ตอนที่10 บีบรัดหัวใจ

“เจ้าค่ะ อินเอ๋อร์จะไม่ทำให้ท่านพ่อต้องเป็นห่วง” นางตอบพลางยกยิ้ม ทว่าไม่ถึงดวงตา

จ้าวอ๋องตบหลังมือบุตรสาวเบาๆ สองสามครั้ง แล้วค่อยลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป

ปกติจ้าวกุ้ยอินเป็นคนที่มีความอดทน ดื้อดึง และใจแข็งยิ่งนัก แม้จะเจ็บปวดหัวใจปานใดก็จะพยายามข่มกลั้นอย่างถึงที่สุด

แต่ยามนี้ร่างกายไม่แข็งแรง หนำซ้ำยังต้องฟังเรื่องที่บีบรัดหัวใจ ความทรมานทางกายผสานกับความรู้สึกทำให้เกินทนรับไหว สุดท้ายก็กระอักโลหิต หมดสติไปอีกครั้ง

ขณะนั้น อวี้หรูเหรินนำน้ำแกงบำรุงมาให้จ้าวกุ้ยอินพอดี ทันทีที่นางกำนัลคนสนิทวิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากห้องนอน เอ่ยละล่ำละลักว่าท่านหญิงกระอักโลหิตหมดสติไปอีกแล้ว นางก็ตกใจเป็นลมล้มไปอีกคน ทำให้เรือนอิงฮวาวุ่นวายโกลาหลขึ้นในบัดดล

โชคดีที่หมอหลวงยังไม่ทันก้าวออกจากจวนจ้าวอ๋อง ชิวสุ่ยจึงวิ่งไปรั้งตัวเขากับหมอหญิงกลับมาได้ทัน

หมอหลวงชราเร่งฝีเท้าตามชิวสุ่ยกลับไปเรือนอิงฮวาอย่างว่องไว พอเข้าไปถึงก็พบว่ามีคนป่วยอยู่ถึงสองคน เขาไม่รอช้า สั่งให้หมอหญิงไปดูแลอวี้หรูเหรินที่ตกใจเป็นลม ส่วนตนก็ตามชิวสุ่ยเข้าไปยังห้องนอนด้านใน

ชิวอิงกับชิวเยวี่ยกำลังใช้ผ้าสะอาดเช็ดคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนที่ริมฝีปากและเนื้อตัวของนายหญิง พอเห็นท่านหมอเข้ามาก็รีบถอยออกไปยืนอยู่ข้างเตียง

หมอหลวงรีบวางล่วมยา เปิดลิ้นชักหยิบผ้าผืนเล็ก ๆ ออกมาวางลงบนข้อมือของจ้าวกุ้ยอินแล้วจับชีพจร ในระหว่างนั้นนางกำนัลคนสนิททั้งสามก็ได้แต่ยืนมองด้วยใจระทึก

ผ่านไปเพียงไม่นานหมอหลวงพลันคลายคิ้วที่ขมวดออก เก็บผ้ารองข้อมือ แล้วเดินไปเขียนเทียบยาที่โต๊ะเล็ก ๆ ตรงมุมห้อง จากนั้นก็ส่งเทียบยาให้ชิวสุ่ยที่มายืนรอรับ พร้อมกำชับข้อควรระวังอีกสองสามประโยค แล้วจึงเดินออกไปจากห้องเพื่อรายงานอาการของจ้าวกุ้ยอินให้จ้าวอ๋องทราบ

“ท่านหญิงบาดเจ็บสาหัส อาการเพิ่งจะดีขึ้น แต่ยังไม่แข็งแรงนัก จากที่ผู้น้อยตรวจอาการ ดูเหมือนว่าท่านหญิงจะได้รับความกระทบกระเทือนจิตใจ เป็นเหตุให้เลือดลมปั่นป่วนจนกระอักลิ่มเลือดออกมา แต่กลับเป็นผลดีต่อการรักษา เพราะลิ่มเลือดที่ออกมานั้นคือเลือดพิษที่ตกค้างอยู่ ขอเพียงดูแลบำรุงร่างกาย และดื่มยาตามเทียบที่เขียนให้ อาการก็จะดีขึ้นตามลำดับเองขอรับ” หมอหลวงอธิบายด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง

เสมือนยกภูเขาออกจากอก จ้าวอ๋องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ขณะเดียวกันอวี้หรูเหรินที่ฟื้นคืนสติพอดีได้ยินคำของหมอหลวงสีหน้าก็ดูแช่มชื่นขึ้น ยกมือประนมกล่าวขอบคุณสวรรค์เสียหลายประโยค

