บทที่5.ทดลอง 1

บทที่5.ทดลอง

          “ขอโทษนะคะที่ทำให้รอนาน”

          บุษบันยิ้มอ่อน เธอถือจานขนมเค้กเดินไปไว้ตรงหน้าหิรัญ เมื่อเห็นว่าเขาว่างพอที่จะคุยธุระสำคัญกับเธอแล้ว

          “ไม่เป็นไรครับ...ผมเองก็ไม่ได้นั่งพักแบบนี้มานานมากแล้ว...ได้อยู่เฉยบ้างก็ดีเหมือนกัน”

          หนุ่มบ้านนอกตอบพร้อมกับยิ้มแป้น ทำงานเป็นลูกจ้างบิดา เขาแทบไม่มีเวลาว่าง จนกำนันเหมเกรงว่าลูกชายจะไม่มีเมียเลยจัดหามาให้ และบุษบันก็เป็นที่ถูกใจของกำนันเหม ท่านเลยสนับสนุนจนหิรัญไม่อยากขัดใจ อีกอย่างเมื่อได้คุยกับนรสิงห์ เพื่อนรักกำลังพักผ่อนที่นี่ เขาเลยถือโอกาสมาสังสรรค์กับเพื่อน หลังจากไม่ได้เจอกันนานเกือบ2 ปีเต็ม

          “บุษเข้าเรื่องเลยนะคะ คุณหิรัญจะได้ไปพักผ่อน”

          หญิงสาวกล่าวเสียงเคร่ง ใบหน้าจริงจัง

          “ครับ...”

          “บุษไม่เห็นด้วยกับความคิดของผู้ใหญ่ แต่บุษก็ไม่มีสตางค์ไปคืนลุงกำนันด้วยค่ะ บุษมีเงินเก็บนิดหน่อยเอง...คงไม่พอชดใช้แทนป้าหมอน แต่จะให้บุษรับข้อเสนอที่ลุงกำนันยื่นให้... มันก็จะเหมือนกับว่าบุษจะเป็นฝ่ายเอาเปรียบคุณเลย เพราะคุณอาจจะมีคู่รักอยู่แล้วก็ได้”

          “ไม่ครับ ผมยังไม่มีใคร...เพิ่งบอกไอ้คุณสิงห์ไปเมื่อสักครู่ ผมเริ่มเห็นหัวมันสวยกว่าผู้หญิงแล้ว เมื่อกินนอนอยู่ในลานมัน”

          ชายหนุ่มตอบแบบคนอารมณ์ดี ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงมาชอบ เพียงแต่ผู้หญิงพวกนั้นยังไม่มีคนไหนโดนใจ

          บุษบันอมยิ้ม ผู้ชายตรงหน้าเธอนี่อารมณ์ดีและเป็นมิตรมากกว่าคนที่เพิ่งจากไป

          “คุณหิรัญมีความคิดยังไงคะ เพราะบุษน่ะ... ขัดป้าหมอนไม่ได้อยู่แล้ว...”

          น้ำเสียงของบุษบันเจือปนด้วยความหนักใจ หัวใจของเธอยังไม่พร้อมที่จะเปิดรับใคร เมื่อความหลังเก่าๆ ยังคอยตามหลอกหลอน เธอยังไม่อยากผิดหวังซ้ำ

          “ก็เหมือนผมแหละครับ ผมก็ขัดพ่อกำนันไม่ได้ พ่อผมน่ะ สนับสนุนคุณบุษ ท่านชอบคุณและยินดีที่จะให้คุณบุษเป็นส่วนหนึ่งของเกศไพศาล” หนุ่มลานมันตอบพร้อมกับยิ้มเป็นมิตร

          บุษบันถอนใจแรงๆ เธอกระพุ่มมือขึ้นยกไหว้คนไกล “ขอบคุณค่ะ ลุงกำนันเห็นอะไรในตัวบุษนะ บุษไม่คิดว่าบุษจะมีค่าคู่ควรกับคุณเลย”

          “ผมก็ไม่รู้ครับ พ่อผมพูดๆ พูดแล้วก็พูด ให้ผมฟังเช้า-เย็น จนผมเริ่มสนใจคุณบุษหน่อยๆ เพราะอยากรู้เหมือนกันว่าคุณบุษทำเสน่ห์ใส่พ่อผมหรือเปล่า ทำไมชื่นชมคุณบุษนัก”

          “ความจริงบุษเจอลุงกำนันแค่ครั้ง สองครั้งเองนะคะ ไม่คิดว่าลุงกำนันจะเมตตาบุษขนาดนี้”

          หญิงสาวออกตัว พร้อมกับยิ้มแหยๆ

          “ผมเจอคุณบุษวันนี้ ผมยังคิดเหมือนพ่อกำนันเลยครับ คุณบุษเป็นคนมีเสน่ห์ อยู่ใกล้ๆ แล้วเย็นใจ”

