บทที่3. Never give up! 1

บทที่3. Never give up!

“บุษ!! ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย”

เสียงทุ้มๆ ที่ดังมาจากมุมมืด ระหว่างรอยต่อบ้านพักรับรองแขก กับส่วนพื้นที่ในส่วนพนักงาน

บุษบันเขม้นตามอง ...เงาร่างของใครบางคนที่ซุ่มอยู่ตรงนั้น

นักรบค่อยๆ เดินออกมาจากเงามืด เขายิ้มหวานให้กับผู้หญิงในอดีต ผู้หญิงคนเดียวที่เขาไม่เคยได้ลิ้มรสหล่อน แม้หล่อนจะเป็นแค่ลูกหลานคนงานในบ้าน แต่สำหรับบุษบัน หล่อนหยิ่งพอตัว

“อ๋อ!! คุณรบนั่นเอง...อย่าดีกว่าค่ะ หากคุณรบไม่อยากให้ครอบครัวใหม่ของคุณรบมีปัญหา อยู่ห่างๆ บุษดีกว่าค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยเตือนพร้อมกับตั้งท่าจะเดินกลับห้อง แต่ก็ถูกรั้งไว้อีก

“บุษไม่คิดจะ...ทบทวนความทรงจำเก่าๆ กับผมสักหน่อยเหรอครับ” นักรบถามพร้อมกับยิ้มละไม

“คะ...อะไรนะคะ ทบทวนความทรงจำอย่างนั้นเหรอ?”

สีหน้าบุษบันแหยเก เธอไม่เข้าใจความต้องการของฝ่ายตรงข้ามเลย เขาจะมารื้อฟื้นความหลังอะไรกับคนอย่างเธอ

“ครับ ทบทวนความจำเก่าๆ” นักรบอมยิ้มกรุ้มกริ่ม เพราะแอลกอฮอลล์ในเส้นเลือดที่มีมากผิดปกติ บวกกับความไม่พอใจที่ภารตีขัดใจ เขาเลยคิดทำบางอย่างเพื่อแก้หน้าตัวเอง และเป็นการเตือนผู้หญิงเอาแต่ใจตัวเองอย่างภารตีด้วย

“บุษลืมไปหมดแล้วล่ะค่ะ เราเคยมีความทรงจำดีๆ กันด้วยเหรอคะคุณรบ?”

บุษบันตีหน้าตายเธอย้อนถามผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเธอเคยรักเขา

นักรบเงยหน้าหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินออกมาจากเงามืดเต็มตัว

“ผมไม่เชื่อหรอกนะบุษ ว่าบุษจะลืมผมได้จริง เพราะไม่อย่างนั้น...บุษคงไม่ได้มาอยู่ที่นี่”

บุษบันยิ้มหยัน...เธอไม่เคยคิดว่าผู้ชายถือดีอย่างนักรบ จะเป็นคนหลงตัวเองด้วย

“การที่บุษอยู่ตรงนี้ มันเป็นการทำให้หลายๆ คนเข้าใจผิดกันไปยกใหญ่ คุณรบลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ บุษอยู่ที่นี่ ก่อนที่พวกคุณจะมาเสียอีก”

หญิงสาวกล่าวย้ำ จริงอยู่ว่าเธอหอบความช้ำมาจากเมืองกรุง เพราะผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่ยื้อคนที่เขาไม่ต้องการ

“ผู้หญิงน่ะ มีข้ออ้างร้อยแปดพันเก้า ซึ่งผมก็พอจะเข้าใจ ดังนั้นบุษไม่ต้องมาอ้างหรอกนะครับ ยังไงผมก็เข้าใจ ถึงผมจะมีพันธะกับตีเค้า แต่สำหรับบุษ... บุษเป็นคนพิเศษหนึ่งเดียว...ของผมเสมอ”

ช่างเป็นคำพูดที่แสดงธาตุแท้ของตัวเองเป็นอย่างดี บุษบันแค่นยิ้ม...เธอผ่อนลมหายใจแผ่วๆ ก่อนตอบ

