ตอนที่4 ท่านกุนซือ ข้าเลือกทางอื่นได้หรือไม่? 2

“วางใจเถิด ชีวิตสตรีเจ้าปัญหาผู้นั้นอยู่ในมือท่านแล้ว จิ้นหลิงไม่หาทางฆ่านางทีหลังแน่”

สิ้นคำของน้องชาย เยี่ยนหยางจงจึงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาเล็กน้อย นับจากนาทีนี้ไป เขาแค่ประกบจ้าวกุ้ยอินเอาไว้ไม่ให้คลาดสายตาเท่านั้นก็พอ

เมื่อม่านบนเวทีถูกปิดลง เสียงปรบมือโห่ร้องชื่นชมดังไม่ขาดสาย แม้แต่ฉินอ๋องก็ร้องว่าดีติดกันถึงสามครั้ง

ตามธรรมเนียมปฏิบัติฮ่องเต้จะต้องเป็นผู้ให้รางวัลกับนักแสดงทั้งหลาย ในเมื่อโอรสสวรรค์ไม่เสด็จมาก็เป็นหน้าที่ของผู้แทนพระองค์ นักแสดงทั้งหมดออกมาทำความเคารพฉินอ๋อง จากนั้นก็เดินเข้าไปรับรางวัลทีละคน

ขณะผู้เป็นประธานกำลังจะมอบรางวัล พลันเกิดเสียงดังเอะอะเกิดขึ้นภายในโรงละคร คนร้ายในชุดสีดำสนิทราวสามสิบคนตรงเข้าทำร้ายแขกเหรื่อ

“ฆ่าขุนนางชั่วพวกนี้ให้หมด!” เสียงตะโกนดังลั่น นักฆ่าทั้งหลายแยกย้ายกันจู่โจม

เพียงชั่วพริบตาสามารถเปลี่ยนงานรื่นเริงให้กลายเป็นทะเลโลหิต เสียงกรีดร้องท่ามกลางความโกลาหล ดาบและกระบี่กระทบกันอย่างแรงจนเกิดสะเก็ดไฟ องครักษ์เงาของเชื้อพระวงศ์เผยตัว ต่างรุมล้อมผู้เป็นนายของตนเอาไว้

จ้าวอ๋องหน้าซีดเผือด งานแสดงงิ้วประจำปีที่เพียรจัดขึ้นกลับมีคนร้ายแฝงตัวมา หากจะโชคดีก็คงมีเพียงเรื่องที่ฮ่องเต้มิได้ทรงประทับอยู่ที่นี่ หาไม่แล้วเขาจะต้องถูกสงสัยในความภักดีที่มีต่อราชบัลลังก์

จ้าวเฟิงเหลยสั่งการองครักษ์ทั้งหลายให้ดูแลจ้าวอ๋องผู้เป็นบิดาเสียงดังลั่น ส่วนตนเองก็รีบเรียกจ้าวกุ้ยอินที่บัดนี้เอาแต่มองไปทางฉินอ๋องอย่างห่วงใย โดยไม่สนใจว่ามีคนร้ายกำลังพยายามฝ่าแนวป้องกันเข้ามาประหัตประหาร

“จวิ้นอ๋อง รีบพาท่านอ๋องกับท่านหญิงออกไปก่อน ทางนี้ให้พวกข้าน้อยจัดการเถิดขอรับ” หัวหน้าองครักษ์ฝีมือดีของเขาพละออกมาแล้วรีบเสนอความคิด

จ้าวเฟิงเหลยเห็นว่าที่นี่มีสตรีไม่รู้วรยุทธหลายคน อีกทั้งดาบและกระบี่นั้นไร้ตา หากตนเองยืนหยัดต่อสู้ก็เกรงว่าจะไม่สามารถปกป้องบิดากับน้องสาวสุดที่รักได้

อีกอย่าง จิตใจของเขาเป็นห่วงถางซือเซียนยิ่งนัก มีความคิดที่จะพานางออกไปกับตนเองด้วย จึงพยักหน้าตอบรับองครักษ์ พลันคว้ามือจ้าวกุ้ยอินแล้วส่งเสียงเรียกบิดา จากนั้นก็ตรงดิ่งไปยังทางลับที่อยู่ไม่ไกลจากที่นั่งประธาน

คณะของจ้าวอ๋องเข้ามาในขณะที่ฉินอ๋องกำลังสั่งองครักษ์คนสนิทด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวว่าให้พาเยี่ยนเยว่ฉีกับคนสนิทของนาง รวมถึงถางซือเซียนหนีออกไปก่อน แต่ซิ่นเฉิงผู้เป็นดั่งเงาตามตัวไม่ยอมจากผู้เป็นนาย จ้าวเฟิงเหลยจึงอาสาจะช่วยพาสตรีอีกสามคนออกไปกับตนด้วย ฉินอ๋องจึงคลายใจลงได้

ทันทีที่เห็นมู่เลี่ยงหรงคว้ากระบี่ประจำกายแล้วพุ่งออกไปต่อสู้กับคนชุดดำ หัวใจของจ้าวกุ้ยอินหล่นวูบลงไปถึงตาตุ่ม แม้นางจะรู้ว่าขาเป็นผู้มีวรยุทธสูงส่งผู้หนึ่ง แต่ดาบและกระบี่นั้นไร้ตา หากผิดพลาดขึ้นมาย่อมหมายถึงชีวิต และจากเสียงของคนร้ายที่ตะโกนกึกก้องว่าต้องฆ่าฉินอ๋องให้ได้ นั่นก็หมายความว่าบุรุษในใจนางคือเป้าหมายที่แท้จริง

