บทที่7.แผนลวง...1

  บทที่7.แผนลวง...

          19:00 นาฬิกา...

          บุษบันรีบกระหืดกระหอบมายังจุดนัดพบ...เพราะกลัวจะไม่ทันเวลานัดของนักรบ เธอกวาดตามองหาชายหนุ่มผู้นั้น จึงเห็นว่าเขานั่งรออยู่ที่เก้าอี้ ในโถงใหญ่ของลอบบี้โรงแรม ที่มีไว้บริการลูกค้า

          ชายหนุ่มยกมือขึ้นชู เขายิ้มร่า เมื่อเห็นหญิงสาวมาตามนัด

          “ขอโทษค่ะที่ทำให้รอ...งานบุษยุ่งคุณรบคงไม่ถือสา”

          หญิงสาวออกตัว เธอทรุดนั่งเมื่อชายหนุ่มผายมือเชื้อเชิญ

          “คุณตีไม่ได้มาด้วยเหรอคะ?”

          หลังเหลียวมองจนแน่ใจ...บุษบันไม่เห็นภารตีอยู่ในบริเวณนี้

          “ไปเกาหลีน่ะ มีอะไรเหรอ?” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับกดยิ้มมุมปาก

          บุษบันขยับตัวด้วยความอึดอัด เธอเริ่มระแวง และรีบหาทางเลี่ยง

          “คุณรบมีเรื่องอะไรจะคุยกับบุษคะ ช่วงนี้ที่รีสอร์ตยุ่งๆ บุษไม่อยากทิ้งงานมานาน”

          เธออ้างเรื่องงาน...และกวาดตามองหาทางเลี่ยง เมื่อรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล

          “เรื่องตี ผมขอโทษแทนตีด้วย ผมพยายามอธิบายให้ตีฟังแล้ว...แต่ตีไม่เชื่อ...” นักรบปั้นหน้าเศร้า

          “ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องไม่จริง เวลาจะพิสูจน์คำพูดของเราเอง”

          บุษบันยิ้มกร่อย เธอรู้เพราะความรักอันท่วมท้นของภารตี ทำให้หล่อนระแวง เมื่อนักรบเองก็ไม่ชัดเจน เขามีทีท่าคลุมเครือ

          “ผมถึงอยากเจอบุษ...ผมรักบุษนะ แต่ความจำเป็นอย่างที่บุษรู้ ผมเลยต้องทำตามความต้องการของพ่อ แม่ก่อน”

          ชายหนุ่มหยอดคำหวาน เขาหวังว่าบุษบันจะคล้อยตาม เขาจะได้ไม่ต้องใช่เล่ห์เพทุบาย

          “อย่าพูดถึงอีกเลยค่ะ คุณรบไม่ใช่คนตัวเปล่า อีกอย่างมันจะทำให้คุณตีเธอไม่สบายใจ”

          บุษบันออกตัว เธอสูดลมหายใจลึกๆ รู้สึกหน่วงๆ ในอก คำรัก ของนับรบ...มันทำให้เธอเชื่อไม่ได้อีกแล้ว เมื่อมันขึ้นอยู่บนพื้นฐานของความลวง เขาหลอกคู่ชีวิตของเขาได้ แล้วคนนอกแบบเธอ ทำไมเขาจะหลอกไม่ได้

          “มันน่าน้อยใจนะครับ เดี๋ยวนี้ผมพูดอะไรไป...บุษก็ไม่เชื่อ...ผมไม่ใช่คนสำคัญของบุษแล้วหรือครับ?”

