก่อนเพราะต้องรีบเข้าไปเคลียร์ปัญหาที่บริษัท
"อื่อ ปวดตัวซะมัด"ฟาร์รู้สึกตัวในยามดึกสงัด เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนข้างๆทำให้เขาเหลือบตามอง
"เพลียละสิ"ใบหน้าหล่อที่แก้มนั้นบี้แบนบนหมอนนิ่มนิดหน่อย พลางคิดอีกฝ่ายเป็นเพื่อนของแฟนโซนงั้นแปลว่าก็รุ่นเดียวกลับเฮียปราบทำไมถึงดูเด็กกว่าเขาที่ห่างกันสามปีอีกนะ—"-
"-"ฟาร์ส่ายหน้าช้าๆ ร่างเปลือยเปล่าลุกออกจากที่นอนสีเข็มควานหาโทรศัพท์ตัวเอง 04:49เมื่อเห็นเวลาและคิดว่าสมควรกลับได้แล้วเขายังมีร้านให้ต้องดูแล แม้ร่างกายตอนนี้จะเมื่อยจากกิจกรรมบนเตียงก็ตามที
"แรงเยอะเป็นบ้า.."ฟาร์แต่งตัวเตรียมออกจากที่นี่ด้วยเสื้อผ้าของเมื่อคืน
"เหนียวตัวฉิบหาย"แม้ตัวเหนอะหนะและรู้สึกอยากอาบน้ำแต่ก็คิดว่ากลับไปอาบที่ร้านดีกว่า ก่อนที่มือจะบิดลูกประตูฟาร์ย้อนกลับมาที่เตียงอีกครั้งมองชายหนุ่มที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวควักแบงก์เทาออกมาก่อนจะวางไว้บนหัวเตียง
"รางวัลสำหรับเซ็กซ์แล้วกัน ถึงใจสุดๆ"เดินออกจากห้องไปด้วยใบหน้าชื่นบาน เขาไม่รู้เลยว่าคนที่นอนด้วยทำงานอะไรรู้แค่เป็นเพื่อนกับแฟนโซน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจไม่ได้ใส่ใจที่อยากจะรู้เรื่องของอีกฝ่ายไปมากกว่านี้
ฟรืด ฟรืด
เกือบเจ็ดโมงโซนที่ยังอาศัยอยู่ร้านของฟาร์ เปิดประตูร้านออกมา จัดการปัดกวาดร้าน ตามจริงฟาร์ก็มีลูกน้องทำอยู่แล้ว แต่โซนก็อยากทำ มาอยู่ร้านเขาจะไม่ทำอะไรเลยก็ไม่ใช่ถึงฟาร์จะเป็นเพื่อนสนิทก็เถอะ
"ฟาร์มึงไปไหนมา"โซนจัดของนั้นนี่อยู่หน้าร้านเห็นฟาร์มลงมาจากรถแท็กซี่
"เที่ยว"ตอบเพียงคำสั้นๆ โซนรู้ว่าฟาร์เป็นคนพูดน้อยแต่ไม่คิดว่าจะน้อยขนาดนี้ ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนนะโดดถีบไปแล้ว ข้อหาหมั่นไส้
"เที่ยวอะไรจนฟ้าสว่าง"โซนทำหน้าสงสัย
"หนุ่มโฉดก็อย่างนี้แหละ"ฟาร์พูดติดตลกกับเพื่อน
"ทำไมนั่งแท็กซี่มา เมื่อคืนขับรถไปเองไม่ใช่เหรอ"
"ขับกลับไม่ไหว จอดทิ้งไว้ที่ผับ"
"ทำไมมึงดูเพลียๆแบบนั้น"
"ยังไม่สร่างเมาขอไปนอนเอาแรงแป๊บหนึ่ง"ฟาร์เดินผ่านหน้าโซนเข้าไปในร้าน
"เออ เที่ยวยังไงวะถึงเช้า"โซนตะโกนไล่หลัง
ฟาร์คิดว่าตัวเองยังขับรถไม่ไหวเพราะตอนนี้ยังเช้าอยู่ทั้งง่วงทั้งเพลีย ยังไม่สร่างเมาเท่าไหร่คงขับรถไม่ไหวถ้าย้อนกลับไปเอารถที่ผับเวลานี้ เลยนั่งแท็กซี่มาที่ร้านสักก่อน
5 วันผ่านไป
หลังจากวันนั้นที่ทั้งสองมีอะไรกัน ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยต่างฝ่ายต่างก็ยุ่งกับงานของตัวเอง จนกระทั่งวันนี้คิงมีคิวสักอีกครั้ง
ฟรืด ฟรืด
คิงเข้าไปในห้องสักด้วยท่าทางที่เริงร่าปกติของคิง เห็นเจ้าของห้องนั่งเตรียมเครื่องอุปกรณ์สักเหมือนเคยใบหน้าถูกปิดบังด้วยแมสสีดำเห็นเพียงดวงตาสวยคู่นั้น ฟาร์ไม่ได้พูดกล่าวอะไรออกมาอยู่ในท่าทีปกติ หันมามองเขาเพียงครู่เดียวแล้วหันไปสนใจอุปกรณ์ของตัวเองต่อ คิงเดินไปนั่งที่เตียงสักเพียงครึ่งก้นเท้ายันเหยียบพื้น
"ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอครับคุณตาสวย"
"วันนี้ลงเส้นตรง..ขะ…"ตอบทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาจัดเตรียมอุปกรณ์อยู่
"ไม่ใช่เรื่องสัก.."
"เรื่อง?"ผละใบหน้าเงยขึ้นมามองคนที่ยืนอยู่ต่างระดับกับเขา
"วันนั้น..?"
"วันไหน?"คนถูกถามไม่ได้ตอบ แต่ส่วนกลับด้วยคำถาม
"อย่าทำเป็นจำไม่ได้หน่อยเลยตาสวย ผมรู้ว่าคุณจำได้"
"เงินที่ให้ไปน้อยไปเหรอ"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"คิงหัวเราะดังลั่นห้องไม่คิดว่าอีกคนจะพูดถึงเงินนั้น
"อยากได้เพิ่ม?"
