บทที่ 9 จบงาน ณ เมืองเสวียนเทียน

บทที่เก้า

จบงาน ณ เมืองเสวียนเทียน

ค่ำคืนนี้เมืองเสวียนเทียนถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศที่คึกคักและอบอุ่น หลังจากที่พวกเขาเดินทางมาอย่างยาวนานในที่สุดก็ได้มาถึงเมืองที่เป็นบ้านเกิดของอดีตอัครเสนาบดีเสียที เมืองชายแดนอันเงียบสงบล้อมรอบไปด้วยภูเขาและป่าไม้

เมื่อคณะของหลี่รุ่ยหลินเดินทางเข้ามาในเมืองทุกอย่างก็เป็นไปอย่างราบรื่น พวกชาวเมืองต่างให้การต้อนรับเป็นอย่างดี พวกเขาเคารพอัครเสนาบดีหวังซึ่งเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงและทำคุณประโยชน์แก่แผ่นดิน         เจ้าเมืองเสวียนเทียนได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขึ้น เพื่อเป็นการขอบคุณหลี่รุ่ยหลินและพี่น้องสำนักคุ้มภัยที่ช่วยคุ้มกันและดูแลความปลอดภัยของอดีตอัครเสนาบดีมาตลอดการเดินทาง

งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นที่จวนของเจ้าเมือง ทั้งจวนประดับประดาไปด้วยโคมไฟหลากสีและดอกไม้สดที่ถูกจัดอย่างสวยงาม กลิ่นหอมของอาหารที่ถูกปรุงอย่างประณีตลอยฟุ้งไปทั่ว ทั้งโต๊ะถูกจัดเรียงด้วยอาหารเลิศรสจากทั่วสารทิศ ไม่ว่าจะเป็นเนื้อสัตว์ย่างรสเลิศ น้ำแกงสมุนไพรที่มีคุณค่าทางยาช่วยฟื้นบำรุงร่างกาย และผลไม้สดใหม่จากสวนในท้องถิ่น

หลี่รุ่ยหลินในชุดเครื่องแต่งกายที่งดงามตามแบบที่เหล่าสตรีสวมใส่กันเดินไปยังโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับพวกเขา นางได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากอัครเสนาบดีหวังและพี่น้องสำนักคุ้มภัยที่นั่งอยู่รอบโต๊ะ หวังข่ายนั่งอยู่ข้าง ๆ หลี่รุ่ยหลินสายตาของเขาที่เห็นนางงดงามอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนก็ถึงกับค้างไปชั่วขณะ

"ข้าขอขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยคุ้มครองและดูแลข้ากับทุกคนในระหว่างการเดินทาง ข้ารู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย ไหนพวกเราจะต้องมาเจอโจรปล้นกลางทางอีก แต่พวกเจ้าก็สามารถจัดการกับโจรพวกนั้นได้ ยอดเยี่ยมจริง ๆ" อัครเสนาบดีหวังกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งจากนั้นยกจอกสุราขึ้นมาเพื่อดื่มขอบคุณ

หลี่รุ่ยหลินยกจอกสุราขึ้นพร้อมรอยยิ้ม "ขอบคุณท่านอัครเสนาบดีสำหรับความไว้วางใจและการต้อนรับอย่างอบอุ่นในคืนนี้ ข้าและพี่น้องสำนักคุ้มภัยถือเป็นเกียรติที่ได้รับหน้าที่นี้ ข้าขอดื่มเพื่อขอบคุณท่านและชาวเมืองเสวียนเทียนเช่นกันเจ้าค่ะ"

เสียงจอกสุราที่กระทบกันดังกังวานไปทั่วโต๊ะ พี่น้องสำนักคุ้มภัยทุกคนต่างยกจอกสุราของตนขึ้นเพื่อดื่มฉลอง การดื่มสุราในคืนนี้ไม่ใช่แค่การดื่มเพื่อฉลองความสำเร็จในการเดินทาง แต่ยังเป็นการขอบคุณและเคารพต่อหัวหน้าสำนักของพวกเขาที่นำพาพวกเขามาจนภารกิจครั้งนี้ประสบความสำเร็จ

หวังข่ายมองหลี่รุ่ยหลินด้วยความชื่นชม ตั้งแต่นางเดินเข้ามาสายตาของเขาก็ไม่ละไปจากนางเลย หญิงสาวแข็งกร้าวที่เขาเห็นมาตลอดหลายวันนั้นมาบัดนี้กลับกลายเป็นหญิงสาวที่อ่อนช้อยงดงาม ทำเอาหัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว

