บทที่6.หลุมพราง... 2

หญิงสาวถอนใจ เธอยอมกลืนคำพูด เพราะอยากรู้ใจสามีเช่นกัน

          “อะไรครับตี?”

          “เปล่าค่ะ ตีกำลังจะชวนคุณรบไปทานข้าว แม่คงไม่ว่างไปกับเรา...”

          หญิงสาวเลยแสร้งเปลี่ยนเรื่องพูด

          “ไปเถอะตี แม่มีเรื่องต้องคุยกับบอร์ทบริหารอีกหลายอย่าง คงไม่ออกไปไหนวันนี้”

          นางรีบสวมรับ ก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง รู้สึกหนักอึ้งในอก เพราะการที่นำบุตรเขยมาทำงานในเดอะเพรส นางยังไม่ได้บอกน้องชาย

          “ไปค่ะคุณรบ จะได้รีบกลับมาทำงาน”

          ภารตีสอดมือคล้องแขนสามี เธอเอียงใบหน้าซบไหล่ของนักรบ ซ่อนแววตาเป็นกังวลไว้ โดยที่ชายหนุ่มนึกกระหยิ่ม...เมื่อเขารู้กำหนดการของภารตี วันพรุ่งนี้เขาออกเดินทางไปภูเก็ต โดยที่ภารตีต้องเหินฟ้าไปเกาหลี เพื่ออัปหน้าตัวเอง...

          วันนั้นทั้งวัน นักรบจึงแสร้งหวานกับภรรยา เพื่อให้หล่อนคลายใจ เขากลัวที่สุด กลัวภารตีเปลี่ยนใจ และตามไปคุมเขาเหมือนเดิม...

         

วันรุ่งขึ้น...

          ชายหนุ่มโบกมือลาภรรยาคนสวย เขาจูบหน้าผากหล่อน แถมทำท่าอิดออด จนภารตีเกือบเปลี่ยนใจ แต่เมื่อหล่อนหายลับไปหลังเกท นักรบจึงพ่นลมหายใจแรงๆ เขายิ้มกริ่มเมื่อนึกถึงแผนการที่ร่างไว้ในอกคร่าวๆ

          ครั้งนี้...บุษบัน...หนีไม่รอดแน่ๆ

          เขาจะสยบหล่อนไว้ใต้อุ้งมือ...เมื่อหล่อนทำให้เขาขาดความมั่นใจ

          เขาจะทวงคืนความมั่นใจกลับคืนมา...

          กระเป๋าเดินทางใบย่อมๆ ถูกโหลดขึ้นเครื่อง ชายหนุ่มที่ดูดีทั้งมาดและหน้าตายิ้มกริ่ม ความคิดล่องลอยไปไกล แต่เป็นความคิดของผู้ชายใจหมา เขาตบกระเป๋าเสื้อสูทเบาๆ ซองเล็กๆ มียาเม็ดสีขาว2เม็ด ยานรก...ที่เขาให้เพื่อนใจหมาคนหนึ่งจัดหามาให้...เพื่อเผด็จศึกบุษบัน!!

          การไปภูเก็ตครั้งนี้เหมือนฟ้าดินบันดาลเปิดทางสะดวกให้...ภารตีไม่ว่าง หล่อนไม่สามารถตามก้นเข้าไปได้เหมือนเคย แผนการนี้จึงถูกร่างแผนการขึ้นมาเงียบๆ หากสัมฤทธิ์ผล...เขาจะได้ครอบครองผู้หญิงอวดดีที่ไร้ค่าคนหนึ่ง สยบหล่อนไว้ใต้ฝ่าเท้า ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ แบบที่บุษบันไม่กล้าคัดค้าน เมื่อพลาดท่าเสียทีให้กับเขาเสียแล้ว...

          “ฮ่าๆ”

          มันช่างเป็นความสุขที่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะร่า

         

รีสอร์ตรินลดา...

          และมันอาจจะเป็นคราวเคราะห์ของบุษบัน เมื่อแพรวนราเกิดมีงานด่วน ต้องบินกลับก่อนกำหนด

          “บุษ...ฉันกลับก่อนนะแก” กระเป๋าสะพายใบเก่ง แพรวนราห้อยไว้ที่ไหล่ซ้าย หล่อนอยู่ในชุดเตรียมพร้อมก่อนออกเดินทาง

          “ไหนว่าพักร้อน2อาทิตย์ นี่เพิ่งผ่านไปได้แค่4 วันเองนะ”

          หญิงสาวกล่าวท้วง

          “งานมีปัญหาอะ!! ต้องรีบกลับไปดู ถ้าเคลียร์จบเดี๋ยวกลับมาใหม่”

          สาวไซส์มินิบ่นอุบ...วาดปลายเท้าแตะยอดหญ้าแก้เซ็ง...

