18.ปิดปาก

“คำปฏิญาณพวกนั้นเจ้าอยากฟังมันจริงๆ ใช่ไหมจานีค..”

ไม่ได้นึกอยากฟังสักนิดแต่แล้วเธอมีทางเลือกงั้นหรือ..ถ้าหากว่าฉันสามารถเลือกหนทางเดินของตัวเองได้ หากว่าสามารถทำตามที่ใจตัวเองต้องการหรือแม้กระทั่งการกล่าวปฏิเสธเขาได้ ฉันคิดว่าในบางทีหัวใจที่แสนแข็งกร้าวของฉัน มันอาจจะเต้นแรงขึ้นมานิดหน่อยกับชายที่ดูสมบูรณ์แบบเบื้องหน้าไปได้บ้าง แต่ทว่านี่มัน..ไม่มีสักเสี้ยวในหัวใจ ยามที่ฉันมีสติครบถ้วนแบบที่ไม่ได้ถูกเขาล่อลวง ฉันไม่นึกหวั่นไหวกับท่านแซลัสเลย

ไม่มีเลยสักนิดเดียวที่จะสั่นไหวหรืออะไรทั้งนั้น มีเพียงความอยากเอาชนะ..

และถ้าหากว่าฉันสามารถทำได้ ฉันอยากให้ครั้งแรกของเรา เกิดขึ้นมาในตอนที่ฉันมีค่าพลัง 100 ส่วนเขามีค่าพลังน้อยกว่านั้น ฉันอยากให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกที่ต้องยอมจำนนทั้งๆ ที่ในใจไม่ได้เป็นเช่นนั้น..มันทรมาน มากเลยนะ

ทรมานมากจริงๆ ให้ตายสิ

“..หากมันยากที่ท่านจะกล่าว เช่นนั้นก็มิควรหยิบยกประเด็นที่ทำให้ข้าอยากรู้ขึ้นมาคะ”

ไม่ควรเริ่มมันตั้งแต่แรกหากจะมามัวลังเลเช่นนี้

แซลัสแสยะยิ้ม เขาไล้ปลายนิ้วขึ้นไปยังขอบของกางเกงซับในก่อนจะถอดมันออกมา กางเกงซับในที่เล็กมากเมื่ออยู่ในมือเขา ตรงส่วนกลางของมันกำลังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำหวานสีใสที่พอใช้นิ้วลูบลงไปมันลื่นมากทีเดียว

“เปลี่ยนกันจานีค ข้าเอากางเกงซับในตัวนี้ของเจ้าเอาไว้ ส่วนเจ้า..เดินไปโดยที่มีเข้าสิ่งนี้สอดลึกอยู่ในร่างกาย หากว่าเจ้าสามารถไปถึงที่พักของเจ้าโดยที่สิ่งที่อยู่ในรูแคบๆ นั้นไม่หล่นร่วงลงมา ข้าจะ..ให้อภัยในความผิดที่เจ้าก่อวันนี้”

ยัง..ยังไม่ใช่ตอนนี้ สิ่งที่เขาต้องการคือการยินยอมพร้อมใจทั้งร่างกายและจิตใจ ส่วนนั้นของเขามันแข็งตึงจนคับแน่นกางเกงไปหมด ต้องขอบคุณชุดคาดินันที่เขาสวมเอาไว้ เสื้อสีขาวที่ทำจากผ้าไหมชั้นดี ปักดิ้นทองด้วยมือ มีขนาดใหญ่มากพอสมควรและมันยาวมากเสียจนปกคลุมถึงข้อเท้า เสื้อตัวนี้ทำให้จานีคไม่รู้ว่าเขาต้องการเธอมากมายแค่ไหน..