"เจ้าดื่มเก่งจริงๆ นะ" หวังข่ายพูดด้วยรอยยิ้มขณะที่เขาเห็นหลี่รุ่ยหลินดื่มสุราอย่างต่อเนื่อง

หลี่รุ่ยหลินหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงสบาย "ในฐานะหัวหน้าสำนัก ข้าต้องสามารถทนรับทุกสถานการณ์ได้แม้กระทั่งการดื่มสุราในงานเลี้ยง" 

หวังข่ายยิ้มรับ "ไม่ใช่ว่าแอบดื่มตั้งแต่ยังเด็กหรอกหรือ"

หลีรุ่ยหลินขมวดคิ้วโก่งงามของนางให้เขาคราหนึ่งแล้วกล่าว"เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ทั้งสำนักมีแต่บุรุษ มีท่านแม่กับข้าเป็นสตรีเพียงแค่สองคน หากข้าจะทำอะไรเช่นที่บุรุษทำกันย่อมไม่แปลก"

"ข้าเพียงแต่ล้อเจ้าเล่น เจ้าทำเป็นจริงจังไปได้" หวังข่ายกล่าวด้วยน้ำเสียงแกมหยอกล้อ

บรรยากาศในงานเลี้ยงเป็นไปด้วยความสนุกสนานและอบอุ่น พี่น้องสำนักคุ้มภัยต่างพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน หลี่รุ่ยหลินได้รับคำขอบคุณและคำยกย่องจากทุกคนในงาน ไม่ว่าจะเป็นชาวเมืองหรือพี่น้องสำนักคุ้มภัย ทุกคนต่างชื่นชมในความสามารถและความมุ่งมั่นของนาง

ในยามเช้าที่บ้านอดีตอัครเสนาบดีหวัง เมืองเสวียนเทียนกลับมาเงียบสงบอีกครั้งหลังจากที่พี่น้องสำนักคุ้มภัยได้พักฟื้นและฟื้นฟูความเหนื่อยล้าจากการเดินทางอันยาวนาน หลี่รุ่ยหลินรู้ว่าถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องเดินทางกลับสู่สำนักของตนแล้วนางจึงเริ่มต้นเตรียมตัวและจัดขบวนการเดินทางอีกครั้ง

ในช่วงเวลาที่พวกเขากำลังจัดเตรียมสิ่งของ หลี่รุ่ยหลินได้เข้าไปกล่าวลากับอดีตอัครเสนาบดีหวังและหวังข่าย นางยืนอยู่ตรงหน้าสองพ่อลูกด้วยท่าทีที่สงบและมั่นคง "ข้าและพี่น้องสำนักคุ้มภัยขอขอบคุณท่านอัครเสนาบดีสำหรับการต้อนรับและการดูแลในช่วงเวลาที่พวกเราได้พักที่นี่ แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องกลับแล้ว"

อัครเสนาบดีหวังพยักหน้าและยิ้มอย่างอบอุ่น "ข้าขอให้พวกเจ้าเดินทางกลับอย่างปลอดภัย หลี่รุ่ยหลิน…เจ้าเป็นผู้นำที่มีความสามารถ จงตั้งใจสืบสอดสำนักต่อจากบิดาและพี่ชายให้ดี"

หลี่รุ่ยหลินโค้งคำนับอย่างเคารพ "ขอบคุณท่านอัครเสนาบดี ข้าจะทำให้ดีที่สุดเจ้าค่ะ"

จากนั้นนางก็หันไปหาหวังข่าย "ข้าคิดว่าคุณชายหวังจะพักที่นี่กับบิดาท่านอีกสักระยะหนึ่งก่อนจึงค่อยเดินทางกลับเสียอีก แต่เห็นว่าท่านเตรียมตัวออกเดินทางพร้อมกับพวกเรา ข้าไม่แน่ใจว่าท่านได้ตัดสินใจเช่นนั้นจริงหรือ"

หวังข่ายยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบกลับ "ใช่ ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะเดินทางกลับไปพร้อมกับพวกเจ้า"

