บทที่ 3

“คุณคงไม่รู้หรอกที่รัก ว่าผมตื่นเต้นมากแค่ไหนที่จะสอนบทเรียนต่อไปให้คุณ”  เซอร์เรนัล์ฟคงรู้สึกอย่างที่พูดจริง ๆ เมื่อมือใหญ่เลื่อนมากอบกุมเนินเนื้ออวบนุ่มทั้งสองข้างไว้ด้วยอาการสั่นเล็ก ๆ หญิงสาวอยากบอกว่ามันเป็นบทเรียนอันน่าอัศจรรย์เมื่อเขาเริ่มเชยชมความงามนั้นด้วยการเสียดถูคางระคายไปมาก่อนครอบครองปลายสุดของโนมเนื้อเล็ก ๆ สีน้ำตาลอ่อนอมชมพูด้วยเรียวปากและปลายลิ้นสลับกันทั้งขบเม้มและดูดดุนจนร่างอรชรอ่อนเปลี้ยไปหมด

“ไคลน์...พอเถอะค่ะ...พอเถอะ”  ปากเล็กนั้นเว้าวอนอยากให้เขาหยุดแต่มือทั้งสองกลับขยุ้มเรือนผมสีน้ำตาลและแอ่นกายเข้าหา อิสลินรับรู้ถึงความรู้สึกแปลกใหม่ทั้งกำซาบซ่านและกำลังจะทำให้เธอระเบิดออกเป็นเสี่ยง หญิงสาวคล้ายคนหลงละเมออยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ที่ปรนเปรอความสุขทะลักทลายผ่านเรือนกายที่กำลังบดเบียดเสียดสี เสียงครางที่ลอดผ่านเรียวปากจิ้มลิ้มดังขึ้นเรื่อย ๆ ราวจะแข่งกับเกลียวคลื่นที่ซัดสาดอยู่เบื้องนอก อิสลินเผลอหยิบกลีบกุหลาบที่กระจัดกระจายอยู่ใต้แผ่นหลังไล้บนเรียวปากฉ่ำและลิ้มเลียรสอันหอมหวานล้ำจากกุหลาบแห่งโมนาโก เซอร์เรนัล์ฟยังไม่ยอมละใบหน้าหล่อเหลาจากเต้ากลมอวบอิ่ม เขายังคงเฟ้นฟอนและไล้เลียดไปมาขณะกอบกุมมันไว้ในมือราวกลัวจะสูญหาย จนคิดว่าถึงเวลาของบทเรียนต่อไปเจ้าของใบหน้าคมคายจึงผงกศีรษะขึ้นมองร่างอรชรซึ่งบัดนี้ผิวเนียนละมุนกรุ่นไปด้วยกลิ่นจากกลีบดอกไม้

“อีฟ...คุณทั้งสวยทั้งหวานไปหมดทั้งตัว คุณสวยยิ่งกว่าปรินเซส เดอ โมนาโกที่ผมคิดว่ามันสวยที่สุดแล้ว”

“มันเป็นดอกไม้ที่ฉันชอบมากค่ะ บอบบบางแต่ช่างเป็นความงามที่ทรงพลัง”

“และมีเสน่ห์น่าหลงใหลอย่างไม่น่าเชื่อ” เหมือนเขาที่ถูกสะกดให้ใหลหลงความงามเบื้องหน้าในตอนนี้ เซอร์เรนัล์ฟก้มลงจูบซับใต้ถันกลมกลึงก่อนระเรื่อยลงไปถึงสะดือบุ๋มบนหน้าท้องแบนราบ ใช่แต่เขาที่ชีพจรเต้นเร็วแต่การปลุกเร้าอันยวนเย้ายังทำให้เอเวอร์ลีนถึงกับสะดุ้งเล็ก ๆ เมื่อเรียวปากนั้นเลื่อนต่ำลงไปเรื่อย ๆ

“ไคลน์...คุณกำลังจะ...” เสียงแหบพร่านั้นขาดเป็นห้วง ๆ เมื่อป่าผืนน้อยชุ่มฉ่ำถูกรุกล้ำอย่างเชื่องช้าทว่าน่าหวั่นหวาม ชายหนุ่มเหมือนภมรที่แทรกผ่านปราการบาง ๆ เข้าไปควานหาจนเจอดอกไม้กลีบบางและไม่รอช้าที่จะเลาะเล็มความฉ่ำหวานของความงามที่เบ่งบานเต็มที่

“ไม่นะคะ...ไคลน์ ได้โปรด”  อิสลินครวญด้วยเสียงอันเบาจนกลายเป็นกระซิบขณะส่ายศีรษะไปมาจนเรือนผมสยายยุ่งบนผ้าคลุมเตียงที่ยับยู่ยี่ กลิ่นกุหลาบอวลไอไปทั่วทั้งกายสาวที่สั่นระริกเมื่อรับรสแห่งกำหนัดจากแก่นกลางซึ่งถูกล่วงล้ำเป็นครั้งแรก ร่างแน่งน้อยไม่รู้จะฉุดรั้งความซ่านสยิวที่แผ่ออกไปทุกทิศทางได้เช่นไรเมื่อสะโพกผายถูกกดไว้ให้แนบสนิทกับใบหน้าคร้ามเข้มที่ยังลิ้มรสความหวานหอมตรงใจกลางกลีบดอกไม้แสนสวยสะพรั่งอย่างไม่รู้อิ่ม