          ชายหนุ่มกล่าวเสียงออดๆ เขาส่งสายตาเว้าวอนให้บุษบัน

          หญิงสาวแอบผ่อนลมหายใจเบาๆ สำหรับตนเองแล้ว เธอรู้แจ้งกับคำลวงของนักรบ

          คนสำคัญ กับ สำคัญตนผิด

          เส้นแบ่งมันมีน้อยนิด และระยะเวลาหนึ่ง เธอเคยเข้าใจผิด...คิดว่าตัวเองสำคัญ

          แต่ความจริงแล้ว...เธอแค่สำคัญตนผิดไป เธอไม่เคยมีความสำคัญ เมื่อเป็นแค่คนธรรมดา ที่ทำให้หนุ่มอีโก้แรงอย่างนักรบ ไปถึงฝันของเขาได้สำเร็จ ความรัก ไม่เพียงพอสำหรับผู้ชายที่ชื่อนักรบ ไชยยะนันเสียแล้ว

          “ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ” หญิงสาวพยายามอะลุ่มอล่วย พยายามชี้แจ้งให้อีกฝ่ายฟัง

          “บุษลืมความหลังระหว่างเราแล้วเหรอครับ” ชายหนุ่มยังพยายามยื้อ

          หญิงสาวถอนใจแรงๆ เธอขยับตัวด้วยความอึดอัด

          “เราคงพูดคนละเรื่องแล้วค่ะคุณรบ เอาไว้คุณรบคิดได้ เราค่อยมาคุยกันใหม่ดีกว่า”

          หญิงสาวกล่าวเสียงแข็ง...แม้จะเจ็บปวดในหัวใจ แต่เธอจะไม่มีวันให้เขารู้เด็ดขาด เมื่อพยายามท่องจำไว้ ต่อให้นักรบรักเธอจริง...เขาก็ไม่มีวันลดตัวมาครองคู่กับเธอ เมื่อเธอไม่มีสิ่งที่เขาต้องการ เธอไม่มีเงิน!!

          “โธ่!! ผมแค่อยากให้บุษรู้ สำหรับผม...ผมรักบุษเหมือนเดิม”

          เมื่อบุษบันเริ่มแข็ง นักรบจึงอ่อนข้อให้ เขาตัดสินใจ เมื่อบุษบันยังยืนกราน เขาก็จำเป็นต้องใช้ ของ

          “เอ่อ...”

          “โอเคครับๆ เราจะไม่พูดเรื่องนั้นอีก เพื่อความสบายใจของบุษ...” ชายหนุ่มยอมถอย “กินน้ำสักแก้วมั้ยครับ ก่อนที่บุษจะกลับ มาเหนื่อยๆ คงไม่รังเกียจน้ำใจของผมหรอกใช่ไหม?”

          หนุ่มเจ้าเล่ห์ รีบพูดดัก เมื่อหญิงสาวทำท่าจะกลับทันทีที่เขาเอ่ยปาก

          “ค่ะ...บุษขอโทษด้วย งานบุษยุ่งจริงๆ ค่ะ”

          หญิงสาวยอมรับน้ำใจ เมื่ออยู่ในพื้นที่โล่งแจ้ง น้ำแก้วเดียวคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง!!

          แต่...เธอคาดผิด...

          บริกรเดินถือถาดมาให้ และบุษบันไม่ทันเห็น นักรบขยิบตาให้พนักงานคนนั้น

          มันเป็นการเตรียมการล่วงหน้า...และบุษบันพลาดท่าเอง

          “น้ำแตงโมครับ ผมรู้ว่าบุษชอบ”

          เสียงอ่อนโยน กับแววตาหวานฉ่ำ หญิงสาวพยายามไม่สนใจ เธอรับแก้วจากมือของพนักงาน โดยที่นักรบนั่งมองเฉยๆ

          บุษบันดูดน้ำหวานสีแดงที่เย็นฉ่ำ ไอความเย็นเกาะพราวรอบตัวแก้วทรงสูง เธอวางแก้วลง...เตรียมตัวจะเอ่ยขอตัว

          “ผมผิดเองที่เข้มแข็งไม่พอ ไม่สามารถทานความต้องการของคุณพ่อ คุณแม่ได้” แต่นักรบชิงเอ่ยออกมาเสียก่อน เธอจึงจำใจนั่งฟัง แต่พยายามไม่ใส่ใจ เสียงของเขาฟังลอยๆ เมื่อเธอนิ่งฟังมาได้ระยะหนึ่ง!!