หูของเธอไม่ได้ฝาดไปใช่หรือไม่ ทำไมเธอถึงได้ยินราวกับว่าเขากำลังจะปล่อยเธอไป ท่านแซลัสไม่เปิดเผยถึงคำปฏิญาณที่คราแรกเขาอยากให้เธอกล่าวออกมา..แต่นั้นมันอาจจะดีแล้วก็ได้ที่เขาไม่ดึงดันให้เธอสาบานอะไรพวกนั้น

“ครั้งต่อไป..จะไม่มีการปล่อยเจ้าออกไปโดยที่เรายังไม่ทำจนถึงขั้นสุดท้ายหรอกนะ..ครั้งหน้าที่ข้าเรียกเจ้ามาพบเป็นการส่วนตัวกรุณาทำจิตใจให้พร้อม..จงยินยอมพร้อมใจในการเป็นสตรีของข้า..”

เขาผละออกจากร่างกายของเธอก่อนที่จะเก็บกางเกงซับในสีขาวนั้นใส่กระเป๋าเสื้อ

สิ่งที่เขากล่าวออกมาในวันนั้นมันดูเหมือนว่าเขาเมตตาเธอมากทีเดียว..ทว่ามันเป็นแบบนั้นซะที่ไหนกัน

เธอไม่ได้สวมกางเกงชั้นในแค่ก้าวลงจากโต๊ะนี่ก็ลำบากแล้ว..

ความเมตตาของท่านทำไมมันประสงค์ร้ายตลอดเลยนะ เขาต้องการทำให้เธออับอายไปจนถึงเมื่อไหร่กัน?

แต่ถึงอย่างนั้นต่อให้สภาพในวันนี้จะน่าเวทนามากแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้หรอกนะ..

จานีคกำลังจะลุกขึ้น แต่ทว่าแซลัสกลับประชิดเข้ามาหาเธออีกครั้งหนึ่ง

“ลำบากมากไหมกับการปฏิเสธข้า..”

เขาเป็นบ้าอะไรของเขากันเนี่ย!

“อะไรทำให้ท่านคิดว่าข้าลำบากกันคะ”

“ทำไมถึงชอบตอบคำถามด้วยคำถามอยู่เรื่อย! ข้าไม่ชอบที่เจ้าเป็นแบบนั้นและ..อย่าตอบคำถามของข้าด้วยคำถามอีก”

หากเขาไม่ชอบให้เธอถามกลับเช่นนั้นเธอควรตอบเขาว่าอย่างไรกัน ตอบตรงกับความคิดก็ไม่ได้เพราะตัวหนังสือสีแดงที่ขึ้นอยู่มันบ่งบอกว่าเธอกำลังอยู่ในสถานะถูกล่อลวง จะให้ตอบเขาว่าไม่ลำบากเลยค่ะ อะไรแบบนั้นเหรอ?

นี่ใจคอเขาจะให้เธอโกหกเขาทุกคำเลยรึไง หากว่า..พูดไม่รู้เรื่องเช่นนั้นก็ไม่ต้องพูดสิ

ควรปิดปากของเขาเอาไว้สินะ ใช่แล้วก็แค่..ปิดปากเขาเอาไว้ไม่ให้เขาถามเธอซะก็สิ้นเรื่อง..

จานีคใช้ทั้งสองมือกอดคอของท่านแซลัสเอาไว้ เธอกำลังนึกขำในใจ ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนี้ แต่เพื่อให้ตัวเองรอดพ้นจากอารมณ์ที่เกรี้ยวกราดของเขา สุดท้ายแล้วเอก็ยอมละทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง..เพื่อจูบเขา

เปลือกตาของจานีคปิดลงขณะที่ริมฝีปากสัมผัสกัน ใบหน้าของแซลัสแข็งค้างอยู่เช่นนั้น เพราะเขาไม่คิดว่าจานีคจะเป็นฝ่ายจูบเขาก่อน

