บทที่7.แผนลวง...2

ชายหนุ่มหัวเราะลงลูกคอ เขากดปลายจมูกที่แก้มใส แต่หญิงสาวเอียงหนี ปลายจมูกนั่นจึงกดลงบนเส้นผมบนศีรษะของหล่อนแทน

“นับจากนาทีนี้เป็นต้นไป...บุษจะกลายเป็นเมียผม...แบบที่บุษเคยอยากเป็นมาตลอดไงครับ”

บุษบันอยากตะโกนกรอกหูนักรบนัก!! เธอไม่เคยปรารถนาที่จะเป็นเมียเขา เมื่อรู้ตัวเองดี คงไม่มีคนในครอบครัวของเขายอมรับตนเอง เมื่อบิดา มารดาของนักรบ แสดงออกแบบเปิดเผย ท่านไม่ปรารถนาลูกสะใภ้ที่จนกร็อบ!! เธอแค่รักเขา...เทิดทูนเขา บุษบันแน่ใจในนาทีนี้เอง ที่เธอรู้สึกกับนักรบก็แค่เพียงความหลงใหล เมื่อชายหนุ่มสมบูรณ์แบบ เป็นผู้ชายในฝันของผู้หญิงส่วนใหญ่

“อย่านะคะคุณรบ อย่าทำอะไรบุษเลย”

หญิงสาววอนขอเสียงสั่น

ติ้ง!!

เสียงลิฟต์ดังเตือน เมื่อเคลื่อนที่มาถึงจุดหมายปลายทาง

“อย่าช้าสิบุษ รับประกันเลย บุษจะลืมวันนี้ไม่ลง”

ชายหนุ่มลาก...บุษบันออกมายืนใกล้ประตูลิฟต์ ประตูเลื่อนเปิด แต่...คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ตรึงปลายเท้าของนักรบไว้

นรสิงห์ กษิดิศชญาธร หรืออีกนัยหนึ่งคือน้าเขยของเขาเอง

ชายหนุ่มจิปากเบาๆ เขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจ รีบประคองบุษบันออกมาจากตัวลิฟต์ สวนกับนรสิงห์ที่ยืนนิ่ง ชายหนุ่มไม่คิดจะขยับหลบ

เป็นนักรบเองที่เบี่ยงตัวหนี เขาประคองบุษบันเดินผ่านนรสิงห์ แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

หญิงสาวรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือเธอยื่นมือออกไปแตะชายเสื้อของผู้ชายตัวใหญ่หน้าดุ ที่ยืนขวางทางอยู่

“ชะ ช่วยบุษ ด้วย...”

เสียงแผ่วหวิว กระท่อนกระแท่นจนแทบไม่ได้ยิน แถมซ้ำยังจับใจความไม่ได้

ดังนั้นนักรบจึงลากบุษบันผ่านหน้านรสิงห์ไปโดยที่ชายหนุ่มไมคิดจะขัดขวาง แต่เขาก็ไม่ได้เดินเข้าไปในลิฟต์ ชายหนุ่มยังมองตามหลานเขยไป ปลายเท้าของนรสิงห์ขยับตามความคิด เมื่อเขาคิดว่าผู้หญิงในอ้อมแขนของไอ้หมอนั่นไม่ใคร่จะสู้ดี แถมเขามองเห็นหล่อนไม่ถนัดเสียด้วย

“เดี๋ยว!! ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไร?”

เสียงตะโกนถามไล่หลัง นักรบไม่ได้คิดจะหันกลับไปตอบ เขาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

รีบสอดคีการ์ดที่ประตูห้อง เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง หลังประตูห้องปิด ที่นี่จะเป็นดินแดนสวรรค์สำหรับเขา...

นรสิงห์สาวเท้าให้เร็วขึ้น เขามาทันก่อนที่ประตูจะปิดงับลง ชายหนุ่มสอดปลายเท้าขวางประตูไว้ทัน ก่อนที่ระบบล็อคอัตโนมัติจะทำงาน

เขาสอดตามองเข้าไปด้านใน และเห็นว่านักรบอุ้มผู้หญิงคนนั้น ไปวางไว้ที่เตียง หล่อนมีอาการแปลกๆ จนชายหนุ่มตัดสินใจแทรกเข้าไปขวาง ที่สำคัญ... ช่วงที่นักรบหย่อนหล่อนไว้บนเตียง เขาเห็นใบหน้าของหล่อนชัดเจนขึ้น

บุษบัน!!