“นั่นเป็นความคิดของคุณรบค่ะ แต่คุณรบจะไม่พูดแบบนี้แน่...ถ้ารู้จักบุษดีจริง”

มันเป็นช่วงสั้นๆ หลังนักรบเรียนจบ เขาไม่รู้จักเธอเนื้อแท้ของเธอเลย และคนใจแคบอย่างเขาคงไม่มีวันเข้าใจความคิดของเธอทั้งหมด เมื่อเขาเอาแต่คิดเข้าข้างตัวเองท่าเดียว

“บุษรักผม...นั่นคือสิ่งที่ผมรู้”

ชายหนุ่มยังคงย้ำ เขาจ้องตาบุษบัน แต่สายตาของหญิงสาวว่างเปล่าจนนักรบเริ่มใจหาย...

“อดีตคือสิ่งที่ผ่านไปแล้วค่ะคุณรบ...ในอดีต บุษอาจจะโง่ที่หลงบูชาคุณ แต่เวลานี้บุษตาสว่าง และรับรู้ว่าสิ่งที่เคยสัมผัสมันไม่ใช่ความรัก แต่มันคือมายา ที่คุณรบสร้างไว้เพื่อจูงจมูกบุษ”

ในอดีตบุษบันเป็นผู้หญิงโง่ๆ ที่หลงเชื่อคำแก้ตัวของเขา ความคลางแคลงนั้นสะสมไว้ในใจ จนวันหนึ่งเธอก็สามารถสลัดความรู้สึกเหล่านั้นทิ้งไปได้ แล้วเธอจะเก็บ ความข่มขื่นนั่น กลับมาแบกไว้ทำไมอีก เมื่อความต้องการของนักรบ สวนทางกับตนเอง

“แต่สำหรับผม...บุษยังคงอยู่ในใจผมไม่เคยเปลี่ยนไป”

บุษบันอึ้ง!! ผู้ชายที่เพิ่งจะสาบานตนว่าจะเป็นสามีทีดีกับผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อสักครู่ใหญ่ๆ เวลานี้เขากลับกำลังบอกผู้หญิงอีกคน...ถึงความรักที่เขามีต่อเธอ...เพื่ออะไร?

“หึ!! ไม่มีประโยชน์แล้วค่ะ คุณรบมีคุณตีแล้ว บุษเป็นแค่คนนอก”

เธอเค้นเสียงตอบ หัวใจอ่อนล้าพิกล

“มันก็แค่กระดาษใบเดียว หากผมไม่ต้องการ... ไม่ว่าอะไรก็รั้งผมไว้ไม่ได้”

รอยยิ้มแค่นๆ ผุดขึ้นมุมปากสีระเรื่อ บุษบันนึกถึงภารตี เธออยากให้หล่อนมาได้ยินคำๆ นี้ของนักรบเหลือเกิน

“กระดาษที่ว่า ที่เป็นทะเบียนตีตราว่าคุณรบมีเจ้าของ ไม่ได้อิสระเหมือนเก่านะคะ”

หญิงสาวแย้ง เธอเตรียมจะเดินหนี ป่วยการจะต่อความกับคนหัวรั้น ที่คิดเข้าข้างตัวเองสุดๆ

“สำหรับผม...ความรัก สำคัญกว่าสิ่งอื่นๆ”

ความรัก...บุษบันชะงัก เธอหมุนตัวกลับมาจ้องหน้านักรบ เขายังกล้าเอาคำพูดแสนพิเศษนั่นมาใช้อีกหรือ เมื่อแม้แต่ตัวเขาเองยังไม่รู้จักมัน

“พอค่ะ...หยุดเถอะ!! คุณรบควรกลับไปอยู่ในที่ของคุณ อย่าพยายามมายุ่งกับบุษเลย อย่าทำให้บุษเกลียดคุณรบมากไปกว่านี้เลยค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าพูด มือกำแน่น สูดลมหายใจแรงๆ หลังได้ยินคำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน จากผู้ชายที่ชื่อ นักรบ ไชยยะนัน

