ตอนที่2 มันเป็นแค่อุบัติเหตุ

“พี่บอกแพรกี่ครั้งแล้วคะว่าพี่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นรถของน้องแพรก็ขัดข้องคุณพ่อของพี่เองท่านก็เมาจนขับรถเร็วเห็นไหมคะว่ามันคืออุบัติเหตุ...ถ้าพี่จะงอนน้องแพรก็เพราะว่าพี่ปลอบน้องแพรตั้งกี่ครั้งแล้วน้องแพรก็ยังแอบร้องให้อยู่ดีแบบนี้พี่ก็คงจะเป็นพยาบาลที่ไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหมคะ”

ทอฝันพูดไปตามความจริงเธอไม่รู้สึกโกรธเคืองสาวน้อยตรงหน้าเลยสักนิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะหลักฐานทั้งหมดมันก็ชี้ชัดอยู่แล้วว่ามันคืออุบัติเหตุแล้วก็มีส่วนผิดกันทั้งคู่เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วเธอไม่อยากเก็บมันมาใส่ใจ

“ไม่ใช่นะคะพี่ฝัน...พี่ฝันเป็นพยาบาลที่น่ารักกับน้องแพรมากเลยค่ะ”

แพรวารีบส่ายหัวหงึกหงักเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเข้าใจผิดว่าเธอเป็นพยาบาลที่ไม่ได้เรื่องพร้อมต้องรีบพูดว่าหญิงสาวนั้นเป็นพยาบาลที่ใจดีและน่ารักที่สุดที่เธอเคยเจอมา

“งั้นเลิกร้องให้แล้วมาทานข้าวกันดีกว่านะคะ”

“ค่ะ”

เมื่อทอฝันเห็นว่าสาวน้อยตรงหน้าของเธอยิ้มออกแล้วเธอจึงโล่งใจแล้วหยิบถาดข้าวมาป้อนแพรวาเพราะหลังจากที่แพรวาทานข้าวแล้วจะต้องทานยาต่อ

30 นาทีต่อมา

“น้องแพรเป็นยังไงบ้างจ้ะฝัน”

บุษบาเดินเข้ามาในครัวก็เห็นว่าทอฝันกำลังเอาถาดอาหารมาเก็บในครัวจึงถามถึงอาการของแพรวาจากหญิงสาว

“ก็มีแอบร้องให้บ้างแต่พอปลอบก็มียิ้มออกค่ะ”

ทอฝันตอบบุษบาด้วยสีหน้าอมยิ้มเล็กน้อยเธอรู้ว่าถึงแม้ตอนนี้แพรวาจะมีแอบร้องให้บ้างแต่เธอคิดว่าอีกไม่นานแพรวาก็น่าจะดีขึ้น

“เหนื่อยหน่อยนะ...แพรวาค่อนข้างที่จะเอาใจยากหน่อยเอ่อ...แล้วเรื่องคุณลุง”

บุษบาแอบดีใจกับเรื่องที่ได้ยินจากหญิงสาวที่เธอถามว่าแพรวานั้นยังมีอาการที่เศร้าอยู่พร้อมถามถึงเรื่องที่เธอกำชับไม่ให้หญิงสาวบอกกับแพรวาว่าพ่อของเธอนั้นตกบันไดเพราะจะทำให้อาการแพรวาทรุดลงเธอจึงห้ามหญิงสาวบอกเพราะเป็นห่วงแต่ที่จริงแล้วหากหญิงสาวหลุดบอกออกไปมีหวังแพรวาได้สงสัยในตัวเธอเป็นแน่เพราะเธอกับแพรวาชอบเป็นไม้เบื่อไม้เมากับเธอแทบทุกเรื่องและแพรวาจะต้องไม่เชื่อแน่ว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุ

“เรื่องนั้นฝันไม่มีหลุดบอกน้องแพรแน่นอนค่ะ”

