บทที่2.ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ... 1

บทที่2.ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ...

          ชุดเดรสสีโอรสถูกวางไว้บนที่นอน บุษบันถอนใจเฮือกใหญ่ๆ เธอไม่อยากทำหน้าที่นี้เลย เพราะมันเสี่ยงมากที่จะต้องเผชิญหน้ากับนักรบและภารตีตรงๆ สำหรับตัวนักรบเอง ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจบลงตั้งแต่วันนั้น ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนความต้องการของเขาได้ และก็ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนความคิดของเธอได้เช่นกัน ความอ่อนหวานของความรู้สึกแสนพิเศษนั่น บุษบันจะเก็บไว้ในใจ เก็บไว้เป็นความทรงจำไว้เตือนตนในอนาคต ครั้งหนึ่งเธอเคยสัมผัสกับความละมุนละไมของ ‘ความรัก’ มาก่อน แม้ผู้ชายคนนั้นจะไม่ได้รักเธอ เท่าที่เธอรักเขา

          หญิงสาวรีบแต่งตัว หลังเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาที่แขวนอยู่บนพนังห้อง...เวลาเหลือน้อยนิดเสียจนเธอมัวโอ้เอ้ไม่ได้ เป็นความลำบากใจที่สุดของบุษบัน!! หากเธอไปปรากฏกายขึ้นในบริเวณงานเลี้ยง ผู้ชายคนนั้น... คงจับตามองเธอด้วยอคติในใจอีกเป็นแน่…

          แล้วก็เป็นจริงดังคาด...

          เมื่อบุษบันเดินเข้าไปในบริเวณงานเลี้ยง...

          มันเหมือนกับเวลาหยุดลงชั่วขณะ เพราะเสียงร้องกรี๊ดๆ ของ เจ้าสาว

          “อีๆ อีหน้าด้าน...ใครเชิญแกมาไม่ทราบ!!”

          ภารตีหอบกระโปรงยาวฟูฟ่องของหล่อนไว้ในอ้อมแขนเดินฝ่าแขกสนิท มิตรสหายตรงเข้าไปหาบุษบันทันที หล่อนส่งเสียงเกรี้ยวกราดแบบไม่รักษากริยา พร้อมกับแผดเสียงก้อง...ตั้งท่าเล่นงานหญิงสาวคนมาใหม่แบบไม่ไว้หน้าใครทั้งหมด

          นักรบยืนอึ้ง...กว่าเขาจะทันได้ตั้งตัว ผู้หญิงที่เขาวางหล่อนไว้ในตำแหน่งทรงเกียรติ ก็เดินถลาลิ่วๆ ไปไกล เกินกว่าจะห้ามทันเสียแล้ว

          นรสิงห์เป็นอีกคนที่ขยับตัวตามหลานสาว เขาเดินลิ่วๆ ตามหลังภารตี พร้อมรีบส่งเสียงปราม

          “ยัยตี หยุดๆ แกจะร้องกรี๊ดๆ ทำไมหะ?” นรสิงห์ตะโกนห้าม

          “จะให้ตีหยุดได้ยังไงคะน้าสิงห์ อีนี่มันจงใจมาป่วนงานตีชัดๆ”

          หล่อนหันไปกล่าวแก้ให้ตัวเอง แต่ฝีเท้าที่ก้าวเดินก็ไม่ได้ชลอลง

          “น้ารู้ แต่นี่มันงานแก รักษาหน้ากษิดิศชญาธรด้วยสิ” คุณน้าวัยหนุ่มติงด้วยความหวังดี เพราะบรรดาแขกเรื่อที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในครั้ง มีแต่คนระดับเดียวกัน ไฮโซ เซเลป ภารตีจะทำให้กษิดิศชญาธรทั้งหมดต้องเอาหน้าซุกดิน หากหล่อนยังไม่หยุดกริยาต่ำๆ เช่นนั้น