คิงพอได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายนึกสนุกอยากแกล้งคนที่ชอบทำหน้านิ่งๆใส่เขา ดูสิจะมีปฏิกิริยายังไง
"โฮ่..ตาสวยวันนั้นคุณรีดน้ำผมไปกี่น้ำ รอยดูดยังเต็มอกอยู่เลยเนี่ย" คิงจับขอบเสื้อฉีกออกกว้างจนเห็นรอยแดงที่จางกว่าวันแรกที่โดนกระทำ
"เท่าไหร่?"
"คุณคิดว่าเซ็กส์ของผมที่มอบให้คุณมันถึงใจแค่ไหนก็ให้แค่นั้น"
"ก็เท่าที่ให้ไป"เสียงเยือกเย็นแสนจะเย็นชา
"ลีล่าผมไม่ดีขนาดนั้น ได้แค่สองพัน"
"ควรจะพิจารณาตัวเองว่าทำไมถึงได้แค่นั้น"
"ดูถูกกันชัดๆ เจ็บกว่าถูกด่าอีก"มาหาว่าเรื่องบนเตียงของเขาไม่ได้เรื่องนี่ยอมไม่ได้เลย คลาสโนวาอย่างเขานี่นะไม่ได้เรื่องเป็นไปไม่ได้ ตาสวยคงพูดกวนไปงั้นความจริงน่าจะชอบฟังจากเสียงครางวันนั้น
"-"
"เป็นคู่ฝึกให้หน่อย"
"ครั้งเดียวก็เกินพอ"
"ใจร้ายจัง"
"จะสักไหม?"
"สักครับ"คิงถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างว่าง่าย
.
.
"อะ อ่า ซื้ดดดด~ตาสวย"เสียงเครื่องสักดังครืดๆประกอบกับเสียงครางเครือของคนบนเตียงหนัง ทำให้เจ้าของตาสวยอดที่จะต่อว่าคนที่นอนอยู่ไม่ได้
"นี่คุณจะร้องออกมาทำไมเสียงดัง"
"ก็มันเจ็บ~"
"เจ็บก็กลั่นเสียงอุบาทนั้นไว้"ฟาร์พูดน้ำเสียงติดหงุดหงิด
"ทีคุณยังไม่กลั้นเลย ร้องครางจนลั่นห้อง"
"-"
"หึ~เถียงไม่ออกเลยสิ"คิงหัวเราะในลำคออย่างผู้ชนะ
"-"ฟาร์จี้เข็มปลายเครื่องสักลงน้ำหนักบนผิวหนังของอีกฝ่ายนิดหน่อย
"โอ๊ย!!~ตาสวยจี้ลงมาได้ไง..เจ็บ–"
"ถ้าไม่เงียบ.."ฟาร์จี้เข็มลงน้ำหนักอีกครั้ง
"โอ๊ย!!..เงียบแล้วครับ..จำไว้เลยนะตาสวยทีใครทีมัน"จากนั้นคิงก็หุบปากเงียบจนฟาร์หยุดสัก
"วันนี้พอแค่นี้ก่อน นัดมาวันหลังอีกที"ลายที่คิงเลือกไม่สามารถซักเสร็จภายในวันเดียวต้องใช้เวลารวมถึงความพร้อมของร่างกายและผิวของคนที่จะสักด้วย คิงค่อนข้างเป็นคนผิวขาวพอโดนจับหรือโดนเข็มทำให้ผิวซ้ำและแดงง่าย
"อยากเจอบ่อยๆก็ไม่บอก"
"กลับไปได้แล้วรำคาญ"
"ไว้เจอครับตาสวย"คิงสวมเสื้อตัวเองเสร็จเรียบร้อยไม่วายคิดแผนออกหันกลับมาหอมแก้มฟาร์ดัง"ฟอด!!!"
"!!" ช่างสักหน้าคมเบิกตาโต
"เฮ้ย!!ไอ้ห่า...!?" ตวัดตามองพร้อมอุทานด่าไล่หลัง คิงที่หนีออกจากห้องไปแล้ว..
