บทที่4.ผิดแผน... 3

นรสิงห์บ่นขรม เขาก็ไม่ต่างอะไรกับหิรัญเลย คนในครอบครัวเคี่ยวเข็ญให้มีจังห่วง ทั้งที่ตนเองยังสนุกกับการทำงาน ผู้หญิงยังไม่ใช่สิ่งที่นรสิงห์ปรารถนา เมื่อยังสามารถถลกกระโปรงพวกหล่อนได้ โดยไม่ต้องใช้ทะเบียนสมรส

          “ฮ่าๆ” สองหนุ่มหัวเราะลั่น เมื่อต้องผจญชะตากรรมเดียวกัน

          “ว่าแต่ ไหนล่ะผู้หญิงที่พ่อกำนันเล็งไว้ให้แก นัดหล่อนไว้ที่นี่หรือไง...” หนุ่มหล่อสไตล์หนุ่มในเมืองเหลียวมองไปรอบๆ ตัว เพื่อมองหา ว่าที่เมีย ที่เพื่อนรักต้องมาดูตัว

          “แหมๆ ไม่ต้องมาตื่นเต้นแทนฉันเลยว่ะไอ้เสือโหด เดี๋ยวคุณบุษตกใจ เผ่นป่าราบ”

          หิรัญเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะ

          “อะไรนะ!! แกว่าไงนะไอ้เสี่ย คู่หมายที่พ่อกำนันหาไว้ให้แกชื่ออะไร?”

          หนุ่มลูกทุ่งขมวดคิ้ว มองหน้ายับๆ ของเพื่อนงงๆ

          “บุษบัน นาคสม ลูกลุงปั้นกับน้าสายพิณ บ้านอยู่ถัดจากบ้านฉันไปไม่เท่าไหร่หรอก ไม่เคยเจอหน้ากัน เพิ่งจะเห็นกันวันนี้แหละ”

          นรสิงห์พ่นลมหายใจแรงๆ ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดี ทำไมหล่อนถึงเข้ามาพัวพันอยู่ในวงจรชีวิตของเขาบ่อยครั้งเหลือเกิน...

          “แกรู้มั้ยว่าป้าหล่อน เป็นคนรับใช้”

          หนุ่มสุดเท่ห์เอ่ยถาม

          “รู้...ทำไมล่ะ” หิรัญพยักหน้ารับรัวๆ เขาไม่ได้รังเกียจข้อนั้น เมื่อมันเป็นอาชีพสุจริต เขามันแค่ชาวไร่ ชาวสวนไม่จำเป็นต้องมีเมียเป็นเซเลป หรือคนเด่นคนดัง ขอแค่เป็นคนดีก็พอ...

          “แล้วๆ”

          “พอเลยไอ้เสือ...ฉันกับคุณบุษยังไม่เคยคุยกันเลย แต่เท่าที่ดูรวมๆ เธอก็น่าสนใจไม่น้อย แกคิดดูดิ!! ผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องดิ้นรนเรียนต่อทั้งที่ไม่มีเงินสนับสนุน เท่าที่รู้... หล่อนจบมาด้วยคะแนนเกียรตินิยมนะโว้ย...แกกับฉันยังทำไม่ได้เลย ทั้งที่มีหน้าที่เรียนแค่อย่างเดียว”

          สรรพคุณข้อดีของบุษบัน พ่อกำนันพูดกรอกหูทั้งเช้าทั้งค่ำ ไม่รู้ว่าบิดาเขาโปรดปรานอะไรกับบุษบันหนักหนา ทั้งที่ลูกสาวบ้านอื่นก็มีดีไม่แพ้กัน แต่กำนันเหมฟันธง!! ท่านต้องการ     บุษบันมาเป็นศรีสะใภ้

          นรสิงห์ไหวไหล่ปั้นหน้าเซ็งๆ “ไม่รู้สิ ฉันกับว่าที่เมียของแก มันไม่ถูกโฉลกกัน แกรู้ไหมว่าหลานเขยฉันนามสกุลอะไร?”

          หิรัญส่ายหน้าเดี๊ยะ เขารับรู้แค่ว่าภารตีแต่งงานไปกับไฮโซหนุ่มหล่อ ไม่ได้สนใจว่าชื่อแซ่อะไรด้วยซ้ำ แล้วนามสกุลอะไรหรือจะรู้หรือ

          “ไชยยะนัน บ้านที่ญาติของหล่อนทำงานอยู่ไง”

          นรสิงห์ตอบเสียงขึ้นจมูก

          “แล้วไง?เกี่ยวอะไรกับคุณบุษ?” หิรัญถามแบบยังไม่เข้าใจ

          หนุ่มกรุงสุดเท่ห์ถอนใจเฮือก “กิ้กของหลานเขยฉัน ก็คือหล่อนไง” นรสิงห์เฉลย

          “เห้ย!! ไม่จริงมั้ง บ้านนี้เขาเลี้ยงลูกดี ไม่มีทางที่คุณบุษจะเป็นแบบนั้นหรอก” เท่าที่บิดาพูดกรอกหูทุกๆ วัน หิรัญฝังหัวเสียแล้วว่าบุษบันคือแม่ยอดหญิง เขาไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะเป็นดั่งเช่นที่เพื่อนบอก

          “มันคือเรื่องจริง ยัยตีปรี๊ดแตก!! ตอนที่รู้ว่าไอ้หมอนั่นมีหล่อนซุกไว้ในบ้าน”

          “เดี๋ยวๆ แกบอกว่ายัยตีเป็นคนบอกงั้นสิ!! งั้นฉันไม่เชื่อ คุณบุษอาศัยบ้านนั้นอยู่เพราะเธอต้องเรียน คิดดูดีๆ สิ อย่าเอาอคติของแกมาวัด แกเข้าข้างยัยตีชัดๆ เลยนะเว้ย แบบนี้คุณบุษเสียเปรียบแย่ โดนฝั่งแกโจมตีฝ่ายเดียว”

          หิรัญออกตัวช่วยบุษบัน เมื่อเขารู้นิสัยของภารตีเป็นอย่างดี อะไรที่หล่อนไม่ชอบ หล่อนจะกาหัวและใส่ไคล

          ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ตนเองพูดไป เป็นความจริงหรือไม่...ขอแค่สะใจเป็นพอ...