          “อีนั่นสิคะมันต้องอาย มันกล้าดียังไงมาเสนอหน้าที่นี่ ทั้งที่ตีไม่ได้เชิญ”

          หล่อนยังไม่หยุดความคลั่งแค้น ตะเบ็งเสียงแบบไม่กลัวใครได้ยิน และหวังจะฉีกหน้าบุษบัน ให้หล่อนไม่มีที่ยืนในสังคม

          “ขอโทษเถิดค่ะ ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”

          บุษบันสลัดความกลัวในใจทิ้งไป เธอไม่ได้มาป่วน เธอมาเพื่อเป็นตัวแทนรินลดา เธอมาทำงาน!!

          “อย่ามาทำหน้าตาย อีสะตอ!!”

          เจ้าสาวแสนสวยเปิดฉากฉะ โดยมีสายตาหลายร้อยคู่มองตาไม่กะพริบ

          นักรบกระหืดกระหอบมาถึง หลังภารตีและนรสิงห์ไม่กี่นาที แต่ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย เขาหมุนมองรอบๆ ตัวพร้อมกับสีหน้าที่ค่อยๆ ซีดลง

          “ขอประทานโทษค่ะคุณลูกค้า” บุษบันเน้นคำพูดเหมือนกับบอกอีกฝ่ายเป็นนัยๆ แต่ความโกรธบังตาภารตีเสียแล้ว หล่อนไม่สนใจอื่นใดทั้งสิ้น ที่หญิงสาวต้องการคือทำทุกทางให้ผู้หญิงตรงหน้าอายจนต้องเอาปีบคลุมหัวเดิน

          “แกมาทำอะไรที่นี่หะ...แกจงใจอยากให้งานฉันล่มล่ะสิ!!”

          บุษบันถอนใจแรงๆ เธอโบกมือเรียกใครบางคน ที่ยืนอยู่ไม่ไกล “คุณซ้งคะ ช่วยบอกคุณภารตีหน่อยได้ไหมคะ ดิฉันมีหน้าที่อะไรที่รีสอร์ตแห่งนี้”

          ทรงศักดิ์เป็นลูกค้าประจำ เขาเป็นคนดังของจังหวัดภูเก็ต และเป็นหนึ่งในบรรดาสักขีพยานที่ได้รับเชิญมาร่วมงานฉลองวิวาห์ของคนในกษิดิศชญาธร

          “ผมว่า... เข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่าครับคุณตี คุณบุษเป็นรองผู้จัดที่รีสอร์ตรินลดา เธอมาทำหน้าที่ของเธอมั้งครับ”

          ทรงศักดิ์ไม่รู้เรื่องตื้นลึกหนาบางระหว่างภารตีกับบุษบัน เขาจึงยืนอยู่ข้างหญิงสาวคนมาใหม่

          “อะไรนะคะคุณซ้ง!!” ภารตีหันขวับ เธอมองหน้าคนพูดแบบไม่อยากจะเชื่อ

          “ครับ คุณบุษเธอทำงานที่นี่ หากไม่เชื่อที่ผมพูด รอถามคุณรินก็ได้ครับ”

          ทรงศักดิ์รีบย้ำคำพูดตัวเอง...

          “คุณรินไปกรุงเทพฯ ค่ะ บุษเลยต้องมาคอยอำนวยความสะดวกแทนเธอ”

          “อ๋อ...มิน่า ผมก็ยังว่าอยู่ ไม่เคยเห็นคุณบุษแต่งตัวสวยๆ มาร่วมงานสักที เห็นวิ่งวุ่นอยู่แต่ในครัวนู้น” หนุ่มใหญ่ยิ้มหวาน เขาคาดไว้แล้วว่าแม่สาวหน้านิ่งคนที่เดินตามก้นรินลดาต้องสวย หากหล่อนได้แต่งตัวเต็มๆ และมันก็เป็นความจริง วันนี้บุษบันสวยจนเขายังตะลึง เผลอมองด้วยความชื่นชม

          คนเดียวที่ไม่เชื่อคือภารตี “คุณรบ!! คุณบอกอีนี่ใช่ไหมคะว่าเราจะมาจัดงานที่นี่ มันเลยมาดักรอ...”