สามีป้ายแดงแต่เป็นสามีของผู้หญิงคนอื่น หาใช่สามีของบุษบัน

นักรบถลาออกมาจากเงามืด เขาจับแขนเรียวของเธอไว้ พร้อมกับตะโกนเสียงลั่น “เธอรักผมบุษบัน!! เธอไม่มีทางปฏิเสธความจริงนี่ได้”

ชายหนุ่มยิ้มหยัน บุษบันเป็นแค่ผู้หญิงหน้าโง่ที่เทิดทูนเขาประหนึ่งเทพเจ้า แล้วจู่ๆ ความรู้สึกนั่นจะจืดจางลงได้ยังไง หล่อนจะหมดรักเขาได้แบบรวดเร็วเพียงนี้เชียวหรือ...

“นั่นมันเมื่อหลายเดือนก่อนค่ะคุณรบ” หญิงสาวเงยหน้า มองสบตาเขาตรงๆ “เมื่อก่อนบุษอาจจะโง่!! แต่วันนี้บุษตาสว่างแล้วค่ะ คุณรบไม่ได้สำคัญกับบุษเหมือนเมื่อก่อนแล้ว” เธอกล่าวช้าๆ หวังให้นักรบยอมรับ ...จริงอยู่เศษเสี้ยวความรู้สึกนั่น ไม่มีวันจางหายไป แต่เธอจะไม่มีวันให้เขารู้ ความรู้สึกดีๆ นั้นเธอจะเก็บไว้ในใจ แม้ความจริงมันจะเป็นแค่คำลวง

“อยากให้ผมเชื่อ บุษต้องพยายามมากกว่านี้นะครับ”

นักรบยิ้มย่อง เขาโน้มตัวลง เป้าหมายของชายหนุ่มคือกลีบปากอิ่ม ที่ตัวเองไม่เคยได้สัมผัส ตลอดช่วงเวลาที่เคยคบหากัน

หญิงสาวเอียงหน้าหนี ยกมือขึ้นดันแผงอกของชายหนุ่ม พร้อมกับกล่าวเสียงเคร่ง

“อย่าทำแบบนี้ บุษยังไม่อยากเกลียดคุณรบ”

เธอย้ำครั้งที่สอง แต่นักรบหรือจะสนใจ กลิ่นหอมอ่อนๆ รวยรินออกมาจากเรือนกายบุษบัน ผสมกับความหื่นกระหายที่ถูกกระตุ้นด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ความยั้งคิดของนักรบจึงสั้นลง

“เธอจะชอบมันบุษ” เขาพูดแบบคนเห็นแก่ตัว ดึงดันจะเดินหน้าต่อทั้งที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจ

บุษบันกลอกตา เวลานี้หากเธอไม่ช่วยตัวเอง...ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนี้ก็คงไม่คิดหยุด เขาเห็นเธอเป็นแค่ดอกไม้ใกล้มือ ไม่ได้คิดเทิดทูน ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่หลู่เกียรติเธอเช่นนี้

“โอ้ย!!”

นักรบผงะ!! มือเขาคลายออกจากเรียวแขน เปลี่ยนเป็นตะปบไว้ที่เป้ากางเกง สาเหตุเพราะ... หัวเข่าแหลมๆ ใต้เดรสสีโอรสของบุษบัน ยกขึ้นกระแทกจุดสำคัญของเขาแรงๆ จนชายหนุ่มแทบทรุด

“ขอโทษค่ะ คุณรบบีบให้บุษทำแบบนี้เองนะคะ”

หญิงสาวยกมือขึ้นกระพุ่มไหว้...เธอวิ่งจากไปหลังพูดจบ ปล่อยให้ผู้ชายอีโก้สูง นั่งครางโอดโอยเพียงลำพัง...