วันที่แสนจะวุ่นวายของเจ้าของร้านสัก สีบางตัวหมดต้องไปหาซื้อเองสั่งตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วเพราะรีบใช้ ต้องลำบากขับรถไปหาซื้ออีก "ซูด!" เสียงสูดเส้นก๋วยเตี๋ยว ฟาร์ที่วันนี้มานั่งกินก๋วยเตี๋ยวเรือเนื่องจากขับผ่านและเกิดความอยาก ~แม่ง!! อร่อยสัตว์! ร้านนี้โคตรดีเครื่องแน่น หมูเป็นชิ้นไม่มีแล้ววิญญาณหมูหรือลูกชิ้นสองลูก~ คิดแล้วขำที่ในร้านอาหารที่เขาเคยกินมีแต่อะไรแบบนั้นจนของแบบนี้กลายเป็นของหายาก-- ฟาร์คิดและก้มไปสูดเส้นในชามอีกครั้ง แต่เส้นในปากกับพุ่ง--- "พรวด!!"ฝั่งที่นั่งตรงข้ามกลับมีไอ้ห่- (เชี้ย!? มันมาไงว่ะนั้น!?)"เจอกันอีกแล้วตาสวย~~"คิงเดินเข้ามาในร้านมุ่งหน้ามายังโต๊ะที่ฟาร์นั่งอยู่"แค่ก แค่ก คุณมาไงเนี่ย?"มือดึงทิชชูมองอีกฝ่ายด้วยสายตาราวกับคิงเป็นตัวประหลาด"คุณ?.. ทำไมคราวนี้ถึงเรียกผมว่าคุณล่ะ?"ฟาร์มองคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามทำหน้าตาซึม คิ้วตกท่าทางดูน่าสงสาร"ปกติก็เรียกคุณ""วันนั้นยังครางเรียก..เฮีย..อุ๊บ"ฟาร์ดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้เอื้อมมือไปปิดปากอีกคนแทบไม่ทัน คนเต็มร้านพูดออกมาได้ยังไง"หยุดพูด""-"พยักหน้า ฟาร์คลายมือออกทิ้งตูดลงที่เดิม"ครั้งที่แล้วทำอะไรไว้"ฟาร์พูดพลางก
ฟาร์ปิดร้านทุกวันอาทิตย์เป็นปกติ ทุกๆคนก็ต้องมีวันหยุดพักผ่อนกันบ้างเพราะฉะนั้นวันนี้เลยจะไปทำธุระที่ห้างใหญ่แห่งหนึ่งเสียงกระดิ่งหน้าประตูกระจกใสดังขึ้นบอกถึงผู้เข้ามาเยือนร้าน Clothes shop"สวัสดีพี่อาร์ต""เอ้า!? ไอ้ฟาร์เป็นไงมาไงน้อง?"เจ้าของร้านแห่งนี้เป็นผู้ชายตัวใหญ่รูปร่างสมส่วน เส้นผมไม่รุงรังแต่ก็ไม่เรียบร้อยย้อมแดง ปลายคางนั้นสักประโยค No pain, no gain.(ไม่เจ็บปวดก็ไม่มีวันโต)ดูแล้วพี่อาร์ตเป็นเจ้าพ่ออาร์ตติสท์อยู่แรงพอตัว พี่อาร์ตมีทั้งร้านสัก และร้านเสื้อผ้าหลายสาขา"ผมว่าจะมาหาพี่เรื่องธุรกิจเล็กน้อยไม่รู้ว่าพี่ยังจำได้ไหม" ฟาร์ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาตรงข้ามพี่อาร์ต"อ๋อ เรื่องนั้นพี่จำได้"ชายหนุ่มผมแดงเผยสีหน้าสดใสก่อนโน้มตัวมาด้านหน้าเล็กน้อย" ว่าแต่เราตัดสินใจแล้วเหรอ ว่าจะร่วมงานพร้อมขยายสาขาเหมือนที่เคยพูดไว้ บอกตามตรงมันนานตั้งแต่สมัยมหาลัยแล้วพี่ก็นึกว่าแกลืมและไม่สนใจมัน""ฮ่า ฮ่า มันไม่ใช่ว่าผมไม่สนใจหรอกพี่ แต่ตอนนั้นผมยังเป็นแค่นิสิตยังไม่มีร้านสักเป็นของตัวเองเลย พอตอนนี้มีแล้วและมันมั่นคงอยู่ตัวแล้วเลยคิดเรื่องนี้ได้"ผมขำเล็กน้อยก่อนไขความกระจ่างให้รุ่นพี่ เมื่อก
"ไม่อยากเจอ โว๊ย!!"ฟาร์เดินนำหน้าไปหันหลังมาคุยกับคนพี่"ฮ่า ฮ่า"คิงหัวเราะร่าออกมาอยากพอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูหงุดหงิดมันน่ารักในสายตาเขาคิงเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเดินห่างออกไปเผลอนึกอะไรขึ้นได้"เดี๋ยวดิคุณ.." คิงเดินก้าวสับขาเร็วคว้าหมับจับข้อมือฟาร์รั้งอีกคนเอาไว้ก่อน"อะไรอีก!? "ฟาร์กระฟัดกระเฟียด หันหน้ามาตวัดตามองคิงด้วยความโมโหร้ายถ้าอีกคนรั้งเขาด้วยเหตุผลบ้าๆอีก เขาจะต่อยหน้าแม่ง--"!! " คิงผงะเล็กน้อยเมื่อถูกฟาร์แสดงออกว่าไม่ชอบใจมากขนาดไหนแต่ก็ไม่ได้ปล่อยข้อมือ กลัวอีกคนจะหนีหายไปเสียก่อนจะได้พูด (กูจะโดนแมวข่วนหน้าไหมว่ะ?)"กินข้าวกับผมไหม? "คนตัวใหญ่ส่งยิ้มเชิญชวน"ไม่.."แต่ก็ถูกฟาร์ตอกกลับอย่างชัดถ้อยชัดคำ"กินสินะ โอเคงั้นไปกันเถอะ~~" คิงยิ้มร่าเมินคำปฏิเสธของแมวน้อยอย่างสมบูรณ์แบบและจับลากฟาร์ไป--"คุณชอบกินอะไรเหรอ? ชาบูไหม? ""ไม่เว้ยยยย! ไม่กินนนน! "ฟาร์พยายามขืนตัวตามแรงลากจูงของคิง แต่กับไม่เป็นผล แม่ง! แรงเยอะจังว่ะ--"ปล่อยสิโว้ยยยยยย!""ชาบูเนอะ~~"คนตัวใหญ่พูดเองเออเอง ไม่บ่อยให้แมวน้อยปฏิเสธ พลางจับลากจนถึงร้านอาหาร ท่ามกลางสายตาของคนในห้างที่หันมามองตลอดทาง..