          หญิงสาวสะบัดใบหน้าแรงๆ ดวงตาเธอพร่ามัว จนมองทุกสิ่งรอบตัวไม่ชัดเจนเท่าไหร่?

          เกิดอะไรขึ้น...

          บุษบันล้วงโทรศัพท์ส่วนตัวออกมาจากกระเป๋ากางเกง เธอพยายามจะกดโทร. ออกเพื่อขอความช่วยเหลือจากใครสักคน...แม้จะรู้ว่าเปล่าประโยชน์ สายตาคมดุตวัดมองผู้ชายตรงหน้า พร้อมกับเม้มเรียวปากจนเป็นเส้นตรง เขามีพิรุธหลายอย่างจนถึงเวลานี้ บุษบันแน่ใจแล้วว่า...นักรบไม่ได้มาแบบมิตรอย่างที่เธอเข้าใจเหมือนตอนแรก...

          “คุณรบ เอาอะไรให้บุษทานคะ?” เธอลองเสี่ยงถาม

          นักรบยิ้มกริ่ม เขาไหวไหล่แล้วก็ส่ายศีรษะปฏิเสธแบบไม่ยอมรับ แต่กลับเฝ้าจับตามองบุษบันแบบไม่ให้คลาดสาย

          “เปล๊า!!”

          “คิดจะทำอะไรเหรอบุษ?”

          เป็นการเสียมารยาทที่สุด เมื่อบุษบันฝืนความมึนงง ต่อสายหาใครบางคนจนได้ แต่โทรศัพท์ของเธอกลับถูกชายหนุ่มกระชากไปดื้อๆ เขากดปิด...พร้อมกับยัดโทรศัพท์เครื่องนั้นใส่ในกระเป๋าเสื้อสูทของเขาหน้าตาเฉย

          “คุณรบ!!”

          บุษบันคิดว่าตัวเองตะโกนเสียงก้อง แต่ความจริง เสียงที่ผ่านริมฝีปากรูปกระจับมา แผ่วเบาจนแม้แต่คนที่ตั้งใจฟังยังไม่ได้ยิน ม่านตาของเธอหรี่ลง แถมมีบางอย่างในร่างกายเริ่มผิดปกติมากขึ้น ผิวกายของตนเองร้อนวูบวาบแปลกๆ หญิงสาวใจหายวูบ เธอพยายามเพ่งมองเขา แต่กลับเป็นการทำได้ยากยิ่ง

          และเมื่อนักรบประคองเธอขึ้นจากเก้าอี้...บุษบันก็สุดที่จะฝืนร่างกายไว้ได้

          เธอถูกเขาประคองจากหน้าลอบบี้ ไปจนถึงลิฟต์แก้ว ที่จะพาเธอขึ้นไปยังชั้นบน

          “คะ คุณรบ...จะทำอะไรบุษ!!”

          แม้จะพยายามเกร็งตัว ฝืนร่างกายไว้สุดฤทธิ์ แต่ทุกอย่างไร้ผล เมื่อเธอถูกชายหนุ่มหิ้วปีกมาจนถึงลิฟต์จนได้

          “ทำแบบที่ผมคิดจะทำมาตลอด ตั้งแต่รู้จักกับบุษยังไงละจ้ะ”

          มุมปากสีสดกระตุกยิ้ม เขากระซิบบอกหล่อนด้วยความลำพอง เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง ลิฟต์เคลื่อนที่พาเขาไปส่งด้านบน ห้องสวีทที่นักรบจองไว้ เพื่อจัดการบุษบันโดยเฉพาะ

          “ไม่...”

          “ไม่ปฏิเสธสิบุษ อยากเป็นเมียผมไม่ใช่เหรอ นี่ไง ผมกำลังจะทำให้เธอ กลายเป็นเมียผมอยู่นี่ไง”