หลี่รุ่ยหลินเงียบไปชั่วขณะก่อนจะกล่าวต่อ "หากท่านตั้งใจจะเดินทางกลับไปพร้อมกับพวกเราข้าก็ไม่มีปัญหา แต่ข้าต้องบอกท่านไว้ก่อนว่าหากเกิดเหตุอันใดขึ้นท่านจะต้องพึ่งพาตนเอง เพราะการเดินทางกลับนี้ไม่ได้มีสัญญาจ้างใด ๆ ระหว่างพวกเรา"

หวังข่ายหัวเราะเบา ๆ "ถ้าเช่นนั้นข้าจะจ้าง เจ้าตกลงค่าจ้างมาเลย"

หลี่รุ่ยหลินมองหวังข่ายด้วยสายตาที่ผสมผสานระหว่างความท้าทายและความงุนงง "หากว่าท่านคิดดีแล้วข้าก็จะคิดค่าจ้างแค่สามส่วนของค่าจ้างขามาก็แล้วกัน เพราะถึงอย่างไรพวกเราพี่น้องสำนักคุ้มภัยก็จะเดินทางกลับกันอยู่แล้ว"

หวังข่ายยิ้มและตอบตกลงทันที "ตกลง ข้าจะจ่ายค่าจ้างตามที่เจ้าว่ามา"

เมื่อการเจรจาสิ้นสุดลงทั้งสองต่างรู้สึกถึงความผูกพันที่เริ่มลึกซึ้งมากขึ้นในใจของตนเอง แม้ว่าหลี่รุ่ยหลินจะรักษาท่าทีในฐานะที่เป็นหัวหน้าสำนักคุ้มภัยและมีความรับผิดชอบที่หนักหน่วง แต่ความใกล้ชิดระหว่างนางกับหวังข่ายก็ดูเหมือนจะเติบโตขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ในขณะที่คณะสำนักคุ้มภัยเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยและพร้อมที่จะออกเดินทาง อดีตอัครเสนาบดีหวังก็ออกมาส่งพวกเขาที่หน้าประตูบ้าน "ขอให้เดินทางกลับอย่างปลอดภัย ข้าขอให้เจ้าโชคดีและหวังว่าเราจะได้พบกันอีก"

หลี่รุ่ยหลินโค้งคำนับอย่างสุภาพให้เขาอีกครั้ง "ขอบคุณท่านอัครเสนาบดี ข้าขอให้ท่านสุขภาพแข็งแรงและขอให้ท่านได้ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุขเจ้าค่ะ"

คณะสำนักคุ้มภัยเริ่มเคลื่อนขบวนออกจากเมืองเสวียนเทียน หลี่รุ่ยหลินขี่ม้าอยู่หน้าขบวนขณะที่หวังข่ายตามมาเคียงข้างนาง หวังข่ายรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เพิ่มขึ้นในใจเมื่อได้อยู่ใกล้หลี่รุ่ยหลินอีกครั้ง

ขบวนสำนักคุ้มภัยเคลื่อนตัวออกจากเมืองเสวียนเทียนอย่างราบรื่น พวกเขามุ่งหน้าสู่เส้นทางที่ต้องผ่านหุบเขาเล็ก ๆ ที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้หนาทึบ หลี่รุ่ยหลินยังคงเป็นผู้นำขบวนขี่ม้านำหน้าทุกคน สายตาของนางจับจ้องมองไปยังเส้นทางข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ขณะที่หวังข่ายขี่ม้าเคียงข้างนาง คอยพูดคุยเบา ๆ เพื่อคลายความเงียบเหงาของการเดินทาง

ทว่าเมื่อพวกเขาเดินทางมาได้ไม่ไกลจากเมืองเสวียนเทียน สัญชาตญาณของหลี่รุ่ยหลินก็เริ่มเตือนถึงความไม่ปลอดภัย นางหยุดม้าทันทีและเงี่ยหูฟัง บรรยากาศเงียบงันจนได้ยินเสียงลมพัดใบไม้ไหวเบา ๆ ที่น่าแปลกใจคือการที่ไม่มีเสียงนกหรือเสียงสัตว์ใด ๆ เลย นางรู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ

"มีบางสิ่งไม่ชอบมาพากล" หลี่รุ่ยหลินเอ่ยเสียงต่ำพร้อมกับหันไปบอกพี่น้องสำนักคุ้มภัยให้เตรียมพร้อม

หวังข่ายสังเกตเห็นสีหน้าของหลี่รุ่ยหลินที่แสดงถึงความระมัดระวัง เขาถามด้วยความเป็นห่วง "เกิดอะไรขึ้น เจ้ารู้สึกถึงอะไร"

หลี่รุ่ยหลินพยักหน้า "ข้าสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง พวกเราควรเตรียมพร้อม พี่น้องทุกคนตั้งรับ!"