          นักรบทำหน้าแหย เขาเอื้อมมือจับแขนของภารตีไว้หลวมๆ “คิดมากน่ะตี ผมกับบุษไม่ได้เจอกันเกือบครึ่งปี จะเอาเวลาไหนไปบอกเขาล่ะครับ” เจ้าบ่าวสุดหล่อรีบกระซิบตอบเสียงแผ่วๆ

          “เหอะ!! ยังไงตีก็ไม่เชื่อ ผู้หญิงต่ำๆ พวกนี้ทำได้ทุกอย่างแหละค่ะ” หล่อนเอ่ยเสียงขุ่น เบ้ปากใส่บุษบันที่ยืนหน้าตาย บุษบันจึงพยายามไม่เอาความโกรธของภารตีมาใส่ใจ “จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ตีก็ไม่มีวันเชื่อค่ะ ในเมื่อแม่นี่น่ะ... อยากได้คุณรบเป็น ‘ผัว’ จนตัวสั่น ตั้งแต่ยังอยู่ในรั้วบ้านไชยยะนันนั่นแล้วนี่คะ”

          เสียงฮือฮาดังอืออึง...พร้อมกับความคลางแคลงที่ผุดขึ้นในสายตาคนรอบตัว

          บุษบันถอนใจ...เธอหลุบเปลือกตาลง รวบรวมสติไม่ให้กระจัดกระจาย ก่อนจะกล่าวแก้ช้าๆ แต่หนักแน่น “จริงอยู่ค่ะว่าบุษเคยอาศัยอยู่ที่ไชยยะนัน แต่นั่นมันนานมากแล้วนะคะ และบุษก็ไม่เคยคิดแบบนั้นกับคุณรบด้วย คุณภารตีเข้าใจผิดหรือเปล่าคะ ผู้ชายของคุณ... คงไม่ตาต่ำ ถึงขนาดมามองเด็กในบ้านหรอกค่ะ ในเมื่อเขามีดีกรีเป็นถึงว่าที่ดอกเตอร์”

          มุมปากสีสดยิ้มเยือน เธอตีแสกหน้านักรบด้วยคำพูดของเขาเอง...

          ‘บุษคงไม่คิดว่าผมจะยกย่องบุษหรอกใช่ไหม ผมเป็นใคร! บุษเป็นใคร! บุษก็แค่หลานคนครัวในบ้าน ผมน่ะว่าที่ดอกเตอร์นะครับ แค่ที่ผมเมตตาบุษ มันก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ?’

          นักรบสะอึก!! บุษบันงัดเอาคำพูดของเขามาตอกย้ำให้เขารู้สึกละอาย

          “อะแห้ม!!”

นรสิงห์เดินเข้ามาขัดตาทัพ เขาถลึงตาใส่หลานสาว “เมื่อเป็นความเข้าใจผิดกัน ก็แยกย้ายเถอะนะ ยัยตี!! แกพาคนของแกไปทำหน้าที่ให้ดี ตรงนี้น้าจัดการเอง”

          ภารตีแสยะยิ้มให้บุษบัน หากงานนี้นรสิงห์ออกโรงเอง อีผู้หญิงหน้าหนาคงได้เข็ดขยาดจนไม่กล้ามาวอแวกับนักรบอีกแน่ เมื่อน้าชายของเธอ... น่ากลัวจนไม่มีใครกล้ายุ่ง นรสิงห์เด็ดขาด และเหี้ยมกว่าที่ใครๆ รู้

          “ตีไปก็ได้ค่ะ...แต่จำไว้นะคะคุณรบ หากตีรู้ว่าคุณยังยุ่งกับมันอยู่ ตีเอาคุณตายแน่!!”