ทอฝันรีบบอกปฏิเสธหญิงสาวตรงหน้าอย่างรวดเร็วว่าเธอไม่มีหลุดเรื่องนี้แน่นอนเพราะเธอเองก็เป็นห่วงสภาพจิตใจของแพรวาเหมือนกัน

“ดีจะ...เพราะพี่กลัวว่าอาการน้องแพรจะไปกันใหญ่...แล้วฝันล่ะโอเคใช่ไหมที่...เอ่อ..มาดูแลน้องแพรเพราะน้องแพรทำให้พ่อฝันเสีย”

บุษบาถามถึงความรู้สึกของทอฝันเพราะอยากรู้ว่าเธอนั้นคิดอย่างไรเมื่อต้องมาดูแลคนที่ทำให้พ่อของเธอต้องเสียไปและเพื่อเป็นการตอกย้ำหญิงสาวให้คิดอยู่เสมอว่าคนที่ทำให้พ่อของเธอต้องตายคือแพรวาเผื่อเธออาจจะยืมมือหยิงสาวทำอะไรบางอย่างที่เธออยากทำก็เป็นได้แต่ต้องดูสถานการณ์ก่อนว่าเธอคิดกับเรื่องนี้อย่างไร

“ฝันโอเคค่ะ...เรื่องมันผ่านไปแล้วอีกอย่างก็เป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอกค่ะ”

ทอฝันตอบกลับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มว่าเธอไม่คิดเล็กคิดน้อยเรื่องนั้นเลยสักนิด

“ฝันที่เป็นคนดีจริงๆเลยนะมีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะไม่ต้องเกรงใจ”

บุษบาต้องกัดฟันยิ้มให้หญิงสาวที่ดูหญิงสาวนั้นจะเป็นคนดีกว่าที่เธอคิดเสียเหลือเกินผิดแผนที่เธอวางเอาไว้แต่เธอก็เชื่ออยู่ในใจว่าอย่างน้อยเธอก็ทำให้แพรวาได้ทุกข์ใจได้เพราะต้องมีลูกของคนที่แพรวานั้นทำให้เขาเสียชีวิตวนเวียนอยู่ใกล้ๆคอยดูแลให้เป็นตราบาปอยู่ในใจ

“แค่พี่บุษให้งานฝันทำฝันก็ดีใจแล้วค่ะ...เรื่องอื่นฝันไม่รบกวนพี่บุษหรอกค่ะ”

ทอฝันรู้สึกซาบซึ้งน้ำใจบุษบาอย่างมากที่หญิงสาวนั้นดีกับเธอมาโดยตลอดเธอจึงไม่กล้าที่จรบกวนอะไรให้หญิงสาวนั้นช่วยเหลือเธออีกแล้วแค่งานที่ดูแลแพรวาผลตอบแทนมันก็มากเกินกว่างานของพยาบาลพิเศษคนนึงแล้ว

“งั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะเพราะใกล้เวลาที่ลูกชายบุญธรรมของคุณลุงจะกลับมาแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ฝันก็น่าจะได้เจอ”

เมื่อคุยกับหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่งก็ถึงเลาที่บุษบานั้นจะต้องไปรอรับทิวากลับจากสนามบินอันที่จริงเธอให้คนอื่นไปรับก็ได้แต่ด้วยความคิดถึงชายหนุ่มที่เธอแอบรักมานานแสนนานเธอจึงอยากจะไปรับเขาด้วยตัวเอง

“อ่อ....ค่ะ”

ทอฝันเองก็พึ่งจะรู้จากปากบุษบาว่าพิพัฒน์นั้นมีลูกชายบุญธรรมด้วยก็ไม่แปลกเพราะว่าเธอพึ่งจะเข้ามาทำงานในบ้านนี้เพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้น

