บทที่ 6 ชีวิตช่างรันทด

บทที่ 6 ชีวิตช่างรันทด

เมื่อทั้งสองเดินออกไปเสียงประตูถูกปิดแน่น เสียงของยูร์เหยาสาวใช้ที่ถูกสั่งให้ดูแลเจียวเหมยได้เดินเข้ามาใกล้เตียงนอน

"คงจะเจ็บน่าดูสินะ ใบหน้าไร้ที่ติจนทำให้นายท่านสนใจแต่ข้าไม่อยากให้ท่านอยู่ที่นี่หรอกนะ ข้าไม่อยากให้ท่านเป็นเสมือนนายหญิงของข้า " ยูร์เหยาเด็กสาวที่จำได้ติดตาในคืนวันที่หนิงเซียนถูกคนที่นี่ทำร้ายอย่างไร นางเป็นสาวใช้ที่คอยดูแลหนิงเซียนอีกคนแต่ไม่ได้อยู่ในสายตาเพราะยามนั้นหนิงเซียนฮูหยินสนิทสนมกับงูพิษอย่างเยว่เผิงจนนางมิอาจจะพูดอะไรได้และไม่สามารถช่วยเหลือฮูหยินของตนได้เลยเพราะนางเป็นเพียงสาวใช้เท่านั้น สิ่งที่นางเอ่ยออกมาทำให้เจียวเซียนพอได้ยินคลับคลายคลับคลาแต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดูนาง พร้อมหลับไปเพราะฤทธิ์ยาและความเจ็บจากคมมีดที่นางแทงเข้าที่หน้าท้องของตัวเอง

รุ่งสางมาเยือน

แสงแดดกระทบใบหน้านางขยับกายอย่างลืมตัวแต่เมื่อขยับนางรู้สึกเจ็บแปลบ ค่อย ๆ ลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งอย่างช้า ๆ ห้องนี้เป็นห้องนอนของเรือนรับรองนางจดจำได้ทุกที่ในเรือนนางพยายามจะลุกขึ้น ทันใดนั้นเองสตรีร่างเล็กตื่นขึ้นเพราะรู้สึกว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงดิ้นไปมา

"ฟื้นแล้วหรือ? อย่าพึ่งขยับนะท่านได้รับบาดเจ็บข้าจะพยุงท่านลุกเอง" ยูร์เหยารีบลุกขึ้นมาจับกายของเจียวเหมยลุกขึ้น

"ที่นี่คือที่ใดหรือ? ข้าคิดว่าข้าตายไปแล้วเสียอีก" เจียวเหมยแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัย

"ที่นี่คือเรือนตระกูลจางแต่ผู้ปกครองที่นี่คือท่านใต้เท้าหยางตงฉวนบุตรเขยของที่นี่ และใต้เท้าเป็นคนที่ช่วยท่านไว้เมื่อคืนนี้ ท่านจำอะไรไม่ได้เลยหรือ? แล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับท่าน สตรีใบหน้างดงามอย่างท่านเป็นบุตรสาวเรือนใดหรือ?"

"ข้ามิใช่สตรีสูงส่งอันใด เป็นเพียงสตรีเร่ร่อนไร้ที่ไปเท่านั้น ข้าเดินทางมาเรื่อย ๆ หลังจากที่ท่านพ่อของข้าจากข้าไป ด้วยความคับแค้นแสนยากจนของครอบครัว ข้าไม่อาจจะอยู่ที่เรือนเดิมได้ถูกคนใจร้ายขับไล่เมื่อสิ้นท่านพ่อ ข้าเดินทางมายังหมู่บ้านแห่งนี้ โชคร้ายเมื่อเจอกับกลุ่มชายฉกรรจ์ที่นั่งดื่มสุราอยู่ คนพวกนั้นทำให้ข้าหวาดกลัวเขาฉุดกระชากลากถูข้าหวังข่มขืน แต่ทว่าข้าไม่ยอมดิ้นรนต่อสู้ทำให้ตนเองได้รับบาดเจ็บและข้าหนีออกมาได้ หลังจากนั้นข้าคิดว่าข้าทนพิษบาดแผลไม่ได้ต้องตายจากโลกนี้ไปแล้วเสียอีก นายท่านของเจ้าช่างเป็นคนดีมีเมตตาเป็นวาสนาของข้าจริง ๆ ที่ได้มาพบเจอผู้มีจิตใจดีช่วยเหลือข้าทั้ง ๆ ที่ปล่อยให้ข้าตายตรงหน้าโดยไม่ต้องสนใจด้วยซ้ำ " ยูร์เหยาแสยะยิ้มมุมปากใบหน้าเจือน ๆ หากนางมีใบหน้าอัปลักษณ์นายท่านคงไม่ช่วยเหลือนางมาแน่ ๆ ขนาดฮูหยินที่งดงามอย่างหนิงเซียนที่เพรียบพร้อมทุกอย่างเขายังลงมือจัดการได้โดยไม่หวนคิดถึงความดีของนางด้วยซ้ำ คงเพราะถูกใจใบหน้านี้ต่างหาก