“เห้ย แกจะทำอะไรหล่อน!!”

ชายหนุ่มตะโกนถาม เขาเห็นว่ามันหันมามองเขา นัยน์ตาเหลือกโปน

โว๊ะ!! นักรบตะโกนในใจ เขามองนรสิงห์ตาเขม็ง ไอ้เวรนี่ไม่รู้จะตามจองล้างเขาไปถึงไหน นรสิงห์ กับหิรัญ เป็นสองตัวแสบ ที่คอยจะสออดมือเขามายุ่งกับเขา ในช่วงเวลาสำคัญอยู่เรื่อย ตั้งแต่ที่อังกฤษ จนมาถึงที่ประเทศไทย

“ไม่เป็นการเสียมารยาทเหรอครับคุณน้า...”

นักรบแสร้งไหวไหล่ เขาย้อนถามนรสิงห์เสียงเย็น

“ฉันถามว่าแกจะทำอะไรกับบุษบัน?”

“ไม่น่าถาม ผัว-เมีย เขาพากันมาในห้อง คงไม่ได้มานั่งตบยุงหรอกใช่ไหมครับ”

“แกเป็นผัวยัยตีอย่าลืมสิรบ...” นรสิงห์ย้ำ

“บุษก็เมียผมเหมือนกัน เราแค่แวะมาหาความสุข ตามประสาคนคุ้นเคย”

นักรบอ้างหน้าด้านๆ เขาผายมือไล่คนที่มีศักดิ์เป็นน้าเขย “นั่นประตูครับ ผมไม่อยากเสียมารยาทด้วยการเรียกใครออกมาหิ้วคุณน้าออกไป”

“ก็เรียกมาสิรบ...ฉันก็อยากรู้ว่าแกจะแน่อย่างที่ปากพูดไหม?”

นรสิงห์ร้องท้า เขารู้จักมันดี นักรบห่วงหน้าตาตนเองยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด มันไม่มีทางทำอะไรก็ได้ที่ทำให้ภาพพจน์ของตนเองเสียหาย

“แกนี่มันน่ารำคาญชิปหายเลยว่ะไอ้สิงห์...เสือกได้ทุกเรื่อง!!”

เมื่อถึงจุดที่กลั้นอารมณ์ไว้ไม่ไหว นักรบก็เผยธาตุแท้ออกมาจนได้ เขาคำรามและก่นด่านรสิงห์ แบบที่ไม่เคารพนบไหว้ เหมือนเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นในสังคม

“หึ!! นึกว่าแกทิ้งสันดานหมาไว้ที่ลอนดอนเสียอีก พกกลับมาด้วยหรือวะ”

ชายหนุ่มกล่าวเยาะ...เขายิ้มสมเพช

“ไม่ต้องมาด่ากู ไอ้สิงห์ มึงคิดว่ากูจะกลัวมึงเหรอ?” นักรบเดือดจัด เขาตะโกนท้านรสิงห์แบบไร้ความยำเกรง

“กูก็ไม่ได้หวังให้มึงกลัวไอ้รบ...” ชายหนุ่มตอบกลับ เขายิ้มเย้ย หรี่ตามองบุษบันบนเตียง ลักษณะหล่อนเหมือนโดนวางยา

อาการโดยรวมที่เขาเห็น หล่อนลอยๆ แปลกๆ ท่าทางเหมือนอยาก เสียเต็มประดา ทั้งที่มีคนอยู่เต็มห้อง

หนุ่มหน้ามืด หน้ามืดสมใจ แต่เพราะความโกรธจึงกระโจนใส่นรสิงห์ แบบไม่ให้เขาตั้งตัว...

แต่...

คนที่ตั้งท่ารออยู่ มีหรือจะจวนตัว

ตึบ!

