บทที่1.วิวาห์พาฝัน 1

   บทที่1.วิวาห์พาฝัน

รีสอร์ตรินลดา...ภูเก็ต

          ซุ้มดอกไม้สีอ่อนถูกจัดเตรียมไว้ที่ชายหาด ด้านหน้ารีสอร์ตรินลดา เป็นความต้องการของลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการ บุษบันจึงถูกเกณฑ์มาเป็นลูกมือ ช่วยช่างฝีมืออีกแรงหนึ่ง เธอเอียงคอมองซุ้มดอกไม้ที่จัดสำเร็จ ด้วยดวงตาพริบพราว นี่เป็นความฝันอย่างหนึ่งของผู้หญิงอย่างเธอเช่นกัน ได้เดินรอดใต้ซุ้มดอกไม้แสนสวยกับคนรู้ใจ มีเพื่อนฝูงมาร่วมแสดงความยินดีในงานวิวาห์

          “เจ้าสาวโชคดีมากเลยนะคะ ดูสิ!! สิ่งเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้เจ้าบ่าวยังใส่ใจแล้วก็เนรมิตให้” บุษบันชวนคุย หลังจากซุ้มเสร็จลงทันเวลา

          คนจัดซุ้ม หันมามองพร้อมกับยิ้ม “เปล่าค่ะ นี่เจ้าสาวขอมาเอง...” หล่อนตอบ บุษบันจึงยิ้มเก้อ

          “เจ้าบ่าวน่ะ...แค่แต่งหล่อก็พอมั้งคะ ดูเหมือนว่าคนที่ต้องการแต่งจะเป็นฝ่ายหญิงมากกว่า” เหมือนติดพันคนงานจัดซุ้มจึงยังเปรยต่อ บุษบันจึงได้แต่รับฟัง เวลานี้เธอยังไม่แข็งแรงพอ...เมื่อหัวใจของเธอกำลังกลัดหนอง ดังนั้นงานวิวาห์นี่จึงทำให้หญิงสาวยอกแสยงใจไม่น้อย

          “ค่ะ” เธอรับคำแกนๆ ก้มลงเก็บเศษใบไม้บนพื้น พยายามไม่คิดถึงอดีตที่ทำให้เธอต้องระเห็จมาอยู่ที่นี่

          “อย่างว่าแหละค่ะ คนรวยเขาก็ต้องคนรวยด้วยกัน คู่นี้เป็นคู่ที่เหมาะกันมากหากมองแค่เปลือก แต่ถ้าเจาะลึกตามข่าวเม้าท์ งานนี้ฝ่ายเจ้าสาวเสียเปรียบทุกประตูค่ะ ข้างว่าที่สามี มีแค่เปลือกหุ้ม” ไหนๆ ก็ได้เม้าท์ หล่อนเลยขยายต่ออย่างเมามัน

          บุษบันฉุกใจ เรื่องราวที่กำลังถูกพาดพิงถึง มันคุ้นๆ หูพิกล เธอกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เธอภาวนาขออย่าให้เป็นอย่างที่นึกระแวง!!

          แต่ดูเหมือนทุกอย่างรอบตัวจะไม่เป็นใจเท่าไหร่...เงาปีศาจนั่นตามมาหลอกหลอนเธอจนได้

          “เขาเม้าท์กันให้แซ่ดว่า...บ้านไชยยะนันน่ะ เหลือแค่เปลือกเท่านั้นแหละค่ะ”

          ลมหายใจของบุษบันสะดุดกึก เธอเงยหน้าขึ้นมองคนพูดตาโตๆ

          “คู่แต่งงานวันนี้ คือคุณนักรบกับคุณภารตีหรือคะ?”