"ชีวิตท่านช่างน่ารันทด แต่ข้าอยากเตือนท่านด้วยความหวังดีหากแผลหายดีเมื่อไหร่ ออกไปจากเรือนนี้จะดีกว่าและอย่าเข้าใกล้นายท่านเลย ที่ข้าเอ่ยเช่นนี้เพราะข้าเห็นว่าเป็นสตรีด้วยกัน นั่งคอยข้าอยู่ที่นี่ก่อนนะ ข้าจะไปแจ้งนายท่านและหาอาหารมาให้" เจียวเหมยมองดูยูร์เหยาพอจะเดาออกว่านางไม่ชอบหยางตงฉวนแม้แต่น้อย คงเป็นคนที่จงรักภักดีต่อนางจริง ๆ แต่ทว่าอย่างไรนางก็ยังไม่สามารถเชื่อใจผู้ใดได้ในเรือนหลังนี้ เจียวเหมยจ้องมองแผ่นหลังที่ของยูร์เหยาที่เดินออกไปพร้อมปิดประตู

"แม้เจ้าจะเตือนไม่ให้ข้าเข้าใกล้แต่เพื่อแผนการของข้า ข้าจะทำให้เขาลุ่มหลงและรับข้าเป็นอนุให้ได้ภายในสามวันนี้ ข้าเองอยากเห็นนักว่าหากข้าแย่งคนรักของสหายเก่า นางจะรู้สึกเช่นไรเมื่อถูกแย่งของจะรู้สึกเช่นเดียวกับข้าหรือไม่? ข้าชักอดใจรออยากเห็นมันในเร็ววันแล้วสิ ข้าจะทำให้เจ้าเจ็บปวดมากกว่าข้าเป็นร้อยเท่าพันทวี " เจียวเหมยเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นดวงตาเต็มไปด้วยความแค้นเฝ้ารอการชำระ

ฝั่งด้านหยางตงฉวนเมื่อคืนที่ผ่านมาเขาร่วมหลับนอนกับเยว่เผิงแต่ทว่าเขากลับหวนคิดถึงใบหน้าของสตรีนางนั้นไม่จางหาย ไม่รู้ว่าป่านนี้นางจะเป็นอย่างไรทันใดนั่นเองเสียงของสาวใช้ได้ดังขึ้น

"นายท่านเจ้าคะ ข้ายูร์เหยามาแจ้งเรื่องสตรีที่ท่านช่วยเหลือเอาไว้เจ้าค่ะ ยามนี้นางฟื้นแล้วข้ากำลังไปนำอาหารให้นางเจ้าค่ะ"

"นางฟื้นแล้วอย่างนั้นหรือ? เจ้าช่วยไปนำอาหารพร้อมยาต้มที่ได้มาจากท่านหมอไปให้นางดื่มด้วย ข้าจะไปถามนางดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางกัน ป่านนี้คงสั่นเทากวาดกลัวอยู่สินะ" เพียงแค่คิดถึงสายตาที่อ้อนวอนร่างกายสั่นเทาเมื่อคืนเขาแทบอยากจะเข้าไปโอบกอดเพื่อปลอบใจนางเหลือเกิน เขาเร่งฝีเท้ารีบเดินไปที่เรือนรับรองทันที

ส่วนเยว่เผิงนางดีใจที่เมื่อคืนสามีของนางร่วมรักเร่าร้อนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนกับนางทั้งคืนจนทำให้นางไม่ได้หลับไม่ได้นอน นางอยากตั้งท้องเพื่อจะได้ทำให้หยางตงฉวนรักนางเพียงผู้เดียวและบุตรของนางจะเป็นผู้สืบทอดตระกูลคนต่อไป เมื่อไหร่ที่นางมีบุตรชายให้เขาได้ นางจะให้เขาเปลี่ยนชื่อตระกูลใหม่ เพราะไม่ชอบใจที่ยังถูกกล่าวขานว่าเป็นคนตระกูลจาง เช้าวันนี้นางจึงตื่นแต่เช้าเข้าครัวเพื่อต้มยาสมุนไพรบำรุงร่างกายของตัวนางและหยางตงฉวน

