19.กางแขนเพื่อปกป้อง

จานีคหลับตาลงในอ้อมแขนของมาไค เขาถือเป็นอัศวินที่ปฏิบัติหน้าที่ได้เป็นอย่างดีและไร้ที่ติ เขาถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมให้เธอ เพื่อไม่ให้มีใครพบเห็นใบหน้าของเธออีกทั้งยังพาเธอเดินอ้อมมาทางข้างหลังเพื่อหลีกเลี่ยงขุนนางที่เดินไปเดินมาเต็มวิหารอีกด้วย

ทุกอย่างมันดีไปหมดเหมือนในนิยายรักโรแมนติก แต่ติดอยู่ที่..ในร่างกายของเธอยังคงมีไอ้แท่งบ้าๆ นั้นอยู่เนี่ยนะสิ ร่างกายเลยร้อนไปหมด ตรงจุดที่เขาสัมผัสคล้ายจะมีไฟลุกไหม้

เธอไม่อยากคิดเรื่องไม่ดีกับมาไคเท่าไหร่นัก เพราะจานีคตั้งใจว่าจะค่อยเป็นค่อยไปกับเขา

ท่านมาไคไม่ใช่ตัวละครที่พิชิตแล้วก็จบกันไป แต่ว่าเขา..ดันเป็นอัศวินที่จะอยู่ข้างกายของเธอตลอด เพราะฉะนั้นแล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและเขา มันควรมีความจริงใจหรือว่าความรู้สึกเข้าไปด้วย ไม่ใช่คิดแต่จะเลื่อนขั้นค่าเสน่ห์เพียงอย่างเดียว

“ทะ..ท่านมาไคคะ ช่วยแวะที่ตึกร้างด้านหน้าให้หน่อยได้ไหมคะ..คะ..คือว่า..ข้า”

ในขณะที่เธอกำลังหาเหตุผลเขาก็เดินตรงไปยังตึกร้างนั้นในทันทีโดยที่ไม่คิดถามหาเหตุผล

เขารู้อยู่แล้วว่ามันมีบางอย่างที่ผิดปกติอยู่ในร่างกายของท่านจานีค และมาไคกำลังปั้นหน้าเย็นชาเพื่อไม่ให้ตัวเผลอแสดงสีหน้าที่น่ารังเกียจออกมาด้วย

เขาพาเธอเดินเข้ามาในตึกร้างที่น่าจะเป็นห้องเก็บของ ก่อนจะเข้าไปในห้องที่พอจะมีพื้นที่ให้ยืนจึงวางเธอลงบนพื้นพรมเก่า

ท่านจานีคมิได้ใส่รองเท้า โชคดีที่เขาเองก็จัดเตรียมเสื้อผ้ามาให้ท่านจานีคเปลี่ยนเช่นกัน

มาไคส่งห่อผ้าให้เธอ

“รออยู่ตรงนี้นะครับ ข้าจะไปดูด้านในหน่อยว่าพอจะเปิดน้ำใส่ถังได้หรือไม่ ท่านเคาน์ดาโกแบทกำลังรอท่านอยู่ที่หน้าห้อง..และไมเนอร์กำลังพูดคุยกับเขาอยู่ ข้าอยากให้ท่านนักบุญหญิงดูสมบูรณ์แบบในยามที่พบเจอกับท่านเคาน์”

จานีคพยักหน้า ในตอนที่เขาบอกกล่าวว่าท่านเคาน์มาขอเข้าพบเธอ เธอคิดว่าท่านพ่อมาหาซะอีก และคิดว่าท่านแซลัสเองก็คงคิดเช่นเดียวกันคือคำว่าท่านเคาน์นั้น..หมายถึงท่านพ่อของเธอ

เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่แสนละเอียดอ่อนพวกนี้จะต้องเป็นความคิดของท่านไมเนอร์อย่างแน่นอน พอคิดถึงใบหน้าของท่านไมเนอร์ สองแก้มแดงก็พลันเห่อร้อนในทันที เธอควรจะมองหน้าเขาอย่างไรดีนะ..แต่ก่อนจะคิดไปถึงเรื่องนั้น จานีคคิดว่ามีเรื่องอื่นที่ควรจะทำก่อนนั่นคือการเอาแท่งมหัศจรรย์นี้ออกไปจากร่างกายของเธอเสียก่อน

เธอรอจนเสียงฝีเท้าของมาไคเบาลงเรื่อยๆ ก่อนจะหันหน้าเข้าหากำแพงเพื่อที่จะใช้มือข้างหนึ่งเท้ากำแพงเอาไว้ แล้วย่อตัวเล็กน้อยเพื่อที่จะล้วงมืออีกข้างเข้าไปใต้หว่างขาให้ถนัด

ลมหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อปลายนิ้วสัมผัสลงไปบนแท่งสีเหลืองทอง จานีคขบเม้มริมฝีปากเข้าหากันก่อนจะดึงมันออกมาเบาๆ ..

“......”

ไม่ออก? ทำไมดึงมันออกมาไม่ออกล่ะ?

หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความหวาดกลัวเพราะอีกฝ่ายคือท่านคาดินันแซลัส..ผู้มีพลังเวทอันไร้ขีดจำกัด ไม่ใช่ว่าเขาแกล้งอะไรเธองั้นเรอะ

จานีคหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะนึกย้อนกลับไปที่คำกล่าวของเขา

“ต้องกลับไปให้ถึงเรือนพักของเจ้านะจานีค..”

เธอขมวดคิ้วก่อนจะทำท่าทางเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา นี่หมอนั่นแกล้งเธอจริงๆ อย่างนั้นสินะ

“เตรียมน้ำเรียบร้อยแล้วครับ...ท่านจานีค?”