          หิรัญตอบตามความคิดตัวเอง บุษบันดูผ่อนคลาย ใครก็ตามที่เข้าใกล้หล่อนจะไม่รู้สึกเกร็ง มีความเป็นกันเอง แต่ก็เคร่งขรึมในตัว หล่อนดูฉลาด ทันคน แต่กลับดูอ่อนน้อม...เป็นคนยิ้มง่ายร่าเริง...สดใสเหมาะที่จะคบหา

          “ชมเกินไปแล้วค่ะ บุษแค่คนธรรมดา ที่ยิ้มนี่ เพราะบุษกลัวคนอื่นไม่รัก เลยต้องยิ้มประจบไว้ก่อน”

          หิรัญดูสบายๆ อยู่ใกล้เขาแล้วเธอไม่อึดอัด แต่...ความรู้สึกที่เกิดขึ้น ไม่มีความอ่อนหวานที่จะนำพาไปถึงความผูกพันได้ บุษบันแอบผ่อนลมหายใจ เธอกับเขาคงไม่มีทางพัฒนาเป็นอื่นไปได้...นอกจากความเป็นเพื่อน

          “คุณบุษไม่ต้องยิ้มก็ได้ครับ...ผมทายได้เลยครับ 9ใน 10 คน ต้องมีคนแอบชอบคุณบุษเกิน5”

          หากวัดจากหน้าตายามแรกพบ บุษบันได้คะแนน6 ใน 10 เพราะหล่อนไม่ได้สวยเด่นสะดุดตา แต่หากคุ้นเคยมากขึ้น 10 คะแนนที่ว่ายังน้อยไป...เนื่องจาก...หากจับบุษบันแต่งตัวเต็ม สายสะพายของตำแหน่งอันทรงเกียรตินั่น หล่อนคว้าไปครองได้แบบลอยลำ

          “9ใน10 ที่คุณหิรัญว่า คงเป็นคนตาบอด หรือไม่ก็สมองไม่เต็ม”

          หญิงสาวตอบกลับพร้อมกับยิ้มกว้างมากขึ้น...

          “อย่าดูถูกตัวเองครับ...ขนาดผมตัวดำๆ แบบนี้ สาวๆ ยังรุมตอมให้ตรึม...”

          “เป็นกองขี้หมางั้ย...แมลงวันถึงบินตอมกันหึ่ง!!”

          แพรวนราทรุดนั่งลงข้างๆ บุษบัน หล่อนยอมเสียมารยาท เพราะเพื่อนรักคุยกับคนแปลกหน้านานเกินจำเป็น และทันได้ยินคำคุยของคนตัวใหญ่ปานยักษ์เข้าพอดี

          “แพรว!!”

          บุษบันหันมาฟาดเพี้ยะที่แขนงามเสลา เธอกระซิบเอ็ดเบาๆ

          “ก็จริงนี่บุษ คนอะไรมีแมลงวันตอม คงเน่าใน”

          ผู้หญิงฉบับกระเป๋ายังไม่หยุดแขวะ ไม่รู้เป็นอะไรสิเล่า เธอไม่ชอบลูกกะตาวาวๆ ของหมอนั่นเลย มองสบตาทีไร มันคันยิบๆ ในหัวใจทุกที

          “บุษขอโทษแทนแพรวด้วยนะคะที่เสียมารยาท”

          หญิงสาวรีบกล่าวเสียงอ่อย

          “แกขอโทษทำไม ฉันเข้ามาแทรกเอง ให้เขาว่าฉันสิบุษ”

          “ไม่เป็นไรครับผมไม่ถือ ดีเสียอีกจะได้รู้จักกันไว้เสียเลย ผมหิรัญครับ คุณ...”

          หนุ่มลานมันอมยิ้ม ดวงตาของเขาวิบวับ เมื่อเผลอมองใบหน้าเล็กๆ ที่ยับยู่ยี่ของแพรวนรา “แพรว แพรวนรา แต่ฉันไม่ยักกับอยากรู้จักกับคุณ!!”

          ไมตรีที่ถูกส่งมา ถูกสาวเจ้าปัดจนกระเด็น

          “ยัยแพรว...เดี๋ยวเถอะ!!”

          บุษบันหยิกหมับที่ช่วงเอวของเพื่อนรัก เธอแปลกใจที่มนุษย์น้ำแข็งอย่างแพรวนราตั้งป้อมรังเกียจคนแปลกหน้าแบบไม่มีสาเหตุ หากเป็น ‘เขา’ คนนั้นเธอจะไม่แปลกใจเลย เมื่อนรสิงห์แสดงออกแบบเปิดเผย เขาไม่ชอบขี้หน้าเธอ แต่กลับผู้ชายคนนั้น แพรนรากลับพูดคุยสนิทสนมด้วย ทำไมกับคนที่ดูดีอย่างหิรัญ เพื่อนของเธอถึงออกตัวแรงจัง

          “เจ็บอะ!!”