          หล่อนหันมาขู่คนข้างตัว ก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีไป ทิ้งไว้แค่บุษบันและนรสิงห์ที่ยืนประจันหน้ากัน มีทรงศักดิ์ยืนอยู่ไม่ไกล...

          “เธอต้องการอะไรหรือบุษบัน?”

          เป็นคำถามที่บุษบันไม่อยากตอบสักนิดและเขาถามเธอเป็นครั้งที่สองในรอบหนึ่งวัน!! เธอมาเพื่อทำงาน แล้วก็ไม่เคยคิดว่าจะได้พบเจอกับคนเหล่านี้อีกด้วยซ้ำ เธอหนีมาไกลจากกรุงเทพฯ มากขนาดนี้ แถมซ้ำคนร่ำรวยอย่างพวกเขาก็ยังตามมารังควาน หากวัดจากรสนิยมของนักรบ เธอคิดว่าเขาไม่น่าชอบงานวิวาห์ที่เรียบง่าย มันน่าจะเป็นงานใหญ่ๆ ตามโรงแรมหรูๆ หาใช่รีสอร์ตขนาดกลางที่ไม่ได้มีชื่อเสียงเท่าใดนักแบบที่นี่ แต่เขากับเธอก็ยังวนกลับมาเจอกันจนได้ ไม่รู้ว่าพระพรหมกำลังเล่นตลกอะไรกับชีวิตของเธออยู่

          “เห้อ!! ดิฉันไม่เข้าใจคำถามค่ะคุณลูกค้า” เธอกันตัวออกห่าง และพยายามไม่ใส่ใจสีหน้าตึงๆ ของอีกฝ่าย

          “เธอรู้สิ่งที่ฉันพูด...เพราะเธอไม่ได้โง่ขนาดนั้น” นรสิงห์เอ่ยเยาะ มุมปากเขากระตุกเหมือนจะยิ้มหยัน

          หญิงสาวเชิดใบหน้าขึ้น เธอยิ้มเย็น “พวกคุณพยายามเหลือเกินที่จะลากดิฉันเข้าไปมีเอี่ยวด้วย เพราะอะไรเหรอ? หรือเพราะฉันอยู่เฉยๆ ไม่ได้ลุกขึ้นมาโวยเหมือนที่พวกคุณต้องการ” เธอตอบกลับเสียงเย็นไม่ต่างกับสีหน้าเลย

          บางทีการอยู่นิ่งๆ กลับกลายเป็นเป้าให้คนเหล่านั้นโจมตีขึ้นมาเสียแบบนั้นเอง

          “เธอจะแลกกับฉัน กับกษิดิศชญาธรทั้งหมดอย่างนั้นเหรอ?” ชายหนุ่มกล่าวเยาะ เขาลดสายตาลงกวาดมองหล่อนแบบไม่เกรงใจ

          บุษบันหน้าชา แววตาดูแคลนนั่น สาดใส่เธอเต็มๆ

          “เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วค่ะ บุษแค่คนธรรมดา คนธรรมดาอย่างบุษไม่กล้าหือกับตระกูลดังแบบพวกคุณหรอกค่ะ พ้นจากวันนี้ไป...พวกเราทั้งหมดคงไม่ได้เจอกันหรอก สำหรับบุษ... พวกคุณเป็นแค่คนแปลกหน้า ขอให้จบตรงนี้นะคะ บุษสัญญา บุษไม่คิดจะยุ่งกับพวกคุณ หรือแม้แต่คุณรบ”

          เธอตัดบท ป่วยการอธิบาย เมื่อในใจอีกฝ่ายมีอคติกับเธอ สิ่งที่เธอควรทำ คือการอยู่ห่างๆ จากพวกเขา

          “ขอให้เธอทำได้อย่างที่เธอพูดนะบุษบัน ฉันไม่อยากทำร้ายเธอเหมือนกัน”