          เสียงแหบแห้งเอ่ยถามทันทีหลังคนเล่าพูดจบ คนเล่ายิ้มแฉ่ง รีบพยักหน้าเร็วๆ ตอบ “ค่ะ นักรบ ไชยยะนัน หนุ่มไฮโซดีกรีว่าที่ดอกเตอร์ แต่...เขาเม้าท์กันนะคะ ครอบครัวนั้นกำลังล้ม เลยต้องรีบหาคนไปช่วยพยุง ก่อนที่ฟองสบู่จะแตก ความลับจะรั่ว”

          ขาเม้าท์ๆ กระจาย หล่อนพูดอย่างออกรส เหมือนนั่งอยู่ใต้เตียงคนบ้านนั้น จนรู้ความลับในครอบครัวนั้นแบบละเอียดยิบ

          บุษบันไม่รู้หรอกว่า ฐานการเงินของไชยยะนันเป็นอย่างไร ที่เธอ ‘รัก’ นักรบ และบูชาเขานั้น มันเกิดมาตั้งแต่แรกเป็นสาว เป็นการบูชาผู้ชายแสนดีโปรไฟล์หรูอลังการ แต่ก็ไม่เคยคิดจะเสนอหน้าให้เขารับรู้ เทพบุตรที่เธอฝันถึงต่างหากเล่า ที่โน้มกิ่งลงมาเกี้ยวพาราสีเธอเอง ก่อนเขาจะชิ่งหนีไป... เมื่อเขาพบคนที่ดีและเหมาะสมกับเขาที่สุด ทอดทิ้งคนจงรักภักดีไว้ด้านหลัง

          “คนตระกูลนั้นน่ะ ใช้เงินมือเติบใครๆ ก็รู้...ตั้งแต่รุ่นพ่อ แม่ แล้วคนเป็นลูกจะจมลงได้ยังไง”

          ข้อนี้เธอเห็นด้วย นักรบทำตัวฟุ้งเฟ้อ เขามักจะบ่นให้เธอฟังบ่อยๆ หากเจอใครก็ตามที่มาเหนือชั้นกว่า ชายหนุ่มจะไปขวนขวายหาสิ่งๆ นั่นมา และก็ย่อมเหนือกว่าคู่แข่งเช่นกัน เธอได้แต่มองห่างๆ เมื่อมันเป็นการใช้จ่ายแบบไร้สาระ ข้าวของเหล่านั้นจะถูกทิ้ง หลังหมดความสำคัญ

          “ไม่ต้องเดาเลย ก้นหม้อข้าวไม่ทันดำแน่...อีกไม่นานก็คงต้องแยกย้าย...” หล่อนทำตัวเป็นหมอดู เดาอนาคตคู่แต่งงานนั่นเสียอีก

          หญิงสาวผ่อนลมหายใจ ‘เขา’ จะเป็นอย่างไรก็ช่างเถอะ เมื่อเวลานี้บุษบันพยายามตัดผู้ชายคนนั้นออกไปจากใจ เมื่อเขาเผยธาตุแท้ให้เธอเห็นในวันที่บอกเลิกกับเธอ

          ‘บุษ...เราเลิกกันเถอะ’

          เป็นการบอกเลิกแบบไม่ทันให้เธอตั้งตัว เมื่อมันไม่เคยมีวี่แวว แถมความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับนับรบก็ไม่ใคร่ชัดเจนเท่าใดนัก

          ‘คะ’ เธอกะพริบเปลือกตาปริบๆ ตอนที่เงยหน้ามองเขาชัดๆ มือที่กำลังปอกเปลือกกระเทียมสั่นระริก

          ‘ผมกำลังจะแต่งงาน’ เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางแสกหน้า มันเจ็บจี๊ดพร้อมกับใจหายแว๊บ!!

          ‘ค่ะ’ เธอพยักหน้ารับรู้ ก้มหน้าลง เพื่อรวบรวมสติที่แตกกระจัดกระจายไปกลับคืนมา

          ‘ผมไม่ได้รักภารตีหรอกนะ แต่ผมมีความจำเป็นต้องแต่ง ผมรักบุษ...แต่...’ นักรบพูดต่อ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง พร้อมกับคำถามที่ถามวนอยู่ในใจ เขาจะบอกเธอเพื่ออะไร? ในเมื่อเขากำลังจะตีจากไปแต่งงาน!! ‘หากบุษรักผม...เราจะรักกันเหมือนเดิม แต่บุษจะต้องเก็บตัวไม่แสดงตัวให้คนอื่นรู้’

          หญิงสาวขมวดคิ้ว!! นักรบพูดเช่นนี้ เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ เธอคิดตามไม่ทัน หรืออาจจะเป็นเพราะเธอโง่!!

          ‘บุษไม่เข้าใจค่ะ คุณรบต้องการบอกอะไรบุษคะ?’