"ฟาร์เป็นอะไรมากไหม"คิงลนลานไปหาฟาร์ทันทีเพื่อเช็กดูว่าอีกคนเป็นอะไรมากหรือเปล่า ผู้คนและพนักงานที่สังเกตการณ์อยู่นั้นบางคนตกใจจนเผลอกรีดร้องกับเหตุการณ์รุนแรงที่เกิดขึ้น "ทำอะไร!? ห๊ะ!! "ความโกรธของคิงแล่นปะทุฉับพลัน หันหน้าไปตะคอกกับผู้กระทำ–" !! " ความโกรธที่ฉายชัดบนใบหน้าทำให้นัทผงะ เผลอกลัวไปเล็กน้อยเฮียคิงไม่เคยตะคอกเขาสักครั้ง นี้ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพอรู้ว่าต้นเหตุมันมาจากคนที่ทรุดตัวกอบกุมใบหน้าภายใต้อ้อมแขนนั้น จากความหวาดเกรงก็กลายเป็นความโกรธกริ้วขึ้นมา"ทำไมล่ะครับ!? ทำไมนัทจะทำมันไม่ได้ ก็มันสะเหล่อมายุ่งกับเฮียคิงเองนิ!!"ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไปด้วยแรงริษยา ตวัดตามองไปที่ฟาร์"นัท!!" คิงผละออกจากฟาร์ตรงเข้าไปหาเด็กใต้อาณัติ การกระทำครั้งนี้แสดงให้เขาเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง มือคว้าหมับบีบกรามเล็กแน่นด้วยความโมโหตามแรงผู้กระทำคิงลดเสียงจนได้ยินกันแค่สองคนอาจเพราะไม่อยากให้คนอื่นรับรู้--หรือแค่อยากจะย้ำเตือนแค่กับตัวนัทเอง"ฟังนะ ต่อให้กูจะควงใคร จะมีใครแล้วมันทำไม? มึงเป็นแค่เด็กกูตามสัญญาก็บอกมึงชัดแล้วนิ ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวกับชีวิตกู มึงก็จะได้อยู่สบายๆมีเงินใช้มีเงิน
"ผมขอโทษครับ...ตาสวยๆ ของคุณต้องเป็นแบบนี้"น้ำเสียงรู้สึกผิดคิงสงสารคนที่อยู่ๆตรงหน้าต้องมาเจ็บตัวเพราะเขา แม้ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกจะห้ามก็ไม่ทันแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก โกรธตัวเองมากที่ทำได้เพียงมองดูอีกคนโดนกระทำทั้งที่ไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย ถึงฟาร์จะเป็นผู้ชายที่ดูแข็งแรงตัวเล็กกว่าเขาหน่อยเดียวแต่ก็ไม่สมควรที่จะมาเจอแบบนี้ ถ้าเสร็จจากนี่เขาต้องจัดการกับนัทเด็กในอาณัติของเขาให้เด็ดขาด"เอ่อ เดี๋ยวก็คงดีขึ้นไม่เป็นไรหรอกคุณ""หน้ายังแสบร้อนอยู่ไหม"แววตาเศร้าน้ำเสียงอ่อนลงกว่าปกติ"อื่อ"ฟาร์พยักหน้าเพียงเล็กน้อย"ตาสวย""อยู่ใกล้กันแค่นี้จะเรียกทำไม"ฟาร์ตอนแรกรู้สึกแปลกๆ ที่อีกฝ่ายเรียกตัวเองด้วยคำนี้ แต่ตอนนี้เริ่มจะชินแล้ว อย่าเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ"ขอโทษ""อ๊ะ!!..บทจะเศร้าก็เหมือนหมาหงอยเลย บอกแล้วนิเดี๋ยวก็หาย""ผมทำให้คุณต้องเจ็บตัว""สรุปใครต้องเป็นปลอบเนี่ย"ฟาร์ไม่เคยเห็นคิงเป็นแบบนี้เลย พูดน้อยเสียงเรียบเศร้าๆ หน้าหงอยๆ ถึงเขาจะเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งก็พอดูออกว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง ปกติอารมณ์ดีกระดี๊กระด๊าพูดจากวนตีนใบหน้าจะมีรอยยิ้มตลอดเวลา"-""หัดเลี้ยงดงเลี้ยงเด็ก เป็นไง.."
6 โมงเช้าร้านสักแถวนั้น เปิดให้บริการแล้ว ทั้งๆที่ธุรกิจแบบนี้มันไม่จำเป็นต้องเปิดเช้าก็ได้แต่ฟาร์ก็ยังเปิดเวลานี้ตลอด..เขาไขประตูบานพับดันขึ้นข้างบนจนเสียงดังครืดคราด วันนี้ช่วงเช้าจนถึงเที่ยงนั้นเด็กที่ประจำร้านเขาไม่อยู่เพราะมีธุระที่ต้องสะสางเขารับรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อหัวค่ำความกระชั้นชิดที่ดันมาบอกเวลานั้น ทำให้เขาอดติเตียนอีกฝ่ายเสียไม่ได้ แต่เอาเถอะเอาเป็นว่าวันนี้มีแค่ไอ้โซนกับผม อีกอย่างงานเองก็ลดปริมาณลงเนื่องจากสภาพของผมไม่สามารถรับงานสักได้ในตอนนี้ หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลเขาก็นึกขึ้นได้และวุ่นวายอยู่กับการติดต่อบอกลูกค้าที่นัดสักเอาไว้ ดีที่คิวใกล้ๆถึงนั้นเข้าใจและยอมเลื่อนวันออกไปอีกนิด"สวัสดีครับตาสวย" "เฮ้ย!!??" เสียงทักทายทำให้เขาหันไปมองก่อนจะตกใจเมื่อเห็นคิงในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม (แต่งตัวดูดีเห๊ะ ว่าแต่มาไงว่ะเนี่ย??)ดวงตาข้างซ้ายนั้นฉายความประหลาดใจก่อนจะหันไปมองรอบบริเวณ และกลับมาสำรวจชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นลงคิงเผยรอยยิ้มเมื่อเห็นท่าทางดูตลกขบขันคิดไม่ผิดที่ตัวเองอุตส่าห์ลงทุนตื่นเช้าออกจากคอนโด ก่อนชูถุงใส่น้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ให้อีกคน"กินไหมครับ?" "ห๊ะ?"