          “หูยยย ยังนอนคุยกันได้ไม่กี่คืนเอง ยังไม่ทันหายคิดถึงก็กลับเสียแล้ว”

          “เอาน่า กำหนดพักร้อนฉันยังเหลืออยู่ งานบ้าๆ นั่นฉันเป็นคนเริ่ม ยังไงก็ต้องกลับไปดู แกเถอะ!! ห้ามออกไปไหนสองต่อสองกับตายักษ์นั่นนะ”

          แพรวนรากำชับ หมู่นี้หิรัญลุกหนัก จนความสนิทสนมเพิ่มมากขึ้นและบุษบันวางใจจนเริ่มออกไปไหนต่อไหนกับชายหนุ่มผู้นั้นสองต่อสอง

          “จ้า...” บุษบันรับคำพร้อมกับยิ้มแฉ่ง

          “ถ้าหมอนั่นชวนไปไหน แกต้องบอกฉันก่อน...ห้ามตัดสินใจเอง...ผู้ชายตัวดำโบราญถือ ไว้ใจไม่ได้”

          แพรวนรายังบ่น แม้จะใกล้เวลาออกเดินทาง แต่ความห่วงใยเพื่อนมีมากกว่า

          “ไปเอามาจากไหนฉันไม่เคยได้ยิน คนเราสมัยนี้น่ะแพรว ไม่ว่าจะตัวดำตัวขาว หากจะเลว เขาก็เลว เราแยกไม่ออกหรอก”

          บุษบันติง เธอไม่เห็นด้วยกับความคิดข้อนี้ของแพรวนรา เมื่อเพื่อนของเธอมีอคติกับหิรัญ...จนไม่ยอมมองเขาในแง่ดี

          “พูดถึงก็เสนอหน้ามาเลย...ตายยากชิป!!” มุมปากอิ่มบิดเบี้ยว เมื่อผู้ชายตัวใหญ่ ผิวคล้ำ โผล่หน้ามาให้เห็นพอดี

          “แพรว!...พูดดีๆ สิ ลองมองคุณหิรัญเขาในแง่ดีบ้าง ฉันไม่เห็นว่าเขาจะแย่ตรงไหนเลย” หญิงสาวหันไปเอ็ดเพื่อน

          “หึ!!” และดูเหมือนว่าแพรวนราจะไม่เชื่อดูได้จากปฏิกิริยาต่อต้านของเธอ

          “ฉันไปก่อนล่ะ เดี๋ยวตกไฟล์”

          เมื่อเวลาจวนเจียน แพรวนราก็จำต้องตัดใจ เธอเชื่อว่าบุษบันมีสมอง เพื่อนของเธอคงไม่เพลี่ยงพล้ำง่ายๆ

          “จะไปไหนครับคุณ...” หิรัญฉีกยิ้มจนเห็นไรฟันครบทุกซี่

          ‘อย่าเผือก’ จากที่อ่านปากของสาวฉบับกระเป๋า หนุ่มบ้านนอกคิดว่าเขาเดาถูก

          “ผมจะมาบอกคุณบุษครับ ผมต้องเข้ากรุงเทพฯ 2 วัน...วันพุทธโน้นผมถึงจะย้อนมาใหม่”

          มีงานด่วนที่หิรัญต้องไปเจรจาเอง...เขาเลยมาบอกบุษบันไว้ก่อน หากเขาหายหน้าหายตาไป

          “แพรวก็ต้องกลับกรุงเทพฯ เหมือนกันค่ะ คุณหิรัญไปไฟล์ไหนคะ?”

          บุษบันอมยิ้ม เหมือนมันจะประจวบเหมาะ มีเหตุให้คู่ปรับต้องเดินทางพร้อมกัน

          “10ครึ่งครับ คุณล่ะ ไปไฟล์ไหน?” หนุ่มอารมณ์ดีไม่ถือสาความไม่พอใจที่ฉาบอยู่บนใบหน้าหวานของสาวมินิ ข้างตัว

          แพรวนราเบ้ปาก...อะไรมันจะจังหวะเหมาะขนาดนี้ เธอภาวนาในใจ หวังว่าเธอคงไม่ได้นั่งแถวเดียวกันกับคนตัวใหญ่ปานยักษ์บนเครื่องบิน ไม่อย่างนั้น 45 นาทีบนเครื่องบิน คงเป็นเหมือนขุมนรกสำหรับเธอ

          “เหมือนกัน ไปดีกว่า...อย่าลืมล่ะบุษที่ฉันขอแกไว้” หญิงสาวกลอกตามองบน เบ้ปาก พร้อมกับปั้นสีหน้าเอื้อมระอา เธอกำชับเพื่อนรัก ก่อนจะเดินหนีไปดื้อๆ

          “ผมไปด้วยครับ รอผมด้วยครับคุณแพรว...ผมไปนะคุณบุษ”