ภายในห้องรับรอง

เจียวเหมยนั่งหลับตาอยู่บนเตียงใช้หูฟังเสียงเท้าที่ดังขึ้นกำลังเดินมาที่นี่อย่างเร่งรีบ รอยยิ้มบนใบหน้าของนางได้ปรากฏขึ้น

"มาแล้วสินะ! " เจียวเหมยลืมตาขึ้นพร้อมปรับสีหน้าให้เป็นสตรีที่อ่อนแอบอบบางและร้องไห้อย่างหวาดกลัวอยู่บนเตียงนอน

“อึก อึก ฮื้อ ๆ” เสียงร้องไห้คร่ำครวญของเจียวเหมยดังขึ้นอย่างสะอึกสะอื้นหยางตงฉวนเดินเข้ามาหานางด้วยความสงสาร นั่งลงข้าง ๆ ใช้มือแตะลูบที่หลังนางเบา ๆ

“แม่นางท่านไม่ต้องกลัวอันใดแล้วนะ ไม่มีผู้ใดมาทำอะไรเจ้าได้” เจียวเหมยปาดน้ำตาพุ่งกายเข้ากอดร่างใหญ่แนบแน่น

“ท่านใต้เท้าข้ากลัว …กลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ ใจของข้ายังสั่นกลัวไม่หายเลย” หยางตงฉวนชะงักเล็กน้อยที่จู่ ๆ นางจู่โจมเข้ามาโอบกอดเขาแนบแน่น ร่างเล็กสั่นระริกอยู่กลางอกแกร่งของตน

“ตอนนี้ทำใจให้สบายเถิดนะท่านปลอดภัยแล้ว ที่นี่คือเรือนตระกูลจางไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาทำร้ายท่านได้สงบสติอารมณ์เถิดนะ” เขาใช้มือลูบหลังนางเบา ๆ เจียวเหมยแสยะยิ้มมุมปากพรางแสร้งสะอื้นไห้

“ขอบคุณท่านใต้เท้านะเจ้าคะหากไม่ได้ท่านช่วยเหลือ ข้าเองไม่รู้เลยว่าชีวิตของข้าจะเป็นอย่างไร ข้าเจียวเหมยติดหนี้บุญคุณท่านแล้ว ท่านคือผู้มอบชีวิตให้แก่ข้า จากนี้ไปเจียวเหมยผู้นี้จะตอบแทนท่านเท่าชีวิตของข้าเจ้าค่ะ” เจียวเหมยผละออกจากกายของหยางตงฉวน

“แค่ท่านปลอดภัยข้าก็เบาใจแล้ว ว่าแต่บาดแผลของท่านเป็นอย่างไรบ้าง ยังเจ็บอยู่หรือไม่? โชคดีเหลือเกินที่ไม่ได้ถูกจุดที่เป็นอันตรายอันใด จงอยู่ที่นี่รักษาตัวให้หายแล้วค่อยเดินทางกลับเรือนของท่านเถิดนะ ไม่ต้องเกรงใจข้า” หยางตงฉวนเห็นยูร์เหยาเดินเข้ามาพร้อมสำรับอาหารเขารีบลุกขึ้นยืนออกห่างจากกายของเจียวเหมย

“ขอบคุณท่านใต้เท้าอีกครั้งนะเจ้าคะ” นางเงยหน้าส่งยิ้มอ่อนให้แก่เขาหวังโปรยเสน่ห์และก็เป็นอย่างที่นางหวังเพราะเขายิ้มตอบกลับนางด้วยสายตาหวานเยิ้ม

หลังจากนั้นหยางตงฉวนได้ออกไปจากห้องเจียวเหมยกินอาหารเช้าโดยมียูร์เหยาคอยดูแล ช่วงบ่ายของวันเยว่เผิงได้เดินมาหานางที่ห้องรับรองเพื่อขับไล่นางออกจากเรือน แม้ว่าหยางตงฉวนบอกว่าเขาไม่ได้สนใจเพียงมีความเมตตาแต่ทว่าสตรีที่เขาช่วยเอาไว้มีใบหน้างดงามทำให้นางอดคิดไม่ได้ว่าหากนางอยู่ที่นี่นานวันจะทำให้หยางตงฉวนสนใจในตัวนางขึ้นมา