"หุ้นดัชนีตอนนี้แม้จะอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานแต่เมื่อ2วันก่อนหุ้นนั้นอยู่ๆก็วิ่งขึ้นลงไม่หยุดนิ่งเลยครับ ผมเลยเอามาแจ้งกับทุกท่านถึงความเสี่ยงและไม่แน่นอนตอนนี้.. "เสียงของหัวหน้าแผนกบัญชีดังกังวานไปทั่วทั้งห้องประชุมตอนนี้ทั้งห้องมีแค่แสงจากหน้าจอ ที่ฉายภาพตารางหุ้นให้เห็นโดยทั่วกัน คิงจ้องมองและหัวนั้นก็คิดพิจารณาถึงความเป็นไปได้นั้นด้วย เลขหุ้นวิ่งขึ้นลงแบบนี้คือความเสี่ยงที่จะปล่อยไปไม่ได้ ยังไงก็ต้องคอยเฝ้าระวังไว้อยู่เสมอในธุรกิจนั้นจะประมาทไม่ได้ ความประมาทและความไม่รอบคอบคือการฉุดดึงกิจการให้ล้มเหลว--.."ปิดประชุม วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ"เสียงพูดคุยและฝีเท้าทยอยลุกออกจากห้องหลังปิดการประชุมไปด้วยคำสั่งของประธานบริษัทให้ค่อยเฝ้าระวังเลขหุ้น แม้การเปลี่ยนแปลงเพียงน้อยก็ไม่ควรละเลยเป็นอันขาด รวมถึงการจัดการเรื่องอื่นที่ถูกนำเสนอด้วย"เฮ้อ~" เสียงถอนหายใจด้วยความเหนื่อย มือแกร่งรูดเนกไทคลายลงเล็กน้อย แผ่นหลังทิ้งตัวพิงกับเก้าอี้นั่ง ลินนาถือเอกสารมองน้องชายตัวเองเล็กน้อยที่แผ่หลาอย่างหมดสภาพ ถ้าเป็นปกติเธอคงจะต่อว่ากับท่าทางไม่สมกับประธานแบบนั้น--แต่คราวนี้เธอเข้าใจที่คิงหมดแรงแบบนี้เพ
"เฮ้อ"คิงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจที่คนตรงหน้าเขาไม่เป็นอะไรเหมือนที่เขากังวลฟาร์ตกใจที่อีกฝ่ายมาหาแบบไม่ทันตั้งตัวอีกแล้ว แต่ใจหนึ่งก็แอบใจเต้นเล็กน้อย ต่อให้เขาหายไปเงียบๆ คิงไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงด้วยซ้ำ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนิมันควรจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ แต่ไม่เลยการที่ฟาร์ไม่รับโทรศัพท์ทำให้อีกคนคิดไปไกล ดูจากท่าทางที่รีบร้อนแบบนี้ทิ้งงานมาแน่ๆ(ไม่น่าเลยไอ้ฟาร์เอ๊ย)(กูทำอะไรลงไปว่ะเนี่ย)คิงเองก็คิดไม่ต่างกันตอนที่หายตื่นตระหนกแล้ว เริ่มรู้สึกอายที่อยู่ๆตัวเองมาหาคนตาสวยแบบนี้ อีกฝ่ายจะคิดว่าเขาแปลกไหมนะ?"ขะ..เข้ามาก่อนสิคุณ"ฟาร์ทำตัวไม่ถูกที่อยู่ๆอีกคนก็โผล่มา ไม่รู้จะทำไงเผลอชวนเข้ามาในห้อง แทนที่จะชวนลงไปข้างล่าง แต่ลงไปด้านล่างคงคุยไม่สะดวกเพราะมีลูกค้าอยู่"อะ ครับ.."คิงก็ก้าวเดินเข้าห้องตามคำเชิญของฟาร์แบบกล้าๆกลัวๆ ฟาร์เดินไปที่ตู้เย็นหลังจากปล่อยให้คิงนั่งรอบนโซฟาตัวเล็กๆ เสียงน้ำในขวดไหลใส่แก้วท่ามกลางความเงียบสงบ "อ๊ะ!!"ฟาร์เดินกลับมาหาพร้อมแก้วน้ำในมือยื่นส่งให้ "ขอบคุณครับ"คิงรับมันมาประคองก่อนจะยกกระดกกลืนกินความชุ่มชื้นจนหมด ความร้อนและความเหนื่อยก่อนหน้าราวกับได้รั
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปช่วงเช้าของวัน ชายหนุ่มขับรถคันหรูเข้าจอดอย่างรวดเร็ว เดินเข้ามาในร้านสักด้วยความสดใสอารมณ์ดี"สวัสดีครับเฮียคิง"โซนเห็นคนตัวใหญ่ที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในร้านอดที่จะทักทายไม่ได้"ครับ..""รู้สึกว่าช่วงนี้เฮียจะมาที่ร้านบ่อยกว่าปกตินะครับ""เฮียทำเพื่อนเราเจ็บนิ ต้องดูแลรับผิดชอบเขาสิ"ยิ้มรับ"เหรอครับ แล้ววันนี้ที่มาเพราะ…? "โซนเลิกคิ้วถามก่อนจะเว้นช่วงให้ตอบ"มารับเพื่อนเราไปโรงพยาบาลหมอนัดไว้""?? ""แต่ฟาร์พึ่งนั่งแท็กซี่ออกไปเมื่อกี้"ชี้นิ้วออกไปด้านนอก"เฮียบอกว่าจะมารับ? "หน้าของชายหนุ่มสับสนเล็กน้อย โซนขยายความเล็กน้อยเมื่อหัวคิ้วที่ขมวดลง"มันคงไม่อยากรบกวนเฮียละมั้ง ขนาดผมจะขับรถพาไปมันยังปฏิเสธเลยครับ""งั้นเฮียไปก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน--"พอคิงรับรู้ว่าอีกฝ่ายแอบไปหาหมอเองจึงรีบหมุนตัวเดินออกจากร้านทันใด--"อะอ้าว? ยังไม่ทันได้ถามอะไรเลย"ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากโซนไม่ทันได้พูดต่อ อีกฝ่ายเดินริ้วออกไปแล้ว (จะเป็นห่วงอะไรขนาดนั้นว่ะ แฟนก็ไม่ใช่ หรือว่าใช่//โซนเถียงกับตัวในใจ).....โรงพยาบาลxxxxx"ตัวนี้เป็นยาทานหลังอาหารนะครับ 2เม็ดหลังอาหารเช้า กลางวัน เย็น.."