กำปั้นไม่มีรูถูกซัดใส่ใบหน้าหล่อจนนักรบเซถลาล้มลงบนพื้น ก้นกระแทกพื้นจังๆ เขายันกายลุกขึ้นยืน ร้องท้าเหย็งๆ

“มึงเกี่ยวอะไรด้วยวะไอ้สิงห์ ผัว-เมีย เขาจะเอากันมึงเสือกอะไรด้วย!!”

นักรบก่นด่า เขาอ้างหน้าด้านๆ เมื่อเวลานี้บุษบันไร้สติ เธอไม่สามารถแก้ต่างให้ตัวเองได้

นรสิงห์ยิ้มเย็น เขามองเลยบ่ากว้างของหลานเขยไป บุษบันนอนอยู่ตรงนั้น หล่อนมีอาการแปลกๆ ไม่เหมือนคนปกติ

“กูไม่ได้อยากเสือกหรอกนะไอ้รบ” เมื่อสิ้นความยำเกรง ใยเขาต้องเกรงใจมัน ชายหนุ่มจึงตอบโต้ด้วยความหยาบไม่ต่างอะไรกับที่นักรบเริ่มไว้ก่อน “แต่มึงเป็นผัวยัยตี การที่มึงทำแบบนี้เท่ากับสวมเขาให้หลานของกู”

“หลานมึงนอนกอดทะเบียนสมรสกูอยู่นั่นไง!! ส่วนบุษ หล่อนยังสาว ยังสวย ลีลาหล่อนกูลืมไม่ลงว่ะ แค่เล่นๆ ไม่ได้จริงจังอะไร ทำยังกับมึงไม่เคย”

ใครจะรู้ว่าเนื้อแท้ของผู้ชายที่บอกคนรอบข้างว่าเป็นผู้ดี จะจิตใจต่ำเตี้ยเรี่ยดินเช่นนี้ นักรบเหมือนผู้ชายเห็นแก่ตัว มักมากในกามอารมณ์ แถมยังใส่ไคลบุษบันแบบหน้าด้านๆ ด้วย ทั้งที่เขาไม่เคยแตะต้องเธอ แม้แต่ปลายเล็บ

“กูโสด และคนโสดจะทำอะไรก็ได้ แต่มึงไม่...ไอ้เวร”

นรสิงห์ตอกกลับ เขายกการ์ดขึ้นป้องกันตัว หากนักรบพุ่งเข้าใส่ครั้งนี้ เขาจะจบความปากดีของมัน ด้วยหมัดเดียว

เป็นดั่งที่เขาคิด...ไอ้หนุ่มหัวใสที่คิดว่าตัวเองฉลาด หลอกล่ออีกฝ่ายด้วยคำลวง มันรอช่วงเวลาที่ฝ่ายตรงข้ามเผลอ แล้วจึงพุ่งเข้าใส่แบบรุนแรง...

แต่...นรสิงห์ระวังตัวดี เขาวาดปลายเท้าเตะสกัดไว้ชั้นแรก ตามด้วยหมัดฮุค เสยเข้าที่ปลายคางจังๆ จนหนุ่มสมองใสตัวลอยคว้าง...ถลาร่วงเหมือนนกปีกหัก...

“โอ้ย!!”

ว่าที่ดอกเตอร์ยกมือขึ้นปิดปาก เขาร้องโวยวายเมื่อลิ่มเลือดสาดกระจายเต็มสองมือ

“ไอ้ๆ...” นักรบฮึดฮัด เขาชะเง้อมองที่เตียงด้วยความเสียดายสุดแสน ครั้งนี้เป็นโอกาสครั้งสุดท้าย ที่จะได้ใกล้ชิดบุษบันเมื่อเขาลงมือแบบคนหน้าด้าน ครั้งต่อไปความวางใจที่เคยมีบุษบันคงไม่เหลือไว้ให้ แต่กลับมีมารผจญเสียแบบนั้น...เขาตัดใจ คลานถอยหลัง และเผ่นออกจากห้องนั้น ก่อนที่จะถูกน้าเขยยำด้วยบาทา...

ชายหนุ่มเดินไปหยุดมองบุษบันที่ปลายเตียง

หล่อนนอนดิ้นเหมือนร่างกายคันยุบยับ ใบหน้าหวานแดงก่ำ ผมยาวสยายเต็มที่นอน...