ดวงตาสีมรกตนั้นมองมาที่ริมฝีปากของเขา แล้วเลื่อนเข้ามาใกล้ๆ รู้สึกตัวอีกทีเธอก็หลับตาแล้วหลังจากนั้นริมฝีปากของเขาก็สัมผัสได้ถึงรสจูบแสนหวาน

เธอดูดเม้มกลีบปากของเขาอย่างนุ่มนวล โพรงปากของเขาแทบละลายด้วยอุณหภูมิจากรสจูบที่เร่าร้อน

พึงพอใจ..สามคำที่ปรากฏอยู่ในหัวของแซลัสยามนี้คือเขาหลงลืมไปจนหมดสิ้น ทั้งเรื่องที่เธอขัดคำสั่งของเขาและเรื่องที่เธอชอบโกหกเขา หลงลืมไปจนหมดเพื่อจมลงสู่ความหวานล้ำในขณะที่ริมฝีปากของเรากำลังเสียดสีกันอย่างหนักหน่วง

เขายกมือขึ้นมาหมายจะตะกองกอดเธอเอาไว้ แต่ในวินาทีนั้นหูของแซลัสกลับได้ยินเสียงเปิดประตู

“ขออภัยด้วยครับท่านคาดินัน ข้าพยายามห้ามปรามท่านอัศวินแล้ว..”

ฟลินเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับรีบคุกเข่าเพื่อขอโทษที่เขาไม่สามารถขวางกั้นท่านมาไคได้

มาไคมองตรงไปที่ท่านนักบุญหญิงจานีค นี่เป็นอีกครั้งที่เขามองเห็นสภาพที่ไม่สู้ดีของเธอ ในยามที่เธออยู่ตามลำพังกับท่านคาดินัน ครั้งที่สองที่เขาเห็นสายตาที่ดูเหมือนจะร่ำไห้โห่ร้องด้วยความดีใจเมื่อเธอเห็นเขา

แน่นอนว่าในใจมันรู้สึกที่ได้มองเห็นสายตานั้น แต่หากเลือกได้มาไคก็ไม่อยากจะเห็นสายตาแบบนั้น เพราะมันบ่งบอกได้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาของท่านจานีคมันเลวร้าย..มากแค่ไหน

“ท่านเคาน์..มาขอเข้าพบครับท่านจานีค”

ที่ปากยังคงสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนจากร่างกายของท่านแซลัสได้อย่างชัดเจน จานีคช้อนสายตามองหน้าของท่านคาดินันที่สีหน้าว่างเปล่า ช่างน่าแปลกที่เขาไม่ได้โกรธที่มาไคมาขัดจังหวะ..

เธอหลุบสายตาลงด้วยความโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่จะพยายามปั้นยิ้มขึ้นมา

“ข้าไปก่อนนะคะท่านคาดินัน..”

เธอบอกลาเขาด้วยรอยยิ้มที่งดงามราวกับเบื้องหลังของรอยยิ้มนั้นมีดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานอยู่

“มาไค..ช่วยเข้ามาอุ้มข้าไปหน่อยสิ”

นี่คือคำตอบของเธอสินะ คำตอบว่าเธอดีใจมากแค่ไหนที่ได้ไปจากเขา อีกทั้งเธอยังทำตามที่เขาสั่งทุกคำอย่างเคร่งครัดอีกด้วย

กลับไปที่เรือนพัก โดยที่ไม่ให้เจ้าแท่งนั้นหลุดออกมาจากร่างกายของเธอ

จานีค..เจ้าช่างทำให้วันที่น่าเบื่อของข้ามีสีสันขึ้นมา

แซลัสจับมือของจานีคมาจุมพิตที่ด้านด้านหลังฝ่ามือ

“แล้วพบกันครั้งหน้านะ..จานีค”

เขาบอกลาเธอด้วยรอยยิ้มเช่นกัน ก่อนจะขยิบตาให้..

ครั้งหน้าที่เราเจอกัน รู้ใช่ไหมว่าเจ้าจะโดนอะไร