คิงตื่นมาด้วยความเพลียท่ามกลางความมืด อีกคนก็หลับในอ้อมกอดของเขาหน้าซบอกอย่างแนบแน่น"-"คิงพยายามถอดแขนออกจากฟาร์ที่นอนหนุนแขนเขาอยู่ด้วยความเงียบและเบา เขาลังเลที่จะเปิดไฟให้สว่างเพราะอีกคนยังหลับอยู่ สุดท้ายก็ต้องเดินไปเปิดสวิตช์ไฟเพราะเขาหาเสื้อผ้าไม่เจอ"อื่อ~ คุณจะกลับแล้วเหรอ"ฟาร์ยันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยอาการที่ดูเหนื่อยอิดโรย"ตื่นจนได้ // ขอโทษที่ทำให้คุณตื่นครับ""ไม่เป็นไรครับ""-""อ๊ะ! ผมไปส่งครับ"ฟาร์กำลังขยับตัวลุกออกจากเตียงนอน"ไม่เป็นไรครับ ตาสวยนอนต่อเถอะ ดูท่าน่าจะลุกไม่ไหว""อะ..อืม""ผมกลับแล้วนะครับ"คิงเดินไปหาฟาร์ที่เตียงโน้มหน้าเข้าใกล้มือทัดเกี่ยวผมตรงหู "~ฟอด~"คิงเอียงหน้าเข้าใกล้จมูกโด่งฝังลงตรงแก้มหอมฟอดใหญ่"อ๊ะ คุณ"ฟาร์สะดุ้งตกใจเอามือลูบแก้มตัวเอง"พักผ่อนเยอะๆครับ ตาสวยของเฮีย"คิงพูดจบก็เดินออกไป สายตามองแผ่นหลังยกยิ้มบางๆหน้าขึ้นแดงระเรื่อเขินอาย..."อ้าวเฮียคิง.. "โซนจ้องคนที่เดินลงบันไดออกมาจากห้อง เพื่อนสนิทเขา อีกฝ่ายมาตั้งแต่บ่ายตอนนี้ทุ่มหนึ่งแล้ว เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชายหนุ่มใส่มาดูยับกว่าครั้งแรกที่เห็นจนเกินจำเป็น แขนแกร่งพาดสูทตัวนอกเอาไว้"อ๊ะ
"หื่อ..คุณ..ผมขอโทษ"คิงมองอีกคนที่โกยเอาอากาศเข้าไป เนื่องจากจูบเมื่อกี้อาจจะทำให้หายใจไม่ทัน"-"ฟาร์มองคิงนิ่งๆ"โกรธเหรอ? ""-"//ส่ายหน้า ฟาร์กำลังมองริมฝีปากหนาที่เข้ามาผสมผสานกับปากของเขาเมื่อกี้ต่างหาก รู้สึกติดใจอยากสัมผัสมันอีกครั้ง"ทำไมมองผมแบบนั้น""จุ๊ฟ อื่อ"ฟาร์ไม่ได้ตอบ แต่โน้มใบหน้าจนริมฝีปากเข้าไปจูบคิงอีกครั้ง แต่โดนมือแกร่งประคองกรอบหน้าและผละออกห่างอย่างเบามือ"ตาสวย คุณยังไม่หายดี"สีหน้าแววตาแสดงความเป็นห่วง"ไม่ได้เอาหน้าทำ"ฟาร์พูดออกมาอย่างดื้อรั้น".. คุณเครื่องติดเหรอครับ? " ใบหน้าหล่อยิ้มโน้มหน้าเข้าใกล้อีกครั้งพูดด้วยเสียงกระซิบ"-"//แววตาเป็นประกายพยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบ"งั้นผมจะพยายามเบามือนะครับ.."ฟาร์ไม่รอให้อีกฝ่ายเริ่ม โน้มหน้าไปซุกไซร้ที่คอขาวมือสองข้างค่อยๆ ถอดเสื้อสูทตัวนอกราคาแพงออก ตามด้วยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวด้านใน ปากสวยพรหมจูบไล่ลงมาถึงแผ่นอกกว้าง"ผมทำรอยได้ไหม..? "คนตาสวยช้อนมองใบหน้าคม"ตามใจคุณเลย ร่างกายนี้แทบจะเป็นของคุณอยู่แล้วตาสวย"คนตัวใหญ่ไม่พูดเปล่าช้อนสายตาหลุบต่ำลงมองผสานกัน มือช้อนเข้ากลุ่มปอยผมด้านหลังขยุ้มมืออย่างอ่อนโยน"ซี๊
"เฮ้อ"คิงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจที่คนตรงหน้าเขาไม่เป็นอะไรเหมือนที่เขากังวลฟาร์ตกใจที่อีกฝ่ายมาหาแบบไม่ทันตั้งตัวอีกแล้ว แต่ใจหนึ่งก็แอบใจเต้นเล็กน้อย ต่อให้เขาหายไปเงียบๆ คิงไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงด้วยซ้ำ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนิมันควรจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ แต่ไม่เลยการที่ฟาร์ไม่รับโทรศัพท์ทำให้อีกคนคิดไปไกล ดูจากท่าทางที่รีบร้อนแบบนี้ทิ้งงานมาแน่ๆ(ไม่น่าเลยไอ้ฟาร์เอ๊ย)(กูทำอะไรลงไปว่ะเนี่ย)คิงเองก็คิดไม่ต่างกันตอนที่หายตื่นตระหนกแล้ว เริ่มรู้สึกอายที่อยู่ๆตัวเองมาหาคนตาสวยแบบนี้ อีกฝ่ายจะคิดว่าเขาแปลกไหมนะ?"