บทที่ 2  

อิสลินชันเข่าเพื่อสะกดกลั้นความเสียวซ่านที่กำลังถาโถมเข้ามาเป็นระลอกและเมื่อเซอร์เรนัล์ฟเห็นว่าเธอกำลังสำลักความสุขเกือบถึงขีดสุดจึงหยุดตัวเองลงอีกครั้ง แววตาคู่งามสะท้อนความเสียดายแต่ก็ต้องพบกับความตื่นเต้นครั้งใหม่เมื่อคนตัวโตค่อย ๆ เลื่อนใบหน้ากลับขึ้นมาที่แอ่งหน้าท้องและตวัดเรียวลิ้นรอบสะดือบุ๋มก่อนชิมความหอมหวานบนเนื้ออุ่นกระทั่งหยุดลงใต้ฐานทรวงอกอิ่มกลมกลึงที่กระเพื่อมขึ้นลงเพราะแรงหอบหายใจ

“อีฟ...คุณคงอยากรู้ใช่ไหมว่าบทเรียนต่อไป...ผมจะสอนอะไรคุณ”  เซอร์เรนัล์ฟหยอดคำถามขณะไล้ปลายนิ้วลงบนกลีบปากสีกุหลาบฉ่ำราวจะยั่วเย้าหญิงสาวที่เริ่มกระหายและบิดเร่าอย่างสุดแสนรัญจวน

“คงยังไม่ถึงบทเรียนสุดท้ายใช่ไหมคะ...ไคลน์” / “ยังหรอกที่รัก”  ชายหนุ่มส่ายหน้าพร้อมดูดกลืนยอดปทุมงามด้วยริมฝีปากจนร่างเล็กแอ่นกายเพราะไฟเสน่หาที่เขาค่อย ๆ จุดมันจนลุกโพลง “คุณยังต้องเรียนรู้ต่อไป...และต่อไปเรื่อย ๆ “

“ถ้าอย่างนั้นบอกฉันสิคะ ไคลน์ แล้วต่อไปคุณจะสอนอะไรฉัน”  เซอร์เรนัล์ฟไม่ตอบ ชายหนุ่มยังคงยิ้มอ่อนหวานและใจเย็นกับลูกศิษย์สาวสวยที่ยังไม่ประสากับบทเรียนรัก ร่างใหญ่โตเคลื่อนขึ้นมาทาบทับร่างอรชรไว้และปลุกส่วนที่อ่อนไหวที่สุดด้วยการแนบความแข็งแกร่งลงไป เขาอยากจะกลืนกินเธอให้หมด ทั้งเรือนร่างอันหมดจดและท่าทีไม่เคยประสีประสายิ่งทำให้เขาตั้งใจสอนเธออย่างลึกซึ้ง อย่างน้อยที่สุดเธอก็รู้จักการจูบอย่างดูดดื่มและเริ่มสัมผัสเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยมกล้ามเนื้อแกร่งอย่างหลงใหลซึ่งก็ทำให้เขารู้สึกวาบหวิวมากกว่าเดิมหลายเท่า

“ไคลน์คะ”  อิสลินราวถูกปลุกจากห้วงแห่งความเคลิบเคลิ้มเมื่อเรียวขาเนียนถูกแยกห่างจากกัน แม้เขาไม่เร่งรีบทว่าก็ยังน่าตระหนกไม่น้อยสำหรับผู้หญิงที่ไม่เคยประสบพบเจอประสบการณ์เช่นนี้ เซอร์เรนัล์ฟเหมือนจะเข้าใจซึ่งเขารู้ดีว่าเมื่อใดที่เขาสามารถปลดปล่อยความเร่าร้อนที่แอบซ่อนอยู่ในส่วนลึกของสาวน้อยขี้อาย เมื่อนั้นอิสลินก็จะกลายเป็นไฟซ่อนเชื้อที่พร้อมจุดเพลิงพิศวาสได้ทุกเวลา

“อีฟ...ผมอยากบอกคุณเหมือนที่ผมเคยบอกทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน”

“คุณบอกฉันตั้งหลายอย่างนะคะ ไคลน์ ฉันจำไม่ได้แล้วว่า...”

“ผมรักคุณ...ผมบอกคุณทุกครั้งที่เราเจอกันว่า...ผมรักคุณ”

ร่างนุ่มเป็นสีชมพูเข้มขึ้นด้วยความเขินอาย เธอรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาดจากคำที่ได้ยิน “ฉันก็รักคุณค่ะ ไคลน์”

อิสลินไม่รู้ตัวเลยว่าแยกเรียวขารับการแทรกผ่านจากเซอร์เรนัล์ฟตอนไหน รู้แต่หัวใจของเธออาบด้วยความตื้นตันจากคำ ๆ นั้นจากปากของเขา ทว่ากลับมารู้สึกตัวอีกทีและต้องนิ่วหน้าเมื่อความคับแน่นไม่ยอมเปิดกว้างไปได้ทั้งหมด แม้จะรู้สึกถึงความเสียวซ่านทว่าความทรมานก็มีมากพอกัน