20.พร้อมใจ

แสดงสปอยล์

 

 

“ติ้ง!!”

เสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นมา พร้อมกับกรอบข้อความสีเขียวที่เด้งขึ้น

“คุณสามารถพิชิตใจ ตัวละคร “มาไค ไบร์ดัว” ได้แล้วค่ะ มาเก็บค่าความรู้สึกของเขาให้ถึงหนึ่งร้อย เพื่อหลีกเลี่ยงการจบแบบ Bad Ending โปรดระมัดระวังทุกการกระทำที่จะนำไปสู่โศกนาฏกรรมของความรักด้วยนะคะ”

ค่าเสน่ห์ ณ ปัจจุบัน 35

ดวงตาของจานีคเบิกกว้างในทันทีที่ข้อความพวกนั้นเด้งขึ้นมาไม่หยุดหย่อน เธอตกใจกับเรื่องแบดเอนดิ้งนิดหน่อย แต่คิดว่ามันน่าจะมีเวลาให้เธอได้ศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับมัน แต่ในตอนนี้สิ่งที่น่าตกใจมากที่สุดคือความรู้สึกของท่านมาไค

ดูเหมือนว่าเขาจะหวั่นไหวกับเธอมากทีเดียว..และจากที่คิดว่าเมื่อพิชิตใจตัวละครนั้นๆ ได้แล้วเรื่องจะจบแต่ก็ไม่จบอีก..เธอจะต้องทำให้ค่าความรักสีชมพูของเขาเพิ่มขึ้นด้วย..

และในตอนนี้ค่าความรู้สึกของมาไคคือ..37 หมายความว่าเธอต้องทำให้เขาชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ จนกว่าตัวเลขที่กำลังกะพริบนี่จะเพิ่มสูงขึ้นถึง..100

“หนาว..รึเปล่าครับ เพราะไม่มีน้ำอุ่นข้าจึงจำใจต้องให้ท่านจานีคอาบน้ำเย็นไปก่อน”

เธอมองหน้าเขา นี่เป็นครั้งแรกที่แค่มองใบหน้านั้นหัวใจก็เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก..

มีหลายอย่างระหว่างเราที่มันเปลี่ยนไป ยกตัวอย่างเช่นความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา

จากแรกที่เคยไว้ใจแต่ตอนนี้กลับรู้สึกไว้ใจยิ่งกว่านั้น..อาจจะเพราะเขาเป็นฝ่ายเปิดใจรับเธอเข้าไปก่อน จานีคจึงไม่คิดลังเลเลยที่จะเปิดใจเพื่อรับเขาเข้ามาเช่นเดียวกัน

“ข้าจะไปค่ะ ไปที่พระราชวังกับท่าน..”

เขาจับมือของเขามาแนบลงที่ข้างแก้มก่อนจะเอียงหน้าซบ..

“จากนี้ไป ข้าฝากชีวิตเอาไว้ที่ท่านมาไคได้ไหมคะ ท่านยินดีที่จะโอบกอดข้าเอาไว้ในทุกช่วงเวลารึเปล่าคะ..”

นัยน์ตาของเขามีความกังวลและห่วงใยคละเคล้ากันไป ก่อนที่มันจะสั่นระริกราวกับเปลวเทียนที่ต้องสายลม เขายกมือขึ้นมาลูบผมของเธออย่างอ่อนโยน ปัดเส้นผมที่เปียกน้ำออกจากใบหน้านั้นอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเป็นฝ่ายจับมือบางขึ้นมาแนบลงที่แก้มของเขา แล้วจุมพิตลงไปบนนั้นด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี

“ท่านขอ..ในสิ่งที่เป็นหน้าที่ของข้าทำไมกันครับ ข้ายินดีจะทำสิ่งเหล่านั้นเพื่อท่านอยู่แล้ว อย่าลืมสิว่าข้ากล่าวคำปฏิญาณออกไปเสียงดังกึกก้องว่า ชีวิตของข้ามีเอาไว้เพื่อปกป้องท่าน..”

เธอไล้ปลายนิ้วลงไปบนริมฝีปากของเขา

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ตามหน้าที่..ข้าต้องการมากกว่าอัศวินศักดิ์สิทธิ์ ต้องการมากกว่านั้นร้อยเท่าพันเท่า ข้าคือสตรีเอาแต่ใจเรื่องนั้นท่านย่อมรู้ดี ท่านมาไค..ข้าไม่ต้องการอัศวินศักดิ์สิทธิ์ค่ะ แต่ข้าต้องการท่าน..ข้าต้องการมาไค ไบร์ดัวมิใช่ท่านอัศวินมาไค..”

ความเคร่งเครียดบนใบหน้าของเขาถูกแทนที่ด้วยความห่วงใย มาไคดึงรั้งร่างกายของจานีคเข้าไปกอดในอ้อมแขน เขาจุมพิตทะนุถนอมอ่อนโยนราวกับเธอเป็นสิ่งของที่กำลังแตกสลาย”

“ไม่ว่าจะด้วยฐานะอะไร หากมันทำให้ข้าได้อยู่เคียงข้างท่านจานีคต่อไป ข้ายินดีทำครับ..”

คนเช่นเขา..คนที่ไร้ค่าและไร้ซึ่งความโดดเด่นเช่นเขากำลังเอื้อมมือไปเด็ดดอกฟ้าที่เลอค่าเช่นท่านจานีค เขากำลังกระทำการอันเป็นสิ่งเกินตัวเรื่องนั้นมาไครู้ดี แต่แล้วอย่างไรเล่า

หรือฟ้าจะลงทัณฑ์ หรือสวรรค์จะลงโทษที่เขาบังอาจทำเรื่องเกินตน เช่นนั้นก็ขอให้เขามีโอกาสได้โอบกอดและปกป้องเธอเอาไว้ในอ้อมแขน..แค่เท่านั้นก็พอแล้ว..