ขะ..เข้ามาก่อนสิคุณ"ฟาร์ทำตัวไม่ถูกที่อยู่ๆอีกคนก็โผล่มา ไม่รู้จะทำไงเผลอชวนเข้ามาในห้อง แทนที่จะชวนลงไปข้างล่าง แต่ลงไปด้านล่างคงคุยไม่สะดวกเพราะมีลูกค้าอยู่"อะ ครับ.."คิงก็ก้าวเดินเข้าห้องตามคำเชิญของฟาร์แบบกล้าๆกลัวๆ ฟาร์เดินไปที่ตู้เย็นหลังจากปล่อยให้คิงนั่งรอบนโซฟาตัวเล็กๆ เสียงน้ำในขวดไหลใส่แก้วท่ามกลางความเงียบสงบ "อ๊ะ!!"ฟาร์เดินกลับมาหาพร้อมแก้วน้ำในมือยื่นส่งให้ "ขอบคุณครับ"คิงรับมันมาประคองก่อนจะยกกระดกกลืนกินความชุ่มชื้นจนหมด ความร้อนและความเหนื่อยก่อนหน้าราวกับได้รั
"หุ้นดัชนีตอนนี้แม้จะอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานแต่เมื่อ2วันก่อนหุ้นนั้นอยู่ๆก็วิ่งขึ้นลงไม่หยุดนิ่งเลยครับ ผมเลยเอามาแจ้งกับทุกท่านถึงความเสี่ยงและไม่แน่นอนตอนนี้.. "เสียงของหัวหน้าแผนกบัญชีดังกังวานไปทั่วทั้งห้องประชุมตอนนี้ทั้งห้องมีแค่แสงจากหน้าจอ ที่ฉายภาพตารางหุ้นให้เห็นโดยทั่วกัน คิงจ้องมองและหัวนั้นก็คิดพิจารณาถึงความเป็นไปได้นั้นด้วย เลขหุ้นวิ่งขึ้นลงแบบนี้คือความเสี่ยงที่จะปล่อยไปไม่ได้ ยังไงก็ต้องคอยเฝ้าระวังไว้อยู่เสมอในธุรกิจนั้นจะประมาทไม่ได้ ความประมาทและความไม่รอบคอบคือการฉุดดึงกิจการให้ล้มเหลว--.."ปิดประชุม วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ"เสียงพูดคุยและฝีเท้าทยอยลุกออกจากห้องหลังปิดการประชุมไปด้วยคำสั่งของประธานบริษัทให้ค่อยเฝ้าระวังเลขหุ้น แม้การเปลี่ยนแปลงเพียงน้อยก็ไม่ควรละเลยเป็นอันขาด รวมถึงการจัดการเรื่องอื่นที่ถูกนำเสนอด้วย"เฮ้อ~" เสียงถอนหายใจด้วยความเหนื่อย มือแกร่งรูดเนกไทคลายลงเล็กน้อย แผ่นหลังทิ้งตัวพิงกับเก้าอี้นั่ง ลินนาถือเอกสารมองน้องชายตัวเองเล็กน้อยที่แผ่หลาอย่างหมดสภาพ ถ้าเป็นปกติเธอคงจะต่อว่ากับท่าทางไม่สมกับประธานแบบนั้น--แต่คราวนี้เธอเข้าใจที่คิงหมดแรงแบบนี้เพ
6 โมงเช้าร้านสักแถวนั้น เปิดให้บริการแล้ว ทั้งๆที่ธุรกิจแบบนี้มันไม่จำเป็นต้องเปิดเช้าก็ได้แต่ฟาร์ก็ยังเปิดเวลานี้ตลอด..เขาไขประตูบานพับดันขึ้นข้างบนจนเสียงดังครืดคราด วันนี้ช่วงเช้าจนถึงเที่ยงนั้นเด็กที่ประจำร้านเขาไม่อยู่เพราะมีธุระที่ต้องสะสางเขารับรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อหัวค่ำความกระชั้นชิดที่ดันมาบอกเวลานั้น ทำให้เขาอดติเตียนอีกฝ่ายเสียไม่ได้ แต่เอาเถอะเอาเป็นว่าวันนี้มีแค่ไอ้โซนกับผม อีกอย่างงานเองก็ลดปริมาณลงเนื่องจากสภาพของผมไม่สามารถรับงานสักได้ในตอนนี้ หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลเขาก็นึกขึ้นได้และวุ่นวายอยู่กับการติดต่อบอกลูกค้าที่นัดสักเอาไว้ ดีที่คิวใกล้ๆถึงนั้นเข้าใจและยอมเลื่อนวันออกไปอีกนิด"สวัสดีครับตาสวย" "เฮ้ย!!??" เสียงทักทายทำให้เขาหันไปมองก่อนจะตกใจเมื่อเห็นคิงในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม (แต่งตัวดูดีเห๊ะ ว่าแต่มาไงว่ะเนี่ย??)ดวงตาข้างซ้ายนั้นฉายความประหลาดใจก่อนจะหันไปมองรอบบริเวณ และกลับมาสำรวจชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นลงคิงเผยรอยยิ้มเมื่อเห็นท่าทางดูตลกขบขันคิดไม่ผิดที่ตัวเองอุตส่าห์ลงทุนตื่นเช้าออกจากคอนโด ก่อนชูถุงใส่น้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ให้อีกคน"กินไหมครับ?" "ห๊ะ?"