“ไม่นะ ถ้าญาติผู้พี่ไม่ไป ข้าก็ไม่ไป” จ้าวกุ้ยอินร้องลั่นพลางสะบัดมือจากพี่ชาย นางถลาเข้าไปหาฉินอ๋องทันที

เยี่ยนหยางจงที่ยืนเฉยอยู่ตั้งแต่แรกจึงเริ่มขยับกาย รองแม่ทัพหนุ่มกระโดดลอยคว้างมากลางอากาศ ตวัดแขนโอบเอวบางของจ้าวกุ้ยอินเอาไว้มั่น ไม่ยอมปล่อยให้เข้าใกล้มู่เลี่ยงหรง ชั่วขณะนั้น เขาเกิดรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาดื้อ ๆ ที่นางเอาแต่สนใจบุรุษแสนเย็นชาผู้นั้นไม่เลิกรา จนลืมความปลอดภัยของตนเองเสียสิ้น อย่างไรเขาจะไม่มีวันยอมให้สตรีโง่งมในรักผู้นี้ใช้ทั้งชีวิตเข้าแลก เพื่อให้ฉินอ๋องยอมรับนางเข้าจวนเป็นอันขาด

“ผู้น้อยจะดูแลท่านหญิงเอง”

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! เจ้าคนมารยาททราม” จ้าวกุ้ยอินสะบัดกายหมายจะให้ตนเองหลุดจากพันธนาการ

“มิได้ ปล่อยมิได้เด็ดขาด” เยี่ยนหยางจงกระซิบ

“บังอาจ! เจ้าไม่มีสิทธิ์แตะต้องท่านหญิงเช่นข้า” จ้าวกุ้ยอินตวาดเสียงดัง

“ผู้น้อยต้องล่วงเกินท่านหญิงแล้ว”

เยี่ยนหยางจงกระชับอ้อมแขนแน่น ขยับเลื่อนขึ้นจนจับจ้าวกุ้ยอินถนัดมือ ส่วนอีกมือหนึ่งคว้าแส้ตรงข้างเอวออกมาก่อนถ่ายทอดพลังปราณลงไป เส้นสายสีดำตวัดอยู่กลางอากาศราวกับงูมีชีวิตพร้อมปลิดชีพทุกคนที่เข้าใกล้

ระหว่างที่กำลัง ‘ดูแล’ ท่านหญิงกุ้ยอินอย่างแข็งขันอยู่นั้น จู่ ๆ จ้าวกุ้ยอินก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ

“เจ้าอุ้มผู้อื่นไว้เช่นนี้ย่อมทำอันใดไม่ถนัด ข้าสัญญาว่าจะไม่ออกห่างจากเจ้า ทีนี้...ปล่อยข้าลงได้หรือไม่”

“มิได้”

“จะ...เจ้าต้องปล่อย”

“มิได้”

“มะ...มือเจ้าถูกหน้าอกข้า”

เยี่ยนหยางจงได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ คลายอ้อมแขนจากร่างหอมกรุ่น พอได้รับอิสระแล้วจ้าวกุ้ยอินก็ยืนอยู่ข้างหลังเขาตามคำสัญญา แต่ใบหน้างดงามนั้นฉาบด้วยสีแดงระเรื่อลามไปถึงใบหู

เมื่อเห็นหลักฐานแห่งความขวยอายปรากฏขึ้น เยี่ยนหยางจงพลันกระตุกมุมปากเป็นรอยยิ้มบางเบา ความรู้สึกอิ่มเอมสายหนึ่งที่ห่างหายไปนานไหลเวียนไปทั่วร่าง

ไม่ไกลนักเยี่ยนจิ้นหลิงกำลังหัวเราะร่า นัยน์ตาหงส์ส่องประกายงดงามระยิบระยับราวกับหยอกเย้ากับผู้รู้ใจอยู่ การเคลื่อนกายพลิ้วไหวประหนึ่งกำลังร่ายรำอย่างสวยงาม ทว่ากลับเป็นท่วงทำนองของปีศาจที่กำลังสนุกสนานกับการเอาชีวิตผู้อื่นด้วยพัดหยกม่วงในมือ

ทางด้านมู่เลี่ยงหรงซึ่งเป็นเป้าหมายหลัก ก็ถูกรุมล้อมมากกว่าผู้ใด แต่ท่านอ๋องหนุ่มหาได้หวั่นเกรงไม่ เขาร่ายเพลงกระบี่ตอบโต้ไปแล้วกว่าสิบกระบวนท่า ทุกการเคลื่อนไหวรวดเร็วดุจสายลม มั่นคงดุจภูผา กระแสพลังเย็นเยียบราวน้ำแข็งแผ่กำจายออกมาจนคู่ต่อสู้สั่นสะท้าน กระบี่น้ำแข็งแทงทะลุหัวใจคนร้ายไปแล้วสามคน

แม้การต่อสู้เบื้องหน้าจะดุเดือดเพียงใด แต่รอบกายกลับไม่มีโลหิตสาดกระเซ็นให้เห็นแม้สักหยด เยี่ยนหยางจงเพียงยืนนิ่งเป็นรูปปั้นหิน กั้นระหว่างสมรภูมิกับจ้าวกุ้ยอินเอาไว้อย่างแข็งขัน ในระหว่างนั้นก็นึกชื่นชมวรยุทธ์กับกระบี่น้ำแข็งของฉินอ๋องไปพลาง

ไม่เลว กระบี่วิเศษผสานกับวิชาพลังอินขั้นสูงสามารถทำให้โลหิตแข็งตัวจนไม่อาจหลั่งออกมาได้

การกระทำของรองแม่ทัพหนุ่มไม่ได้เข้ากับสถานการณ์ในตอนนี้แม้แต่น้อย