จานีคหลับตาลงช้าๆ เธอแอบอิงใบหน้าเข้าหาอกแกร่งของเขา เธอกำลังนั่งอยู่ในน้ำที่เย็นเฉียบแน่นอนว่าร่างกายรู้สึกหนาวมากทีเดียว อาจจะเพราะเธอพึ่งหายจากอาการป่วยไข้ จึงยังไม่คุ้นชินกับน้ำที่เย็นจัดมากนัก

แต่อ้อมแขนของท่านมาไคมันอบอุ่น..ความอุ่นร้อนจากร่างกายของเขาส่งผลให้ร่างกายของเธอร้อนขึ้น น้ำเย็นในอ่างแทบไม่มีผลกับร่างกายของเธอเลย จานีคไม่รู้สึกเหน็บหนาวเพียงลำพังอีกต่อไปแล้ว เพราะเธอมีเขาที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเธอไปตลอด

“ขึ้นจากน้ำเถอะครับ..เดี๋ยวจะป่วยอีกรอบ..”

จานีคขมวดคิ้วในทันที เมื่อครู่บรรยากาศกำลังดีแท้ๆ แล้วเขาจะรีบผละอ้อมกอดนั้นออกไปทำไมกัน

เธอลุกขึ้นในทันทีเมื่อเขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ มาไคจัดการพันผ้าเช็ดตัวผืนนั้นรอบร่างกายของเธอ ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอขึ้นมา..

“ในเวลาไม่นาน ท่านนำของพวกนี้ออกมาได้อย่างไรกัน”

สิ่งที่เขานำมาไม่ได้มีแค่เสื้อผ้าแต่ยังรวมไปถึงเครื่องประดับและ..อุปกรณ์แต่งหน้าทำผม เกิดมาจานีคคิดว่าคงไม่มีบุรุษที่ไหนจะเก่งกาจเรื่องเช่นนี้เท่ามาไคอีกแล้ว

“บอกแล้วไงครับว่าข้าฝึกอย่างหนัก เพื่อมารับใช้ท่าน..นั่งลงบนเก้าอี้ได้ไหมครับ”

ใบหน้าที่ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อของจานีคแดงมากกว่าเก่า เมื่อเขาถามด้วยความรู้สึกเป็นห่วง

“นั่งได้ค่ะ แต่ว่ามันอาจจะ..แปลกๆนิดหน่อย เอาไว้เรากลับไปถึงที่พักของข้า ท่านมาไคช่วยนำมันออกจากร่างกายของเข้าให้หน่อยได้ไหมคะ”

ประโยคสุดท้ายจานีคพูดมันด้วยน้ำเสียงที่แสนเย้ายวน นั่นทำให้มาไคถึงกับต้องยกมือขึ้นมาปิดตาเพื่อตั้งสติ

“ท่านจานีคต้องไม่รู้แน่ๆ ว่าข้าอดทนมากแค่ไหน..ที่ไม่ให้ตัวเองกระโดดเข้าหาท่าน”

เขาพูดออกมาในขณะที่กำลังสวมเสื้อซับในให้เธอ..

“มีเหตุผลอะไรต้องอดทนกันคะท่านมาไค..ข้าอยากจะหลอกใช้ท่านให้มากกว่านี้หน่อย ฉะนั้นแล้ว..ช่วยเก็บเกี่ยวค่าตอบแทนของท่านไปจากร่างกายข้าให้มากหน่อยสิคะ..”

นั่นคงเป็นการหลอกใช้ที่แสนหวานที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอมาเลย

มาไคกำลังใช้ความพยายามในการร้อยเชือกด้านหลังชุดเดรสของท่านจานีคอยู่

“หลังจากเสร็จสิ้นการต้อนรับท่านเคาน์ผู้นั้น ข้าจะไปที่ห้องท่านค่ะ..เมื่อถึงเวลานั้นหากว่าท่านมาไคยังไม่ยอม..ทำอะไรข้าอีก ข้าจะออกไปข้างนอกแล้วดึงรั้งบุรุษคนแรกที่พบเห็น..”

เขากอดเอวเธอเอาไว้หลวมๆ มาไคซุกใบหน้าลงไปบนลำคอที่ขาวเนียน เขาสูดดมกลิ่นหอมจากกลุ่มผมสีเงินด้านหลังด้วยความรู้สึกหลงใหล

“อย่าพูดแบบนั้นอีกนะครับ และ..หากว่าท่านมาที่ห้องของข้าในครั้งนี้ ข้าจะไม่ยอมให้ท่านจานีคออกจากห้องจนกว่าจะถึงช่วงเช้า..รับเอาความภักดีของข้าไปเลยครับ หลังจากนั้นท่านก็เชิญหลอกใช้ข้าได้ตามสบาย..”

จานีคหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ทั้งๆ ที่สถานการณ์เช่นนี้เธอไม่ควรหัวเราะออกมาเลยแท้ๆ

“ตามนั้นค่ะ..หากมีใครคนใดผิดคำพูด จะต้องนั่งคุกเข่าเพื่อให้อีกฝ่ายตีก้นนะคะ”

มาไคกำลังเช็ดผมของท่านจานีค เขามองสบตาของเธอด้วยแววตาที่ลึกซึ้งมากกว่าครั้งไหนๆ ..

“ด้วยความยินดีครับ”