"ผมขอโทษครับ...ตาสวยๆ ของคุณต้องเป็นแบบนี้"น้ำเสียงรู้สึกผิดคิงสงสารคนที่อยู่ๆตรงหน้าต้องมาเจ็บตัวเพราะเขา แม้ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกจะห้ามก็ไม่ทันแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก โกรธตัวเองมากที่ทำได้เพียงมองดูอีกคนโดนกระทำทั้งที่ไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย ถึงฟาร์จะเป็นผู้ชายที่ดูแข็งแรงตัวเล็กกว่าเขาหน่อยเดียวแต่ก็ไม่สมควรที่จะมาเจอแบบนี้ ถ้าเสร็จจากนี่เขาต้องจัดการกับนัทเด็กในอาณัติของเขาให้เด็ดขาด"เอ่อ เดี๋ยวก็คงดีขึ้นไม่เป็นไรหรอกคุณ""หน้ายังแสบร้อนอยู่ไหม"แววตาเศร้าน้ำเสียงอ่อนลงกว่าปกติ"อื่อ"ฟาร์พยักหน้าเพียงเล็กน้อย"ตาสวย""อยู่ใกล้กันแค่นี้จะเรียกทำไม"ฟาร์ตอนแรกรู้สึกแปลกๆ ที่อีกฝ่ายเรียกตัวเองด้วยคำนี้ แต่ตอนนี้เริ่มจะชินแล้ว อย่าเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ"ขอโทษ""อ๊ะ!!..บทจะเศร้าก็เหมือนหมาหงอยเลย บอกแล้วนิเดี๋ยวก็หาย""ผมทำให้คุณต้องเจ็บตัว""สรุปใครต้องเป็นปลอบเนี่ย"ฟาร์ไม่เคยเห็นคิงเป็นแบบนี้เลย พูดน้อยเสียงเรียบเศร้าๆ หน้าหงอยๆ ถึงเขาจะเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งก็พอดูออกว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง ปกติอารมณ์ดีกระดี๊กระด๊าพูดจากวนตีนใบหน้าจะมีรอยยิ้มตลอดเวลา"-""หัดเลี้ยงดงเลี้ยงเด็ก เป็นไง.."
"ฟาร์เป็นอะไรมากไหม"คิงลนลานไปหาฟาร์ทันทีเพื่อเช็กดูว่าอีกคนเป็นอะไรมากหรือเปล่า ผู้คนและพนักงานที่สังเกตการณ์อยู่นั้นบางคนตกใจจนเผลอกรีดร้องกับเหตุการณ์รุนแรงที่เกิดขึ้น "ทำอะไร!? ห๊ะ!! "ความโกรธของคิงแล่นปะทุฉับพลัน หันหน้าไปตะคอกกับผู้กระทำ–" !! " ความโกรธที่ฉายชัดบนใบหน้าทำให้นัทผงะ เผลอกลัวไปเล็กน้อยเฮียคิงไม่เคยตะคอกเขาสักครั้ง นี้ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพอรู้ว่าต้นเหตุมันมาจากคนที่ทรุดตัวกอบกุมใบหน้าภายใต้อ้อมแขนนั้น จากความหวาดเกรงก็กลายเป็นความโกรธกริ้วขึ้นมา"ทำไมล่ะครับ!? ทำไมนัทจะทำมันไม่ได้ ก็มันสะเหล่อมายุ่งกับเฮียคิงเองนิ!!"ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไปด้วยแรงริษยา ตวัดตามองไปที่ฟาร์"นัท!!" คิงผละออกจากฟาร์ตรงเข้าไปหาเด็กใต้อาณัติ การกระทำครั้งนี้แสดงให้เขาเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง มือคว้าหมับบีบกรามเล็กแน่นด้วยความโมโหตามแรงผู้กระทำคิงลดเสียงจนได้ยินกันแค่สองคนอาจเพราะไม่อยากให้คนอื่นรับรู้--หรือแค่อยากจะย้ำเตือนแค่กับตัวนัทเอง"ฟังนะ ต่อให้กูจะควงใคร จะมีใครแล้วมันทำไม? มึงเป็นแค่เด็กกูตามสัญญาก็บอกมึงชัดแล้วนิ ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวกับชีวิตกู มึงก็จะได้อยู่สบายๆมีเงินใช้มีเงิน
"ไม่อยากเจอ โว๊ย!!"ฟาร์เดินนำหน้าไปหันหลังมาคุยกับคนพี่"ฮ่า ฮ่า"คิงหัวเราะร่าออกมาอยากพอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูหงุดหงิดมันน่ารักในสายตาเขาคิงเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเดินห่างออกไปเผลอนึกอะไรขึ้นได้"เดี๋ยวดิคุณ.." คิงเดินก้าวสับขาเร็วคว้าหมับจับข้อมือฟาร์รั้งอีกคนเอาไว้ก่อน"อะไรอีก!? "ฟาร์กระฟัดกระเฟียด หันหน้ามาตวัดตามองคิงด้วยความโมโหร้ายถ้าอีกคนรั้งเขาด้วยเหตุผลบ้าๆอีก เขาจะต่อยหน้าแม่ง--"!! " คิงผงะเล็กน้อยเมื่อถูกฟาร์แสดงออกว่าไม่ชอบใจมากขนาดไหนแต่ก็ไม่ได้ปล่อยข้อมือ กลัวอีกคนจะหนีหายไปเสียก่อนจะได้พูด (กูจะโดนแมวข่วนหน้าไหมว่ะ?)"กินข้าวกับผมไหม? "คนตัวใหญ่ส่งยิ้มเชิญชวน"ไม่.."แต่ก็ถูกฟาร์ตอกกลับอย่างชัดถ้อยชัดคำ"กินสินะ โอเคงั้นไปกันเถอะ~~" คิงยิ้มร่าเมินคำปฏิเสธของแมวน้อยอย่างสมบูรณ์แบบและจับลากฟาร์ไป--"คุณชอบกินอะไรเหรอ? ชาบูไหม? ""ไม่เว้ยยยย! ไม่กินนนน! "ฟาร์พยายามขืนตัวตามแรงลากจูงของคิง แต่กับไม่เป็นผล แม่ง! แรงเยอะจังว่ะ--"ปล่อยสิโว้ยยยยยย!""ชาบูเนอะ~~"คนตัวใหญ่พูดเองเออเอง ไม่บ่อยให้แมวน้อยปฏิเสธ พลางจับลากจนถึงร้านอาหาร ท่ามกลางสายตาของคนในห้างที่หันมามองตลอดทาง..