          “อันนี้ก็ไม่รู้สิ แต่เท่าที่เห็นฉันก็เห็นว่า...ผู้หญิงส่วนใหญ่เป็นแบบนั้นนี่หว่า... ต่างหวังผลประโยชน์ และคนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างคนที่พ่อกำนันของแกอยากได้ไปเป็นศรีสะใภ้มีหรือจะไม่รีบตะครุบ...”

          เป็นคำดูแคลนในแบบที่หิรัญไม่เห็นด้วย นรสิงห์จะเอาสิ่งที่เขาเคยเจอมาโยนใส่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไม่ได้...บุษบันอาจมีเหตุผลของหล่อน และสิ่งที่นรสิงห์รู้มาอาจจะไม่ใช่ความจริง...

          “ฉันบอกตรงๆ เลยนะ ถึงฉันจะไม่รู้จักคุณบุษมาก่อน แต่สำหรับยัยตีกับไอ้หลานเขยแก แกกับฉันรู้จักดีนี่หว่า!! ฉันเชื่อคุณบุษมากกว่าเชื่อคนของแกว่ะ”

          เชื่อเสียของนักรบเป็นที่โจษจันสมัยเรียน หน้าฉากของนักรบคือสุภาพบุรุษ แต่เบื้องหลังของเขาก็เป็นแค่ผู้ชายเห็นแก่ตัว...ไอ้หมอนั่นใช้ชีวิตหรูหราในต่างแดน ด้วยการเกาะผู้หญิงกิน เปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น ไม่เคยจริงจังกับใคร ทันทีที่ผู้หญิงหมดคุณค่า หรือผลประโยชน์ไม่ตรงกัน นักรบก็พร้อมที่จะชิ่งและมีคนใหม่เข้ามาทดแทน และมันฉลาด เหมือนนกรู้ นักรบไม่เคยควงผู้หญิงชาติเดียวกัน ข่าวลือแย่ๆ นั่นเลยกลับมาไม่ถึงเมืองไทย เมื่อวัฒนธรรมต่างชาติ ไม่ถือสาเรื่องความสัมพันธ์ทางกาย ว่าที่ดอกเตอร์หนุ่มจึงลอยลำ กลับมาเมืองไทยแบบไร้คำติติง...แต่หากย้อนกลับไปดูช่วงเวลาที่ร่ำเรียนอยู่ต่างแดน คงมีแต่เสียงสาปส่ง...เพราะเขาช่างเป็นคนเห็นแก่ตัวที่สุด

          “พอเถอะว่ะ ฉันไม่อยากนินทาเธอ เรายังไม่รู้จักเธอสักนิด หรือว่าเดี๋ยวนี้แกเชื่อข่าวลือมากกว่าพิสูจน์ด้วยตัวเอง”

          หิรัญโบกมือตัดบทสนทนา เขาขอพิสูจน์บุษบันเอง เพราะเรื่องความบริสุทธิ์เขาไม่ถืออยู่แล้ว ขอแค่อุปนิสัยเข้ากันได้ก็พอ...

          ในขณะที่สองหนุ่มถกปัญหาเรื่องบุษบัน

          สองสาวเองก็ถกกันเรื่องของผู้ชายสองคนนั่นด้วย

          “บุษ สองคนนี่รู้จักกันได้ยังไงอะ คุณสิงห์ของฉันจบมาจากอังกฤษเชียวนา หากเทียบกับลูกชายพ่อกำนันของเธอที่มาจากบ้านนอก” แพรวนราแอบเบ้ปากให้ผู้ชายที่เธอไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แว๊บแรกที่มองเห็น

          “แพรว...คุณหิรัญเขาไม่ใช่ของฉัน ที่สำคัญ... บ้านเขารวย เท่าที่รู้เขาก็จบนอกเหมือนกันนะ อาจจะจบมาจากที่เดียวกับคุณสิงห์ของแกก็ได้”

          บุษบันแก้ตัวแทนหิรัญ คนบ้านนอกแล้วไง? คนบ้านนอกไปเรียนต่างประเทศไม่ได้เหรอ

          “ฉันก็ไม่ได้ว่าแบบนั้นซักหน่อย แค่อยากรู้ว่าเขารู้จักกันได้ยังไง?”

          แพรวนราแก้ตัวเสียงออดๆ เมื่อเธอรู้ดีว่ามันเป็นปมของบุษบัน มีเพื่อนๆ ต่างกลุ่มพูดเข้าหูตลอดช่วงเวลาที่ร่ำเรียน บุษบันไม่ตอบโต้ เธอตอกหน้าคนเหล่านั้นด้วยการเอาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาครอง ด้วยฝีมือสาวบ้านนอกที่ใครๆ ต่างรุมปรามาส

          “อยากรู้แกก็เดินไปถามเขาเองสิ”