ช่วงเย็นของวัน

หลังจากที่ทอฝันดูแลแพรวาในช่วงเย็นเรียบร้อยแล้วเธอก็เตรียมตัวกลับไปที่บ้านของดวงใจคนที่เคยเป็นแม่นมของเธอที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กจนโตพึ่งมาแยกกันก็เมื่อวันที่บ้านของเธอล้มละลายและหญิงสาวเองก็ไม่ได้มีเงินที่จะจ้างงานดวงใจอีกต่อไปแต่ทั้งสองก็ไปมาหาสู่กันตลอดยิ่งช่วงนี้หญิงสาวจำต้องไปดูแลดวงใจบ่อยขึ้นเพราะว่าเธอป่วยติดเตียงมีเพียงหลานสาววัย20ปีที่ชื่อลีลาวดีดูแลคนเดียวเท่านั้นเด็กสาวต้องดรอปเรียนเพื่อมาดูแลคนเป็นป้าทอฝันเกิดเห็นใจเลยหาเงินส่งเสียทอฝันให้เรียนต่อและรับผิดชอบค่ารักษาต่างๆของดวงใจเองเพราะรักทั้งสองเหมือนคนในครอบครัวเพราะตอนนี้เธอก็ไม่เหลือใครแล้ว

“ป้าดวงคะเป็นอย่างไรบ้างฝันซื้อของบำรุงมาให้เต็มเลย”

ทอฝันเดินเข้ามาในบ้านหลังเล็กแถวชานเมืองเมื่อเดินเข้ามาในบ้านไม่กี่ก้าวเธอก็เห็นดวงใจที่นอนอยู่บนเตียงหญิงสาวจึงรีบเดินไปหาหญิงวัยกลางคนพร้อมชูของฝากที่เธอซื้อมาให้อย่างอารมณ์ดี

“คุณหนูป้าบอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องซื้ออะไรมาแค่นี้ป่าก็เกรงใจคุณหนูมากแล้วล่ะค่ะ”

ดวงใจเองค่อนข้างที่จะเกรงใจทอฝันอยู่มากเพราะเธอเหมือนเป็นภาระของหญิงสาวอย่างเห็นได้ชัดแค่ตัวเองป่วยแล้วหญิงสาวต้องมาออกค่ารักษาทั้งหมดให้ยังไม่พอยังออกค่าเล่าเรียนให้กับลีลาวดีหลานสาวของเธออีกด้วย

“ป้าดวงจะมาเกรงใจฝันทำไมคะป้าก็เหมือนญาติผู้ใหญ่ฝันอีกคนยังไงฝันก็ต้องดูแลอย่างดีที่สุดค่ะ...แล้วนี่ลียังไม่กลับเหรอคะ”

ทอฝันได้ยินคำนี้เป็นประจำแทบทุกครั้งที่มาหาป้าดวงใจของเธอพร้อมเปลี่ยนประเด็นมาเป็นถามหาลีลาวดีแทนว่าไปไหนเพราะว่าเย็นมากแล้วยังไม่เห็นจะกลับมาที่บ้านเสียที

“ลีมันกลับมาแล้วค่ะคุณหนูพึ่งออกไปซื้อกับข้าวเมื่อกี้นี้เอง”

หญิงวัยกลางคนยกมือชี้ว่าหลานสาวของเธอนั้นออกไปข้างนอกซื้อกับข้าวอีกเดี๋ยวน่าจะกลับ

“อ๋อ...งั้นเดี๋ยวฝันต้องขอตัวไปก่อนนะคะป้าดวงฝันมีงานต่อ”

ทอฝันดูเวลาก็เห็นว่าตอนนี้มันไดเวลาที่เธอนั้นจะไปทำงานพิเศษนอกเหนือจากดูแลแพรวาตอนกลางวันแล้วจึงรีบขอตัวหญิงวัยกลางคนที่นอนอยู่บนเตียงกลับทันที

“รักษาสุขภาพด้วยนะคะคุณหนู”

ดวงใจไม่รู้หรอกว่าหญิงสาวไปทำงานอะไรเธอไม่อยากก้าวก่ายแต่ได้เพียงเตือนเธออย่างห่วงๆว่าให้เธอนั้นดูแลสุขภาพตัวเองด้วยเพราะเธอรู้ว่าหญิงสาวนั้นทำงานค่อนข้างหนักในแต่ละวัน