มาไคตกใจเล็กน้อยที่เขาเห็นท่านจานีคทำหน้าราวกับว่าจะร้องไห้ออกมา

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ? เจ็บตรงไหนหรือไม่ รึว่าจะเป็นไข้อีกอย่างนั้นหรือครับ”

เขารีบเข้ามาหาเธอพร้อมกับจับไหล่ของจานีคเอาไว้

เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา ก่อนจะโผเข้ากอดมาไคเอาไว้แน่น

“อะ..อึ่ก!! ทรมานชะมัดเลยมาไค ข้าทั้งโกรธแค้นและอยากจะฉีกเนื้อของบุรุษผู้นั้นออกเป็นชิ้นๆ ฮือ!”

มาไคยังไม่รู้สาเหตุที่แน่ชัดว่าอะไรทำให้ท่านนักบุญหญิงเป็นเช่นนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็โอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับลูบหลังเธอเบาๆ ราวกับกำลังโอ๋ท่านจานีคที่กำลังโกรธ

“ข้าจะทำตามที่ท่านต้องการครับ จะให้ข้าทำเช่นไรกับคนผู้นั้นก็บอกมาเลย..จะให้ข้าจัดการสังหารเขาก็กล่าวออกมาเถิดข้ายินดีจะทำตามที่ท่านจานีคต้องการ”

ใบหน้างามบูดบึ้ง ดวงตาทั้งสองข้างมีหยดน้ำตาไหลซึมออกมา

ทำแบบนั้นได้ที่ไหนกัน ไม่ใช่ใครจะฆ่าคาดินันก็ได้.. ท่านแซลัสน่ะมีพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ทั้งเรื่องพละกำลัง และเรื่องของพลังเวท..หากว่าเธอสั่งให้มาไคไปจัดการเขา ก็เหมือนกับสั่งให้มาไคไปตายนะ

ใครจะทำแบบนั้นกัน เพราะถ้าหากไม่มีมาไค..บนโลกที่แสนโหดร้ายนี้ใครจะกางแขนออกเพื่อให้เธอกอดเขาเอาไว้ล่ะ

“ไม่มาไค ข้าไม่ต้องการให้ท่านทำแบบนั้น ช่างมันเถอะในตอนนี้ท่านควรจะพาข้าไปล้างตัวก่อน”

เขาอุ้มเธอมาที่ห้องอาบน้ำที่มาไคใช้เวลาไม่นานก็สามารถทำความสะอาดมันได้ มีอ่างทองเหลืองตั้งอยู่ตรงกลางห้อง ในนั้นมีน้ำที่เติมเอาไว้จนเต็ม

จานีคคิดว่าเธออาจจะมีความลับกับคนอื่น แต่เธอไม่คิดจะมีความลับกับมาไคอย่างแน่นอน เพราะงั้นเธอจึงจำยอมถอดชุดเดรสที่แสนยับยู่ยี่นั้นออกมา..และเมื่อสายตาของมาไคจ้องไปตรงนั้น แววตาของเขาก็ทอประกายโหดเหี้ยมในทันที

“นี่เขา..ทำแบบนี้กับท่านได้อย่างไรกันครับ? เขาทรมานท่านถึงขนาดนี้เลยอย่างนั้นหรือ?”

จานีคไม่พูดคำใด เธอเพียงกางแขนออกเพื่อให้เขาอุ้มเธอขึ้นไปในอ่างน้ำเท่านั้น

“ข้าพยายามเอามันออกแล้วแต่ว่ามันไม่ออก..จนกว่าจะถึงที่พักของข้า..ไม่เป็นไรมาไค ข้าไม่เป็นไรเลย”

เป็นสิ..เป็นมากด้วย แต่เธอไม่อยากแสดงด้านที่อ่อนแอออกมาให้มาไคเห็น ไม่งั้นเขาคงจะโกรธและโทษตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้

เขายินยอมอุ้มเธอเดินไปที่อ่างน้ำ ก่อนจะเริ่มอาบน้ำให้เธอ

จานีคพยายามหลีกเลี่ยงการสบตากับเขา แน่นอนว่านี่มันน่าอายนิดหน่อย..ไม่นิดหน่อยแล้วล่ะ น่าอายเยอะเลย..

“จะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้วครับ..ข้าจะไม่ให้ท่านจานีคอยู่กับท่าน คาดินันตามลำพังอีกแล้ว”

ครั้งหน้างั้นเหรอ? ครั้งหน้าท่านแซลัสประกาศก้องว่าเขาจะต้อง..ทำกับเธอให้ถึงขั้นสุดท้ายให้ได้ เพราะงั้นก่อนที่เขาจะเรียกเธอไปหาเป็นครั้งสุดท้ายมิสู้..หนีไปก่อนดีกว่างั้นเหรอ

อย่างเช่นการไปอยู่ที่โบสถ์เล็กๆ เพื่อประสาทพรให้แก่ประชาชน ถึงแม้ว่าร่างกายนี้จะไม่มีพลังเวทแต่สามารถประสาทพรได้นะ

เอาเรื่องนั้นมาเป็นข้ออ้างเพื่อหนีเขาดีไหม..แล้วมาไคจะยินดีตามเธอไปรึเปล่า

“เรา..ไปอยู่ที่พระราชวังเป็นการชั่วคราวดีไหมครับ ข้าสามารถพาท่านจานีคไปอยู่ที่พระราชวังได้ จนกว่าจะหมดช่วงเวลาเฉลิมฉลองงานวันชาติ..ข้ารู้ดีว่านี่มันไม่ใช่การแก้ปัญหา แต่หลบไปพักใจก่อนดีไหมครับ ข้าจะไปกับท่านเอง”

พระเจ้าช่วยนี่มาไค..เป็นเทวดาประจำตัวเธอรึไง