          ‘บุษรักผมมั้ยล่ะ?” นักรบถามยิ้มๆ แต่บุษบันคิดว่านั่นคือความต้องการของเขาที่พยายามสื่อให้เธอรู้

          เปลือกตากะพริบถี่ๆ หญิงสาวถอนใจแรงๆ เธอรู้ความนัยที่ซ่อนอยู่ในคำพูดนั้นแล้ว...และบุษบันรับไม่ได้!!

          ‘ลาก่อนค่ะคุณรบ ขอให้คุณมีความสุขกับคนที่คุณเลือกนะคะ’

          หญิงสาวกล่าวพร้อมน้ำตา สิ่งที่เขาต้องการ คือต้องการให้เธอเป็นตัวสำรอง โดยที่เขามีตัวจริงอยู่ข้างๆ ช่างเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัว จนสุดที่บุษบันจะทน

‘เธอเลือกเองนะบุษ ผู้ชายเพอร์เฟคอย่างผม ชั่วชีวิตเธอ ก็ไม่มีวันหาได้’

น้ำเสียงห้าวๆ ที่บุษบันไม่เคยได้ยิน วันนี้นักรบใช้เสียงแบบนั้นกับเธอ

นั่นเป็นความหลงตัวเองอย่างที่สุดของนักรบ และบุษบันเพิ่งแน่ใจ เธอดูผู้ชายคนนั้นผิดมาตั้งแรก เขาไม่ใช่ผู้ชายแสนดีเหมือนที่เธอคิด นักรบเป็นแค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง เธอจากมา และเริ่มต้นใหม่แบบช้ำๆ

หญิงสาวถอนใจ เธอหอบเศษดอกไม้ไปทิ้งในถังขยะ ดวงตาแสนเศร้ามองดอกไม้เหล่านั้นด้วยความเสียดาย...ดอกไม้ในถังขยะเป็นดอกไม้ช้ำๆ ที่รูปทรงไม่สมบูรณ์ มันถูกคัดทิ้ง...เพราะสภาพที่ไม่พร้อมใช้งาน และคงไม่ต่างจากตัวเธอ เป็นของเหลือใช้ที่ไม่มีใครเห็นคุณค่า เธอตัดใจเทดอกไม้เหล่านั้นทิ้ง ยังมีงานอีกมากรออยู่ บุษบันไม่มีเวลามายืนหายใจทิ้งเปล่าๆ

รีสอร์ตรินลดา เป็นรีสอร์ตที่แพรวนราเพื่อนสนิทของเธอฝากฝังให้มาทำงาน แพรวนรารู้... เวลานี้เพื่อนของเธอต้องการเวลาเยียวยาหัวใจ เมื่อกำลังบอบช้ำจนสุดที่จะปั้นหน้าชื่นหลอกตาคนใกล้ตัวได้

อีกอย่าง...ชายคาของบ้านไชยยะนัน ยิ่งทำให้บุษบันช้ำหนัก

หญิงสาวจึงหาที่สงบๆ ให้เพื่อนใช้เป็นที่พักใจ แต่ใครจะรู้ล่ะ คนเหล่านั้นก็ยังตามมาหลอกหลอนบุษบันอยู่ดี

สาวสุดชอกช้ำนึกอยากจะโทร. หาเพื่อนรักจับจิต แต่คงต้องรอให้งานด่วนครั้งนี้ผ่านไปเสียก่อน อย่างแรกที่เธอควรทำ คือพยายามอยู่ให้ไกลรัศมีของงานวิวาห์แสนหวานนี่ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะเธอไม่อยากเห็นความหลอกลวงที่เกิดซึ่งหน้าจากผู้ชายคนนั้นอีก!!

“บุษๆ อยู่นี่เอง คุณรินมีเรื่องอยากไหว้วานพอดี”

“คะ” หญิงสาวขานรับลดถังขยะในมือลง เมื่อคนที่ร้องเรียกคือรินลดา เจ้าของรีสอร์ตและเป็นนายจ้างของเธอ ผู้หญิงเก่งที่เธอนับถือ อายุเลยเลข4ไปหลายปี แต่ก็ยังคงสง่างามจนสาวใสแอบทึ่ง

“พอดีเด็กเสิร์ฟขาดคนหนึ่ง คุณรินเลยอยากให้บุษไปช่วย...”