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าของม้าหลายตัวก็ดังขึ้นจากทุกทิศทาง พวกเขาเห็นเงาดำของคนหลายสิบคนที่ขี่ม้าล้อมรอบขบวนเดินทาง หลี่รุ่ยหลินจ้องมองไปยังผู้นำของพวกมัน 

จงเหยียนหัวหน้ากลุ่มโจรยิ้มอย่างชั่วร้ายเมื่อเห็นหลี่รุ่ยหลิน

"หลี่รุ่ยหลิน…หัวหน้าสำนักคุ้มภัยคนใหม่อย่างนั้นหรือ" จงเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียม "ครั้งที่แล้วเจ้าเป็นคนทำให้ลูกน้องข้าตายไปกว่าห้าสิบคน วันนี้ข้าจะมาแก้แค้นแทนพวกมันและข้าจะฆ่าเจ้าให้ตายตามพ่อกับพี่ชายของเจ้าไปด้วย"

หลี่รุ่ยหลินมองจงเหยียนด้วยสายตาเยือกเย็น จากคำพูดของมันนางก็รู้ได้ทันทีว่าหัวหน้าโจรผู้นี้แหละคือจงเหยียนคนที่ฆ่าบิดาและพี่ชายของนาง ความแค้นทำให้นางโกรธจัดจนแทบจะพุ่งตัวเข้าใส่จงเหยียนให้รู้แล้วรู้รอด "ข้าต่างหากที่จะแก้แค้นให้กับพ่อและพี่ชายของข้า ข้าจะตีร่างเจ้าให้แหลกไม่มีชิ้นดี"

จงเหยียนเห็นหลี่รุ่ยหลินเพียงแวบเดียวความชอบพอก็พลุ่งพล่านขึ้นมาภายในใจของมัน ความคิดชั่วร้ายเกิดก็บังเกิดขึ้นมาในทันที มันกระซิบบอกลูกน้องที่อยู่ข้างกาย "อย่างไรก็ต้องจับตัวนางกลับไปให้ได้ นางจะต้องตกเป็นภรรยาของข้า"

ลูกน้องของจงเหยียนต่างรู้จักนิสัยหัวหน้าของตนดี พวกมันพยักหน้าเข้าใจในความคิดของจงเหยียนโดยไม่ต้องพูดมาก และในทันทีที่จงเหยียนออกคำสั่งพวกโจรก็เริ่มบุกเข้ามายังขบวนของสำนักคุ้มภัยทันที

หลี่รุ่ยหลินเห็นการเคลื่อนไหวของพวกโจรก็รู้ได้ว่าต้องมีการต่อสู้ที่รุนแรงเกิดขึ้นอีกครั้ง นางไม่รอช้ากระชับทวนที่ถืออยู่ในมือให้มั่นจากนั้นก็ตะโกนสั่งพี่น้องในสำนักคุ้มภัย "ทุกคนเตรียมพร้อม! พวกโจรจะบุกเข้ามาล้อมพวกเราอีกครั้ง ระวังตัวด้วย"

พี่น้องสำนักคุ้มภัยต่างตั้งท่ารับมืออย่างมั่นคง อาวุธในมือของพวกเขาพร้อมที่จะต่อกรกับโจรที่กำลังวิ่งเข้ามา หวังข่ายเองก็ไม่รอช้าปลดกระบี่อ่อนที่พันรอบเอวออกมา กระบี่เล่มนั้นยืดออกจากร่างกายของเขาอย่างคล่องแคล่ว เสียงกระบี่ที่เรียวบางราวกับสายน้ำเคลื่อนที่ในอากาศนั้นสร้างความหวาดหวั่นให้กับพวกโจรไม่น้อย

จงเหยียนจับจ้องมองไปยังหลี่รุ่ยหลินเพียงคนเดียว ความต้องการในตัวนางทำให้มันเร่งเร้าเข้าสู่สนามรบโดยไม่คิดจะรั้งรอ มันพุ่งตรงไปหานางด้วยความดุดันและความมุ่งมั่นที่จะแย่งชิงนางกลับไปเป็นของตนให้ได้