ในเมื่อคนไม่เป็นอะไรแล้ว จ้าวอ๋องจึงเชิญหมอหลวงกลับ ส่วนตนเองกับอวี้หรูเหรินก็เข้าไปเยี่ยมเจ้ากุ้ยอิน ทั้งสองอยู่ในห้องนอนของนางราว ๆ หนึ่งก้านธูป[1] จึงกลับออกมา ต่างกำชับกำชาให้เหล่าข้ารับใช้ดูแลท่านหญิงให้ดี

จันทร์กระจ่างส่องแสงสีนวล ลมราตรีโบกโชยผ่านม่านโปร่งสู่ห้องอันสลัวราง แสงจากเทียนไขเพียงไม่กี่ดวงทำให้โดยรอบดูอึมครึม ไม่ต่างอะไรกับนัยน์ตามืดลึกของผู้เป็นเจ้าของห้อง

จ้าวกุ้ยอินนอนทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาอยู่บนเตียงอย่างเงียบเชียบ ที่นางต้องเป็นเช่นนี้ก็เพราะเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อปกป้องมู่เลี่ยงหรง บุรุษเพียงผู้เดียวที่นางเฝ้าฝันถึงมาโดยตลอด

ฤทธิ์จากบาดแผลกับพิษที่อาบมากับลูกธนูทำให้นางสลบไสล กึ่งหลับกึ่งตื่นเป็นแรมเดือน สุดท้ายพอจะมีสติรับรู้ขึ้นมาจริง ๆ บิดาก็มาแจ้งว่าตำแหน่งฉินหวางเฟยกลายเป็นของเยี่ยนเยว่ฉีไปเสียแล้ว

ในขณะที่เท้าหนึ่งของนางกำลังเหยียบเข้าประตูผี แต่มู่เลี่ยงหรงก็ไม่เคยใส่ใจ ชายผู้นั้นยังคงเลือกแต่งงานและมีความสุขกับเยี่ยนเยว่ฉีอย่างหน้าตาเฉย ลืมเลือนว่ามีสตรีที่เอาตัวแทนโล่เพื่อเขาจนหมดสิ้น

ความเจ็บปวดร้าวรานยังคงหลงเหลือ บาดแผลอยู่บนแผ่นหลัง ทว่ากลับรู้สึกเสียดแทงถึงภายในดวงใจ

จ้าวกุ้ยอินสะอื้นไห้ น้ำตาไหลเป็นสายในขณะที่ความหวังทุกอย่างพังครืน ยามนี้นางตระหนักอย่างถึงที่สุดแล้วว่าความภักดี หรือแม้กระทั่งชีวิตของตนเอง หาได้มีความหมายกับบุรุษใจหินผู้นั้นไม่

แต่ว่า... ตลอดชีวิตที่ผ่านมานั้น ทุกคนล้วนกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่าในอนาคตนางจะได้เป็นชายาฉินอ๋อง ทำให้สองตานี้ไม่เคยเหลือบแลผู้ใด หนำซ้ำยังเพียรพยายามฝึกฝนตนเองอย่างหนัก เพื่อให้คู่ควรกับบุรุษผู้นั้น ถึงแม้จะรับรู้อยู่กลาย ๆ ว่าเขาอคติกับตนเอง เพราะนางปีศาจตัวหอมถางซือเซียน

แต่จ้าวกุ้ยอินก็ยังหวังว่าฉินอ๋องจะให้โอกาสตนเองสักครั้ง

ทว่านางก็ไม่เคยได้รับอะไรกลับมา...

ข้าโง่งมใช่หรือไม่ ถ้าคำตอบคือใช่ สรุปว่าที่ผ่านมาเป็นข้าผิดกระนั้นหรือ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้เสียงหัวเราะขื่นก็เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่บัดนี้แห้งแตก มือกำผ้าห่มแน่นราวกับกำลังเคียดแค้นมันอยู่อย่างไรอย่างนั้น

ยิ่งนึกถึงแผลเป็นบนแผ่นหลังกับอายุย่างสิบเก้าปีของตนเอง จ้าวกุ้ยอินยิ่งรู้สึกหมดแรง

สวรรค์ ชั่วชีวิตนี้ข้ายังหวังอะไรอีก...

[1] ชั่วก้านธูป คือ ช่วงเวลาประมาณ 30 นาที